นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 145

ฮ่อฉวนสือส่งเสียง "อืม" เขาไม่อยากให้สือฮว่าต้องเสียเวลาอยู่ที่เจียหัวอีก แบบนี้จะไม่มีคนทานข้าวเป็นเพื่อนเขา

"คืนนี้กลับมานะ เรื่องเจียหัวส่งให้หนานสือ เธอไม่ต้องสนแล้ว"

สือฮว่าพยักหน้า แต่นึกอะไรบางอย่างได้ ก็โน้มตัวจะพูดกับเขา แต่เท้ายืนไม่มั่นแล้วโน้มลงจนริมฝีปากประทับใบหน้าของฮ่อฉวนสือ

ฮ่อฉวนสือถึงกับผงะจากนั้นก็เงยหน้ามองเธอนิ่งๆ

สือฮว่าใจสั่น อาจเป็นเพราะโดนมนต์สะกดจากสายตาเขา ร่างกายอยู่ในอ้อมแขนเขา แถมจูบริมฝีปากของเขาโดยไม่ทันตั้งตัวอีก

ที่นี่คือห้องทำงาน ฮ่อฉวนสือเกลียดคนอื่นที่รบกวนห้องทำงานของเขามากที่สุด แต่ครั้งเป็นครั้งแรกที่สือฮว่าทำแบบนี้...

ชั้นน้ำแข็งในหัวใจโดนแผดเผาในทันที เขาโอบเอวเธอให้เข้าใกล้ตัวเอง

ทั้งคู่ต่างหลงลืม ไม่ได้สังเกตว่าประตูห้องทำงานแง้มไว้ หลี่เคอหร่านหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาบันทึกภาพที่เกิดเหตุด้วยใบหน้าที่น่ากลัว

นังบ้านั่น! เธอต้องให้ทุกคนในตี้เซิ่งรู้ธาตุแท้ของผู้หญิงคนนี้!

หลังจากนั้นไม่นาน วิดีโอก็ถูกโพสต์บนฟอรัมของตี้เซิ่ง หลี่เคอหร่านจงใจไม่บอกว่าสือฮว่าเป็นภรรยาของท่านประธานดังนั้นในสายตาของคนอื่น สือฮว่าจงใจอ่อย แถมยังอ่อยท่านประธานด้วย

ฟอรัมระเบิดทันทีในช่วงเวลาสั้นๆ ก่อนหน้านี้ก็มีคนสงสัยความสัมพันธ์ระหว่างสือฮว่ากับฮ่อฉวนสืออยู่แล้ว ตอนนี้ที่เรื่องแพร่ออกไป ที่ทุกคนคาดเดาไว้ก็ได้รับการยืนยัน

"มองไม่ออกเลยจริงๆนะ ผู้หญิงคนนี้ดูเย็นชามาก แต่กันมีเล่ห์เหลี่ยมเยอะแถมยังจงใจทำเป็นล้มอีก"

"เหอเหอ ต่ำจริงๆ"

"ตัวเองยังเรียนกฎหมายได้ หน้าไม่อาย"

สือฮว่าไม่รู้ว่าทุกคนพูดถึงเธอยังไง ขณะนี้เธอยังคงนั่งอยู่ในห้องทำงานของฮ่อฉวนสือและรอกลับด้วยกัน

เธอนั่งบนโซฟา หยิบดูนิตยสารมาพลิกดู จนหลับไปทั้งอย่างนั้น

ฮ่อฉวนสือปิดคอมพิวเตอร์และเงยหน้ามองเธอ

พระอาทิตย์ตกข้างนอกงดงาม แต่เทียบกับเธอแล้วยังดูด้อยกว่านิดหน่อย

เขาแตะริมฝีปากตัวเอง ความเย็นเยียบเปลี่ยนเป็นนุ่มนวล ใจเขาสั่นนิดหน่อย

เหมือนว่าการได้พบเธอ ก็ทำให้มีความสุข บอกไม่ถูกว่ารู้สึกยังไง

สือฮว่าต่างจากผู้หญิงคนอื่น เป็นครั้งแรกที่เขาตระหนักได้อย่างชัดเจน

นาฬิกาเดินไปข้างหน้าทีละนิด จนสือฮว่าลืมตาตื่นก็เป็นเวลากลางคืนแล้ว

เธอขยี้ตาและพอมองขึ้นไปก็เห็นชายคนนั้นยืนอยู่ตรงหน้าต่างบานใหญ่ พร้อมกลิ่นไวน์แดงที่อบอวลไปทั่วทั้งห้องทำงาน

"ฉันนอนไปตั้งนาน ทำไมคุณไม่เรียนฉันล่ะ ดึกแล้วใช่ไหม?"

"หนึ่งทุ่มพอดี ตื่นแล้วก็ไปเถอะ กลับบ้านกัน"

สือฮว่าลุกขึ้นยืนและไปที่ห้องน้ำเพื่อล้างหน้าให้ตัวเองตื่นขึ้นมาอีกนิด

ทั้งสองกลับมาถึงเฉียนสุ่ยวานถึงได้รู้เกี่ยวกับฟอรัม โชคดีที่ผู้รับผิดชอบฟอรัมจัดการได้ทันเวลา

ถึงจะเผยออกไปเพียงไม่กี่นาที แต่ข่าวลือก็คงแพร่กระจายไปทั่วทั้งบริษัทแล้ว หากเธอกลับไปที่ตี้เซิ่ง คงถูกจับตามองอย่างแน่นอน

แต่ถ้าเธอไม่กลับไปแล้วเธอจะไปไหนได้ ฝ่ายกฎหมายของตี้เซิ่งเป็นแผนกที่ดีที่สุดในประเทศและสามารถให้กำลังเธอได้เต็มที่

เธอลดสายตาลง จู่ๆก็นึกถึงที่หลิวจิงซูพูด บอกว่าเพราะเธอแต่งกับฮ่อฉวนสือ ถึงได้เข้าแผนกกฎหมายได้

ตราบใดที่เธอยังอยู่ในตี้เซิ่ง คนตระกูลฮ่อก็คงรู้สึกว่าเธอพึ่งฮ่อฉวนสือจริงๆ

เธอวางโทรศัพท์และลูบขมับ หลังจากหย่าในอีก 2 ปี เธอคงต้องออกจากตี้เซิ่ง เธอไม่สามารถอยู่ในบริษัทเดียวกันกับอดีตสามีได้ ดังนั้นเธอจึงต้องวางแผนตั้งแต่เนิ่นๆ

หลังจากาทนข้าวเสร็จ เธอก็ลุกขึ้นเข้าห้องนอน หลังจากคิดอยู่สักพัก เธอก็ตัดสินใจออกจากตี้เซิ่ง

เธอกำลังร่างเอกสารการลาออก ประตูก็ถูกเปิดออก

ฮ่อฉวนสือสวมชุดนอน ในมือถือแก้วกาแฟ ยืนอยู่ข้างหลังเธอ

พอเขามา ทั้งห้องก็เต็มไปด้วยกลิ่นกาแฟ

ฮ่อฉวนสือเห็นคำตัวโตๆว่า "ลาออก" เพียงแวบเดียวก็รู้สึกราวกับว่าหน้าอกจะแตกเป็นเสี่ยงๆ

"เธอจะออกจาก?"

สือฮว่าตกใจกับเสียงจนรีบปิดคอมพิวเตอร์ แต่เพราะเคลื่อนไหวมากจนกล่องของขวัญบนชั้นวางหล่นลงมาแล้วกลิ้งจนเปิดออก

กล่องของขวัญนี้ชำรุดเล็กน้อย ด้านบนยังมีริบบิ้นสวยงามอยู่

นี่เป็นสิ่งที่สวี่ฉางอันเคยมอบให้เธอ ไม่คิดว่าเธอจะหยิบติดมือมาด้วย ตอนแรกนึกว่าตัวเองโยนทิ้งไปนานแล้ว

หลังจากกล่องเปิด แหวนเพชรวงเล็กก็ส่องแสงเป็นประกาย ในสายตาฮ่อฉวนสือช่างแยงตา

สือฮว่าคว้ามันและโยนทิ้งลงถังขยะ

ฮ่อฉวนสือหรี่ตาลงและหลังจากคิดว่าใครเป็นคนส่งมา มุมปากก็ยิ้มอย่างเหยียดหยาม

"ทิ้งไปก็น่าเสียดาย"

สือฮว่าชาวาบ เธอนึกว่าตัวเองทิ้งไปแล้วจริงๆ ไม่คิดว่าหยิบติดมาวางบนชั้นวาง

"คุณสามี...มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด..."

เธอพูดยาก หัวใจท่วมท้น

ฮ่อฉวนสือก้มตัวและหยิบแหวนขึ้นมา

ถ้าคืนนี้เขาไม่เข้ามา ไม่ใช่เพราะกล่องของขวัญตกลงมาหรือถ้าไม่ใช่เขาบังเอิญเจอแหวนนี้ก็คาดว่าผู้หญิงคนนี้คงจะไม่มีวันโยนมันทิ้ง