นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 370

ทุกคำที่เขาพูด สือฮว่ารู้สึกเหมือนหัวใจตัวเองถูกแทง

เธออยากจะพยายามเมินทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อคืน แต่ยิ่งอยากลืม ก็ยิ่งลืมไม่ลง

ซือรั่วเฉินปิดหน้าต่างและหันไปมองเธอนิ่งๆ "เธอจะทำอะไรต่อไปน่ะ?"

สือฮว่าไม่ตอบ เพราะเธอเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองต้องทำอะไร

เรื่องนี้มันเกิดขึ้นกะทันหันเกินไป จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ค่อยได้สติเท่าไร

"ออกจากที่นี่ก่อนเถอะ รปภ.ของโรงแรมหยุดพวกเขาไว้ได้แค่ชั่วคราว ถ้านักข่าวเข้ามาได้ เธอก็จะไปไหนไม่ได้"

สือฮว่าไม่ได้คิดอะไรมาก แต่รีบเก็บของแล้วออกจากโรงแรมทันที

เธอขึ้นรถของซือรั่วเฉิน แล้วปิดหน้าต่างไว้ พวกนักข่าวเลยไม่รู้ว่าเธอออกไปแล้ว

สือฮว่ามองออกไปข้างนอก สูดกลิ่นหมึกที่อยู่บนตัวเขา

เขาคงจะวาดภาพและฝึกฝนที่บ้านบ่อยๆแน่ ไม่อย่างนั้นกลิ่นนั่นคงไม่ติดตัวตลอดเวลาแน่

"ฮ่อฉวนสือให้คุณมาเหรอคะ?"

ฉากเมื่อคืนนี้น่าเกลียดมาก แต่เหมือนใจเธอยังคงคาดหวังไว้

ซือรั่วเฉินเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก่อนยกยิ้มมุมปาก "พวกคุณหย่ากันแล้ว ฉันคิดว่าท่านประธานตี้เซิ่งคงไม่น่าจะมาสนใจภรรยาเก่าว่ากำลังทำอะไรหรอกนะ"

สือฮว่าเอนหัวพิงหน้าต่าง จู่ๆก็รู้สึกขบขัน "ช่วงนี้มีหลายเรื่องเกิดขึ้น ฉันกำลังคิดว่าตัวเองฝันอยู่หรือเปล่า อย่างแรกเลย แฟนสมัยมหาลัยเสีย แล้วก็หย่ากับสามีคนปัจจุบัน ละครทีวียังไม่น้ำเน่าขนาดนี้เลย ฉันต้องช้าลงหน่อย"

ซือรั่วเฉินกระพริบตา หยิบผ้าเช็ดหน้าจากด้านข้างแล้วเช็ดบนเปลือกตาของเธอ

สือฮว่าก้มหน้าอย่างประหลาดใจ ถึงได้รู้ว่าตัวเองได้น้ำตาไหลลงมาแล้ว

"ขอโทษนะคะ"

เธอรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าเช็ดน้ำตาออก

"คุณสือมีเสน่ห์มากนะครับ ถึงแยกทางกับเขาก็ไม่มีปัญหาเรื่องคู่หรอกครับ"

สือฮว่าไม่พูดอะไร มองออกไปข้างนอกอย่างเหม่อลอย

รถจอดอยู่นอกอพาร์ตเมนต์ เธอหันไปมองเขาด้วยความสงสัย

คนขับรถของซือรั่วเฉินลงจากรถและเปิดประตู

ซือรั่วเฉินจ้องเธอ ก่อนทัดผมข้างหูของเธอ "ที่นี่ของฉันเงียบมาก ตอนนี้ข้างนอกมีนักข่าวมากมายกำลังตามหาเธอ ตอนนี้ยังไม่สามารถปรากฏได้ ทำไมไม่มาอยู่ที่นี่สักพักล่ะ?"

มีใครที่ไหนที่เพิ่งหย่ากับสามีแล้วมาอยู่กับผู้ชายอีกคนกัน

สือฮว่าจะปฏิเสธ แต่คนขับรถก็ได้นำกล่องของเธอออกไปแล้ว

เธออ้าปากค้างก่อนจะขมวดคิ้ว

ซือรั่วเฉินมองเธอก่อนพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ "ใจคุณสือยังคงคาดหวังกับฮ่อฉวนสือ เมื่อคืนก็ไม่ได้ออกจากจิงตูไป คงยังคิดที่จะให้โอกาส? เธออยู่ที่ของฉัน ไม่นานฮ่อฉวนสือคงรู้ข่าว หากเขารักเธอก็จะมาหาเธอเอง ว่าไหม?"

สือฮว่าเม้มริมฝีปากและไม่ได้พูดอะไรอีก ก่อนจะก้าวเท้าเข้าไป

ซือรั่วเฉินยืนอยู่ข้างหลังเธอ ยิ้มน้อยๆก่อนจะเดินตามเธอไป

เขาอาศัยอยู่ที่แฟลตขนาดใหญ่แถมรอบๆก็เงียบสงบมาก

สือฮว่าเข้าไปในบ้าน ก็เห็นว่าคนขับรถหายตัวไปแล้ว

ทั้งห้องมีเพียงเธอและซือรั่วเฉิน ไม่รู้ทำไม จู่ๆเธอก็รู้สึกประหม่าขึ้นมา

ซือรั่วเฉินชงชาให้เธอและนำไปที่โต๊ะกาแฟ

ห้องกว้างมาก การออกแบบแบบโบราณ แถมยังมีงานเขียนพู่กันและภาพวาดที่เขาเก็บไว้ด้วย

สือฮว่าก้มมองแก้วชาและกระพริบตาปริบปริบ

ซือรั่วเฉินคงรู้ว่าเธอประหม่า ก็ไม่ได้นั่งลงข้างเธอ แต่นั่งอีกฝั่ง

เขาเห็นเธอเหม่อลอย และทันใดนั้นก็นึกขึ้นได้ว่าเธอยังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่ตื่นมาจนถึงตอนนี้ เมื่อวานก็เกิดเรื่องแบบนั้น คงจะยังไม่ได้กินข้าวเย็นด้วยซ้ำ

"หิวไหม?"

สือฮว่าได้ยินก็เหมือนได้สติ "ไม่หิวค่ะ"

แต่ทันทีที่เธอพูดจบ ท้องของเธอก็ส่งเสียงโครกคราก

ซือรั่วเฉินคิดว่าเธอจะละอายใจ แต่ไม่คิดว่าเธอจะก้มมองท้องตัวเอง "ฉันคิดว่าฉันไม่หิว แต่มันคงจะรู้สึกหิวแล้วน่ะ"

ซือรั่วเฉินลุกขึ้นและเข้าไปในครัวอย่างชำนาญ

สือฮว่าคิดว่าที่นี่เขาน่าจะมีพี่เลี้ยงอย่างน้อยหนึ่งคน แต่เมื่อเธอได้ยินไฟในครัว เธอถึงได้รู้ว่าชายคนนี้กำลังลงมือทำอาหารเอง

เธอแปลกใจเล็กน้อย และเดินมาที่ประตูห้องครัวพร้อมกับชาในมือ

การเคลื่อนไหวของซือรั่วเฉินชำราญมาก ไม่เร็วหรือช้าเกินไป ท่าทางแตกต่างกับฮ่อฉวนสืออย่างสิ้นเชิง

เมื่อนึกถึงฮ่อฉวนสือ เธอก็นึกถึงที่เขาเข้าครัว ขนตางอนโค้ง และผิวที่ขาวซีด

มองไปมองมา คนที่อยู่ตรงหน้าก็กลายเป็นฮ่อฉวนสือ

"ทำไมถึงร้องไห้อีกล่ะ?"

ปลายนิ้วขาวยื่นออกมาตรงหน้าเธอ ก่อนจะค่อยๆ เช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าของเธอ

สือฮว่าชะงักและเอื้อมมือออกไปสัมผัสใบหน้าตัวเองอย่างรวดเร็ว

ใบหน้าของเธอเย็นชาแต่ดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตา

ซือรั่วเฉินขมวดคิ้ว โน้มตัวลงก่อนวางมือบนไหล่ของเธอ "สือฮว่า เธอเป็นคนอิสระ ต่อให้แยกทางกับเขา ก็ยังใช้ชีวิตของตัวเองได้ดี"

แก้วชาในมือของสือฮว่าสั่น เธอมองลงไปที่ชาและใบหน้าของเธอก็สะท้อนอยู่ในนั้น มึนงง ราวกับเด็กไร้บ้าน

ตอนแรกเธอเคยพูดกับฮ่อฉวนสือว่าเมื่อคนพึ่งพากัน ก็จะกลายเป็นเด็กอนุบาลที่รอคนมารับ

เขาทำให้เธอกลายเป็นเด็ก แต่กลับถอนความอ่อนโยนไปด้วยมือของเขาเอง

"จริงเหรอ? เดิมทีฉันเองก็คิดแบบนั้น ตอนเขาอยู่ ฉันก็ไม่ได้รู้สึกอะไร แต่พอสูญเสียไปแล้วจริงๆกลับรู้สึกเหมือนถูกกระชากผ้าห่มออกในคืนที่หนาวเหน็บ เจอเข้ากับพายุหิมะไม่รู้จบจนไม่ไหนไม่ได้"

นี่คือเหตุผลที่เธอไม่กล้ายอมรับว่าเธอตกหลุมรักฮ่อฉวนสือ ในแง่ของเงินและอำนาจ เธอแพ้เขา เธอมันอ่อนแอ

ถ้ารักเขาจนจะเป็นจะตาย ตอนจบคงจะน่าสมเพชมาก

หลังจากที่สวี่ฉางอันจากไปในตอนนั้น ก็มีผู้ชายหลายคนมาสารภาพรักกับเธอ พวกเขาต่างบอกว่าชอบเธอมาก แต่เธอรู้ว่าที่พวกเขาชอบมันช่างตื้นเขิน ตื้นเขินชนิดที่ว่าดื่มเหล้าก็ลืมได้ ทะเลาะนิดหน่อยก็ยอมแพ้

เธอกลัวว่าฮ่อฉวนสือจะเป็นแบบนั้นเหมือนกัน ดังนั้นเธอเลยไม่กล้าเข้าไป

ซือรั่วเฉินหยิบแก้วในมือของเธอและพาเธอไปที่โซฟา "พายุหิมะจะผ่านไปเสมอ"

"เป็นไปไม่ได้หรอก ฉันคิดว่าฉันสามารถกุมหัวใจตัวเองไว้ได้ แต่เขาเป็นใคร เขาคือฮ่อฉวนสือเลยนะ คืนนั้นที่เฉียนสุ่ยวานไฟดับ เขาก็ตามหาฉันอย่างร้อนใจท่ามกลางความมืดมิด ฉันรู้ว่าฉันไม่ไหนไม่ได้แล้ว ฉันไม่สามารถผ่านมันไปได้ ตอนนี้ฉันมองอะไรก็เป็นเขาไปเสียหมด ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆเขาถึงไม่รักกันแล้ว"

ตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงวันนี้ เธอกักเก็บมันเอาไว้ และตอนนี้ดูเหมือนว่าในที่สุดเธอก็หาที่ลงได้แล้ว และอารมณ์ที่ค้างคาก็ปะทุขึ้นมาในทันที

น้ำตาของเธอไหลมากขึ้นเรื่อยๆ สุดท้ายเสียงของเธอก็สั่นมากจนไม่สามารถพูดได้แม้แต่ประโยคเดียว

"สือฮว่า ใจเย็นๆนะ"

ซือรั่วเฉินยังคงเช็ดน้ำตาของเธอ แต่น้ำตาก็เหมือนกับก๊อกน้ำแตก จนไม่สามารถหยุดได้เลย

"เขาเอาสติของฉันไปหมดแล้ว ฉันจะใจเย็นได้ยังไงกัน"