นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 326

เขาจูบริมฝีปากของเธอเหมือนเป็นการลงโทษ แต่ความเจ็บปวดในใจกลับเป็นเหมือนไฟที่ไม่มีที่มีวันดับ

สือฮว่านั้นไม่ได้ขัดขืน เพราะการเป็นผู้หญิงสำส่อนครั้งเดียวหรือนับครั้งไม่ถ้วนนั้น มันไม่มีอะไรแตกต่าง

ฮ่อหมิงหลีกเลี่ยงตำแหน่งที่เธอได้รับบาดเจ็บ พลางพยุงร่างกายของตัวเองมาเพื่อต้องการเธอ

ความพัวพันนี้มีกลิ่นที่ลืมไม่ลง เมื่อกำลังจะจบ เขาเงยหน้าขึ้นจะจูบเธอ แต่เธอกลับหลบ

เมื่อเห็นใบหน้าที่เย็นชาของเธอ จู่ๆเขาก็หยุดลง เป็นเพียงเขาคนเดียวที่ถลำเข้าไป

เธอมักจะสงบ ควบคุมอามรมณ์ และโหดร้าย

ดูเหมือนว่าเขาจะถูกจิ้มไปยังจุดอ่อนไหว และจู่ๆก็เพิ่มแรงขึ้นหลายเท่า

สือฮว่าถูกเขาลวนลามจนเกิดท่าทางอับอาย ดูเหมือนว่าเขาต้องการให้เธอส่งเสียง ซึ่งทุกครั้งนั้นก็มีฝีมืออย่างมาก

เมื่อเห็นเหงื่อที่หน้าผากของเธอ ดวงตาของเขาก็เป็นประกาย จับหน้าเธอหันมาและจูบลงอย่างหนัก

เมื่อเสร็จแล้ว เขาก็ลุกขึ้นใส่เสื้อผ้าและกลับไปเป็นคนที่แต่งตัวเนี๊ยบเหมือนเดิม

เมื่อมองดูผู้หญิงผมยุ่งเหยิง หัวใจของเขาทั้งเจ็บปวดและอ่อนลง

เขาอยากอยู่ต่อจริงๆ แต่เขาทำไม่ได้

ตอนนี้เธอนอนอย่างไร้เรี่ยวแรงอยู่บนเตียง ผมยาวสีดำที่คลุมด้วยหมอนและผ้าห่มนั้นคลุมแค่หน้าอกเธอเท่านั้น ซึ่งให้ความรู้สึกที่งดงามและน่าตื่นเต้น

"ฉันจะสั่งให้ใครสักคนส่งฮ่อฉวนสือกลับมา แต่ข้อเสนอแรกคือเธอต้องดูแลตัวเองให้ดี"

เขาพูดอย่างแผ่วเบาแล้วเดินไปที่เตียง ก้มศีรษะลงจูบที่แก้มเธอ "นอแผลเธอดีขึ้นแล้ว ฮ่อฉวนสือก็ควรจะได้กลับมา"

สือฮว่าไม่พูด เธออ่อนแรงและเหนื่อยอย่างมาก

ครั้งนี้ที่ฮ่อหมิงจากไป เขาก็หายตัวไปเป็นครึ่งเดือน

ช่วงนี้อากาศที่จิงตูดีขึ้นในทุกๆวัน ฤดูใบไม้ผลิที่จะใกล้หมดไป เวลาแดดร้อนตอนเที่ยงก็สามารถใส่เสื้อตัวเดียวได้แล้ว

สือฮว่านั้นดูแลสุขภาพอย่างดีจริงๆ และทำงานอยู่ที่บ้านทุกวัน แต่ตราบใดที่เวลามาถึงตอนเย็น เธอจะไปเดินรอบๆที่หน้าประตูเฉียนสุ่ยวาน

อาการบาดเจ็บของเธอได้กลายเป็นรอยแผลเป็นแล้ว และมันไม่ใช่ปัญหาใหญ่

ฮ่อหมิงบอกว่าจะส่งฮ่อฉวนสือกลับมา จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีแม้แต่เงา

เมื่อสือฮว่ายืนอยู่ที่หน้าประตู รถสีดำวาววับคันหนึ่งก็หยุดอยู่ข้างหน้าอย่างกะทันหัน และผู้ชายที่แปลกหน้าหลายคนก็ลงมา

ท่าทางที่พวกเขาปฏิบัติต่อเธอนั้นเป็นการเคารพอย่างมาก และลงจากรถไปเปิดประตูด้านหลัง

เพียงชำเลืองมองเธอก็เห็นชายที่นั่งอยู่เบาะหลังทันที เขาหลับตาลงเบาๆ คิ้วนั้นมีร่องรอยของความเศร้าเล็กน้อย

หัวใจของสือฮว่าพุ่งไปที่ลำคอของเธอทันที อาจเป็นเพราะอาการที่เหมือนกับคนไม่ได้กลับบ้านมานานและเธอถอยหลังไปหนึ่งก้าว

ชายเหล่านั้นพยุงฮ่อฉวนสือเข้าไปในเฉียนสุ่ยวานโดยตรง และวางมันลงบนเก้าอี้หินละโดยไม่พูดอะไรตั้งแต่ต้นจนจบ

ฮ่อฉวนสือหลับไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ลืมตาขึ้น

ประมาณเขาไม่คิดว่าเขาจะกลับมาที่นี่ คิ้วของเขานั้นขมวด ดวงตาของเขาเป็นประกายทันทีเมื่อเห็นสือฮว่า แต่เมื่อนึกถึงบางสิ่งบางอย่าง แสงประกายนั้นก็จางหายไป

ฮ่อฉวนสือสัมผัสบริเวณที่ตัวเองถูกยิง และไม่เจ็บแล้ว ซึ่งหมายความว่าเวลาผ่านไปนานแล้ว

เขาหมดสติไปอีกแล้วเหรอ? เขากลับมาที่เฉียนสุ่ยวานได้อย่างไร？

เขากุมคิ้วตัวเองและนั่งอยู่บนเก้าอี้หินพลางกวักมือเรียกสือฮว่า "ยืนทำอะไรอยู่ที่นั่น？ มีเรื่องอะไรจะบอกผมอีกเยอะใช่ไหม？ยังมีบันทึกเสียงนั้น คุณกับฮ่อสือหนานไปตกลงอะไรกันแน่ สือฮว่า ผมต้องการให้โอกาสคุณอธิบาย"