นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 142

ออกมาจากห้องทำงาน สือฮว่าก็ให้คนไปพาศิลปินมารวมตัวกัน

ข่าวแพร่กระจายอย่างรวดเร็วในหมู่ศิลปินใ บหน้าของทุกคนเต็มไปด้วยปิติยินดีและตื่นเต้น ได้เวลาเปลี่ยนหัวหน้าแล้ว ใกล้จะถึงแล้วใช่ไหม?

หลังจากนั้นไม่นานศิลปินทุกคนที่ทุนก็มารวมตัวกันในห้องประชุมชั้นหนึ่ง สือฮว่ามองไปรอบก็เห็นว่ามีคนกว่า 100 คน คนที่อายุมากที่สุด 25 ปีและคนที่อายุน้อยที่สุดอายุเพียงสิบกว่าปีเท่านั้น

หลายคนถูกบังคับให้ไปเปฌนเพื่อนดื่มหรือแม้แต่ให้พวกคนระดับสูงพากลับบ้าน

ยังอายุน้อยอยู่ชัดๆ แต่ใบหน้าพวกเขากลับแน่นิ่ง ราวกับไม่มีหวังสำหรับอนาคต

"สถานการณ์ของบริษัทฉันเข้าใจแล้วส่วนหนึ่ง ฉันรู้แล้วว่าเกิดอะไรกับพวกคุณ นี่คือใบยกเลิกสัญญา ถ้าอยากยกเลิกสัญญาก็เข้ามาเซ็นชื่อได้เลย"

เสียงของเธอนุ่มนวลและนั่งอยู่ตรงนั้น ร่างกายเปล่งประกาย

ทุกคนไม่กล้าขยับ พวกเขาตั้งหน้าตั้งตารอมันมานาน แต่พอโอกาสมาอยู่ตรงหน้าพวกเขากลับสงสัย

คนๆนี้จะปล่อยพวกเขาไปจริงๆเหรอ? เมื่อพวกเขายกเลิกสัญญากับบริษัท ต้องจ่ายค่าผิดสัญญาก้อนโต ถึงพวกเขาขายตัวก็จ่ายไม่ไหว

"นี่เป็นทางบริษัทที่เริ่มจะยกเลิกสัญญากับพวกคุณ พวกคุณหลายคนได้รับเงินเดือนขั้นต่ำ ฉันจะให้ฝ่ายการเงินชำระเงินทั้งหมดที่ควรจะให้กับพวกคุณ หากคุณไม่ต้องการออกจากบริษัท ทางบริษัทก็จะให้ทุนสำหรับพวกคุณ"

เมื่อทุกคนได้ยินก็เริ่มซุบซิบกัน

ควรเชื่อเธอดีไหม? เธอจะดึงพวกเขาออกจากเหวได้จริงเหรอ?

"ทำไมเราถึงต้องเชื่อใจคุณ?!"

"ใช่แล้ว ถ้าเธอเป็นสายสืบที่ผอ.ยวี๋ส่งมาเพื่อทดสอบเราล่ะ"

"น่ารังเกียจที่สุด!"

สือฮว่าขมวดคิ้ว "โอกาสมีเพียงครั้งนี้ครั้งเดียว"

บางทีดวงตาของเธออาจแน่วแน่เกินไป บางคนก้าวมาข้างหน้าอย่างสั่นเทา หลังจากพบสัญญาตัวเองก็รีบลงนาม

พอมีหนึ่งคน ก็ย่อมมีคนที่สอง...

หลังจากนั้นไม่นานคนส่วนใหญ่ก็ได้เซ็นชื่อ ในขณะที่อีกไม่กี่คนไม่ยอมไป นี่เป็นทางเลือกส่วนตัว สือฮว่าก็ไม่ได้ว่าอะไรมากสำหรับคนที่เต็มใจที่จะยกเลิกสัญญาก็ได้คนพาไปแผนกการเงินตัดสินค่าจ้างแล้ว

การเคลื่อนไหวครั้งนี้เป็นเรื่องใหญ่ ผู้นำระดับสูงของเจียหัวทั้งหมดต่างก็ตื่นตระหนก

"แส่ไม่เข้าเรื่อง! แปบเดียวก็มีศิลปินหลายคนยกเลิกสัญญา! ไม่มีคนใหม่เข้ามา เจียหัวกำลังจะกลายเป็นแค่เปลือกเปล่า!"

"ผู้หญิงคนนั้นจัดการพวกนี้เป็นที่ไหน ผู้อำนวยการยวี๋ คุณไม่ห้ามไว้ล่ะ"

ยวี๋เหว่ยไม่สามารถพูดได้ "สือฮว่าแข็งแกร่งมาก ฉันไม่สามารถเข้าใจเธอได้เลยไม่กล้าที่จะเผชิญหน้า ศิลปินพวกนั้นอยู่บริษัทไปก็ไม่มีประโยชน์จริงๆ ถึงเวลาที่เราต้องเอาหน้าใหม่มาแล้ว คนเก่งๆก็เล่นจนพอแล้ว"

แววตาของผู้บริหารระดับสูงหลายคนเป็นประกายและค่อยๆพยักหน้า "ไม่เลว จริงๆแล้วเมื่อฉันเห็นคุณสมบัติสือฮว่าเองก็ดีมาก เป็นดาราดีกว่าการเป็นเมียน้อยเยอะเลย หรือพวกคุณจะลองไปคุยดู ให้สือฮว่าเซ็นกับเจียหัวของเรา"

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ สีหน้าหลายคนก็เต็มไปด้วยความปรารถนา

ใบหน้าสือฮว่าสระสวย ถึงอยู่ในวงการบันเทิง ก็คงเป็นที่ที่น่าจับตามองแน่

เฉินถังเข้ามาพอดี แต่เขาขมวดคิ้วเมื่อนึกถึงอะไรบางอย่าง "ยวี๋เหว่ย ทำไมนายถึงเห็นด้วยกับคำขอของเธอ?"

ยวี๋เหว่ยใจสั่น กลัวว่าจะจะโดนเขามองออก "ประธานเฉิน คุณก็รู้วิธีการของสือฮว่า บอดี้การ์ดที่เธอพกมาก็มีฝีมือดีมาก ฉันก็ไม่มีทางเลือก"

ยวี๋เหว่ยด่าสือฮว่าในใจ นังนั่งคิดว่าตัวเองเป็นพระโพธิสัตว์ที่คอยช่วยเหลือคนลำบากหรือไง เหอะ เดี๋ยววันหลังเธอก็รู้ว่าวงการนี้มันอยู่ยาก

เฉินถังมองเขาก็โกรธขึ้นมาทันที "นายนี่มันขี้ขลาดจริงๆ ถึงคนพวกนั้นจะเหนื่อยมาก แต่ปล่อยพวกเขาออกไปแล้วพวกเขาไปแพร่ข่าวลือกับสื่อจะทำยังไง! ถ้าไปถึงตี้เซิ่งขึ้นมาเราไม่รอดแน่"

ยวี๋เหว่ยยิ้มอย่างเย็นชา "เรื่องนี้ประธานเฉินไม่ต้องห่วง ตอนที่พวกนั้นเซ็นสัญญา ก็เช็คภูมิหลังไว้แล้ว ใครจะกล้าพูดได้ หึ"

สือฮว่าผลักประตูเข้ามาพอดีและวางพวกเอกสารลงบนโต๊ะของเฉินถัง

"ประธานเฉิน นี่คือรายชื่อบุคลากรที่ยกเลิกสัญญาค่ะ"

เฉินถังจ้องไปที่ใบหน้าของสือฮว่า ก็รู้สึกยุบยิบในใจ ผู้บริหารระดับสูงคนอื่นก็คิดเช่นกัน

หนึ่งในระดับสูงคนหนึ่งหันมาพูดช้าๆ "คุณสือ คุณยกเลิกสัญญาไปตั้งหลายคนแบบนี้แล้วจะให้บริษัททำอะไรล่ะ เอางี้ไหม คุณมาเซ็นสัญญากับเจียหัว เราจะให้การสนับสนุนคุณในการเดบิวต์ของคุณแน่นอน แล้วก็เอาทุนทั้งหมดที่มีไปทุ่มกับคุณ"

สือฮว่าย่นคิ้ว พวกนี้คิดว่าเธอเป็นตัวอะไรกัน?

มีเพียงยวี๋เหว่ยเท่านั้นที่ไม่กล้าพูด จุดอ่อนเขายังอยู่ในมือของสือฮว่า

สือฮว่ายิ้มเยาะ "ขอบคุณสำหรับความกรุณานะคะ แต่ฉันจะกลับไปที่ตี้เซิ่งไม่ช้าก็เร็วค่ะ ฉันจะไม่อยู่ที่นี่นานเพราะงั้นไม่จำเป็นหรอกค่ะ"

"อย่าพูดแบบนั้นสิ ทุกอย่างมีข้อยกเว้นหมดนั่นแหละ"

ชายหัวโล้นคนหนึ่งยื่นมือออกมาจะสัมผัสใบหน้าของสือฮว่า

"ถงหาง ถงเหยียน"

สือฮว่าเรียกสองครั้ง ชายหญิงคู่หนึ่งก็เดินเข้ามาจากข้างนอก จ้องมองไปที่ชายระดับสูงด้วยสายตาที่ไร้ความปรานี