นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 173

คนตระกูลถางที่อยู่ข้างๆเริ่มมีสีหน้าไม่สู้ดี บวกกับเสียงจากคนรอบข้างดังขึ้นเรื่อยๆ พวกเขาก็แทบรอไม่ไหวที่จะออกจากที่นี่ทันที!

หนิงหยู่รู้สึกอับอาย คุณท่านถางมองหาโอกาสที่จะแต่งงานกับบ้านตระกูลฮ่อมาตลอด ในที่สุดลูกสาวของเธอก็ได้แต่งงานกับหลานชายของคุณท่านฮ่อ นี่ควรเป็นเรื่องน่ายินดี ใครจะรู้ว่าช่วงเวลาสำคัญ เจ้าบ่าวกลับหายตัวไป นี่ไม่ใช่การเหยียบหน้าบ้านตระกูลถางงั้นเหรอ?

เสียงพูดคุยในที่เกิดเหตุดำเนินไปเรื่อยๆ ทุกคนต่างก็เริ่มซุบซิบกัน

"ได้ยินมาว่าสวี่ฉางอันไม่ได้ชอบถางจิงหราน แต่โดนที่บ้านบังคับถึงต้องแต่ง นี่จะหนีงานแต่งหรือเปล่า?"

"ฉันเดาว่าทั้งตระกูลถางกับตระกูลฮั่ววันนี้ต้องเสียหน้าแน่"

ฮ่อเจิงกลั้นไว้และถามคนด้านข้าง "ยังหาไม่เจออีกเหรอ?"

บอดี้การ์ดส่ายหัว กลัวจนไม่กล้าพูด

ทุกคนที่มาที่นี่วันนี้ล้วนแต่เป็นคนที่มีหน้ามีต่าในจิงตู พวกเขาจะมาอับอายไม่ได้

"ต้องเป็นเพราะสือฮว่าแน่ๆ ฉันว่าแล้วว่าผู้หญิงคนนั้นจะไม่มีวันยอมแพ้! ไม่คิดเลยว่าจะทำการใหญ่แบบนี้ เม่าซง รีบตามฉันไปหาสือฮว่าเลย!!"

จู่ๆฮ่อเจิงก็นึกถึงสือฮว่า คนที่ทำให้ฉางอันหนีงานแต่งได้ นอกจากสือฮว่าก็ไม่มีใครอื่น!

เม่าซงเองก็คิดแบบนั้นก็รีบลุกตามไป

หลิวจิงซูก็ได้ยินการสนทนาของพวกเขาก็จะตามไปเช่นกัน

ตอนนี้สวี่ฉางอันนั่งอยู่ในรถ มือบีบพวงมาลัยจนเป็นสีขาว

เมื่อกี้เขาได้รูปถ่ายกับสถานที่ทางโทรศัพท์มือถือ เป็นรู้สือฮว่า ถึงจะไม่เห็นใบหน้าแต่รูปร่างก็คล้ายมาก

สือฮว่าโดนลักพาตัว และคนที่ลักพาตัวไปส่งข้อความมาหาเขา

ถ้าเขาไม่ไป สือฮว่าก็อาจได้ตาย

พอนึกผลที่ตามมาเขาก็ตัวสั่น

แต่พอเขาไปถึงที่นั่นก็เห็นเป็นโรงงานร้างว่างเปล่า ไม่มีคนที่ลักพาตัวและไม่มีสือฮว่าด้วยเช่นกัน

เขายืนมึนงง กระตุกยิ้มเย้ยหยัน ก้มหน้าหยิบบุหรี่ออกมาจุดไฟ

จริงๆแล้วตอนเห็นรูปนั้น เขาเองก็นึกสงสัย เพราะข้างๆสือฮว่ามีฮ่อฉวนสือ จะโดนจับไปง่ายๆได้ยังไง แต่เขาไม่อยากให้มันเป็นหนึ่งในล้าน เขาเลยต้องมาดูให้เห็นกับตา

ผลก็เป็นไปตามที่เขาเดาไว้ รูปนั่นเป็นของปลอม

เขาสูบบุหรี่ด้วยดวงตาแดงระเรื่อ

สิบนาทีต่อมา ก้นบุหรี่ไหม้ไปถึงนิ้วเขา เขาขมวดคิ้วและโยนทิ้งก่อนเหยียบมันจนดับ

กลับไปที่รถ เขาก็ขับรถมุ่งเข้าเมืองอย่างบ้าคลั่ง

เจอเธอเป็นครั้งสุดท้ายก่อนแต่งงานแล้วกัน เขาสัญญาว่าต่อจากนี้ไปเขาจะไม่ไปยุ่งเกี่ยวกันอีก

วันนี้สือฮว่าไม่ได้ออกไปไหน ตั้งแต่เกิดเรื่องนั้นกับฮ่อฉวนสือ วันนี้ร่างกายของเธอถึงหายดี แต่รอยที่คอของเธอก็ยังไม่จางหายไปแสดงให้เห็นว่าผู้ชายคนนั้นเอาแต่ใจแค่ไหน!

เธอกัดฟันและสวมผ้าพันคอสีเทา ใช้ประโยชน์จากวันที่หิมะตกคิดจะออกไปเดินเล่นข้างนอก

สองสามวันมานี้เธอไม่ได้สนใจข่าว อยู่แต่กับบ้าน เลยไม่รู้ว่าวันนี้เป็นวันแต่งของสวี่ฉางอันกับถางจิงหราน

จนกระทั่งเธอมาถึงห้างสรรพสินค้า เธอถึงรู้ข่าวจากหน้าจอขนาดใหญ่

เธอเงยหน้าจนเจ็บคอ จู่ๆก็มีน้ำโห ตอนแรกที่กอดกันก็บอกว่าจะไม่มีวันแยกจากกันกลับหายไปแล้วจริงๆ

เธอซื้อลิปสติกให้ตัวเอง หางตาก็เห็นที่ติดเน็คไทสวย น่าจะเหมาะกับฮ่อฉวนสือ

ด้วยความคิดไม่ถึง เธอก็ซื้อที่ติดเน็คไทและยัดมันลงในกระเป๋าของเธอ

ทันทีที่เธอออกจากห้างสรรพสินค้า เธอก็เห็นชายคนหนึ่งยืนอยู่ท่ามกลางหิมะ

เขาสวมสูทสีขาว ยืนตัวตรงอย่างสง่า

แต่เธอมองออกว่าตอนนี้สวี่ฉางอันกำลังเศร้า ราวกับว่าความเศร้าทั้งหมดบนโลกใบนี้ไปรวมอยู่ในสายตาเขา

หัวใจของเธอก็กระตุก อันที่จริงเธอรู้สึกขอบคุณสวี่ฉางอันมาก อย่างน้อยสวี่ฉางอันในตอนนั้นก็เป็นแสงสว่างในชีวิตของเธอ คอยสนับสนุนให้เธอก้าวไปข้างหน้า

แต่วันนี้วันแต่งงานของเขาไม่ใช่เหรอ? เขามาโผล่ที่นี่ได้ยังไงกัน?

สือฮว่าไม่รู้จะพูดอะไรกับเขา บ่นเหรอ?

เพราะเรื่องของอาจารย์จ้าว เลยมีความคับแค้นใจ เพราะแม่ของเขาก็มีส่วนเกี่ยวข้อง แต่เขาก็เป็นผู้บริสุทธิ์

"เสี่ยวฮว่าเอ๋อร์ อันนี้คืนให้เธอ"

สวี่ฉางอันหยิบเหรียญห้าเหรียญออกมาจากกระเป๋าของเขา สี่เหรียญเป็นเหรียญหนึ่ง อีกเหรียญคือห้าสิบเซ็นต์รวมเป็นเงินสี่หยวนห้าสตางค์

พอสือฮว่าเห็นเหรียญนั่น หัวใจก็เหมือนโดนแทง

คู่รักทุกคู่ตอนที่คบกันก็จะมีของแทนใจ ตอนแรกเธอเกือบจะมั่นใจแล้วว่าสวี่ฉางอันเป็นคนที่เธอเฝ้ารอ เธอคอยที่จะเขียนชื่อตัวเองลงในสมุดทะเบียนบ้านของเขาตั้งหลายครั้ง

ต้องใช้เงินเก้าหยวนในการขอทะเบียนสมรส ครั้งหนึ่งเธอเคยเงยหน้าขึ้นมองและทำตัวเหมือนเด็กน้อยกับเขา บอกว่าจะจ่ายเงินกันคนละครึ่งเพื่อเอาใบทะเบียนสมรส

ตอนนั้นเธอให้เงินเขาสี่เหรียญห้าสตางค์กับเขา บอกว่าถึงวันเอาใบแล้วเขาต้องจะจ่ายอีกสี่เหรียญห้าสตางค์

ไม่คิดเลยว่าเขายังเก็บมันไว้ แถมยังคิดจะคืนให้เธอวันนี้อีก