นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 286

เดิมทีชายชราไม่พอใจกับทัศนคติของฟางหลินอยู่แล้ว แต่ตอนนี้มาได้ยินสือฮว่าพูดแบบนี้ก็เข้าใจในทันที

ที่แท้ฟางหลินเองก็โลภในความงามของสือฮว่า เขามองไปที่ฟางหลินด้วยสายตาทิ่มแทง คิดเสียว่าเขาไม่ใช่คน

ฟางหลิงทำได้แค่ขอโทษอย่างเร่งรีบ "ประธานหลิว ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้นจริงๆ"

หลังจากพูดจบก็มองไปทางสือฮว่าด้วยสายตาคุกคาม "คุณสือคิดได้ก็ดีแล้ว อยู่กับประธานหลิวก็มีชีวิตที่ดี คุณก็อย่าได้หนีเลย ไม่เช่นนั้น..."

สือฮว่าหัวเราะและไม่ตอบ

ชายชราทนต่อความสูงส่งของสือฮว่าไม่ไหว จึงรีบกล่าวว่า "คุณสืออยากไปที่ไหนไปเถอะ ได้โปรด"

เขาทำท่าทาง "ได้โปรด" สือฮว่าก็ก้าวเท้าจากไป

แม้ว่าฟางหลินจะรีบร้อน แต่ประธานหลิวอยู่ที่นี่ เขาเลนพูดอะไรไม่ได้มาก

สื้อฮว่าออกจากเจิ้งเว่ยเทคโนโลยี ระงับความโมโหในใจ แต่ตอนนี้วิกฤตยังไม่ได้แก้ไข เธอก็ไม่กล้าที่จะไม่สนใจ

มีบอดี้การ์ดสองสามคนอยู่ข้างๆ ชายชรา ถึงเธออยากหนีก็หนีไม่ได้

หลังจากที่ตามชายชราขึ้นรถ ชายชราก็อดไม่ได้ที่จะเคลื่อนมือ

สือฮว่ายั้งมือของเขาไว้และมองไปรอบๆ รถนิ่งๆ "ประธานหลิว ทำไมเราไม่หาโรงแรมสบายๆล่ะ มาทไที่นี่ทำไม"

หลังจากพูดจบ เธอก็บอกกับคนขับรถไปที่โรงแรมในเครือตี้เซิ่ง

คนขับเหลือบมองประธานหลิว เห็นว่าอีกฝ่ายไม่ได้รั้งก็ขับรถไปทางนั้น

ชายชรามึนเมาเพราะใบหน้าของสือฮว่าเลยไม่ได้สงสัยอะไรเลย ลูบมือเล็กๆของเธอและคิดถึงเรื่องที่จะเกิดขึ้นก็มีความสุข

แม้ว่าสือฮว่าจะรู้สึกขยะแขยงที่ถูกเขาลูบมือ แต่ถ้าไม่ให้ความหวานกับชายคนนี้แล้ว แล้วถ้าเขาให้คนขับรถขับกลับวิล่าล่ะก็แย่แน่

เธอต้านอาการขยะแขยงจนอยากคลื่นไส้ไว้ เห็นรถมาจอดที่โรงแรมในเครือตี้เซิ่งก็โล่งใจ

เมื่อเข้าไปในล็อบบี้ของโรงแรม เธอก็เห็นพนักงานที่แผนกต้อนรับ

พนักงานแผนกต้อนรับรู้จักเธอ ฮ่อฉวนสือเคยพาเธอมาพักที่นี่ อีกทั้งยังอยู่ในห้องสวีทที่เป็นของท่านประธานเพียงผู้เดียวด้วย

เมื่อพนักงานต้อนรับจะมาทักทาย ก็โดนสายตาของสือฮว่าห้ามเอาไว้

เธอเข้าใจอย่างรวดเร็วและปิดปากของเธอ

สือฮว่าแสร้งทำเป็นถามเกี่ยวกับห้องสวีทของโรงแรม สุดท้ายก็ชี้ไปที่ห้องของฮ่อฉวนสือ "เอาห้องนี้แล้วกัน"

ผู้หญิงที่แผนกต้อนรับเห็นชายชราทำท่าน้ำลายสอก็ขมวดคิ้ว แล้วเห็นว่าสือฮว่าคอยอดกลั้นก็รีบให้คนโทรหาหนานสือเงียบๆ

และหนานสือก็กดโทรหาฮ่อฉวนสือ

ผู้หญิงที่แผนกต้อนรับทราบสถานการณ์ดีก็พูดอย่างรวดเร็วด้วยรอยยิ้ม "ห้องนี้มีคนใช้เฉพาะน่ะค่ะ เลยไม่รับแขก ต้องขอโทษด้วยนะคะ"

สือฮว่ายิ้มจางๆ และเหลือบมองชายชรา

"งั้นห้องไหนก็ได้ ส่วนเจ้าของห้องนี้ ถ้าอีกเดี๋ยวเขามา รบกวนให้มาที่ห้องฉันกับประธานหลิวที ฉันอยากจะเห็นว่าจะใหญ่โตแค่ไหนถึงกล้าแย่งห้องของประธานหลิวได้ ประธานหลิวเห็นด้วยใช่ไหมคะ?"

สิ่งที่ทนไม่ได้ที่สุดสำหรับผู้ชายคือการเยินยอของผู้หญิงสวย ยิ่งกับผู้ชายอย่างประธานหลิวด้วยแล้ว

เขาไม่ใช่เด็กแล้ว และมีคนสวยไม่กี่คนสามารถเห็นเขาได้ที่ถูกใจเขา

ชอบอยู่กับเขาก็ไม่มีอะไรไปมากไปกว่าเงินของเขา

แต่เวลานี้สือฮว่าเห็นแก่หน้าเขา หัวใจเขาก็เหมือนพองโตจนตัวลอย