นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 172

สือฮว่าโกรธจนเกือบจะเป็นลม

"ฮ่อฉวนสือ คุณ..."

เธอพูดไม่ออก คนที่พูดเก่งมาตลอดตอนนี้กลับหมดคำจะพูด

ฮ่อฉวนสือเพิ่มอุณหภูมิของเครื่องปรับอากาศเพื่อกันไม่ให้เธอเป็นหวัด จากนั้นก็ตักโจ๊กหนึ่งช้อนมายื่นตรงหน้าเธอ

ส่วนที่โดนเธอตบก็ถือไม่เคยมี ตอนนี้สือฮว่าไม่มีแรงมากนักที่ตบไปก็เบา

สือฮว่ากำผ้านวมแน่นจนเห็นเส้นเลือดที่หลังมืออย่างชัดเจน

เธอไม่ได้กินโจ๊ก ริมฝีปากของเธอสั่นก่อนปัดชามทิ้ง

ไฟสุมอก ยิ่งรู้สึกไม่สบายใจที่ได้เห็นท่าทีสดชื่นของเขา

เธอแพ้ครั้งแรกอย่างไม่ชัดเจน เกลียดจนดวงตาแดงก่ำ

ฮ่อฉวนสือไม่พูดอะไรสักคำและหยิบกระดาษมาเช็ดโจ๊กที่หลังมือ

เขาลุกขึ้นไปที่ตู้เสื้อผ้า หาเสื้อผ้าใหม่ก่อนวางบนเตียง "ใส่เสื้อผ้าสิ"

"ฮ่อฉวนสือ! ทำไมคุณถึงทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น?!"

เธอแสบจมูกจนแทบรอไม่ไหวจะตบหน้าเขา

ใบหน้าของฮ่อฉวนสือราบเรียบ เขายกผ้านวมขึ้นมาคลุมถึงคอเธอ "สือฮว่า เรื่องมันเกิดขึ้นแล้ว ฉันพูดไม่ได้ว่าเสียใจ ถึงจะเกิดขึ้นอีกครั้ง ฉันก็ยังจะทำแบบเดิม"

สือฮว่ารู้สึกหายใจไม่ออก เธอหยิบเสื้อผ้าใหม่ที่อยู่ข้างๆมาสวมด้วยนิ้วที่สั่นระริก แต่เพราะไม่มีแรงทำให้ติดกระดุมไม่ได้

ฮ่อฉวนสืออยากช่วยเธอติดกลับโดนเธอปัดมือทิ้ง

เขาไม่ได้รู้สึกรำคาญ เอนตัวไปฝากรอบจูบที่คอของเธอ

สือฮว่า: "..."

หรือเขามองไม่ออกว่าตอนนี้เธอไม่อยากเจอเขา?!

"แต่งตัวเสร็จแล้วก็ลงไปหาอะไรกินข้างล่าง ไม่งั้นร่างกายจะทนไม่ไหวนะ"

"คุณยังมีหน้ามาพูดอีกเหรอ?!"

สือฮว่าโกรธจนไม่รู้ต้องทำยังไง เมื่อคืนชายคนนี้ทำซ้ำแล้วซ้ำอีกไม่หยุดหย่อน ไม่รู้เอาแรงมากมายมาจากไหน

เธอหน้าแดงและเลิกคิด

ไม่ง่ายเลยกว่าจะใส่เสื้อผ้าเสร็จ ทันทีที่เธอลงจากเตียงก็เกือบจะล้มลงไป

ฮ่อฉวนสือรีบพยุงเธอและโอบเอวเธออย่างเคยชิน

ฮ่อฉวนสือกัดฟันแต่ก็ไม่ได้ดันออก พอยืนได้มั่นคงก็สูดหายใจเข้าลึกๆ "ฮ่อฉวนสือ คุณออกไปก่อน ตอนนี้ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณ"

"นี่คือห้องนอนของฉัน"

ประโยคเดียว ทำให้ที่เธอคิดไว้ทั้งหมดชะงัก

สือฮว่าหาคำมาแย้งไม่ได้ เห็นท่าทีที่เป็นธรรมชาติของชายคนนี้ เธอก็อดไม่ได้ที่จะตะโกน "ฉันจะฟ้องร้องคุณ!"

ประโยคนี้ดูเด็กมาก ถึงเธอจะตะโกนออกไปแต่ก็รู้สึกละอายใจเอง

แต่นอกจากอันนี้ เธอก็ไม่รู้จะระบายความโกรธได้ยังไงแล้ว

ทำไมเขาถึงยังทำแบบนี้ได้หลังจากเกิดเรื่องนั้น!

ฮ่อฉวนสือยกยิ้ม เขาไม่ได้ยิ้มตั้งแต่เข้ามา แต่ตอนนี้กลับยกยิ้มน้อยๆ

"สือฮว่า เราเป็นสามีภรรยากันนะ"

"สามีภรรยาแล้วยังไงล่ะ ถ้าฝ่ายหญิงไม่ยินยอม ก็โดนตัดสินได้"

"เธอไปฟ้องฉันก็ได้ ดูซิว่าจะมีใครเชื่อเธอ"

พวกเขาไม่ใช่แค่สามีภรรยากัน แต่เขายังเป็นประธานของตี้เซิ่งด้วย อยากได้ผู้หญิงแบบไหนก็ได้ ไม่ต้องไปแย่งใคร แถมที่แย่งยังเป็นภรรยาของเขาด้วยแล้ว พูดไปก็ไม่มีใครเชื่อ

สือฮว่าเองก็รู้เรื่องนี้ดี เพราะงั้นที่พูดไปเมื่อกี้ก็แค่พูดไปงั้นๆ

เธอเม้มริมฝีปาก หลุบสายตาลง ก้มตัวลูบหัวเข่าแล้วเดินลงไปชั้นล่าง

ฮ่อฉวนสือเดินตามเธอไปทีละก้าว พร้อมกับความอ่อนโยนที่ซ่อนอยู่ในดวงตาของเขา

คนรับใช้ได้เตรียมอาหารเช้าไว้แล้ว เป็นข้าวต้มและซุปไก่ให้อุ่นท้อง

ฮ่อฉวนสือสั่งคนให้ไปทำความสะอาดห้องนอน จากนั้นก็นั่งลงข้างๆสือฮว่าอย่างสบายใจ

สือฮว่าไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะหายใจร่วมกับเขา เธอหิวมากและก้มหน้ากินข้าวไปเงียบๆ

หลังจากนั้นเธอก็ยังไม่รู้สึกกระปรี้กระเปร่า กินเสร็จก็ขึ้นไปพักที่ชั้นบนเลยไม่รู้ว่ามีคนจากบ้านใหญ่มา แถมเป็นคุณท่านมาเองด้วย

สือฮว่าเอาปืนเข้าบ้านใหญ่ นี่เป็นการเหยียบย่ำความอดกลั้นของบ้านตระกูลฮ่อ

ฮ่อฉวนสือและคุณท่านนั่งอยู่บนโซฟาแยกกัน บรรยากาศก็มืดมน

"ฉวนสือ ย่าหลาน เขา..."

คุณท่านถอนหายใจอย่างหมดหนทาง "เธอเลอะเลือนขึ้นเรื่อยๆ มันเป็นความผิดของปู่เอง นิสัยเธอที่เป็นตอนนี้มันเกิดเพราะปู่"

ฮ่อฉวนสือเปิดปาก ยังไงก็เป็นผู้อาวุโส เขาจะพูดอะไรได้

"เธออยู่ในบ้านตระกูลฮ่อ และทุกคนก็จับเธอไว้ ตอนแรกปู่ก็ไม่ได้รัก แต่ก็ทิ้งเธอไว้คนเดียวไม่ได้ เธอเป็นเหมือนญาติกันมาหลายปีแล้ว แต่เธออยู่แต่กับอดีตจนออกมาไม่ได้ นิสัยยิ่งรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ดีที่เมื่อวานไม่เกิดอะไรขึ้น เสี่ยวฮว่าเอ๋อร์ยังสบายดีใช่ไหม?"

"คุณปู่ครับ ถ้าปู่ไม่ได้มาเพราะเรื่องที่เธอเอาปืนเข้าบ้านใหญ่ก็กลับไปเถอะครับ เธอสบายดี"