นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 369

เธอหากล่องในห้องนอนและใส่เสื้อผ้าไม่กี่ชุดลงไป

คนรับใช้ที่เห็นแบบนั้นก็พูดด้วยความเคารพ "คุณสือคะ ของของคุณมีเยอะ เดี๋ยวฉันจะให้คนไปส่งนะคะ"

ราวกับสือฮว่าไม่ได้ยิน ตอนนี้เธอเอาแต่ถอนหายในภายในใจ

"ฉันมีของที่ไหนกัน ตอนฉันแต่งเข้าก็เอาเสื้อผ้ามาไม่กี่ชุดเอง"

อันที่จริงเธออยากเป็นเหมือนผู้หญิงคนอื่น อยู่ที่นี่ไม่ไปไหน ไม่ก็คอยตามติดเขา แต่ศักดิ์ศรีของเธอก็ไม่อนุญาตให้เธอทำแบบนั้น

เธอไม่สนใจความอ่อนล้าของร่างกาย เธอหยิบกล่องเล็กๆ และออกจากเฉียนสุ่ยวานไป

เธอไม่ได้ให้คนขับรถไปส่ง และเดินออกมาไกลด้วยตัวเองและเรียกแท็กซี่

ข่าวสดกำลังพูดถึงการหย่าร้างของเธอและฮ่อฉวนสืออย่างล้นหลาม แถมบางคนก็ได้ปล่อยรูปที่ฮ่อฉวนสือออกเดทกับคนอื่น

ในชั่วข้ามคืน เธอเหมือนกับตกจากสวรรค์ร่วงลงสู่นรก

เธอไม่มีที่ไป ทันทีที่เธอลงจากรถแท็กซี่ หนานจิ่นผิงก็โทรมาและก่นด่าฮ่อฉวนสือ

"เสี่ยวฮว่าเอ๋อร์! เธอรู้ไหมว่าคนข้างนอกเขาพูดกันว่ายังไง ต่างบอกว่าเธอเป็นตัวแทนของผู้หญิงคนนั้น! แถมยังบอกด้วยว่าพอคนเขาปรากฏขึ้น เธอก็เลยต้องหลีกทาง ฉันก็คิดว่าฮ่อฉวนสือจริงใจกับเธอ แต่ไม่คิดเลยว่าเขาก็เหมือนๆ กับผู้ชายคนอื่น!"

สือฮว่าไม่พูดอะไร จู่ๆ จิงตูก็เข้าสู่ฤดูร้อน ยืนอยู่บนถนน พระอาทิตย์ที่อยู่เหนือศีรษะก็แผดเผาจนทำให้เธอแทบหายใจไม่ออก

หนานจิ่นผิงสาปแช่งอยู่อีกสักพักก็สงบลง "ตอนนี้เธอคิดจะไปไหน ฉันจะไปรับเธอเอง"

"จิ่นผิง ฉันอยากอยู่คนเดียวสักพักน่ะ"

สือฮว่าถือกล่องราวกับสุนัขจรจัด

เธอนั่งอยู่ริมถนน มองท้องฟ้าที่ค่อยๆ มืดลง

ตอนเย็น จู่ๆหนานสือก็ขับรถมาหยุดตรงหน้าเธอ ถึงแม้จะไม่อยากยอมรอบ แต่สายตาเธอก็ฉายแววถึงความหวัง จนกระทั่งเขาเปิดปากพูด

"คุณฉือครับ นี่เป็นสถานที่ที่ท่านประธานซื้อให้คุณ นี่คือใบรับรองอสังหาริมทรัพย์ครับ บ้านพักตากอากาศอย่างน้อยห้าหลังเป็นชื่อของคุณครับ"

นัยน์ตาที่วูบไหวของสือฮว่าค่อยๆดับลง และขดริมฝีปากด้วยความไม่พอใจ "เขาใจกว้างจริงนะ กลัวว่าฉันจะเข้าไปยุ่งเลยให้ค่าตอบแทนฉันมาตั้งมากขนาดนี้?"

หนานสือหลุบตาลง "คุณสือครับ คุณก็รู้ว่าท่านประธานไม่ใช่คนแบบนั้น"

"ใช่ ฉันรู้ว่าเขาไม่ใช่คนแบบนั้น งั้นคุณบอกฉันได้ไหมว่าเขาเป็นคนยังไง? เมื่อคืนเขายังอยู่บนเตียงกับฉัน แต่วันนี้กลับหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย แถมยังส่งข้มความมาบอกว่าไม่รักแล้ว อย่าบอกนะว่าเขาไม่ได้ส่งข้อความนั่น ถ้าเขากลัวฉันโกรธก็คงโทรมาอธิบายแล้ว ไม่ใช่ปล่อยข่าวออกไปแบบนั้น หนานสือ ฉันคิดว่าฉันรู้จักเขา แต่ตอนนี้ฉันถึงได้รู้ว่าฉันไม่รู้จักเขาเลยสักนิดจริงๆ"

หนานสือไม่ได้พูดอะไร เขาเองก็ไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆ ท่านประธานถึงทำแบบนี้

แต่ท่านประธานทำแบบนี้ต้องมีเหตุผลแน่

สือฮว่าหยิบโทรศัพท์ตัวเองออกมาอีกครั้ง และกดโทรหาฮ่อฉวนสือ ไม่นานทางนั้นก็รับสาย

เธอรู้ว่าเขากำลังฟังอยู่ ดวงตาก็แดงก่ำทันที

เธอหันหลังให้หนานสืออย่างอับอาย "ฮ่อฉวนสือ ฉันคิดว่าเราควรจะคุยกันดีๆ อย่างน้อยก็เห็นหน้ากัน ไม่ใช่ผ่านโทรศัพท์แบบนี้ ฉันจะรู้ได้อย่างไรว่าคุณพูดจริงหรือพูดโกหก คุณมาพูดต่อหน้าฉันสิ บอกว่าคุณไม่รักฉัน"

ไม่มีเสียงตอบรับ และสายก็ถูกตัดไป

สือฮว่าเหยียดริมฝีปาก ชะงักค้างอยู่กับที่

ไม่กี่นาทีต่อมาก็มีรถอีกคันหยุดตรงหน้าเธอ เป็นรถของฮ่อฉวนสือ

แม้ว่าหน้าต่างจะปิด แต่สือฮว่าก็รับรู้ว่าฮ่อฉวนสือต้องอยู่ในรถคันนี้แน่

เขากลับมาแล้วงั้นเหรอ? ไม่หลบเธอแล้ว?

หน้าต่างค่อยๆ ลดระดับลง เผยให้เห็นใบหน้าของฮ่อฉวนสือ

หัวใจของสือฮว่าเต้นแรง ก้มตัวลงอยากจะพูดอะไรบางอย่างกับเขา แต่เธอก็ได้กลิ่นน้ำหอม ซึ่งเป็นกลิ่นน้ำหอมผู้หญิง

มีผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ข้างคนขับ และเป็นหมิงยวิ๋น

ใบหน้าของหมิงยวิ๋นเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เธอเอียงคอและทักทาย "ฉันกับฉวนสือกำลังทานอาหารเย็นกันอยู่ ฉันอยากให้พวกคุณตัดขาดกันสักที แต่เธอก็บังเอิญโทรมาและฉันก็บังเอิญได้ยิน เลยเร่งให้เขามา พวกคุณไม่ได้อยากพูดกันต่อหน้างั้นเหรอ? ฉวนสือ คุณลงไปคุยกับคุณสือดีๆเถอะ"

เงียบงัน

ตั้งแต่หมิงยวิ๋นปรากฏตัวข้างคนขับ สือฮว่าก็รู้สึกตัวเองแพ้แล้ว

เธอไม่เคยแสดงด้านที่เปราะบางต่อหน้าคนอื่น และยิ่งเป็นหมิงยวิ๋นด้วยแล้ว

เธอทิ้งความเศร้าโศกทั้งหมด และรับใบรับรองอสังหาริมทรัพย์ที่หนานสือมอบให้ "จู่ๆ ก็ไม่มีอะไรต้องพูดน่ะ แม้ว่าเวลากับคุณฮ่อจะสั้น แต่สิ่งที่ฉันเสียไปคือคุณยายที่รักมากที่สุด และอาจารย์ที่เคารพของฉัน รักครั้งแรกของฉัน และลูกที่ไม่ทันได้เกิด ค่าชดเชยพวกนี้มันเทียบไม่ได้หรอกค่ะ แต่ฉันก็ไม่ใช่คนโลภ เพราะงั้นก็ลาตรงนี้แล้วกันค่ะ"

ฮ่อฉวนสือไม่ได้พูดอะไรสักคำ ทุกคำที่เธอพูดทำให้หัวใจของเขาเจ็บปวดลึกลงไปอีก

ที่เธอพูดมา ทุกคำพูดเต็มไปด้วยเศร้าสุดใจ อยู่กับเขา เธอไม่รู้ตัวเลยว่าสูญเสียไปมากขนาดนี้

มือของเขาบีบพวงมาลัยแน่นขึ้นเรื่อยๆ แต่สุดท้ายก็ยังคงไม่พูดอะไร

สือฮว่าหยิบใบรับรองอสังหาริมทรัพย์ไปไว้ในมือ ก่อนจะเรียกรถแท็กซี่และจากไป

มีของของเธอตั้งมากมายที่เฉียนสุ่ยวาน แต่เธอกลับเอาไปเพียงกล่องเล็กๆ เหมือนกับตอนที่เธอมาครั้งแรก

ฮ่อฉวนสือจ้องไปที่รถคนนั้นที่กำลังแล่นไปโดยไม่กระพริบตา

จนกระทั่งตาของเขาเจ็บ เขาถึงพูดกับผู้หญิงที่อยู่ข้างๆ "ลงไปซะ"

หมิงยวิ๋นก็ไม่ได้โกรธและเบ้ปากเล็กน้อย "ฉวนสือ ฉันรอได้ อันที่จริงเรื่องนี้ก็ไม่ใช่ความผิดของคุณ ถ้าสือฮว่ารู้ความจริง เธอคงเอาเเต่หลบหน้าคุณแน่ ตอนนี้คุณปล่อยเธอไป ใจเธอก็คงคิดถึงคุณน้อยลง คุณเลือกถูกแล้ว"

พูดจบเธอก็ลงจากรถอย่างรู้ทัน

ฮ่อฉวนสือจอดรถอยู่เงียบๆ ไม่ได้ขับรถออกไปทันที

บรรยากาศรอบๆ เหมือนเงียบลงอย่างกะทันหัน เมืองนี้เป็นเมืองที่ไม่เคยหลับใหล ที่ไหนก็มีแต่เสียงครื้นเครง แต่พวกนั้นก็ห่างไกลจากเขามาก

เขาก้มหน้ามองฝ่ามือตัวเอง รู้สึกว่ามือนี้มันเต็มไปด้วยเลือดจนทำให้เขาขมวดคิ้ว

วันแรกของการหย่าร้างระหว่างสือฮว่ากับฮ่อฉวนสือ เธอตื่นขึ้นในห้องพักโรงแรมและจ้องมองเพดานอย่างไม่คุ้นเคย และยังคงรู้สึกเหลือเชื่อ

เธอลูบหัวที่ปวด และทันทีที่เธอแต่งตัวเสร็จก็มีเสียงเคาะประตูจากด้านนอก

เธอล้างหน้าล้างตาแล้วออกไปเปิดประตู

ที่ยืนอยู่ด้านนอกคือซือรั่วเฉิน และซือรั่วเฉินยังคงมีท่าทางที่สง่างาม

สือฮว่าสับสนเล็กน้อย เขารู้ได้ยังไงว่าเธออยู่ที่นี่?

เมื่อคืนเธอหาโรงแรมพัก แต่ก็ไม่ไดบอกใครนี่

ซือรั่วเฉินเลิกคิ้ว เดินผ่านเธอเข้าไปในห้อง และเดินไปที่หน้าต่าง "เธอดูด้านล่างสิ"

สือฮว่าก้มมองลงไป ก็เห็นว่ามีนักข่าวอยู่ด้านล่างเต็มไปหมด ในมือถือเครื่องไม้เครื่องมือ คาดว่าวางแผนที่จะมาสัมภาษณ์

"เธอหย่ากับฮ่อฉวนสือแถมโดนไล่ออกมาในวันเดียวกัน ตอนนี้ก็มานอนที่โรงแรม ข่าวนี้ดังมาก พวกนักข่าวต่างก็มาเพื่อสัมภาษณ์เธอน่ะ"