นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 345

แรงของซิ่วหยูที่บีบขวดไวน์นั้นแน่นขึ้นทันที แล้วค่อยๆวางขวดไวน์ลง

บรรยากาศในกล่องนั้นเงียบลงอย่างกะทันหัน และไม่มีใครเป็นคนเริ่มที่จะทำลายความเงียบนี้

ฮ่อฉวนสือก้มศีรษะลง ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยอารมณ์ที่เรียกว่าภาวะซึมเศร้า

"ฉวนสือ สือฮว่าเธอหรือหรือเปล่า? ปัญหาที่ใหญ่ที่สุดระหว่างพวกนาย ไม่ใช่ว่าพวกนายไม่รักกัน แต่เพราะเจอเรื่องที่เกี่ยวข้องกับอีกฝ่าย จึงสับสนได้ง่าย ถ้าสือฮว่าถูกตัดมดลูกไปจริงๆ เธอเองจะไม่รู้หรือ？สิ่งนั้นก็เหมือนกับเลือดหล่อเลี้ยงผู้ชายเรา ถ้ามันไม่มีแล้ว เธอจะรู้สึกไม่ได้เลยเหรอ？"

ดวงตาของฮ่อฉวนสือขยับเล็กน้อย และแก้วในมือก็ถูกเขาบีบจนเกือบจะแตกละเอียด

"ฉันกลัวมาก ซิ่วหยู นายเข้าใจความรู้สึกนั้นไหม？ ฉันกลัวว่าฉันจะทำเรื่องบ้าๆแบบนั้นกับเธอ ฉันเคยบอกว่าฉันจะเป็นแสงสว่างของเธอ ดังนั้นจึงทนไม่ได้ ผู้ชายที่ผลักเธอตกนรกในตอนแรกก็คือฉันเอง ตอนแรกฉันคิดว่าจะใช้ความรักชดเชยให้เธอและชดเชยให้ลูกของเรา แต่เมื่อได้ยินหมอพูดอย่างนั้น ฉันคิดว่าเธอจะทิ้งฉันไปในไม่ช้าก็เร็ว…"

เมื่อคิดว่าเธอจะทิ้งไป หรือแม้แต่ทิ้งเขาไปด้วยความโกรธและรังเกียจ ก็ทำให้เขารู้สึกทรมาน

ความเจ็บปวด ความขมขื่น และความฝาดสุดขีดในโลกล้วนมาจากคำพูดสั้นๆนั้นของแพทย์

ซิ่วหยูขมวดคิ้วและสังเกตเห็นว่าร่างกายของเขาสั่นเล็กน้อย จึงรีบเอามือวางบนไหล่ของเขาอย่างรวดเร็ว "นี่นายกำลังพูดถึงอะไรกันแน่?"

ความดีที่ฮ่อฉวนสือมีต่อสือฮว่านั้นอยู่ในสายตาของเขามาตลอด ความดีนี้มันหายากและมีค่ามาก

เขาให้เธอได้แม้แต่ชีวิต และจะทำสิ่งที่ทำร้ายเธอได้อย่างไร ยิ่งไปกว่านั้น แม้ว่าแม้ว่าสือฮว่าจะถูกตัดมดลูกออกจริงๆ นั่นมันก็เป็นเรื่องที่นานมาแล้ว และไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับฮ่อฉวนสือ

"ซิ่วหยู..."

ฮ่อฉวนสือรินไวน์ให้กับตัวเองและมีสีแดงฉานกระจายในดวงตา "ฉันและฮ่อหมิงเป็นคนๆเดียวกัน... "

สีหน้าของซิ่วหยูสามารถใช้คำว่าสยดสยองมาอธิบายได้ ขวดไวน์ที่ข้างๆทั้งหมดนั้นถูกเขาชนจนล้มลงกับพื้น เขาต้องการจะเอื้อมมือออกไปแตะหน้าผากของฮ่อฉวนสือ แต่อีกฝ่ายกลับหลีกเลี่ยง

ฮ่อฉวนสืองอริมฝีปากอย่างขมขื่น "ฉันเกิดในสำนักงานใหญ่ของตระกูลฮ่อ ในตอนนั้นฉันชื่อฮ่อหมิง เด็กที่ไม่มีพ่อแม่จะอยู่ในสำนักงานใหญ่ได้ไม่นาน ฉันถูกโยนเข้าไปในบ้านหลังเก่าและมีเพียงคุณย่าแก่ๆที่เป็นคนดูแลฉัน วงศ์ตระกูลทำให้ฉันเติบโตมาเอง และเป็นฮ่อเหล่าที่พาฉันกลับไปตระกูลฮ่อและให้ตัวตนใหม่ที่ชื่อฮ่อฉวนสือกับฉัน ซึ่งต้องการให้ฉันอยู่ห่างจากความขัดแย้ง ฉันดื้อรั้นมาก วงศ์ตระกูลไม่สนใจฉันและฉันได้ซ่อนความสามารถตัวเอง ฉันใช้ตัวตนของฮ่อฉวนสือรักษาตัวที่ต่างประเทศ ที่จริงแล้วคือรับมือกับผู้อาวุโสเหล่านั้น ต่อมาฉันก่อตั้งสมาคมทหารรับจ้างสำเร็จและรับทายาทสำนักงานใหญ่ของตระกูลฮ่อในนามฮ่อ หมิง ในประเทศ ฉันคือที่ฮ่อฉวนสือ แต่ที่ต่างประเทศฉันคือฮั่วหมิง"

ซิ่วหยูฟังอย่างขมวดคิ้วตลอดเวลา "แต่ก่อนนายไม่เคยเรื่องพวกนี้กับฉัน นายยังคิดว่าฮ่อหมิงเป็นศัตรูด้วย"

ปากของฮ่อฉวนสือยิ่งขื่นขม พลางถูที่คิ้วของตัวเอง

"ทุกครั้งที่ฉันตื่นขึ้นในช่วงนี้ ความทรงจำในวัยเด็กของฉันก็ยิ่งจะชัดเจนขึ้น ฉันแทบจะไม่กล้านอนอีกต่อไปแล้ว ความทรงจำของฉันก็พึ่งถึงตรงนี้ชั่วคราว และต่อไปก็คงจะต้องเป็นเรื่องเกี่ยวกับสือฮว่าแน่นอน ฉันกีดกันและกลัวมาก ฉันไม่กล้าพักผ่อนแล้ว"

ซิ่วหยูอยากจะพูด แต่ซือรั่วเฉินที่นั่งอยู่ตรงมุมห้องกลับเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย "คนหลายบุคลิก?"

"ใช่"