นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 10

ไม่มีใครสนใจเกี่ยวกับการแต่งงานระหว่างบ้านตระกูลฮ่อกับบ้านตระกูลสือ เพราะงั้นการกลับมาเยี่ยมของสือฮว่าก็เลยดูร้างเป็นพิเศษ

ตั้งแต่แต่งไปก็ยังไม่เคยเห็นสามีเธอเลย เธอไม่เคยเห็นสามีของเธอเลยตั้งแต่เธอแต่งงาน

คนรับใช้ของบ้านตระกูลฮ่อไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้ ท่าทีที่ทุกคนที่มีต่อเธอก็ไม่แยแสอะไร

สือฮว่าก็ไม่ได้สนใจอะไร ยังไงก็เป็นเพียงความสัมพันธ์ตามสัญญา 2 ปีเท่านั้น เขาให้แบล็คการ์ดมาแล้ว เธอก็ไม่กล้าขออะไรอีก

เธอไม่อยากกลับไปที่บ้านตระกูลสือ แต่เพราคุณยายยังอยู่ที่โรงพยาบาล ด้วยวิธีการของสิงเหมี่ยวก็ไม่ง่ายไปกว่านี้แล้ว เพื่อเลี่ยงปัญหาที่ไม่จำเป็นเธอเลยต้องจัดการกับครอบครัว

ทันทีที่เธอเดินมาถึงประตูบ้านตระกูลสือ เธอก็ได้ยินเสียงของโม่โม่ดังมาจากข้างใน

"พ่อคะ หนูให้สร้อยข้อมือคนอื่นไปแล้ว พ่อไม่โทษหนูใช่ไหมคะ? ยังไงนั่นก็เป็นของคนตาย ให้อยู่บ้านของเราก็ถือเป็นโชคร้าย"

"ลูกให้ใครไป?"

"อ๋อ ไม่ใช่แค่สร้อยข้อมือเหรอคะ หรือทนไม่ได้เพราะมันเป็นของอดีตภรรยา หึ ไม่ได้บอกว่าไม่สนใจผู้หญิงคนนั้นแล้วเหรอ"

"โม่โม่!" นี่คือเสียงของสิงเหมี่ยวที่แฝงด้วยความเย็นชา

สือฮว่าที่มาถึงประตูก็หยุดเดิน คุณยายเคยพูดว่าแม่ของเธอสวมสร้อยข้อมืออยู่เสมอ สำคัญมากสำหรับเธอ

แต่หลังจากตกหลุมรักสือเฉียง แม่ก็จำนำสร้อยข้อมือนั่น พูดกระแทกแดกดัน ตอนนี้บ้านตระกูลสือมีโชคก็เพราะสร้อยข้อมือนั่น

แต่ตอนนี้สือเฉียงได้มอบสร้อยข้อมือให้กับลูกสาวเมียน้อย แถมยังให้เธอเอาไปให้คนอื่นอีก

สือฮว่ารู้สึกปวดใจราวกับว่าน้ำแข็งโดนบดขยี้ลงบนหัวใจของเธอ!

คราบเลือดบนฝ่ามือของเธอ ฟังเสียงของครอบครัวที่อยู่ข้างใน ก็มีเพียงความเกลียดชังที่ขมขื่นที่อยู่ในดวงตาของเธอ

เธอไม่เคยใช้เวลาเคียดแค้นใครเลย แต่ความไร้ยางอายของครอบครัวทำให้เธอรู้สึกอึดอัด