แต่เธอก็รีบปิดปากตัวเอง ถ้าท่านหญิงรู้เข้า เธออาจจะโทรไม่ได้
เธอเดินกะเผลก ห่างออกไปสิบเมตร จากนั้นกดโทรศัพท์หาสือฮว่า
สือฮว่านั่งอยู่บนโซฟาของวิลล่า เดิมทีเธอจะรอฮ่อฉวนสือ แต่ฮ่อฉวนสือก็ยังไม่กลับมาสักที สงสัยสถานการณ์ของหลิวจิงซูจะร้ายแรงมาก
เธอกำลังจะขึ้นไปนอนชั้นบนก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
"สือฮว่า ฮ่อฉวนสืออยู่ในบ้านใหญ่ เขาโดนท่านหญิงวางยา ตอนนี้อันตรายมาก เธอรีบไปช่วยเขาที"
เป็นมู่หวั่นโจว
ถ้าฮ่อฉวนสือโดนวางยา นี่เป็นโอกาสที่ดีที่สุดของมู่หวั่นโจว ทำไมเธอถึงโทรมา?
มู่หวั่นโจวกัดฟัน "สือฮว่า! เธอคิดว่าฉันอยากโทรหาเธอหรือไง?! ถ้าฉันไม่ทำ เขาจะฆ่าฉัน ฉันว่าเขากำลังจะเสียสติแล้ว!!"
สือฮว่าได้ยินเสียงเคืองในน้ำเสียงของมู่หวั่นโจวก็ลุกขึ้นยืนอย่างเย็นชา
"ถงหาง ถงเหยียน"
เธอเรียกก่อนยืนขึ้นและเดินไปทางประตู "เรียกคนของฮ่อฉวนสือทั้งหมดที่วิลล่ามา แล้วไปช่วยเขาที่บ้านใหญ่"
ถงหางที่เห็นใบหน้าเธอเคร่งเครียด ก็รีบหันกลับไปเตรียมการ แต่ทันทีที่ฝีเท้าเขาขยับก็ได้ยินสือฮว่าพูดอีกครั้ง
"เอาปืนมาให้ฉัน"
ถงเหยียนชะงักและหยิบปืนไปที่บ้านใหญ่ นี่เป็นอาชญากรรมร้ายแรง คุณท่านจะต้องมีการสอบสวนภายหลังแน่
"คุณสือคะ เอาปืนไปบ้านใหญ่ นี่..."
"เอามา!!"
ต้องบอกว่า บางครั้งสือฮว่าก็คล้ายกับฮ่อฉวนสือมาก เลือกที่ตัดสินใจไปแล้ว ใครห้ามก็ไม่ฟัง
ถงหางรีบเอาปืนที่เอววางไว้บนมือของเธอ ก่อนไปจัดการงานอื่นอย่างเคารพ
ไม่ถึงหนึ่งนาที ทุกคนก็มารวมตัวกัน สือฮว่าขึ้นรถเข้าไปก่อน บรรยาการทำคนตกใจ
รถหลายคันขับไปที่บ้านใหญ่ แต่คนในบ้านใหญ่ยังไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
หลิวจิงซูนั่งอยู่ที่ชั้นหนึ่งและให้คนไปฟังเสียงเคลื่อนไหวที่ชั้นสองเป็นครั้งคราว "เป็นไงบ้าง?"
พี่เลี้ยงมีสีหน้าไม่ดี "ท่านหญิงคะ เหมือนจะไม่มีเสียงอะไรเลยค่ะ เราไปเปิดดูดีไหมคะ?"
ถ้ามีอะไรผิดพลาด ก็ต้องเป็นนายน้อยแน่
หลิวจิงซูแค่นเสียง "เธอก็รู้อารมณ์ของฉวนสือ คงอึ้งเพราะฉันอยู่มั้ง ยานั่นเขาไม่รอดหรอก ทนไปเดี๋ยวก็ไม่ได้เอง ไม่ต้องเปิด"
พี่เลี้ยงรีบพยักหน้าอย่างรวดเร็ว ตอนนี้ที่ทั้งสองคุยกันก็มีคนวิ่งเข้ามา
"ท่านหญิงคะ! สือฮว่าพาคนมาค่ะ บอกว่ามารับนายน้อยกลับค่ะ!"
หลิวจิงซูลุกขึ้นยืนทันที ดวงตาฉายแววอันตราย "ยัยผู้หญิงเลวนั่นยังกล้ากลับมาอีกเหรอ?!"
ทันทีที่เธอพูดจบ สือฮว่าก็เดินเข้าประตูมา
เธอไม่ได้มองหลิวจิงซู แต่เดินตรงไปที่ชั้นสอง
"หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!"
หลิวจิงซูตะโกนด้วยความโกรธและคิดจะให้บอดี้การ์ดไปจับเธอไว้
แต่สือฮว่ากลับยกปืนในมือขึ้นด้วยใบหน้าเย็นชา "ฉันไม่อยากเสียเวลา ออกไป"
ถงเหยียนกับถงหางรีบมายืนข้างหลังเธอและจ้องบอดี้การ์ดพวกนั้นอย่างเย็นชา
หลิวจิงซูเห็นปืนในมือสือฮว่าก็หน้าซีดด้วยความตกใจ "นี่มันอะไรกัน! ถึงกับเอาปืนมาบ้านใหญ่ สือฮว่า ฉันว่าเธอไม่คิดว่าตัวเองเป็นคนตระกูลฮ่อเลยสินะ!"
"ในสายตาของท่านหญิง ฉันก็ไม่ใช่คนตระกูลฮ่ออยู่แล้วนี่คะ ตอนนี้ฉันจะช่วยสามีของฉัน ถ้าใครกล้ามาหยุด อย่ามาโทษของในมือฉันแล้วกัน"
หลิวจิงซูโกรธจนตัวสั่น แต่สือฮว่าเอาพวกมีฝีมือมา แถมผู้หญิงคนนี้ยังมีปืน ถ้าเรื่องคืนนี้เกิดเป็นเรื่องใหญ่ คงไม่มีใครได้รับผลดีแน่
สือฮว่าเดินผ่านบอดี้การ์ดและไปที่ชั้นสอง
"ฮ่อฉวนสือ?"
เธอตะโกนเรียก ก็ได้ยินเสียงจากหลังประตูจึงรีบมองไปทางพี่เลี้ยงที่อยู่ไม่ไกล "เปิดประตู"
พี่เลี้ยงตัวสั่น ใครจะกล้าขัดคำพูดของเธอกัน ก่อนรีบหยิบกุญแจออกมาแล้วเปิดประตู
ไม่มีแสงไฟในห้อง แต่ด้วยแสงสลัวนอกหน้าต่าง สือฮว่าก็ยังเห็นที่ที่ฮ่อฉวนสืออยู่เพียงพริบตาเดียว
เขานั่งลงบนเก้าอี้นิ่ง มองไม่เห็นสีหน้า ทั้งตัวซ่อนอยู่ในความมืด
เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอก ไม่เป็นไรก็ดี
เธอเหลือบมองไปที่หน้าต่างที่โดนทุบก็รู้ว่าตอนนี้ผู้ชายคนนี้อาจจะกำลังไม่สบายใจ "ฉันพาคุณออกไปจากที่นี่ก่อนดีกว่า"
ใครจะรู้ว่าหลิวจิงซูจะอะไรอีก หรือจะมาไม้ไหน เธอเลยต้องพาอีกคนออกไปอย่างรวดเร็ว
ฮ่อฉวนสือไม่ได้พูดและก้มหน้าตลอด
สือฮว่าเดินไปช่วยพยุงเขาให้มาพิงบนไหล่ตัวเอง
เขาเชื่อฟังอย่างไม่น่าเชื่อ ไม่พูดอะไรและครึ้งหนึ่งของร่างกายเขาพิงไปทางเธอ
สือฮว่าพยุงอีกคนลงไปที่ชั้นหนึ่ง จากนั้นถึงมองท่านหญิง "ท่านหญิงคะ ฉันไม่คิดเลยว่าท่านจะทำกับหลายแท้ๆของตัวเองแบบนี้"
หลิวจิงซูที่ร้อนรนอยู่แล้ว พอโดนเธอจ้องอย่างเสียดแทง หน้าอกของเธอก็กระเพื่อมขึ้นลงอย่างรุนแรง "ก็ดีกว่าให้ฉวนสือหลงผิด!"
สือฮว่าไม่อยากจะสนใจเธออีก ก็พยุงฮ่อฉวนสืแเดินออกไปทางประตู
หลังจากขึ้นรถ ฮ่อฉวนสือก็เอนตัวพิงมุมรถอย่างเงียบๆ เหมือนสัตว์ร้ายที่ได้รับบาดเจ็บ
สือฮว่าเม้มริมฝีปากและไม่ได้พูด ใครมาเจอเรื่องแบบนี้ก็คงจะรู้สึกไม่สบายใจ ยิ่งคนๆนั้นเป็นย่าของเขา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้