นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 286

เดิมทีชายชราไม่พอใจกับทัศนคติของฟางหลินอยู่แล้ว แต่ตอนนี้มาได้ยินสือฮว่าพูดแบบนี้ก็เข้าใจในทันที

ที่แท้ฟางหลินเองก็โลภในความงามของสือฮว่า เขามองไปที่ฟางหลินด้วยสายตาทิ่มแทง คิดเสียว่าเขาไม่ใช่คน

ฟางหลิงทำได้แค่ขอโทษอย่างเร่งรีบ "ประธานหลิว ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้นจริงๆ"

หลังจากพูดจบก็มองไปทางสือฮว่าด้วยสายตาคุกคาม "คุณสือคิดได้ก็ดีแล้ว อยู่กับประธานหลิวก็มีชีวิตที่ดี คุณก็อย่าได้หนีเลย ไม่เช่นนั้น..."

สือฮว่าหัวเราะและไม่ตอบ

ชายชราทนต่อความสูงส่งของสือฮว่าไม่ไหว จึงรีบกล่าวว่า "คุณสืออยากไปที่ไหนไปเถอะ ได้โปรด"

เขาทำท่าทาง "ได้โปรด" สือฮว่าก็ก้าวเท้าจากไป

แม้ว่าฟางหลินจะรีบร้อน แต่ประธานหลิวอยู่ที่นี่ เขาเลนพูดอะไรไม่ได้มาก

สื้อฮว่าออกจากเจิ้งเว่ยเทคโนโลยี ระงับความโมโหในใจ แต่ตอนนี้วิกฤตยังไม่ได้แก้ไข เธอก็ไม่กล้าที่จะไม่สนใจ

มีบอดี้การ์ดสองสามคนอยู่ข้างๆ ชายชรา ถึงเธออยากหนีก็หนีไม่ได้

หลังจากที่ตามชายชราขึ้นรถ ชายชราก็อดไม่ได้ที่จะเคลื่อนมือ

สือฮว่ายั้งมือของเขาไว้และมองไปรอบๆ รถนิ่งๆ "ประธานหลิว ทำไมเราไม่หาโรงแรมสบายๆล่ะ มาทไที่นี่ทำไม"

หลังจากพูดจบ เธอก็บอกกับคนขับรถไปที่โรงแรมในเครือตี้เซิ่ง

คนขับเหลือบมองประธานหลิว เห็นว่าอีกฝ่ายไม่ได้รั้งก็ขับรถไปทางนั้น

ชายชรามึนเมาเพราะใบหน้าของสือฮว่าเลยไม่ได้สงสัยอะไรเลย ลูบมือเล็กๆของเธอและคิดถึงเรื่องที่จะเกิดขึ้นก็มีความสุข

แม้ว่าสือฮว่าจะรู้สึกขยะแขยงที่ถูกเขาลูบมือ แต่ถ้าไม่ให้ความหวานกับชายคนนี้แล้ว แล้วถ้าเขาให้คนขับรถขับกลับวิล่าล่ะก็แย่แน่

เธอต้านอาการขยะแขยงจนอยากคลื่นไส้ไว้ เห็นรถมาจอดที่โรงแรมในเครือตี้เซิ่งก็โล่งใจ

เมื่อเข้าไปในล็อบบี้ของโรงแรม เธอก็เห็นพนักงานที่แผนกต้อนรับ

พนักงานแผนกต้อนรับรู้จักเธอ ฮ่อฉวนสือเคยพาเธอมาพักที่นี่ อีกทั้งยังอยู่ในห้องสวีทที่เป็นของท่านประธานเพียงผู้เดียวด้วย

เมื่อพนักงานต้อนรับจะมาทักทาย ก็โดนสายตาของสือฮว่าห้ามเอาไว้

เธอเข้าใจอย่างรวดเร็วและปิดปากของเธอ

สือฮว่าแสร้งทำเป็นถามเกี่ยวกับห้องสวีทของโรงแรม สุดท้ายก็ชี้ไปที่ห้องของฮ่อฉวนสือ "เอาห้องนี้แล้วกัน"

ผู้หญิงที่แผนกต้อนรับเห็นชายชราทำท่าน้ำลายสอก็ขมวดคิ้ว แล้วเห็นว่าสือฮว่าคอยอดกลั้นก็รีบให้คนโทรหาหนานสือเงียบๆ

และหนานสือก็กดโทรหาฮ่อฉวนสือ

ผู้หญิงที่แผนกต้อนรับทราบสถานการณ์ดีก็พูดอย่างรวดเร็วด้วยรอยยิ้ม "ห้องนี้มีคนใช้เฉพาะน่ะค่ะ เลยไม่รับแขก ต้องขอโทษด้วยนะคะ"

สือฮว่ายิ้มจางๆ และเหลือบมองชายชรา

"งั้นห้องไหนก็ได้ ส่วนเจ้าของห้องนี้ ถ้าอีกเดี๋ยวเขามา รบกวนให้มาที่ห้องฉันกับประธานหลิวที ฉันอยากจะเห็นว่าจะใหญ่โตแค่ไหนถึงกล้าแย่งห้องของประธานหลิวได้ ประธานหลิวเห็นด้วยใช่ไหมคะ?"

สิ่งที่ทนไม่ได้ที่สุดสำหรับผู้ชายคือการเยินยอของผู้หญิงสวย ยิ่งกับผู้ชายอย่างประธานหลิวด้วยแล้ว

เขาไม่ใช่เด็กแล้ว และมีคนสวยไม่กี่คนสามารถเห็นเขาได้ที่ถูกใจเขา

ชอบอยู่กับเขาก็ไม่มีอะไรไปมากไปกว่าเงินของเขา

แต่เวลานี้สือฮว่าเห็นแก่หน้าเขา หัวใจเขาก็เหมือนพองโตจนตัวลอย

"ใช่ คุณสือพูดถูก คนนี้ทำไมถึงจองล่วงหน้าไปได้"

สือฮว่าหัวเราะ เลิกคิ้วและมองไปยังผู้หญิงที่แผนกต้อนรับ "คุณเข้าใจแล้วใช่ไหม? เมื่อเขามาก็ให้เขามาหาเราด้วย ประธานหลิวจะสั่งสอนเขาเอง"

ไม่ว่าพนักงานต้อนรับจะโง่แค่ไหน ก็ควรจะมีปฏิกิริยาตอบสนองเลยพยักหน้าอย่างรวดเร็ว "ฉันเข้าใจแล้วค่ะ คุณสือ ฉันจะให้คนพาพวกคุณขึ้นไปนะคะ"

เธอเรียกบอดี้การ์ดของโรงแรมมาแล้วพูดคำสองสามคำข้างหูบอดี้การ์ด และบอกซ้ำๆ จนบอดี้การ์ดพยักหน้า

บอดี้การ์ดของประธานหลิวจะตามขึ้นไปกลับโดนพนักงานต้อนรับห้ามเอาไว้ "ขออภัยด้วยค่ะ โรงแรมมีกฎของโรงแรม ไม่ว่าแขกประเภทไหนก็พาบอดี้การ์ดไปด้วยไม่ได้ค่ะ"

ประธานหลิวกำลังจะโมโหก็ถูกสือฮว่าดึงแขนเสื้อไว้ "ประธานหลิวคะ นี่คือกฎเบื้องบน คุณอย่าไปถือสาผู้หญิงตัวเล็กๆเลยนะคะ"

ประธานหลิวที่ได้ยินแบบนั้นก็ทำอะไรไม่ได้ ทำได้แค่ให้บอดี้การ์ดตนเองรออยู่ข้างล่าง

ดังนั้นในชั่วพริบตา ก็มีเพียงเขากับสือฮว่าเท่านั้นที่เข้าไปในลิฟต์ และยังมีบอดี้การ์ดของโรงแรมที่เป็นคนนำพวกเขาด้วย

สือฮว่าถึงรู้สึกโล่งใจอย่างสมบูรณ์ ฝ่ามือมีแต่เหงื่อ

หลังจากลิฟต์หยุด บอดี้การ์ดของโรงแรมก็เดินออกไปหาห้อง

ประธานหลิวที่รอแทบไม่ไหวแล้วจนอยากโอบเอวสือฮว่า

แต่สือฮว่ากลับปัดมือเขาเบาๆ "ยังมีคนอยู่นะคะ คุณอยากให้คนเขาดูฟรีๆงั้นเหรอคะ?"

ประธานหลิวถึงได้เก็บสีหน้าท่าทาง และเมื่อประตูห้องเปิดออก เขาก็แทบวิ่งไปหาสือฮว่า

แต่สือฮว่าก็หลบอย่างง่ายดาย และมองไปที่บอดี้การ์ดของโรงแรม "ปิดประตูด้วย"

บอดี้การ์ดของโรงแรมพยักหน้าอย่างรวดเร็วแล้วหันไปปิดประตู แต่ตัวเขาเองก็ไม่ได้ออกไปไหน

ประธานหลิวถึงได้รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ ใบหน้าของเขาเย็นชา "สือฮว่า เธอหมายความว่ายังไง?"

สือฮว่าเลิกคิ้วและยิ้มแล้วว่งสัญญาณให้บอดี้การ์ด บอดี้การ์ดก็รีบเข้ามาจับเขาเอาไว้

"สือฮว่า เธอกล้าเหรอ!!"

ประธานหลิวโกรธจนหน้าแดง ผู้หญิงที่เมื่อกี้ยังเชื่อฟัง ทำไมพริบตาเดียวถึงเป็นแบบนี้ไปได้!

สือฮว่าหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมาเพื่อป้องกันไม่ให้เขาโทรหาบอดี้การ์ดชั้นล่าง

"ประธานหลิว คุณถูกฟางหลินกับถางจิงหรานหลอกแล้วค่ะ ถางจิงหรานมีความแค้นกับฉันเลยสนับสนุนให้ฟางหลินมาจัดการฉัน แต่ฟางหลินไม่กล้าทำฉันเลยให้คุณมาเป็นแนวหน้า คุณก็ได้ยินที่เขาพูดแล้วว่าฉันได้รับการเลี้ยงดูจากผู้บริหารระดับสูงของตี้เซิ่งซึ่งไม่ใช่ผู้บริหารระดับสูงธรรมดาๆ"

สือฮว่าแยกชิ้นส่วนโทรศัพท์มือถือของเขาออกเป็นชิ้นๆแล้วโยนลงในถังขยะ

ประธานหลิวถึงถูกปล่อยตัว ใบหน้าเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน "ก็แค่ผู้บริหารรำดับสูงของตี้เซิ่ง ทำไมฉันต้องกลัว! สือฮว่า อย่าคิดว่าความฉลาดเล็กๆ น้อยๆ ของเธอจะทำอะไรฉันได้ ถ้าเธอไม่ทำตามวันนี้แล้วออกจากที่นี่ไปก็รอดูแล้วกันว่าฉันจะเก็บเธอยังไง!!"

"เท่าที่ฉันรู้ ดูเหมือนว่าประธานหลิวจะร่วมมือกับตี้เซิ่งนะคะ คุณน่าจะติดต่อผู้บริหารระดับสูงขอตี้เซิ่งใช่ไหม?"

ใบหน้าของประธานหลิวเต็มไปด้วยความลำพองใจ และเงยหน้าขึ้น "ใช่แล้ว เธอถูกพวกเขาเลี้ยงแล้วยังไงล่ะ ยังไงพวกเขาก็ต้องเห็นแก่หน้าฉัน อนาคตเธอมาตามฉันก็ถูกแล้ว"

"จริงเหรอ? ที่ประธานหลิวจะสื่อคือคุณเก่งกว่าประธานตี้เซิ่งอีกงั้นเหรอคะ?"

ใบหน้าของประธานหลิวซีด นึกอะไรได้ก็โกรธจัด "สือฮว่า เธอยากจะบอกฉันว่า คนที่เลี้ยงดูเธอคือประธานตี้เซิ่ง ฮ่อฉวนสืองั้นเหรอ? เธอไม่ได้ดูสถานะตัวเองเหรอ อิงจากเธอแล้ว เธอมีคุณสมบัติอะไรให้เขาเลี้ยงดูกัน?"

เขาเริ่มมั่นใจมากขึ้นเรื่อยๆว่าสือฮว่ากำลังพยายามถ่วงเวลา

มีเสียงเคาะประตูจากนอกห้อง เป็นบอดี้การ์ดของเขา

สือฮว่าผงะ เธอเอาโทรศัพท์มือถือของคนๆนี้มาแล้ว เขาจะยังติดต่อกับบอดี้การ์ดได้ยังไง

ชายชราหยิบปากกาที่ตรึงไว้ตรงกระเป๋าเสื้อของเขา แสงสีแดงบนปากกานั้นกระพริบเล็กน้อย และกระตุกมุมปากเยาะเย้ย

"จะมาสู้กับฉัน เธอยังอ่อนหัดไปนะ"