นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 326

เขาจูบริมฝีปากของเธอเหมือนเป็นการลงโทษ แต่ความเจ็บปวดในใจกลับเป็นเหมือนไฟที่ไม่มีที่มีวันดับ

สือฮว่านั้นไม่ได้ขัดขืน เพราะการเป็นผู้หญิงสำส่อนครั้งเดียวหรือนับครั้งไม่ถ้วนนั้น มันไม่มีอะไรแตกต่าง

ฮ่อหมิงหลีกเลี่ยงตำแหน่งที่เธอได้รับบาดเจ็บ พลางพยุงร่างกายของตัวเองมาเพื่อต้องการเธอ

ความพัวพันนี้มีกลิ่นที่ลืมไม่ลง เมื่อกำลังจะจบ เขาเงยหน้าขึ้นจะจูบเธอ แต่เธอกลับหลบ

เมื่อเห็นใบหน้าที่เย็นชาของเธอ จู่ๆเขาก็หยุดลง เป็นเพียงเขาคนเดียวที่ถลำเข้าไป

เธอมักจะสงบ ควบคุมอามรมณ์ และโหดร้าย

ดูเหมือนว่าเขาจะถูกจิ้มไปยังจุดอ่อนไหว และจู่ๆก็เพิ่มแรงขึ้นหลายเท่า

สือฮว่าถูกเขาลวนลามจนเกิดท่าทางอับอาย ดูเหมือนว่าเขาต้องการให้เธอส่งเสียง ซึ่งทุกครั้งนั้นก็มีฝีมืออย่างมาก

เมื่อเห็นเหงื่อที่หน้าผากของเธอ ดวงตาของเขาก็เป็นประกาย จับหน้าเธอหันมาและจูบลงอย่างหนัก

เมื่อเสร็จแล้ว เขาก็ลุกขึ้นใส่เสื้อผ้าและกลับไปเป็นคนที่แต่งตัวเนี๊ยบเหมือนเดิม

เมื่อมองดูผู้หญิงผมยุ่งเหยิง หัวใจของเขาทั้งเจ็บปวดและอ่อนลง

เขาอยากอยู่ต่อจริงๆ แต่เขาทำไม่ได้

ตอนนี้เธอนอนอย่างไร้เรี่ยวแรงอยู่บนเตียง ผมยาวสีดำที่คลุมด้วยหมอนและผ้าห่มนั้นคลุมแค่หน้าอกเธอเท่านั้น ซึ่งให้ความรู้สึกที่งดงามและน่าตื่นเต้น

"ฉันจะสั่งให้ใครสักคนส่งฮ่อฉวนสือกลับมา แต่ข้อเสนอแรกคือเธอต้องดูแลตัวเองให้ดี"

เขาพูดอย่างแผ่วเบาแล้วเดินไปที่เตียง ก้มศีรษะลงจูบที่แก้มเธอ "นอแผลเธอดีขึ้นแล้ว ฮ่อฉวนสือก็ควรจะได้กลับมา"

สือฮว่าไม่พูด เธออ่อนแรงและเหนื่อยอย่างมาก

ครั้งนี้ที่ฮ่อหมิงจากไป เขาก็หายตัวไปเป็นครึ่งเดือน

ช่วงนี้อากาศที่จิงตูดีขึ้นในทุกๆวัน ฤดูใบไม้ผลิที่จะใกล้หมดไป เวลาแดดร้อนตอนเที่ยงก็สามารถใส่เสื้อตัวเดียวได้แล้ว

สือฮว่านั้นดูแลสุขภาพอย่างดีจริงๆ และทำงานอยู่ที่บ้านทุกวัน แต่ตราบใดที่เวลามาถึงตอนเย็น เธอจะไปเดินรอบๆที่หน้าประตูเฉียนสุ่ยวาน

อาการบาดเจ็บของเธอได้กลายเป็นรอยแผลเป็นแล้ว และมันไม่ใช่ปัญหาใหญ่

ฮ่อหมิงบอกว่าจะส่งฮ่อฉวนสือกลับมา จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีแม้แต่เงา

เมื่อสือฮว่ายืนอยู่ที่หน้าประตู รถสีดำวาววับคันหนึ่งก็หยุดอยู่ข้างหน้าอย่างกะทันหัน และผู้ชายที่แปลกหน้าหลายคนก็ลงมา

ท่าทางที่พวกเขาปฏิบัติต่อเธอนั้นเป็นการเคารพอย่างมาก และลงจากรถไปเปิดประตูด้านหลัง

เพียงชำเลืองมองเธอก็เห็นชายที่นั่งอยู่เบาะหลังทันที เขาหลับตาลงเบาๆ คิ้วนั้นมีร่องรอยของความเศร้าเล็กน้อย

หัวใจของสือฮว่าพุ่งไปที่ลำคอของเธอทันที อาจเป็นเพราะอาการที่เหมือนกับคนไม่ได้กลับบ้านมานานและเธอถอยหลังไปหนึ่งก้าว

ชายเหล่านั้นพยุงฮ่อฉวนสือเข้าไปในเฉียนสุ่ยวานโดยตรง และวางมันลงบนเก้าอี้หินละโดยไม่พูดอะไรตั้งแต่ต้นจนจบ

ฮ่อฉวนสือหลับไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ลืมตาขึ้น

ประมาณเขาไม่คิดว่าเขาจะกลับมาที่นี่ คิ้วของเขานั้นขมวด ดวงตาของเขาเป็นประกายทันทีเมื่อเห็นสือฮว่า แต่เมื่อนึกถึงบางสิ่งบางอย่าง แสงประกายนั้นก็จางหายไป

ฮ่อฉวนสือสัมผัสบริเวณที่ตัวเองถูกยิง และไม่เจ็บแล้ว ซึ่งหมายความว่าเวลาผ่านไปนานแล้ว

เขาหมดสติไปอีกแล้วเหรอ? เขากลับมาที่เฉียนสุ่ยวานได้อย่างไร？

เขากุมคิ้วตัวเองและนั่งอยู่บนเก้าอี้หินพลางกวักมือเรียกสือฮว่า "ยืนทำอะไรอยู่ที่นั่น？ มีเรื่องอะไรจะบอกผมอีกเยอะใช่ไหม？ยังมีบันทึกเสียงนั้น คุณกับฮ่อสือหนานไปตกลงอะไรกันแน่ สือฮว่า ผมต้องการให้โอกาสคุณอธิบาย"

ขณะที่เขาพูดพลางถูขมับตัวเองไปด้วยและรู้สึกเพียงว่าความเจ็บปวดในหัวนั้นกำลังจะระเบิด

สือฮว่ายืนอยู่ไม่ไกล และไม่กล้าเข้าใกล้ ฮ่อหมิงให้ผู้คนส่งฮ่อฉวนสือกลับมาจริงๆ

เธอกระพริบตาและรู้สึกเจ็บปวดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เธอจะพูดได้ ร่างกายนั้นก็ถูกกอดแล้ว

"ร้องไห้ทำไม？ถ้าคนอื่นรู้ เขาคงคิดว่าผมรังแกคุณ ทั้งๆที่คุณเป็นคนรังแกผม"

สือฮว่าสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วเอื้อมมือไปโอบเอวของเขา

เธอกำมันไว้แน่นราวกับว่าจะใช้กำลังทั้งหมดที่มี

ปลายจมูกของฮ่อฉวนสือเต็มไปด้วยกลิ่นอายที่คุ้นเคย เขาคิดว่าครั้งนี้ตัวเองคงจะไม่สามารถกลับมาได้อย่างแน่นอน

เหมือนว่าเขาได้ฝันไป เป็นความฝันที่ยาวนานอย่างมาก และเมื่อตื่นขึ้นมาก็ยังคงอยู่ข้างๆเธอ

เขารู้สึกมีความชื้นในอก เมื่อก้มศีรษะลงก็เห็นใบหน้าของเธอที่เต็มไปด้วยน้ำตา จึงรีบปล่อย "เกิดอะไรขึ้น？"

สือฮว่าส่ายหัวไม่พูดอะไรไม่ออก หัวใจนั้นราวกับถูกคนบีบไว้แน่น

"เลิกร้องไห้ได้แล้ว"

ฮ่อฉวนสือเช็ดน้ำตาของเธอด้วยปลายนิ้วและโน้มตัวเข้าไปจูบเขา "ตอนที่ได้ยินบันทึกนั้นผมโกรธมาก เมื่อตื่นขึ้นมาเห็นว่าคุณอยู่ข้างๆผม ความโมโหนั้นก็หายไปหมด คุณยอมไปตามหาผม มันหมายความว่าคุณเสียใจใช่ไหม？"

ในช่วงเวลานี้มันเหมือนกับว่าเขาได้ฝันไป ในความฝันมีคนบอกเขาว่าตอนนี้สือฮว่าต้องการเขามาก

เขากังวลมากและแทบรอไม่ไหวที่อยากจะกลับไปหาเธอ

สือฮว่าพยักหน้าพลางกัดริมฝีปากแน่น จนเลือดเริ่มไหลออกจากริมฝีปาก

ฮ่อฉวนสืออยากจะโน้มตัวเข้าไปกอดเธอ แต่ทันใดนั้นดวงตาก็มืดลง เขาจับโต๊ะหินข้างๆไว้ได้ ดังนั้นจึงไม่ได้เป็นลมไป

"ผมอยากกอดคุณ แต่ดูเหมือนไม่มีเรี่ยวแรงใดๆเลย อาจเป็นเพราะตอนสลบไปไม่ได้กินอะไร ร่างกายเลยไม่ดี ขอโทษนะ พรุ่งนี้ค่อยกอดคุณใหม่ โอเคไหม? "

สือฮว่าปาดน้ำตาและรีบจับแขนของเขาไว้

เมื่อกลับไปที่ห้องนั่งเล่น หนานสือมองไปที่สือฮว่าแล้วมองไปที่ฮ่อฉวนสือ และสุดท้ายถึงพูดอย่างไม่มั่นใจว่า "ท่านประธาน?"

ฮ่อฉวนสือขมวดคิ้ว การแสดงออกของหนาสือบอกเขาว่ามีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นในช่วงเวลานี้ แต่ในตอนนี้เขาไม่มีแรงที่จะถาม

ทันทีที่เขานั่งลง ฉินหยู่ก็เดินเข้ามาจากข้างนอก และเมื่อเขาเห็นเขา ดวงตานั้นก็เป็นประกายและมุมปากของเขากระตุกอย่างเย็นชา

"ท่านประธาน คุณกลับมาแล้วเหรอ？"

น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยการลองเชิง หลังจากที่ได้เห็นฮ่อหมิงในช่วงเวลานี้ เธอไม่แน่ใจจริงๆว่าคนตรงหน้าเธอเป็นใคร

ฮ่อฉวนสือกุมขมับตัวเอง "มีเรื่องอะไรค่อยคุยวันหลัง"

แต่ฉินหยู่ก็คุกเข่าลงทันทีด้วยใบหน้าที่แน่วแน่ "ท่านประธาน เรื่องนี้ไม่สามารถรอได้ ในระหว่างที่คุณหายตัวไป สือฮว่าได้เข้ายึดกิจการของตี้เซิ่ง ซึ่งเรื่องนี้ก็ช่างมัน แต่เธอยังพาฮ่อหมิงกลับมาที่เฉียนสุ่ยวาน พวกเขาทั้งสองนอนอยู่ในห้องนอนของคุณทุกวัน ทั้งไม้แห้งและไฟที่โหมกระหน่ำ ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา ผู้หญิงคนนี้ไร้ยางอายสิ้นดี หวังว่าประธานจะขไล่เธอออกไป!"

นิ้วของฮ่อฉวนสือหยุดชั่วคราวและดวงตานั้นได้หันไปหาสือฮว่า

ร่างกายของสือฮว่าสั่นเทาเล็กน้อย เพราะทุกคำที่ฉินหยู่พูดเป็นความจริง ซึ่งเธอไม่สามารถโต้แย้งมันได้

ในขณะนี้เมื่อเธอพบกับสายตาของฮ่อฉวนสือ ใบหน้าเธอนั้นก็รู้สึกปวดร้อน ในร่างกายนั้นไม่สิ่งไหนที่ไม่สกปรก

ฉินหยู่เห็นการแสดงออกของสือฮว่า มุมปากนั้นก็ยิ้มเยาะ "แม้แต่ในวันสุดท้ายที่ฮ่อหมิงจากไป พวกเขาทั้งสองก็ยังอยู่ใกล้ชิดกันในห้อง ท่านประธาน ตี้เซิ่งนั้นจะมอบให้กับผู้หญิงที่สำส่อนแบบนี้ได้อย่างไร เธออยู่ข้างคุณมีแต่จะทำให้คุณขายหน้า ถ้าเกิดให้คนนอกรู้ว่าถึงการกระทำต่างๆของเธอ เกรงว่าทุกคนคงจะถ่มน้ำลายใส่เธอจนจมมันตายไป!"

ฉินหยู่รู้สึกว่าเธอโล่งใจอย่างมาก เมื่อคิดว่าสือฮว่าเคยผ่านชายอีกคนหนึ่งมาแล้วนั้น เธอก็ตื่นเต้นจนนอนไม่หลับ

เธอรอวันที่ประธานกลับมาอยู่ตลอด ตราบใดที่ประธานกลับมา ผู้หญิงคนนี้ก็จะไม่มีชีวิตที่ดี! !