"จิงหราน ทำไมคุณถึงมาบอกฉันเรื่องนี้ตอนนี้ ฉันเกือบเจ็บตัวเพราะนังนั่นแล้ว!"
ฟางหลินที่เต็มไปด้วยความขมขื่น ถางจิงหรานก็โทรมาพอดี
อีกทั้งถางจิงหรานก็แตกต่างจากคนอื่นๆ อย่างน้อยอีกฝ่ายก็ปลอบโยนเขา
"ประธานฟาง แล้วตอนนี้คุณเป็นยังไงบ้าง? ไม่เป็นไรใช่ไหม?"
แม้ว่าเธอจะรู้จุดจบของฟางหลินแล้ว แต่ถางจิงหรานก็ยังแสร้งทำเป็นสับสน
ฟางหลินที่ๆด้ยินเธอเป็นห่วงตัวเอง จู่ๆ ก็รู้สึกผิดขึ้นมา เพราะก่อนหน้านี้เขายังสงสัยว่าถางจิงหรานจะจัดการตัวเอง
ที่แท้ก็แค่ไม่สบาย เลยไม่ได้รับโทรศัพท์เท่านั้นเอง
ภาพลักษณ์ของถางจิงหรานในใจของเขาสูงขึ้นทันที และความแค้นทั้งหมดของเขาย้ายไปที่สือฮว่า
"ฉันถูกลุงไล่ออกเพราะสือฮว่า นังผู้หญิงนั่น!"
ฟางหลินไม่สามารถหาสาเหตุของเรื่องนี้ได้จริงๆ หากเขาไม่ต่อสู้
ก็แค่สัตว์เลี้ยงที่คนอื่นเลี้ยงไว้ ทำไมถึงมีอำนาจขนาดนั้นได้!
มุมปากของถางจิงหรานยกยิ้ม คาดว่าการเลิกจ้างเป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น ชีวิตต่อจากนี้ของฟางหลินคงไม่รอดแน่
และเธอก็ต้องการส่งความห่วงใยของเธอเป็นครั้งคราวเท่านั้น ผู้ชายคนนี้ถึงจะไม่มีวันพูดเรื่องเธออกไป
ส่วนทางฝั่งสือฮว่า เธอรู้นิสัยของสือฮว่าดี คาดว่าเธอคงไม่บอกฮ่อฉวนสือว่าตระกูลถางอาจมีส่วนเกี่ยวข้องด้วย
ตราบใดที่ฮ่อฉวนสือไม่เคลื่อนไหว สือฮว่าคงไม่มีอะไรให้ห่วง
ใบหน้าของถางจิงหรานเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน ถ้าไม่มีฮ่อฉวนสือแล้ว สือฮว่าก็ไม่มีอะไรเลย เมื่อเธอถูกฮ่อฮวนสือทิ้งก็เป็นตอนที่เธอได้ตกนรก!
ในขณะที่คิดแบบนั้น ต่อไปฟางหลินคงไม่รอดแน่ แต่คนที่ลงมือคงไม่ใช่ฮ่อฉวนสือแต่เป็นสือฮว่า
ไม่นานหลังจากที่ฟางหลินเดินออกจากเจิ้งเว่ยเทคโนโลยี ก็ถูกคลุมกระสอบและลากไปที่ตรอกเล็กๆ แล้วซ้อมอย่างรุนแรง
ทุกหมัดของถงหายแทบจะโดนแก้มของฟางหลิน ฟางหลินก็ยังกรีดร้องและขอความเมตตาแต่ก็ไม่เป็นผล
สือฮว่ายืนนิ่งอยู่ตรงทางเข้าตรอก เห็นว่าถงหางกำลังซ้อมอีกคนก็ยกยิ้มมุมปาก
ฟางหลิงโดนซ้อมจะแทบตายจนเกือบหมดสติไป ถงหางถึงได้หยุด
"คุณถาง ยังต้องซ้อมอีกไหมครับ?"
เขาเรียกหาคุณถาง นี่คือการจัดการของสือฮว่า
ฟางหลินโจมตีเธอ คงได้รับความช่วยเหลือจากถางจิงหราน ตามนิสัยตอนนี้ของถางจิงหราน ต้องหนีได้อย่างแน่นอน
ฟางหลิงไม่มีสมอง ไม่ได้แปลว่าคนอื่นไม่มี เมื่อถึงเวลาก็แสร้งทำเป็นห่วงใยแล้วให้ฟางหลินเอาความแค้นมาลงที่เธอ นี่เป็นเรื่องที่สือฮว่าไม่ยอม
ฟางหลิงที่ถูกซ้อมจนไม่ได้สติ ได้ยินถงหางเรียกแบบนั้นก็แทบหูตั้ง
สือฮว่าเลิกคิ้วแล้วเลียนเสียงพูดนิ่งๆของถางจิงหราน "ยังไม่พอ ถ้าเขาเอาเรื่องของฉันไปพูดก็แย่แน่ ตระกูลถางต้องไม่ได้รับผลกระทบ ทำต่อไป เอาให้หนัก"
ทันทีที่เธอพูดจบ ถงหางก็เหวี่ยงหมัดอีกครั้ง
ฟางหลินขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน เมื่อกี้เขายังรู้สึกขอบคุณถางจิงหราน แต่ไม่คิดเลยว่าจะมาจัดการเขาได้!
ลงมืออย่างไม่ยั้งมือ เขาสาบานว่าเมื่อเขาดีขึ้น เขาจะฆ่าถางจิงหรานให้ได้!
ครั้งนี้ฝีมือถงหางทำได้ดีมาก ทำให้ฟางหลิงรู้สึกเจ็บปวด แต่ก็ไม่ได้ทำให้เขาหมดสติไป
หลังจากที่เขาหยุด สือฮว่าก็มายืนอยู่ข้างหน้าฟางหลิง เหยียดขาออกไปเตะกระสอบ "ไอ้โง่นี่คงหมดสติไปแล้ว คิดว่าฉันชอบเข้าไปได้ยังไง ก็แค่เครื่องมือที่ฉันเอาไว้ใช้จัดการสือฮว่าก็เท่านั้น"
ฟางหลินกำหมัดแน่น ฟันของเขาแทบแตก
สือฮว่ากับถงหางจัดการเสร็จก็จากไปอย่างสวยงาม
เมื่อฟางหลินไม่ได้ยินอะไรจากข้างนอก เขาก็ดันหัวออกจากกระสอบแล้วโทร 120 กลัวว่าตัวเองจะหมดสติไป
เขาคิดว่าจะรักษาในโรงพยาบาลก่อน แล้วค่อยไปหาถางจิงหรานเพื่อคิดบัญชี แต่ตอนกลางคืนถางจิงหรานก็โทรมาพูดอย่างห่วงใหญ่เหมือนเดิมราวกับไม่เคยให้คนมาซ้อมเขา
ฟางหลินเห็นใบหน้าที่แท้จริงของอีกฝ่ายแล้ว กัดฟันและเริ่มสาปแช่ง "ถางจิงกราน เธอนี่เก่งมากนะ จงใจให้ฉันออกไปเสี่ยง เธอรอฉันได้เลย รอดูเลยว่าสุดท้ายฉันจะจัดการเธอยังไง!!"
ถางจิงหรานขมวดคิ้ว แม้ว่าเธอจะคิดอย่างนั้น แต่ฟางหลินรู้เรื่องนี้ได้ยังไง แถมอารมณ์ของฟางหลินก็ไม่คงที่ด้วย?
ฟางหลินก็แค่เหลือบไร การแก้แค้นที่โหดร้ายที่สุดของเหลือบไรนั้นอันตรายที่สุด
ถางจิงหรานก็ได้รับรูปถ่ายจากเขาทันที ที่แท้วันนี้ที่สนิทสนมกับในห้องทำงานก็ถูกฟางหลิงแอบถ่ายนั่นเอง
และรูปถ่ายพวกนี้ยังดีจนเห็นใบหน้าเธออย่างชัดเจน
ตอนนี้เธอเป็นประธานของบริษัทตระกูลถางแล้ว ถ้ารูปพวกนี้แพร่ออกไป เกรงว่าหุ้นของบริษัทจะตกอย่างรวดเร็วแน่
"ฟางหลิน คุณจะทำอะไรน่ะ?"
ฟางหลินยังคงอยู่ในโรงพยาบาล ได้ยินหมอบอกว่ากระทบกระเทือนเล็กน้อย ภายนอกบาดเจ็บสาหัส เขาก็ไม่ได้โกรธเพียงเรื่องเดียว
"ถางจิงหราน ทางที่ดีเธอมาขอโทษฉันซะดีๆ ไม่อย่างนั้นรูปพวกนี้ได้ถูกโพสต์บนแพลตฟอร์มหลักแน่!!"
ถางจิงหรานกำโทรศัพท์ไว้แน่นและเม้มริมฝีปาก "ประธานฟาง ฉันไม่คิดว่าเราจะสร้างปัญหามาถึงขั้นนี้"
แต่ตอนนี้ฟางหลินจะมาสนใจเรื่องพวกนี้ได้ที่ไหน เขาแทบรอไม่ไหวที่จะฆ่าเธอแล้ว!!
โทรศัพท์มือถือของฟางหลินถูกสือฮว่าตรวจสอบแล้ว สือฮว่าได้ยินบทสนทนาของเขากับถางจิงหรานก็ยกยิ้มมุมปาก
ฮ่อฉวนสือนั่งข้างเธอก็เห็นเธอหรี่ตาแล้วยิ้มเหมือนสุนัขจิ้งจอก
เขากอดอีกคนเอาไว้แล้วหอมแก้มเธอ "เรื่องอะไรทำให้เธอดีใจได้ขนาดนี้?"
สือฮว่าเลิกคิ้วและนั่งอยู่ในอ้อมแขนของเขา "มีคนบางคนทำเรื่องแย่ๆเอาไว้แล้วอยากจะหนีน่ะ ฉันก็ต้องไม่ยอมน่ะสิ"
ฮ่อฉวนสือเกาปลายจมูกของเธอเหมือนสปอยล์นิดหน่อย
"ถ้ามีอะไรที่ตัวเองแก้ไม่ได้ก็บอกฉันนะ"
สือฮว่ายิ้มและโอบแขนรอบเอวของเขา "คนอื่นเขาอยากหาเกาะคนที่มีประโยชน์ แต่ฉันกลับมีคนที่มีประโยชน์อย่างคุณเข้ามาให้ฉันเกาะซะได้"
"ฮว่าเอ๋อร์"
จู่ๆฮ่อฉวนสือก็เงยหน้าขึ้นด้วยสีหน้าจริงจัง "เธอบอกฉันว่าอย่าปิดบัง แต่มีหลายเรื่องที่ฉันต้องซ่อนจากเธอก่อน กลัวไปให้ความหวังแล้วจะทำเธอผิดหวัง ความรู้สึกซ้ำซากแบบนี้จะทำให้คนๆหนึ่งหมดสิ้นไป ฉันอาจใกล้จะต้องออกไป มีคนต้องการลบตัวตนเธอ แต่ฉันอยากให้เธอมีชีวิตอยู่ เข้าใจไหม?"
ได้ยินว่าเขาบอกว่าใกล้จะออกไป ในใจสือฮว่าก็อื้ออึงทันที ทุกครั้งที่ฮ่อฉวนสือออกไป ต้องมีอะไรไม่ดีแน่
เธอจับมือเขา ขมวดคิ้วจนไม่สามารถซ่อนความกังวลได้ "เกิดอะไรกับร่างกายคุณหรือเปล่า?"
ทำไมถึงหมดสติไปแบบไม่มีสาเหตุ ถ้าคู่ต่อสู้คว้าโอกาสนี้ไว้ เขาจะไม่เป็นอันตรายเหรอ?
"อาการเดิมๆน่ะ"
ฮ่อฉวนสือขมวดคิ้ว "ไม่ต้องห่วง ไม่เป็นไรหรอก"
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้