นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 171

แต่เธอก็รีบปิดปากตัวเอง ถ้าท่านหญิงรู้เข้า เธออาจจะโทรไม่ได้

เธอเดินกะเผลก ห่างออกไปสิบเมตร จากนั้นกดโทรศัพท์หาสือฮว่า

สือฮว่านั่งอยู่บนโซฟาของวิลล่า เดิมทีเธอจะรอฮ่อฉวนสือ แต่ฮ่อฉวนสือก็ยังไม่กลับมาสักที สงสัยสถานการณ์ของหลิวจิงซูจะร้ายแรงมาก

เธอกำลังจะขึ้นไปนอนชั้นบนก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

"สือฮว่า ฮ่อฉวนสืออยู่ในบ้านใหญ่ เขาโดนท่านหญิงวางยา ตอนนี้อันตรายมาก เธอรีบไปช่วยเขาที"

เป็นมู่หวั่นโจว

ถ้าฮ่อฉวนสือโดนวางยา นี่เป็นโอกาสที่ดีที่สุดของมู่หวั่นโจว ทำไมเธอถึงโทรมา?

มู่หวั่นโจวกัดฟัน "สือฮว่า! เธอคิดว่าฉันอยากโทรหาเธอหรือไง?! ถ้าฉันไม่ทำ เขาจะฆ่าฉัน ฉันว่าเขากำลังจะเสียสติแล้ว!!"

สือฮว่าได้ยินเสียงเคืองในน้ำเสียงของมู่หวั่นโจวก็ลุกขึ้นยืนอย่างเย็นชา

"ถงหาง ถงเหยียน"

เธอเรียกก่อนยืนขึ้นและเดินไปทางประตู "เรียกคนของฮ่อฉวนสือทั้งหมดที่วิลล่ามา แล้วไปช่วยเขาที่บ้านใหญ่"

ถงหางที่เห็นใบหน้าเธอเคร่งเครียด ก็รีบหันกลับไปเตรียมการ แต่ทันทีที่ฝีเท้าเขาขยับก็ได้ยินสือฮว่าพูดอีกครั้ง

"เอาปืนมาให้ฉัน"

ถงเหยียนชะงักและหยิบปืนไปที่บ้านใหญ่ นี่เป็นอาชญากรรมร้ายแรง คุณท่านจะต้องมีการสอบสวนภายหลังแน่

"คุณสือคะ เอาปืนไปบ้านใหญ่ นี่..."

"เอามา!!"

ต้องบอกว่า บางครั้งสือฮว่าก็คล้ายกับฮ่อฉวนสือมาก เลือกที่ตัดสินใจไปแล้ว ใครห้ามก็ไม่ฟัง

ถงหางรีบเอาปืนที่เอววางไว้บนมือของเธอ ก่อนไปจัดการงานอื่นอย่างเคารพ

ไม่ถึงหนึ่งนาที ทุกคนก็มารวมตัวกัน สือฮว่าขึ้นรถเข้าไปก่อน บรรยาการทำคนตกใจ

รถหลายคันขับไปที่บ้านใหญ่ แต่คนในบ้านใหญ่ยังไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

หลิวจิงซูนั่งอยู่ที่ชั้นหนึ่งและให้คนไปฟังเสียงเคลื่อนไหวที่ชั้นสองเป็นครั้งคราว "เป็นไงบ้าง?"

พี่เลี้ยงมีสีหน้าไม่ดี "ท่านหญิงคะ เหมือนจะไม่มีเสียงอะไรเลยค่ะ เราไปเปิดดูดีไหมคะ?"

ถ้ามีอะไรผิดพลาด ก็ต้องเป็นนายน้อยแน่

หลิวจิงซูแค่นเสียง "เธอก็รู้อารมณ์ของฉวนสือ คงอึ้งเพราะฉันอยู่มั้ง ยานั่นเขาไม่รอดหรอก ทนไปเดี๋ยวก็ไม่ได้เอง ไม่ต้องเปิด"

พี่เลี้ยงรีบพยักหน้าอย่างรวดเร็ว ตอนนี้ที่ทั้งสองคุยกันก็มีคนวิ่งเข้ามา

"ท่านหญิงคะ! สือฮว่าพาคนมาค่ะ บอกว่ามารับนายน้อยกลับค่ะ!"

หลิวจิงซูลุกขึ้นยืนทันที ดวงตาฉายแววอันตราย "ยัยผู้หญิงเลวนั่นยังกล้ากลับมาอีกเหรอ?!"

ทันทีที่เธอพูดจบ สือฮว่าก็เดินเข้าประตูมา

เธอไม่ได้มองหลิวจิงซู แต่เดินตรงไปที่ชั้นสอง

"หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!"

หลิวจิงซูตะโกนด้วยความโกรธและคิดจะให้บอดี้การ์ดไปจับเธอไว้

แต่สือฮว่ากลับยกปืนในมือขึ้นด้วยใบหน้าเย็นชา "ฉันไม่อยากเสียเวลา ออกไป"

ถงเหยียนกับถงหางรีบมายืนข้างหลังเธอและจ้องบอดี้การ์ดพวกนั้นอย่างเย็นชา

หลิวจิงซูเห็นปืนในมือสือฮว่าก็หน้าซีดด้วยความตกใจ "นี่มันอะไรกัน! ถึงกับเอาปืนมาบ้านใหญ่ สือฮว่า ฉันว่าเธอไม่คิดว่าตัวเองเป็นคนตระกูลฮ่อเลยสินะ!"

"ในสายตาของท่านหญิง ฉันก็ไม่ใช่คนตระกูลฮ่ออยู่แล้วนี่คะ ตอนนี้ฉันจะช่วยสามีของฉัน ถ้าใครกล้ามาหยุด อย่ามาโทษของในมือฉันแล้วกัน"

หลิวจิงซูโกรธจนตัวสั่น แต่สือฮว่าเอาพวกมีฝีมือมา แถมผู้หญิงคนนี้ยังมีปืน ถ้าเรื่องคืนนี้เกิดเป็นเรื่องใหญ่ คงไม่มีใครได้รับผลดีแน่

สือฮว่าเดินผ่านบอดี้การ์ดและไปที่ชั้นสอง

"ฮ่อฉวนสือ?"

เธอตะโกนเรียก ก็ได้ยินเสียงจากหลังประตูจึงรีบมองไปทางพี่เลี้ยงที่อยู่ไม่ไกล "เปิดประตู"

พี่เลี้ยงตัวสั่น ใครจะกล้าขัดคำพูดของเธอกัน ก่อนรีบหยิบกุญแจออกมาแล้วเปิดประตู

ไม่มีแสงไฟในห้อง แต่ด้วยแสงสลัวนอกหน้าต่าง สือฮว่าก็ยังเห็นที่ที่ฮ่อฉวนสืออยู่เพียงพริบตาเดียว

เขานั่งลงบนเก้าอี้นิ่ง มองไม่เห็นสีหน้า ทั้งตัวซ่อนอยู่ในความมืด

เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอก ไม่เป็นไรก็ดี

เธอเหลือบมองไปที่หน้าต่างที่โดนทุบก็รู้ว่าตอนนี้ผู้ชายคนนี้อาจจะกำลังไม่สบายใจ "ฉันพาคุณออกไปจากที่นี่ก่อนดีกว่า"

ใครจะรู้ว่าหลิวจิงซูจะอะไรอีก หรือจะมาไม้ไหน เธอเลยต้องพาอีกคนออกไปอย่างรวดเร็ว

ฮ่อฉวนสือไม่ได้พูดและก้มหน้าตลอด

สือฮว่าเดินไปช่วยพยุงเขาให้มาพิงบนไหล่ตัวเอง

เขาเชื่อฟังอย่างไม่น่าเชื่อ ไม่พูดอะไรและครึ้งหนึ่งของร่างกายเขาพิงไปทางเธอ

สือฮว่าพยุงอีกคนลงไปที่ชั้นหนึ่ง จากนั้นถึงมองท่านหญิง "ท่านหญิงคะ ฉันไม่คิดเลยว่าท่านจะทำกับหลายแท้ๆของตัวเองแบบนี้"

หลิวจิงซูที่ร้อนรนอยู่แล้ว พอโดนเธอจ้องอย่างเสียดแทง หน้าอกของเธอก็กระเพื่อมขึ้นลงอย่างรุนแรง "ก็ดีกว่าให้ฉวนสือหลงผิด!"

สือฮว่าไม่อยากจะสนใจเธออีก ก็พยุงฮ่อฉวนสืแเดินออกไปทางประตู

หลังจากขึ้นรถ ฮ่อฉวนสือก็เอนตัวพิงมุมรถอย่างเงียบๆ เหมือนสัตว์ร้ายที่ได้รับบาดเจ็บ

สือฮว่าเม้มริมฝีปากและไม่ได้พูด ใครมาเจอเรื่องแบบนี้ก็คงจะรู้สึกไม่สบายใจ ยิ่งคนๆนั้นเป็นย่าของเขา