นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 452

การกระทำของคามิลถูกอู๋ชิงหร่านจับตามองอยู่อย่างไม่วางตา

เธอส่งสายตาสงสัยมองไปยังคามิลพลาแกล้งเอ่ยถามอีกฝ่าย "มีอะไรหรือเปล่า? งานนี้มันเป็นความลับเหรอ？"

เมื่อคามิลทำการล็อกลิ้นชักเรียบร้อยแล้ว มือบางก็ทดลองเปิดดูเมื่อพบว่าเปิดไม่ออกแล้วเธอจึงปล่อยมือออกจากลิ้นชักนั้น หญิงสาวถอนหายใจออกมาพลางส่งสายตารู้สึกผิดไปยังอู๋ชิงหร่าน

"ขอโทษด้วยนะ พอดีแบบร่างเมื่อกี้ลีโอเพิ่งเอามาให้ฉันเมื่อวาน เหมือนกับว่ามันจะเป็นแบบร่างที่เธอจะส่งเข้าร่วมการแข่งขันออกแบบ และก่อนที่การแข่งขันจะเริ่มอย่างเป็นทางการก็ไม่สามารถเปิดเผยข้อมูลให้ใครรู้ได้ ฉันขอโทษจริงๆนะ แต่เมื่อกี้เธอคงเห็นมันไปบ้างแล้วสินะ เธออย่าไปพูดให้ใครต่อใครฟังได้ไหม? ไม่อย่างนั้นฉันต้องโดนดุและโดนไล่ออกแน่ๆ "

คามิลจ้องมองอู๋ชิงหร่านและพนมสองมือขึ้นมาไหว้อย่างขอร้อง มองดูแล้วสายตาและท่าทางของคามิลก็น่าสงสารอยู่ไม่น้อย

ที่จริงแล้วอู๋ชิงหร่านก็มีแผนการที่ขบคิดไว้ในใจ แต่พอเห็นท่าทางน่าสงสารของคามิลแล้ว เธอก็อดที่จะพยักหน้าเออออตามคำขอของอีกฝ่ายไม่ได้

"เธอวางใจเถอะ！ฉันไม่เอามันไปพูดหรอก ถ้าฉันเดินจากที่นี่ไปแล้วฉันก็จะลืมเรื่องนี้ไปด้วย！"

"ดีมากเลย ขอบคุณนะ！"

ใบหน้าที่น่าสงสารของคามิลในสักครู่เผยรอยยิ้มกว้างออกมาทันทีเมื่อได้ยินคำกล่าวของอู๋ชิงหร่าน และในขณะนั้นเองคามิลก็มีสายเรียกเข้าโทรเข้ามาทันที หญิงสาวกดรับได้เพียงไม่นานก็ต้องมีเรื่องให้ปลีกตัวออกไป "ฮัลโหล ได้ค่ะ ฉันจะลงไปเดี๋ยวนี้"

"ฉันจะต้องลงไปใต้ตึกเพื่อรับพัสดุ คุณจะไปกับฉันไหม?" คามิลลุกขึ้นยืนและเอ่ยถามอู๋ชิงหร่านอย่างสุภาพ

อู๋ชิงหร่านส่ายหัวปฎิเสธและตอบกลับไปว่า "ไม่ดีกว่า เธอลงไปเอาพัสดุก่อนก็ได้ ฉันว่าจะไปเข้าห้องน้ำพอดี"

หลังจากที่คามิลเดินออกไปแล้ว อู๋ชิงหร่านก็กลับมาที่โต๊ะของอีกฝ่ายและพยายามค้นหากุญแจลิ้นชัก ในที่สุดเธอก็พบกุญแจลิ้นชักที่ถูกวางไว้ใต้แผ่นรองเม้าส์ เธอสอดส่องสายตามองทางซ้ายและขวา เมื่อเห็นว่าปลอดคนเธอจึงหยิบกุญแจขึ้นมาและค่อยๆไขลิ้นชักที่ถูกล็อกอยู่ให้เปิดออก และเมื่อลิ้นชักถูกเปิดออกเธอจึงรีบหยิบเอาแบบร่างชุดนั้นใส่ลงในกระเป๋าถือของเธออย่างรวดเร็ว

เมื่อจัดการทุกอย่างเสร็จตามแผน เธอจึงล็อกกุญแจลิ้นชักลงและนำกุญแจดอกนั้นกลับไปวางไว้ที่เดิม เธอจัดผมและเสื้อผ้าของตนเองให้อยู่ในสภาพเรียบร้อยและค่อยๆปลีกตัวหนีออกจากห้องออกแบบทันที

หลังจากที่อู๋ชิงหร่านออกไปได้ประมาณห้านาที คามิลก็กลับมายังโต๊ะของเธอ เมื่อเธอมองเห็นเก้าอี้ข้างโต๊ะปราศจากร่างของอู๋ชิงหร่านเธอก็เผยยิ้มออกมาทันที หลังจากที่หญิงสาวนั่งลง สิ่งแรกที่เธอทำก็คือการเปิดลิ้นชักเพื่อดูว่าแบบร่างนั้นยังคงอยู่ในสภาพเดิมหรือไม่

เป็นดังคาดแบบร่างที่ถูกวางไว้ในลิ้นชักหายไปแล้ว หญิงสาวเผยรอยยิ้มกว้างออกมาและตั้งอกตั้งใจทำงานต่อไปอย่างสบายใจ

ภารกิจที่ได้รับมอบหมายสำเร็จลุล่วงไปด้วยดี！

หลังจากที่อู๋ชิงหร่านออกมาจากห้องทำงานลีโอแล้วเธอก็นึกถึงเรื่องราวดีๆที่เพิ่งเกิดขึ้น ใบหน้าหวานยิ้มกริ้มออกมาอย่างมีความสุขเป็นอย่างมาก

"ซูฉิง ไม่ว่ายังไงแกก็จะต้องพ่ายแพ้ให้กับฉัน"

เธอรีบตรงดิ่งมายังห้องทำงานของซูซาน และเมื่อเห็นว่าซูซานกำลังนั่งตั้งใจทำงานอยู่นั้น อู๋ชิงหร่านก็รีบหยิบเอาแบบร่างจากในกระเป๋ายื่นมาตรงหน้าหญิงสาวอีกคน "แบบร่างชุดที่คามิลเคยพูดกับฉันเมื่อครั้งที่แล้ว ตอนนี้ฉันขโมยมันมาได้แล้ว เธอลองดูแล้วลองแก้ไขมันดูนะ "

ซูซานมีอาการตื่นตาตื่นใจไม่น้อยเมื่อเห็นแบบร่างชุดอันสวยงามนั้น เธอส่งสายตาคาดไม่ถึงไปมองยังอู๋ชิงหร่าน หญิงสาวแทบจะไม่เชื่อสายตาตัวเองว่าอู๋ชิงหร่านจะสามารถเข้าไปขโมยผลงานสำหรับการแข่งขันออกแบบของห้องเสื้อลีโอมาได้