อนาตาเซีย ตอนหัวใจฟินิกซ์ นิยาย บท 11

บทที่ 3 งานเลี้ยงน้ำชา 2

ร้านชุดราตรี

“อนาตาเซียเธอว่าชุดนี้เป็นไง”

ลูเซียถามอนาตาเซียที่กำลังเดินเลือกชุดบนราว พร้อมหมุนตัวไปมาขณะยืนอยู่หน้ากระจกบานใหญ่

“ก็สวยดี เธอใส่อะไรก็สวยอยู่แล้ว”

อนาตาเซียหันไปตอบลูเซียพร้อมเลือกเสื้อผ้าในราวต่อไป

“ไม่รู้สิชุดเยอะจนเลือกไม่ถูกเลย” ลูเซียสาวผมลอนสีทองอร่ามกล่าวกับเพื่อนด้วยความสับสน

“ค่อยๆเลือกก็ได้ เรายังมีเวลาอีกเยอะ”

ภายในร้านชุดราตรีตอนนี้นักเรียนมากมายทยอยเดินทางมาซื้อชุดกันอย่างหนาแน่น ส่งผลให้ตลอดทางเดินแถวนี้ดูครึกครื้นเป็นพิเศษ พร้อมเสียงผู้คนดังเป็นระยะๆตามถนน ร้านชุดราตรีแห่งนี้ก็เช่นวันนี้ผู้คนเลือกซื้อชุดกันจนเต็มร้านไปหมดทำให้เหลือทางเดินในร้านเพียงน้อยนิด

“อนาตาเซียเธอไปลองชุดบ้างสิ ฉันเห็นเธอเดินเลือกอย่างเดียวไม่ลองชุดเลย” ลูเซียกล่าวและเลือกชุดต่อไป

“ฉันเลือกได้แล้ว ฉันเอาตัวนี้”

อนาตาเซียตอบ เธอหยิบชุดราตรีสีม่วงแขนยาว ประดับด้วยลวดลายลูกไม้สีทอง มีกากเพชรหรูหราประดับอยู่บนชุดเล็กน้อย เนื้อผ้าของชุดหนาพอประมาณใส่แล้วสบายตัว ช่วงเอวนั้นถูกประดับด้วยริ้บบิ้นและกระโปรงที่ยาวถึงข้อเท้า

“ทำไมเธอถึงเลือกเร็วจัง ฉันยังตัดสินใจไม่ได้เลย อืมมมม……เธอคิดว่าสองตัวนี้ตัวไหนสวย” ลูเซียถามและยกเสื้อสองตัวขึ้นให้อนาตาเซียดู “เธอว่าสีชมพูกับสีเหลืองตัวไหนเหมาะกับฉันมากกว่ากัน”

“แล้วเธอชอบอันไหนมากกว่ากันล่ะ” อนาตาเซียถามกลับ

“ฉันชอบทั้งสองเลือกไม่ได้เลย”

ลูเซียตอบพร้อมมองเสื้อสองตัวด้วยสายตาสับสน

เย็นวันนั้นงานเลี้ยงน้ำชาถูกจัดขึ้นตั้งแต่เวลา 18:00 น.เป็นต้นไปโดยมีนักเรียนทุกชั้นปีทยอยเดินเข้ามาในงานเลี้ยงอย่างไม่ขาดสาย ทุกคนในงานต่างคึกคักและตื่นเต้นกันมากโดยเฉพาะนักเรียนที่พึ่งเข้ามาใหม่ล้วนเข้าร่วมงานกันอย่างสนุกสนาน

“ขอให้นักเรียนทุกคนสนุกกับงานเลี้ยงน้ำชาในคืนนี้ ลอร์ดมาเชลล์ อธิการบดีแห่งโรงเรียนเวทมนตร์ลุกขึ้นกล่าวเปิดงานและปล่อยให้เด็กๆสนุกกับงานเลี้ยงครั้งนี้ ภายในงานมีอาหารเลิศรสมากมายถูกนำขึ้นมาเสริฟอย่างไม่ขาดสายพร้อมเครื่องดื่มหลากหลายรสชาติอันมีความพิเศษเฉพาะในดินแดน ดนตรีบรรเลงขับกล่อมเรื่อยๆด้วยความไพเราะอย่างไร้ที่ติ นักเรียนหลายคนลุกขึ้นเต้นรำตามจังหวะทั้งช้าและเร็วตามช่วงเวลา สร้างความสนุกสนานให้แก่ทุกคนรวมถึงลูเซียกับอนาตาเซียเด็กสาวจากดินแดนมนุษย์เองก็ออกไปเต้นรำทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่อีกหลายคนเช่นกัน

“อนาตาเซียไม่ไปเต้นต่อแล้วหรอ” สาวผมทองถามเพื่อนของตน

“ไม่ล่ะฉันเต้นไม่ไหวแล้ว เธอไปเต้นต่อเถอะ”

“ถ้าอย่างนั้น ฉันไปเต้นต่อนะ” ลูเซียกล่าวก่อนเดินหายเข้าไปในกลุ่มนักเรียนที่กำลังเต้นรำกันอย่างสนุกสนาน

เวลาผ่านไปสักพักสาวน้อยนักเรียนใหม่แห่งโรงเรียนเวทมนตร์เริ่มอยากรู้อยากเห็นเธอรู้สึกเบื่อที่ต้องนั่งดูคนเต้นรำไปเรื่อยๆ จึงตัดสินใจออกไปข้างนอกเพื่อสูดอากาศ ดังนั้นเธอจึงเดินออกจากงานเลี้ยงและเดินไปเดินมารอบๆบริเวณโรงเรียนทันที สาวน้อยเดินผ่านเส้นทางหลายเส้นจนเริ่มสับสน เธอมองหาทางกลับเดิมของตน แต่ไม่ว่ายังไงก็ยังไม่สามารถจำเส้นทางได้และยังสับสนอยู่ดี สาวน้อยเดินมาเรื่อยๆนานหลายชั่วโมงเพื่อหาทางกลับเข้างาน แต่ก็ยังหาทางกลับไม่ได้จนเดินมาหยุดอยู่ที่เขตป่าต้องสาป

“นี่มันป่าต้องสาป” อนาตาเซียสาวน้อยวัยใสพูดกับตัวเองด้วยความแปลกใจ ไม่คิดว่าการเดินหลงทางจะทำให้เธอหลงมาอยู่ที่ป่าต้องสาปแห่งนี้ “เราเดินมาไกลขนาดนี้เลยหรอ ดูท่าคงจะหลงทางเข้ามาไม่ถูกที่ซะแล้วสิ” อนาตาเซียพูดพร้อมลูบแขนตัวเอง “ทำไมถึงตั้งชื่อว่าป่าต้องสาปนะ แต่ก็ช่างเถอะ เลิกสงสัยได้แล้ว ตอนนี้เราควรรีบออกไปให้ไกลจากที่นี่ดีกว่า” สาวน้อยพูดเตือนสติตัวเองพร้อมเตรียมตัวหันหลังกลับไปยังทางเดิมอย่างรวดเร็ว