นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 349

ยวี๋น่าจับมืออู๋เทียนเหอไว้แน่น เมื่อกี้นิ้วเขาขยับ เพียงแวบเดียวก็ตื่นขึ้น

เมื่อลืมตาขึ้นก็เห็นอู๋เทียนเหอตื่นแล้ว

หัวใจของยวี๋น่าที่แขวนลอยในที่สุดก็ร่วงลงพื้นแล้ว

เธอกอดอู๋เทียนเหออย่างตื่นเต้นและมีความสุข ดวงตาแดงก่ำ และกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่

"เทียนเหอ นายตื่นแล้ว ในที่สุดนายก็ตื่นแล้ว! ดีจริงๆ...ฉันเป็นห่วงแทบแย่เลยนะ!"

อู๋เทียนเหอขมวดคิ้ว รู้สึกแค่เจ็บปวดไปทั้งร่างกายโดยเฉพาะขาขวา

เขาเป็นอะไรน่ะ?

ความทรงจำค่อยๆ กลับมา อู๋เทียนเหอนึกขึ้นได้ว่าก่อนหน้านี้ตอนที่เขาสอนในห้องได้เกิดแผ่นดินไหวกระทันหัน

เขาจัดนักเรียนให้ออกไปนอกห้องเรียน แต่ตัวเองก็หนีไม่ทัน และถูกห้องถล่มอยู่ใต้ซากปรักหักพัง

ในตอนนั้นเองที่คิดว่าตัวเองไม่รอก จึงใช้สติที่เหลืออยู่โทรหายวี๋น่า

แล้วทำไมตอนนี้ยวี๋น่าถึงมาอยู่ตรงหน้าเขาได้?

อู๋เทียนเหอหันศีรษะก็เห็นยวี๋น่าอยู่ข้างๆ แววตาจึงเกิดความประหลาดใจ จากนั้นก็สงบลงและพูดเสียงเรียบ "ยวี๋น่า? เธอมาอยู่นี่ได้ไง?"

ยวี๋น่ามองอู๋เทียนเหอด้วยน้ำตาคลอเบ้า มีความสุข ตื่นเต้น ทั้งยังเป็นห่วง...อารมณ์ต่างๆ นานาปะปนอยู่ในหัวใจ

"ฉันเป็นห่วงนายนี่...โชคดีที่นายไม่เป็นไร ดีสุดๆ ไปเลย...เทียนเหอ ไม่ต้องห่วงนะ ขาขวานายต้องไม่เป็นไร...มีฉันอยู่ทั้งคน"

คำพูดของยวี๋น่าขาดห่วง ทั้งยังมีเสียงสะอื้รจนแทบพูดไม่รู้เรื่องอยู่แล้ว

"เทียนเหอ นายฟื้นขึ้นมาก็ได้แล้ว ฉันกลับแทบแย่เลยนะ! ไม่รู้เลยตอนที่ได้รับโทรศัพท์จากนายและรู้ว่านายอยู่ในเหตุการณ์แผ่นดินไหวครั้งใหญ่ ฉันกลัวและเป็นห่วงแค่ไหน ฉันกับซูฉิงรีบมาเมือง Y เพื่อตามหานายเลยนะ ในที่สุดก็เจอนายสักที!"

อู๋เทียนเหอหลุบตาลงมองไปที่ขาขวาที่มีผ้าพันแผลแน่น ก่อนจะตั้งใจมองออกไปที่ที่โล่ง

"ทำไมถึงต้องช่วยฉันด้วย?"

"อะไรนะ..." ยวี๋น่าตกใจ และมองอย่างไม่เข้าใจ "นายพูดอะไรน่ะ?"

อู๋เทียนเหอหันมามองเธอ ปิดบังความทุกข์ในสายตา ปรับอารมณ์และพูดต่อไปอย่างเฉยเมย "ฉันพูดว่า ทำไมเธอต้องมาช่วยฉัน เราไม่ได้เลิกกันแล้วเหรอ ฉันกับเธอไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วนี่"

เขายังไม่ได้มองเข้าไปในดวงตาของยวี๋น่าและพยายามควบคุมอารมณ์ตัวเองอย่างเต็มที่

จู่ๆ หัวใจของยวี๋น่าก็ดิ่งลงสู่ก้นหุบเขาราวกับถูกโยนลงจากท้องฟ้า เธอตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่ขึ้นจมูกว่า "ไม่ ไม่ใช่นะเทียนเหอซซซฉันเป็นห่วงนายมาก นายก็แค่อารมณ์ชั่ววูบ ไม่ได้คิดจะเลิกกับฉันจริงนี่ ใช่ไหม?"

"ฉันไม่เชื่อว่านายรักคนอื่น นั่นเป็นแค่ข้ออ้าง..."

ยวี๋น่ามองอู๋เทียนเหออย่างอ้อนวอน

อู๋เทียนเหอหลับตาลงอย่างเหนื่อยล้า ระงับความอยากจะเข้าไปกอดยวี๋น่า หยุดไปชั่วครู่ก่อนจะมีสาวตาห่างเหิน "ก่อนหน้านี้ที่ฉันบอกเธอยังไม่ชัดพออีกเหรอ? ฉันชอบคนอื่นไปแล้ว เธอไม่ต้องมาเสียเวลากับฉันแล้ว"

"ไม่ ไม่ได้!"

เมื่อยวี๋น่าได้ยินประโยคนั้น ใบหน้าของเธอแดงก่ำราวกับว่าเธอถูกกระตุ้น ทั้งยังน้ำตายังไหลออกมา

"เราคบกันมาห้าปีแล้วนะ...ห้าปีแล้ว นายจะไปรักคนอื่นได้ไง ไม่มีทางหรอก..."

ซูฉิงและหลินหนานที่นั่งข้างๆ ดวงตาของหลินหนานเต็มไปด้วยความเจ็บปวด