นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 420

"ฮัดชิ้ว"

ซูฉิงหัวเราะและตอบกลับว่า "แอลเปิ้ลปลอกเปลือกเสร็จแล้ว และฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรซะหน่อย"

ฮ่อหยุนเฉิงอยู่ในอาการนิ่งงันเมื่อรู้ตัวว่าโดนซูฉิงหลอก

"แล้วเธอตะโกนเสียงดังออกมาทำไมล่ะ รู้ไหมว่าฉันเป็นห่วง" ขณะที่พูดเขาก็ปล่อยมือซูฉิงลงและกลับไปทำงานต่อ

เห็นได้ชัดว่าชายหนุ่มกำลังโกรธ เพราะเมื่อสักครู่ฮ่อหยุนเฉิงแสดงความเป็นห่วงเธอแต่เธอกลับหัวเราะขำซะอย่างนั้น！

ยิ่งเอาความเป็นห่วงของเขามาล้อเล่น เป็นใครใครก็โกรธ

หยุนเฉิง?

"ฮ่อหยุนเฉิง ทำไมนายไม่สนใจฉันล่ะ? นายโกรธฉันเหรอ?"

ฮ่อหยุนเฉิงเพิกเฉยต่อเสียงร้องเรียกของซูฉิง แน่นอนว่าเขาโกรธเธอที่เธอล้อเล่นกับความกังวลและเป็นห่วงของเขา！

ซูฉิงมองมาที่ฮ่อหยุนเฉิงและส่งเสียงหัวเราะขึ้นมาอีกครั้ง

"ทำไมฉันรู้สึกว่านายโกรธเหมือนเด็กน้อยเลยนะ?"

"ฉันไม่ล้อนายเล่นแล้วก็ได้ พอดีฉันเพิ่งจะนึกขึ้นมาได้ว่าต้องกลับไปที่บริษัท นายกลับไปที่นั่นเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ" ซูฉิงส่งเสียงออดอ้อนแสนหวานเพื่อหวังจะง้องอนชายตรงหน้า แต่ฝ่ายชายกลับไม่สนใจเธอแม้แต่นิดเดียว

"ทำไมนายไม่สนใจฉันเลยล่ะ？ ถ้านายไม่ไปฉันจะไปคนเดียวแล้วนะ"

ซูฉิงเดินไปที่ประตูและเปลี่ยนรองเท้าเพื่อเตรียมออกไป "หยุนเฉิง ฉันจะออกไปคนเดียวแล้วนะ นายแน่ใจใช่ไหมว่าจะไม่ไปกับฉัน？"

ฮ่อหยุนเฉิงเพิกเฉยและยังคงจ้องมองจอคอมพิวเตอร์ต่อไปอย่างไม่ลดสายตา

"ฉันจะไปจริงๆแล้วนะ"

ซูฉิงแสร้งทำเป็นหันหลังเพื่อเปิดประตู แต่ฮ่อหยุนเฉิงก็ยังคงไม่พูดอะไรออกมา ซูฉิงมองกลับมามองชายหนุ่มเพียงชั่วครู่ แต่เขาก็ยังคงนิ่งเฉยอยู่

"หยุนเฉิง ฉันจะออกไปจริงๆแล้วนะ"

เมื่อเห็นว่าฮ่อหยุนเฉิงไม่สนใจ ซูฉิงจึงเปิดประตูออกไปและเดินจากไปด้วยความงอน

เมื่อฮ่อหยุนเฉิงเห็นว่าซูฉิงจะกลับไปที่บริษัทเพียงคนเดียวจริงๆ เขาก็ไม่อาจทนนั่งอีกต่อไปได้ ร่างสูงลุกขึ้นและวิ่งออกไปทันที และเมื่อเขาเปิดประตูออกมา จึงได้พบว่าเขาถูกหญิงสาวหลอกอีกครั้ง เพราะเขาได้กลิ่นหอมอันเป็นเอกลักษณ์ที่มักจะอยู่บนร่างของซูฉิง

ทันใดนั้นก็มีมือคู่หนึ่งยื่นออกมาโอบกอดเอวของเขาไว้

"ฉันรู้ว่านายไม่ยอมปล่อยให้ฉันออกไปไหนคนเดียวตอนกลางคืนแน่ๆ"

"อ๊ะ! ฮ่อหยุนเฉิง ทำอะไรน่ะ ฉันเจ็บนะ!"

ฮ่อหยุนเฉิงจับมือซูฉิงและบีบมือเล็กเพียงเล็กน้อย เขาดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขนและลดศีรษะลงมาประกบริมฝีปากหนาเข้ากับริมฝีปากแดงนิ่มของหญิงสาวตรงหน้า

"อืม อืม อืม พอแล้ว..." ซูฉิงคิดกลับไปถ้าสักครู่เธอจะไม่ยั่วโมโหเขา เขาคงไม่ลงโทษเธอแบบในตอนนี้

ระหว่างทางที่ฮ่อหยุนเฉิงส่งซูฉิงกลับไปบริษัท

"วันหยุดนี้เธอกับฉันกลับไปที่บ้านเก่ากันสักรอบ และเราก็ไปคุยเรื่องหมั้นกับคุณปู่กันเถอะ" ฮ่อหยุนเฉิงกล่าว

ซูฉิงเอ่ยปฏิเสธออกมาโดยไม่คิด "ไม่ได้นะ"

ฮ่อหยุนเฉิงหันศีรษะและชำเลืองมองซูฉิงอย่างเย็นชา "เธอกำลังปฏิเสธฉัน?"

"ใช่ ฉันปฎิเสธนายไม่ได้หรือไง?" ซูฉิงตอบกลับอีกฝ่ายอย่างติดตลก

เมื่อเห็นว่าใบหน้าของฮ่อหยุนเฉิงเริ่มนิ่งขรึมขึ้น เธอจึงพูดแก้ตัวออกมาเพื่อให้อีกฝ่ายคลายความนิ่งเฉยนั้นลง "โอเค โอเค ฉันล้อเล่น"

"ฉันจะไปปารีสเพื่อแข่งขันการออกแบบเครื่องแต่งกาย และฉันจะกลับมาอย่างเร็วที่สุดภายในหนึ่งสัปดาห์ ดังนั้นงานหมั้นคงจะต้องถูกเลื่อนออกไปสักหน่อย"

ฮ่อหยุนเฉิงเหยียบเบรกอย่างไม่ทันตั้งตัว ร่างของซูฉิงไหลตามแรงโน้มถ่วงไปข้างหน้า จากนั้นร่างของเธอก็ถูกเขาดึงเข้ามาชิดใกล้

"อืม~"

ซูฉิงถูกบดจูบอย่างรุนแรง

"ฮ่อหยุนเฉิง นายทำอะไรเนี่ย!"

"เหยียบเบรกให้มันดีดีหน่อยได้ไหม!"

ซูฉิงเริ่มแสดงอารมณ์โกรธแต่กลับกันอารมณ์ของฮ่อหยุนเฉิงนั้นดีขึ้นอย่างรวดเร็ว เขาเอื้อมมือมาหยิกแก้มนุ่มของซูฉิง "ไม่ว่ายังไงเรื่องแต่งงานต้องสำคัญที่สุด"

"โอเค…" ซูฉิงพูดอะไรไม่ออก "งั้นนายก็รอฉันกลับจากปารีสแล้วกัน"