นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 431

อู๋ชิงหร่านพยักหน้า "ใช่ ฉันต้องการชีวิตของหล่อน ถ้าช่วยฉัน มีอะไรอยากได้ฉันให้ได้หมด"

ความคิดของอู๋ชิงหร่านบ้ามาก ถ้าไม่ใส่ใจอาจฆ่าซูซานได้เลย แน่นอนว่าซูซานรู้เรื่องนี้ แต่เธอยังคงพยักหน้าด้วยรอยยิ้มที่ เห็นได้ชัดว่าสนใจร่วมมือกับอู๋ชิงหร่านมาก

"ยินดีที่ได้ร่วมงานด้วยนะคะคุณอู๋"

"ยินดีเช่นกันค่ะ คุณนักออกแบบ"

ผู้หญิงสองคนจับมือกันพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า แต่ภายใต้ใบหน้าที่สวยงามต่างก็มีอะไรซ่อนเร้น

ซูซานไม่เคยคิดจะช่วยอู๋ชิงหร่านจริง เธอฉลาดกว่าพวกถังรั่วอิง แม้ว่าอู๋ชิงหร่านจะบอกว่าเธอต้องการชีวิตของลีโอ เธอชินเรียกซูฉิงว่าลีโอ แต่เธอเป็นนักออกแบบ เธอไม่สามารถสูญเสียทุกสิ่งที่เธอมีได้

ดังนั้น ถ้าเป็นคนอื่นก็คงเหมือนกันแหละมั้ง

ดวงตาของอู๋ชิงหร่านกะพริบมองไปรอบๆ แต่ไม่นานก็กลับมา การจับมือกันก็เป็นเพียงการสร้างภาพเพียงครู่เดียวแล้วจึงปล่อย

เดิมทีก็ไม่ได้มีมิตรภาพอะไรมากนัก จึงไม่ต้องแสร้งทำเป็นสนิทกัน

"เอาล่ะ ในเมื่อเป็นแบนี้แล้ว งั้นฉันจะรอข่าวดีจากคุณอู๋นะคะ" ซูซานเลิกคิ้วขึ้น เธอไม่คิดว่ามีอะไรผิดปกติ คนที่เคยเป็นที่หนึ่งจะยอมให้ตัวเองจะตกอันดับได้ไง

อู๋ชิงหร่านพยักหน้า บรรลุเป้าหมายแล้วก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ต่อ

ขณะที่เธอกำลังจะหันหลังกลับ เธอก็ถูกซูซานเรียกไว้

ซูซานกลับไปที่โต๊ะ หยิบกุญแจและเปิดลิ้นชักด้านล่าง หยิบกระเป๋าเงินและหยิบการ์ดออกมายื่นให้อู๋ชิงหร่านแล้วพูดว่า "คุณอู๋คะ ถึงแม้ว่าเงื่อนไขที่คุณพูดมันจะบ้ามาก แต่ฉันคิดว่า ในเมื่อคุณช่วยฉันแล้ว ฉันก็ต้องให้รางวัลตอบแทน การ์ดใบนี้ถือเป็นการแก้แค้นของฉัน จำไว้นะคะว่าต้องทำตามแผน ถ้าฉันเห็นแบบภาพแล้ว ฉันจะหาทางสนองความต้องการของคุณค่ะ"

อู๋ชิงหร่านยิ้มอย่างพึงพอใจ สิ่งที่เธอรอคือคำพูดนี้ของซูซาน

"คุณซูพูดแบบนี้แล้ว ฉันก็วางใจค่ะ ฉันจะมอบแบบร่างของซูฉิงให้คุณแน่นอนค่ะ"

เมือง A

ท่านผู้เฒ่าฮ่อทำอะไรทำด้วยความมุ่งมั่น ตั้งแต่ครั้งก่อนที่ซูฉิงและฮ่อหยุนเฉิงขอให้เขาเลือกวันแต่งงาน ไม่นานเขาให้คนกระจายข่าวนี้ออกไป ด้านหนึ่งคือการทำให้ซูฉิงที่อยู่ในฐานะว่าทีคุณหญิงของประธานของตระกูลฮ่อกรุ๊ปมีความมั่นคง อีกทางหนึ่งก็คือตัดความคิดที่คนอื่นอยากได้ฮ่อหยุนเฉิงไป

เนื่องจากได้คำแนะนำของประธานเก่าของตระกูลฮ่อกรุ๊ป ข่าวจึงแพร่กระจายไปอย่างรวดเร็ว ในเวลาเพียงสองวันทั้งสื่อสิ่งพิมพ์และอินเทอร์เน็ตก็รายงานว่าฮ่อหยุนเฉิงและซูฉิงกำลังจะจัดพิธีหมั้นในวันที่ห้าของเดือนหน้า

สวีหว่านเอ๋อร์พักผ่อนอยู่บ้านตลอดตั้งแต่เธอกลับมาจากเกาหลีใต้ สวีจื่อหยางกลัวน้องจะเห็นข่าวของฮ่อหยุนเฉิง จึงมักจะสั่งให้คนใช้เก็บพวกนิตยสารออกไป แต่วันนี้เป็นเรื่องบังเอิญที่เขาไม่ได้อยู่บ้าน

"คุณฮ่อหยุนเฉิง ประธานตระกูลฮ่อกรุ๊ป..."

ผู้หญิงที่นั่งอยู่บนเตียงเหลือบมองถังรั่วอิงที่อยู่ฝั่งตรงข้าม ก่อนจะอดเยาะเย้ยไม่ได้

ฟ่านยวี่เหมยถูกขังเพราะแก้แค้นสามีที่ใช้ความรุนแรงในครอบครัว แม้ว่าเธอจะฆ่าคนแต่ก็ไม่เคยเสียใจ กลับกันยังดูถูกคนอย่างถังรั่วอิงมากด้วย

ถังรั่วอิงเกลียดเวลาคนอื่นพูดถึงครอบครัวของเธอ แต่เธอถูกรังแกมามากพอแล้ว ไม่ต้องพูดถึงว่าผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเธอที่ติดคุกมาหลายปีแล้ว คิดจะทำอะไรเธอก็เป็นเรื่องง่ายมาก

แม้ว่าถังรั่วอิงจะโกรธ แต่เธอก็รู้ว่าในเวลานี้เธอต้องอดทน เธอเพียงแค่จ้องฟ่านยวี่เหมยด้วยความโกรธ ไม่พูดอะไรและไม่ทำอะไรเลย

"โห ยังกล้าจ้องฉันงั้นเหรอ? คิดว่าฉันเป็นคนอารมณ์ดีสินะ?" ฟ่านยวี่เหมยเยาะเย้ยและถ่มน้ำลายลงกับพื้น ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงดูถูกถังรั่วอิง

นักโทษหญิงหลายคนที่อยู่ข้างๆ ก็อดพูดไม่ได้ "พี่เหมยคะ อย่าโกรธไปเลย หล่อนก็เป็นอย่างนี้ไม่ใช่เหรอคะ? ไม่ใช่วันแรกที่เข้ามาด้วย"

พูดจบ นักโทษหญิงผมสั้นก็โปรยเมล็ดแตงโมจำนวนหนึ่งที่เหลืออยู่ในมือของเธอลงบนพื้น และเปลือกเมล็ดแตงโมก็กระโดดไปที่ใบหน้าของถังรั่วอิง

ยิ่งถังรั่วอิงโมโห ทันใดนั้นเธอก็เงยหน้าจ้องไปที่นักโทษหญิงผมสั้น

"โห เป็นอะไร? ใจกล้าจ้องฉันด้วยใช่ไหม?" นักโทษหญิงผมสั้นจ้องเขม็ง ไม่เหมือนฟ่านยวี่เหมย พูดจบก็ตบถังรั่วอิง

"เพียะ" เสียงดังจนใบหน้าถังรั่วอิงปรากฏรอยแดง นักโทษหญิงเหลือบมองไปเธอ "ช่างเป็นตัวปัญหาจริง คิดว่าตัวเองเป็นคุณหนูล่ะสิ ไม่ดูตัวเองเลยว่าเป็นตัวอะไร ยังคิดจะไต่เต้าขึ้นไปที่สูงเนี่ยนะ? คิดว่าใครสนกัน"