นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 27

"เธอไม่ใช่สมาชิกครอบครัวฉัน ฉันแต่งงานกับหมาเหรอ?!"

ฮ่อฉวนสือยิ้มมุมปาก โกรธจนใจชา

เขาคิดว่าตัวเองเป็นคนที่เย็นชา แต่เมื่อเจอสือฮว่า เธอทำให้เขาต้องแพ้ได้อย่างง่าย

เมื่อหมอเห็นทั้งคู่อยู่ในสถานการณ์ตึงเครียด รีบเอาใบไว้ตรงหน้าสือฮว่า

สือฮว่ากำลังจะโยนเอกสารออกไป แต่เห็นตัวหนังสือบนนั้น

ฮ่อฉวนสือ?

เธอชลอมือ หลังจากดูอย่างละเอียดแล้ว รู้สึกมีคลื่นที่โหมซัดสาดในใจ

เมื่อนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน เธอแอบคาดเดา

เธอไม่คิดว่าฮ่อฉวนสือที่มีข่าวลือว่าป่วยเป็นโรคร้ายแรง เป็นผู้ชายที่อยู่เบื้องหลังตี้เซิ่ง

เธออ้าปากค้าง ไม่รู้จะพูดอะไรในชั่วขณะ

ฮ่อฉวนสือที่อยู่บนเตียงค่อย ๆ หลับตาลง ใบหน้าเยือกเย็น

จากนั้นไม่นาน ในที่สุดสือฮว่าก็เซ็นชื่อตัวเองลงไป มือสั่นเล็กน้อย

แต่ฮ่อฉวนสือหลับตาอยู่ ไม่ได้เห็น และเขานึกว่าสือหว่ารู้ตัวตนของเขามาตลอด

สีหน้าสือฮว่าอึดอัดเล็กน้อย จู่ ๆ ก็นึกถึงคืนที่ตัวเองถูกสือหยวนวาแผนร้าย เธอพูดอย่างระลอกว่าจะเลี้ยงผู้ชายคนนี้ รู้สึกหนังหัวชา

และนึกขึ้นได้ว่าผู้ชายคนนี้ให้เธอเรียกเขาว่าฉวนสือ และเธอปฏิเสธไปอย่างมีเหตุมีผล หลังจากที่ตอบสนองได้ รู้สึกตัวเองเป็นคนโง่

เธอเซ็นใบเสร็จ ยื่นให้หมอที่อยู่ด้านข้าง หมอออกไปอย่างรวดเร็ว

สือฉฮว่าลังเลไม่รู้จะเอ่ยปากยังไง คนที่นอนอยู่บนเตียงเป็นสามีของเธอนะ

"เธอไปได้แล้ว"

ฮ่อฉวนสือหมดความอดทน ใบหน้าเย็นชา

สือฮว่าอ้าปาก แต่คำว่า"ประธานฮ่อ"นี่ไม่ว่ายังไงก็ไม่สสามารถเอ่ยออกมาได้

เรียกฉวนสือ? แต่ก่อนหน้านั้นเธอปฏิเสธเขาไปแล้ว

"สา...สาสา..."

เธอพูดตะกุกตะกักอยากเรียกชื่อนั้นออกมา แต่อ้าปากค้างอยู่นาน สุดท้ายก็พูดไม่ออกมา

"ลิ้นถูกแมวกลืนเหรอ?"

รืมฝีปากที่บางของฮ่อฉวนสือยิ้มเยาะเย้ยมุมปาก น้ำเสียงต่ำลงโดยไม่ได้ตั้งใจ

สือฮว่าหุบปาก ใบหน้าแดงเล็กน้อย มือที่ซ่อนอยู่ใต้เตียงก็กำแน่นขึ้นมา

ฮ่อฉวนสือไม่สนใจเธออีก หลับตางีบไป แต่สือฮว่ายังไม่ออกไป

หน้าต่างห้องเปิดอยู่ มีลมพัดเข้ามาจากด้านอกเป็นระยะ ๆ ตอนเที่ยงในเมืองจิงตูอยู่ในแสงแดดที่สดใส

แต่ในความสดใส ยังมีมุมมืดที่แสงแดดส่องไม่ถึง

แผนร้ายกำลังเพิ่มขึ้น

"หวางชิง ที่แกบอกเป็นสือฮว่านั่นใช่ไหม หึ ฉันลำคานเธอมานานแล้ว มักทำตัวสูงส่ง ถึงแม้แกไม่บอก ฉันก็จะหาโอกาสฆ่าเธอ"

คำที่พูดคือลูกน้องของหนิงหวางชิงฟงเฉียว ฟงเฉียวเป็นผู้หญิงที่ไร้สมอง ครอบครัวเป็นเศรษฐีใหม่ ไม่มีวัฒนธรรม

เดิมทีหนิงหวางชิงก็รังเกียจต้นกำเนิดของเธอ แต่ยัยนี่สั่งง่าย และเชื่อฟังเธอที่สุด กลายเป็นผู้รับฟังของเธอโดยไม่รู้ตัว เธอนำเรื่องที่ไม่พอใจทั้งหมดของสือฮว่าบอกกับฟงเฉียว และแปลงปลอมให้สือฮว่าเป็นคนที่นักเรียนนิสัยไม่ดีที่คอยรังแกเพื่อนไปทั่วเพราะแค่ตัวเองเกรดดี

ฟงเฉียวขาดความสามารถในการคิดวิเคราะห์ มหาวิทยาลัยที่เรียนก็ใช้เงินเข้า บวกกับตระกูลฟงไม่มีสิทธิ์เข้าร่วมงานเลี้ยงตระกูลถัง ดังนั้นเธอไม่รู้ความสัมพันธ์ของสือฮว่าและตระกูลฮ่อ

ตอนนี้ถูกหนิงหวางชิงกระตุ้นแบบนี้ เธอแทบอยากจะไปแก้แค้นสือฮว่าทันที

หนิงหวางชิงยิ้มมุมปาก ความอำมหิตผ่านสายตาไป

ผู้หญิงอย่างฟงเฉียว อยู่ในละครไม่รอดตอนที่สองแน่นอน แต่เธอชอบติดต่อกับฟงเฉียว หากมีเรื่องรบกวนใจ ก็จะชวนออกมาดื่ม กล่าวหาโทษต่างๆของสือฮว่าด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์

สำหรับฟงเฉียว สือฮ่ามีอาชญากรรมมาก!

"ฟงเฉียว อย่า ฉันรู้จักแก ถ้าสือฮ่าจริงจังขึ้นมา ฉันหนีไม่รอดแน่"

ใบหน้าเธอเต็มไปด้วยความลำบากใจ คว้าแขนฟงเฉียว กล่าวเตือนเบา ๆ

ฟงเฉียวหึเบา ๆ "ก็แค่คุณหนูตระกูลสือไม่ใช่เหรอ? ฉันไม่กลัว หวางชิงแกไว้ใจ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับแก เป็นการตัดสินใจของฉันคนเดียว"

สิ่งที่หนิงหวางชิงต้องการคือประโยคนี้ของเธอ คุณน้าพูดถูก ตอนนี้สถานะสือ

ฮว่าไม่ธรรมดา ที่เธอต้องทำคือยืมดาบฆ่าคน

จุดเกิดอุบัติเหตุน่าเวทนามาก คนขับที่เมาแล้วขับถูกควบคุมตัวแล้ว คนขับแท็กซี่เสียชีวิตในที่เกิดเหตุ และสือฮว่าที่นั่งอยู่เบาะหลังรอดมาได้ แต่สภาพขาของเธออาการแย่มาก

ตั้งแต่ฟื้นเธอไม่รู้สึกถึงความรู้สึกใด ๆ ราวกับขาคู่นั้นไม่ได้เป็นของเธอ

เธอไม่กล้าแตะ ไม่กล้าถาม มองเบดานย่างเหม่อลอย

หมอและชายชราฮ่อคุยกันอยู่นอกทางเดิน เธอได้ยินคำว่า "วีลแชร์" "พักฟื้น" ใบหน้าทั้งคู่ดูเศร้า

สือฮว่าใจวูลทันที เธอลุกขึ้น ทุบขาตัวเองอย่างแรง ใบหน้าเย็นชา

"เสี่ยวฮว่า เธอทำอะไร?"

ชายชรารีบให้บอดี้การ์ดควบคุมตัวเธอ เดินยันไม้ค้ำเข้ามาด้วยความตกใจ

ไม่มีความรู้สึกอะไรเลย...จริงๆ....

มนุษย์เมื่อสิ้นหวังถึงที่สุด มักจะเงียบมาก

"คุณปู่ฮ่อ ฉันอยากอยู่คนเดียวสักพัก"

ไม่นาน เธอพูดประโยคนี้ออกมาเบา ๆ จ้องมองนอกหน้าต่างไม่พูดจาอีก

ชายชราฮ่อถอนหายใจ รู้ว่าตอนนี้อารมณ์เธอไม่ดี ค่อยๆพยักหน้า "เธออย่าทำอะไรโง่ ๆ ขาเธอไม่เป็นไรหรอกแค่ร่วมมือกับหมอ ดีขึ้นแน่นอน"

นี่เป็นแค่คำปลอม สือฮว่าเข้าใจ ดังนั้นสายตาเธอจึงไร้ชีสิตชีวา ไม่มีการคลื่นไหวใด ๆ

ชายชราจากไปไม่นาน ประตูห้องของเธอถูกเปิดออก คือฮ่อฉวนสือ

ฮ่อฉวนสือแอดมิทอยู่แล้ว แผลบนหลังยังพันไปด้วยผ้าพันแผล แต่ได้ยินสือฮว่าเกิดเรื่อง เขาก็ลุกจากเตียง

สือฮว่าเหลือบมองเขา ไม่หยุดการเคลื่อนไหวของตัวเอง

เธอจะลงจากเตียง เธออยากทดสอบดูว่าตัวยังสามารถลุกขึ้นได้หรือไม่

"ฉันจะเชิญคุณที่ดีที่สุดในโลกมา ถ้าเธอยังทำต่อ โอกาสในการฟื้นตัวจะลดลงเท่านั้น"

ร่างกายของสือฮว่าแข็งทื่อ ไม่ขยับต่อ ค่อยๆนั่งลง

ฮ่อฉวนสือเดินเข้าใกล้ นั่งข้างเตียงเธอ "หนานสือบอกว่าสาเหตุของอุบัติเหตุคือคนขับเมา เธอคิดยังไง?"

มือของสือฮว่ากำผ้าปูแน่น รอยยิ้มไม่ถึงขอบตา "ฉันไม่เชื่อว่าฉันจะโชคร้ายขนาดนี้ นอกจากว่ามีคนอยากให้ฉันโชคร้าย"