นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 418

"ตั้งครรภ์แต่ไม่สามารถเลี้ยงเด็กให้โตมาได้"

เมื่อแม่ของหลินหนานกลับเข้ามาถึงห้องพักผู้ป่วย เธอค่อยๆนั่งลงข้างร่างของลูกชาย มือหยาบกร้านค่อยๆดึงผ้าห่มขึ้นปกคลุมร่างที่นอนนิ่งอยู่เตียง และส่งสายตาไปมองจอเครื่องวัดชีพจรที่ตั้งอยู่บริเวณหัวเตียง

"คุณหมอว่ายังไงบ้าง？"

ในมือของพ่อหลินหนานถือสมุดบันทึกอาการป่วยของหลินหนานเอาไว้ เขาเปิดสมุดดูและอ่านมันให้หญิงชราฟังด้วย "ถ้าพูดถึงอาการก็ถือว่ายังปกติดี แต่ถ้าเทียบกับวันก่อนๆก็ถือว่าไม่ได้ดีขึ้นมากนัก"

แม่หลินหนานรู้สึกเป็นห่วงลูกจับใจ เธอเอื้อมมือไปคว้ามือของลูกชายมากุมไว้ "หลินหนานหลายวันแล้วนะที่ลูกไม่ได้ตื่นมากินข้าว ลูกเอาแต่กินน้ำเกลือ ดูสิ ผอมใหญ่แล้ว"

เธอสอดส่องสายตามองโต๊ะชาที่อยู่ในห้องผู้ป่วยกลับไม่พบอะไรวางอยู่เลย เธอเดินไปค้นตู้ลิ้นชักก็พบเพียงเสื้อผ้าที่ถูกพับอยู่อย่างเรียบร้อยเพียงสองตัว

"ทำไมไม่มีผลไม้อะไรเลยล่ะ?"

"เป็นไงล่ะไม่ได้กินข้าวเช้ามา ตอนนี้หิวแล้วล่ะสิ" พ่อหลินหนานเอ่ยถามหญิงชราที่มีศักดิ์เป็นภรรยาของตนเอง

"ก็ไม่ใช่เพราะฉันรีบมาดูหนานหนานหรือยังไงล่ะ?" แม่หลินหนานเอ่ยพลางเหลือบสายตาไปมองพ่อของหลินหนานที่พลิกสมุดประวัติผู้ป่วยดูอย่างนิ่งเฉย

"คุณนั่งเฉยๆอยู่ทำไมล่ะ ทำไมไม่รู้จักลงไปซื้อผลไม้ขึ้นมาไว้บ้าง? เดี๋ยวถ้าหนานหนานตื่นขึ้นมาจะต้องหิวแน่นอน เพราะเขาไม่ได้ทานข้าวมาหลายวันแล้ว อย่างน้อยเขาก็สามารถกินผลไม้รองท้องได้ "

พ่อหลินหนานวางสมุดรายงานอาการผู้ป่วยในมือลง และสวนกลับอย่างนิ่งเรียบ "คุณหมอบอกว่าไม่ควรให้เขากินของพวกนี้ ควรให้กินโจ๊กอ่อนๆจะดีกว่า"

"นี่คุณ…"

ทุกอย่างที่เขาพูดออกมาเป็นเรื่องจริงตามที่แพทย์ได้พูดกับเขา พอเขาบอกกับหญิงชราเธอกลับแสดงสีท่าโกรธเขาซะอย่างนั้น ที่จริงแล้วเธอคงจะมีอาการหิวอยู่มากและยิ่งได้เจอยวี๋น่าและโต้เถียงกัน ความโกรธมันจึงกลบความหิวในตอนนั้นไปจนหมด พอมาถึงตอนนี้เห็นทีหญิงชราจะทั้งหิวทั้งโกรธขึ้นมาอีกแล้วเพราะชายแก่ผู้เป็นสามีพูดยั่วโมโห

"คุณลองคิดดูว่าฉันมันซวยขนาดไหน? ได้คนอย่างคุณมาเป็นสามี และยังคลอดลูกชายที่ดื้อรั้นแบบนี้ออกมา ทั้งหมดมันคือเรื่องซวยๆ"

"ยวี๋น่าก็เป็นตัวซวย คุณดูสิ ลูกเราเป็นแบบนี้เพราะใคร และไหนจะเด็กที่อยู่ในท้องนั่นอีกยวี๋น่ายังไม่สามารถดูแลเด็กนั่นได้เลย"

"วันนี้คุณหมอยังบอกยวี๋น่าว่าพัฒนาของเด็กในครรภ์เป็นไปค่อนข้างช้า ถ้าฝืนเป็นอย่างนี้ต่อไปคงไม่เป็นผลดีกับเด็กในครรภ์"

แม่หลินหนานบ่นกราดออกมาหลายประโยคตามความคับคั่งใจที่สุมอยู่ในอก และเมื่อผู้เป็นสามีของเธอได้ยินเข้าก็เกิดความสงสัยจนอดถามออกมาไม่ได้ "คุณไปรู้เรื่องนี้มาจากไหน?"

แม่หลินหนานจึงตอบกลับ "เมื่อกี้ฉันตามไปดูอาการของหลิงหลิง และบังเอิญไปเจอกับยวี๋น่าและซูฉิง ฉันเห็นสองคนนั้นกำลังไปตรวจอะไรบางอย่าง"

"สรุปก็คือเด็กในครรภ์ค่อนข้างมีปัญหาเล็กน้อย"

"เล็กน้อย? คุณแน่ใจเหรอว่าเล็กน้อย? " ชายชราเอ่ยถามต่อ

หญิงชราจึงพยายามนึกย้อนไปถึงคำพูดของแพทย์สาว "ก็คงไม่รุนแรงเท่าไหร่ ฉันก็ไม่ค่อยได้ยินชัดเจนสักเท่าไหร่"

ร่างหนาที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงเผลอได้ยินคำพูดของชายหญิงชราที่กำลังพูดคุยกันอยู่นั้น

นิ้วมือของหลินหนานกะดิกขึ้นสองครั้งและศีรษะก็สั่นไหวเพียงเล็กน้อย คิ้วคมขมวดขึ้นจนเป็นปม ทันใดนั้นเสียงเตือนชีพจรที่ขึ้นสูงของคนไข้ก็ร้องดังขึ้นอย่างน่าตกใจ

"ตี๊ด! ตี๊ด! ตี๊ด!"

เสียงของเครื่องวัดชีพจนดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง

แม่หลินหนานกระวนกระวายใจและลุกขึ้นยืนทันที

"เมื่อกี้ก็ยังดีๆอยู่เลย ตอนนี้เป็นอะไรขึ้นมา? คุณหมอ! คุณหมอรีบมาดูลูกฉันหน่อยค่ะ!"

พ่อหลินหนานที่มีความนิ่งมากกว่าผู้เป็นภรรยา เขารีบกดโทรศัพท์บริเวณหัวเตียงและต่อสายหาพยาบาลประจำแผนกอย่างรวดเร็ว

"คุณหมอครับ ห้อง903 ผู้ป่วยมีอาการหนัก ขอเชิญคุณหมอเข้ามาดูอาการอย่างด่วนที่สุดครับ!"

"ตอนนี้คุณหมอกำลังไปยังห้องพักผู้ป่วยค่ะ ก่อนที่คุณหมอจะไปถึง กรุณาอย่าเพิ่งแตะต้องตัวผู้ป่วยนะคะ!"

อาการของหลินหนานในตอนนี้ถือว่าค่อนข้างร้ายแรงเลยทีเดียว ร่างทั้งร่างของเขากำลังสั่นไหว ริมฝีปากที่แห้งผากและไร้สีเลือดค่อยๆเปิดออกทีละนิด

เมื่อชายชราเห็นสภาพของลูกชาย เขาอยากจะยื่นมือไปสัมผัสร่างของหลินหนานเอาไว้ แต่เมื่อนึกถึงคำพูดของพยาบาลเขาก็ชักมือกลับทันที ชายชราค่อยๆเอนตัวเข้าใกล้ร่างของลูกชายและเอนหูฟังลูกชายที่กำลังพยายามเปล่งเสียงอันแหบกร้านออกมา

"ยวี๋น่า…ยวี๋น่า…"

"ขอให้ญาติผู้ป่วยออกจากห้องไปก่อนนะครับ"

บรรดาคุณหมอและพยาบาลรีบพากันกรูเข้ามา และเชิญชายหญิงชราออกมารอด้านนอกห้องเพื่อรอการตรวจวินิจฉัย