นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 203

"ฉางอัน คุณกำลังจะออกไปเหรอ"

น้ำเสียงของถังจิงหรานอ่อนโยนมาก หลังจากเปลี่ยนรองเท้าที่โถงทางเดิน เธอก็เดินตรงไปที่ตู้กดน้ำ หยิบยาสองสามเม็ดออกมาจากขวดยาที่ข้างๆแล้วกินมัน

สวี่ฉางอันไม่เคยถามเกี่ยวกับสภาพร่างกายของเธอเลย ดังนั้นจึงไม่ถามเธอว่ากินยาอะไร

เขาไม่ได้สนใจเธอ เขากำลังเดินไปที่ประตู ถางจิงหรานก็พูดทันทีที่

"คุณจะไปเจอสือฮว่าเหรอ？ช่วงเวลานี้คุณดูเหมือนไม่เป็นผู้เป็นคน เดาว่าคงมีเพียงแค่สือฮว่าที่สามารถให้คุณดูแลตัวเองแบบนี้ได้"

น้ำเสียงของเธอเรียบเฉยมาก หากเปลี่ยนเป็นเมื่อก่อน ถ้ารู้ว่าเขาจะไปพบสือฮว่าก็คงจะด่าขึ้นทันที

สวี่ฉางอันรู้สึกว่านับวันตัวเองนั้นยิ่งไม่สามารถเข้าใจผู้หญิงคนนี้ได้ เกิดอะไรขึ้นกับถางจิงหรานกันแน่? มันถึงได้ทำให้เธอเปลี่ยนไปอย่างรวดขนาดนี้

ถางจิงหรานกลืนในลำคอแล้วกินยาเข้าไปอีกสองสามเม็ด พลางมองไปที่เขาด้วยรอยยิ้มจาง ๆ "แค่ถามไปแบบนั้นปหละ ถ้าคุณกำลังรีบก็รีบไปเถอะ"

ความวิตกกังวลแบบนั้นออกมาจากส่วนลึกของหัวใจของสวี่ฉางอันอีกครั้ง ซึ่งทำให้เขาต้องสังเกตุถางจิงหรานอย่างระมัดระวัง

เธอเป็นเหมือนศพเดินได้ ทั้งตัวนั้นดูไม่มีวิญญาณใดๆ แต่ดวงตามีความซับซ้อนและลึกซึ้ง ซึ่งทำให้ผู้คนหวาดกลัว

เขาไม่สนใจมัน เปิดประตูแล้วเดินจากไป

ถางจิงหรานยืนอยู่ที่เดิม มุมปากนั้นกระตุกอย่างเย้ยหยัน

สือฮว่าจะต้องตายในมือของเธอไม่ช้าก็เร็ว

สิ่งที่เธอต้องทำคืออดทน รอจนกว่าจะได้ตระกูลถังมาอยู่ในกำมือ เธอถึงมีคุณสมบัติที่จะต่อสู้กับสือฮว่า!

ในไม่ช้าสวี่ฉางอันก็มาถึงสถานที่ที่นัดกับสือฮว่า เขาเห็นเธอจากระยะไกล แต่ไม่กล้าที่จะเดินไปหน้าสักที ซึ่งสายตาก็มองไปที่ตัวเธอด้วยความคิดถึง ราวกับว่าต้องการที่จะสลักเธอให้ลึกลงไปในหัวใจ .

สือฮว่าดูเหมือนจะรู้สึกได้และมอไป

สวี่ฉางอันรีบถอนสายตาแล้วเดินไปที่ด้านข้างของเธอ

" เสี่ยวฮว่า คุณมาพบผมมีอะไรหรือเปล่า?"

เขารู้ดีว่าเธอจะไม่มาหาเขาโดยไม่มีเหตุผล

สือฮว่าลดสายตาลง วันนี้เธอออกมาถือว่ามิดชิดทั้งตัว สวมผ้าพันคอผืนหนารอบคอ แม้กระทั่งข้อมือของเธอก็ไม่ได้เผยออกมา

เมื่อคืนฮ่อฉวนสือโกรธอย่างรุนแรงและเธอแทบจะไม่มีเนื้อดีๆสักชิ้นบนร่างกาย

"สวี่ฉางอัน คุณจำได้มั้ยว้าตอนมหาลับฉันเคยการผ่าตัดหรือเปล่า？ผ่าตัดไส้ติ่งอักเสบ"

สวี่ฉางอันครุ่นคิดอยู่สักพักและพยักหน้าช้าๆ

" ปีนั้นดูเหมือนคุณจะสนใจรางวัลของมอ จึงใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ในห้องสมุด ตอนนั้นวิชาเรียนผมก็เต็มด้วย ดังนั้นโอกาสที่จะได้เจอกันในวันธรรมดาจึงน้อยมาก ครั้งนั้นได้ยินมาว่าคุณถูกส่งโรงพยาบาล ผมตกใจมากเลยรีบไปแล้วก็ได้ยินว่าคุณได้รับการผ่าตัดไส้ติ่งอักเสบเฉียบพลัน ซึ่งต้องผ่าตัด ตอนนั้นคุณอ่อนแอมาก "

สือฮว่าพยักหน้า ในความจำของเธอก็เป็นแบบนี้เหมือนเดิม

"ตอนนั้นฉันมีอะไรผิดปกติหรือเปล่า？หรือมีช่วงไหนที่มีอะไรผิดปกติกับฉันไหม?"

คิ้วของสวี่ฉางอันขมวดด้วยความสงสัย "เสี่ยวฮว่า นี่คุณหมายความว่าอะไร?"

สือฮว่าเม้มริมฝีปากและมือที่วางไว้บนโต๊ะก็ค่อยๆกำขึ้น "ท้องของฉันใหญ่ขึ้นไหม หรืออ้วนขึ้น ... "

หากกำลังตั้งครรภ์ เป็นไปไม่ได้ที่แม้แต่แฟนของเธอก็จะไม่รู้

"เสี่ยวฮว่า ฮ่อฉวนสือทำอะไรกับคุณใช่ไหม"

ใบหน้าของสวี่ฉางอันเต็มไปด้วยความโกรธ ยกมือขึ้นจับผ้าพันคอของเธอและถอดมันออก

เมื่อเธอเห็นร่องรอยฟกช้ำที่คอเธอก็ลุกขึ้นด้วยความโกรธ "ฉันจะไปหาเขา !!"

ร่องรอยเหล่านั้นไม่หลงเหลือไว้เพราะความรัก มันเลยมันเป็นการใช้กำลังบังคับและทรมาน!

คนที่เขาทะนุถนอมไว้ในมือ จะถูกคนอื่นปฏิบัติแบบนี้ได้ยังไง!

สือฮว่าดึงแขนเสื้อของเขาอย่างรวดเร็ว สีหน้าซีดลงอย่างผิดปกติ

"สวี่ฉางอัน ฟังฉันพูดให้จบก่อน ถ้าคุณอยากช่วยฉันจริงๆ ก็พยายามนึกสิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงเวลานั้น"

สวี่ฉางอันตัวแข็งและนั่งลงช้าๆพร้อมกับดวงตาแดง

" เสี่ยวฮว่า นี่คุณจะทรมานไปทำไม เขาไม่ได้รักคุณ อยู่เคียงข้างเขาคุณจะไม่มีความสุข"

"ฉันรู้ว่าเขาไม่รักฉันและฉันก็ไม่ได้รักเขา ที่ฉันมาถามคุณพวกนี้ก็เพื่อตัวฉันเอง"

สวี่ฉางอันเม้มริมฝีปาก น้ำดำพลุ่งพล่านในดวงตา "ช่วงนั้นคุณเหมือนปกติ ขยันเหมือนเดิม แต่เนื่องจากปีการศึกษานั้นมีรางวัล คุณต้ะงใจอย่างมากที่จะคว้าที่หนึ่ง ดังนั้นคุณจึงทำงานหนักมากใปีนั้น นอกจากห้องสมุดก็แทบจะไม่ไปปรากฏในที่อื่นเลย นอกจากนั้นก็ไม่มีอะไรผิดปกติ "

สือฮว่าถอนหายใจด้วยความโล่งอกและเอามือไปแตะท้องโดยไม่รู้ตัว" ถ้าอย่างงั้น แผลของฉันมาจากการผ่าตัดไส้ติ่งอักเสบจริงๆ?"

สวี่ฉางอันพยักหน้า ไม่รู้ว่าที่เธอถามสิ่งนี้มันหมายถึงอะไรกันแน่

"เสี่ยวฮว่า คุณเป็นลมไปในห้องสมุดและยังเป็นตอนเย็นที่ห้องสมุดกำลังจะผิดลงปิด อาจารย์ที่นั่นส่งคุณไปโรงพยาบาล เมื่อผมไปถึง การผ่าตัดก็จบลงแล้วนอนหน้าซีดอยู่บเตียงและผมก็รู้สึกผิดมาก"

สือฮว่าวางมือที่แตะท้องของลง ดังนั้นฮ่อฉวนสือเข้าใจเธอผิดจริงๆเหรอ?

แต่ด้วยนิสัยใจคอของฮ่อฉวนสือ ถ้าไม่แน่ใจจริงๆ เมื่อคืนคงไม่ได้ปฏิบัติกับเธอแบบนั้น......

เธอลดตาลงและจิบกาแฟเบาๆ "ฉันเข้าใจแล้ว ฉางอัน ขอบคุณคุณมาก"