นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 371

ซือรั่วเฉินลูบหัวเธอเบาๆ "ฉันจะไปทำอาหาร เธออยากร้องก็ร้องเถอะ ร้องไปจะได้ปล่อยวางได้"

พูดเสร็จก็ลุกขึ้นเดินกลับเข้าไปในครัวอีกครั้ง

สือฮว่ากอดหมอน นั่งพิงโซฟาพร้อมทั้งจ้องมองไปที่เพดานอย่างเหม่อลอย

ความเหนื่อยล้าพุ่งเข้ามา เธอเอนตัวอยู่สักพักก็หลับไป

ซือรั่วเฉินทำอาหารเสร็จ เห็นว่าเธอหลับอยู่ ก็หยิบผ้าห่มจากด้านข้างมาคลุมตัวเธอ

เขาไม่ได้ปลุกเธอ แต่อุ่นพวกอาหารเอาไว้ นั่งเงียบๆอยู่ด้านข้างเพื่อรอให้เธอตื่น

คราวนี้สือฮว่าหลับไปนานมาก เธอไม่ได้ฝันถึงคุณยายมานานแล้ว แต่คราวนี้เธอก็ได้ฝันถึงคุณยาย

ราวกับเธอเจอคนที่สามารถคุยด้วยได้ เพราะงั้นที่เสแสร้งมาก็ถูกเอาออก ซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนอีกฝ่ายแล้วก็ร้องไห้ไม่หยุด

ความฝันของสือฮว่ายาวนาน เธอตื่นขึ้นมาก็เห็นของตกแต่งแปลกๆ รอบตัวก็รีบประคองร่างกายขึ้น

เธอนอนบนเตียงของซือรั่วเฉิน

ห้องของเขาสะอาดสะอ้าน เขาอาจจะเป็นโรคย้ำคิดย้ำทำก็ได้ ของทุกอย่างก็จัดวางไว้อย่างเรียบร้อย

เธอรีบลุกจากเตียงและไปที่ห้องนั่งเล่น ก็เห็นว่าซือรั่วเฉินไม่อยู่แล้ว

มีโน้ตทิ้งไว้บนตู้เย็น เป็นคือลายมือของเขา

——อาหารอยู่ในครัว ยังอุ่นอยู่ ทานเสร็จก็ดูทีวีไปสักพัก ถ้าเบื่อก็ลงไปวิ่งได้ ฉันจะกลับมาดึกหน่อยนะ

เมื่อสือฮว่าเปิดหม้อ ก็เห็นว่ายังมีจานอาหาร แต่แต่ละจานก็ละเอียดอ่อนมาก

ซือรั่วเฉินเป็นคนที่มองไม่ออกจริงๆ เขาเป็นศาสตราจารย์ที่อายุน้อยที่สุด รู้วิธีทำอาหาร และงานอดิเรกเขาคือคัดตัวอักษร

ในสังคมที่เร่งรีบ เหลื่อมล้ำแบบนี้มีผู้ชายอย่างเขาไม่กี่คน

เขาเหมือนคนที่เดินออกมาจากภาพวาดทิวทัศน์ที่ใช้หมึกสาด ร่างกายเต็มไปด้วยกลิ่นอายธรรมชาติ

เธอทานอาหารไปนิดหน่อยก็เปิดทีวีในห้องนั่งเล่น

ข่าวยังคงรายงานการหย่าร้างระหว่างเธอกับฮ่อฉวนสือ และพวกนักข่าวยังคงพักเฝ้าอยู่ที่โรงแรมที่เธอพักอยู่

เห็นได้ชัดว่าไม่มีนักข่าวคนไหนเห็นเธอ แต่ในขณะนี้กลับมีรายงานว่าอดีตคุณหญิงฮ่อร่างกายอ่อนแอ ดูเหมือนจะไม่ยอมแพ้ที่จะขุดเรื่องต่างๆออกมา

สือฮว่าปิดทีวีและเดินไปที่หน้าต่างบานสูง

ข้อดีของชั้นสูงคือเห็นทิวทัศน์ที่สวยมากขึ้น แสงจากพระอาทิตย์ตกและแสงไฟช่วยเสริมกัน จนอารมณ์ดีขึ้นมาหน่อย

ทุกคนคิดว่าเธอแยกทางกับฮ่อฉวนสือแล้วจะหดหู่ และคงมีคนจำนวนมากในจิงตูคอยมองเธออย่างขบขัน

หนานสือให้ใบรับรองอสังหาริมทรัพย์มาแต่เธอก็ไม่ได้นับ ฮ่อฉวนสือคงไม่ตระหนี่ วิลล่าทั้งหมดที่ให้เธอก็ตั้งอยู่ในทำเลที่ดีมาก

ที่ดินทุกตารางนิ้วของที่จิงตูแห่งนี้มีราคาแพง และวิลล่าที่ดีที่สุดในพื้นที่นั้นก็มีมูลค่าหลายร้อยล้าน เธอใช้เวลา 1 ปีแลกมากับความมั่งคั่งที่เธอสามารถใช้จ่ายได้ตลอดชีวิต

เธอหัวเราะเยาะตัวเอง ไม่น่าแปลกที่ผู้หญิงหลายคนอยากจะเป็นเมียน้อยให้กับพวกคนรวย

สือฮว่าขยี้ตาที่ปวดของเธอก่อนจะถอนหายใจยาว

จะให้ใครมาหัวเราะไม่ได้ ยังไงวันเวลาก็ต้องผ่านไป

เธอหยิบโทรศัพท์มือถือตัวเอง ถึงได้เห็นมีสายที่ไม่ได้รับมากมาย มีทั้งฮ่อฉินฉิน คุณหญิงถางและยังมีซิ่วหยู

ทุกคนคงรู้ข่าวที่พวกเขาหย่ากันแล้ว คิดไปคิดมาก็ตลกดี ไม่กี่วันก่อนยังพักร้องอยู่กับพวกซิ่วหยูอยู่เลย สุดท้ายเพียงพริบตาเดียวเธอก็โดนไล่ออกจากบ้านเสียแล้ว

สือฮว่าอยู่ที่ที่ของซือรั่วเฉินเป็นเวลาสองวัน พวกนักข่าวข้างนอกก็ยังไม่ปล่อยโอกาสข่าวซุบซิบของเธอ

แต่ข่าวใหญ่ยิ่งกว่านั้นก็ปะทุขึ้นในจิงตู คุณหนูถางจิงหรานแห่งตระกูลถางกระโดดตึกฆ่าตัวตาย

สือฮว่าที่รู้ข่าวก็ตกใจ

ตำรวจยังคงรอให้ถางจิงหรานได้สติ รอให้เธอบอกความจริงเกี่ยวกับคืนนั้น แต่ถางจิงหรานกลับทุบหน้าต่างและกระโดดลงมาจากชั้น 9 ได้ยินว่าเสียชีวิตคาที่

เมื่อเธอตาย เรื่องทุกอย่างที่เกี่ยวกับสวี่ฉางอันก็กลายเป็นเรื่องลึกลับไป

สือฮว่านั่งไม่ติด ในคืนนั้นเธอก็นั่งแท็กซี่ไปที่โรงพยาบาลจิตเวชอีกครั้งและไปที่ห้องที่ถางจิงหรานเคยอยู่

ผนังห้องเต็มไปด้วยคราบเลือดที่ใช้ศีรษะชนและรอยขีดข่วนจากเล็บ ซึ่งแสดงให้เห็นว่าผู้หญิงคนนี้บ้าคลั่งมากแค่ไหน

สือฮว่าเปิดเตียงก็เจอไดอารี่อยู่ในผ้าห่ม เธอก็ใส่ไดอารี่ลงในกระเป๋า

"ก๊อก ก๊อก" มีตำรวจคนเข้ามาเคาะประตู "คุณผู้หญิง นี่คือที่เกิดเหตุ จะมาทำลายหลักฐานไม่ได้ กรุณาออกไปก่อนนะครับ"

สือฮว่าก็ไม่ได้อยู่ต่อ มองไปรอบๆก่อนจะรีบกลับไปที่บ้านของซือรั่วเฉิน

เธอนั่งบนโซฟา หยิบไดอารี่ออกจากกระเป๋าเพื่อจะดูว่าผู้หญิงคนนั้นเขียนอะไรบ้าง

แต่มีเพียงเส้นที่วนไปมาและร่องรอยของการถูกขยี้

เธอขมวดคิ้ว พลิกทีละหน้า สุดท้ายก็เจอตัวอักษรขนาดใหญ่

——ขอโทษนะ ขอโทษ...

จิตใจถางจิงหรานเข้มแข็งมาก คงไม่คลั่งขนาดนั้น เว้นเสียแต่ไปเจออะไรมา

คนที่ถางจิงหรานห่วงใยมากที่สุดคือสวี่ฉางอัน แสดงว่าการเปลี่ยนแปลงนั้นต้องเกี่ยวข้องกับสวี่ฉางอัน เธอเขียนไว้ว่าขอโทษ ต้องขอโทษสวี่ฉางอันแน่

การตายของสวี่ฉางอันเกี่ยวข้องกับถางจริงหราน?

สือฮว่ายังคงพลิกหน้าต่อไปและในที่สุดก็พลิกไปเจอภาพวาด

ผู้หญิงที่เสียสติคงไม่วาดภาพออกมาได้สวยอะไร

เธอมองดูเป็นเวลานาน แต่ก็ยังมองไม่เห็นอะไรจากภาพวาดนี่ แต่เหมือนจะเป็นผู้ชายสองคนและเป็นผู้ชายที่หยิ่งผยอง

นอกเหนือจากนี้ก็ไม่มีอะไรอื่นในไดอารี่นี้อีก

สือฮว่าวางไดอารี่ไว้อย่างท้อใจก่อนยกมือนวดขมับ

ประตูห้องนั่งเล่นก็ดังขึ้น ซือรั่วเฉินกลับมาแล้ว

เขาถือถุงของขวัญเอาไว้แล้ววางลงบนโซฟา "ให้เธอ"

สือฮว่าชะงัก เมื่อเปิดดูก็เห็นเป็นชุดกระโปรงที่สวยงามมาก

ในขณะเดียวกันก็มีการ์ดเชิญอยู่ด้วย

"นี่คือ?"

"จดหมายเชิญของมหาวิทยาลัยจิงตู อาจารย์ใหญ่ขอให้ฉันเอามาให้เธอ เธอออกจากมหาลัยมาหนึ่งปีพอดี ปีนี้ครบรอบ 100 ปีน่ะ"

วันครบรอบ 100 ปี ศิษย์เก่าที่มีชื่อเสียงก็จะกลับไป

สือฮว่าหน้าแดงเล็กน้อย ตอนแรกที่เธอเรียนจบ ครูใหญ่ก็แนะนำเธอให้รู้จักกับหนานสือเอง เพราะติดต่อกับอาจารย์ใหญ่ไว้มากมาย อาจารย์ใหญ่ก็ใจดีกับเธอมาก

แต่ในปีที่สำเร็จการศึกษา เธอเข้าไปในแวดวงของบ้านตระกูลฮ่อ และอาชีพของเธอก็ไม่ได้ประสบความสำเร็จด้วย

ทั้งหมดนี้เป็นเกิดในปีที่เธอแต่งงานกับฮ่อฉวนสือเพียงปีเดียว

เธอจ้องบัตรเชิญอย่างเหม่อลอย และสุดท้ายก็ค่อยๆ ดันมันออกช้าๆ "ฉันเป็นคนว่างงาน จะมีหน้าที่ไหนไปเจอเพื่อนๆล่ะ"

อีกทั้งตอนนี้ข่าวซุบซิบของเธอในจิงตูก็ยังคงโหมกระหน่ำ เธอรู้สึกละอายใจกับมหาลัยเก่าของเธอ

"ตี้เซิ่งเป็นผู้สนับสนุนมหาวิทยาลัยจิงตู ฮ่อฉวนสือก็คงต้องไป"

ดวงตาสือฮว่าสั่นไหวอย่างรุนแรงและหันหน้าหนี "งั้นเหรอ"

ไม่นานคางของเธอก็ถูกซือรั่วเฉินจับเอาไว้ ซือรั่วเฉินเห็นความอับอายบนใบหน้าของเธอ ก็พูดด้วยน้เสียงที่อ่อนลง

"เธออยู่กับฉันมาสองวัน เขาต้องได้ข่าวแล้ว แต่กลับไม่โทรหาเลย สือฮว่า เขาไม่มา เธอก็ไปหาเองสิ อย่าขังตัวเองเอาไว้ คนข้างนอกรอหัวเราะเยาะเธอ แล้วก็มีคนไม่น้อยที่ได้บัตรเชิญ หากเธอไม่ไปก็แสดงว่าเธอหนี"