นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 373

หมิงยวิ๋นไม่ได้เข้าไปหาฮ่อฉวนสือแล้วทำตัวไม่เหมาะสม ยังไงคืนนี้เธอมาที่นี่ ทุกคนก็จะเชื่อมโยงเธอกับฮ่อฉวนสือเอง

เธอก้มศีรษะลง ยกยิ้มก่อนออกจากที่นี่แล้วเดินไปอีกด้านหนึ่ง

มีผู้คนมากมายล้มฮ่อฉวนสือไว้ แต่เขาก็ไม่คิดจะทำอะไร

หางตาของเขาค้นหาในฝูงชน ไม่นานก็เจอสือฮว่า

เขาหลุบตาลงนิ่งๆก่อนเม้มริมฝีปากนิดหน่อย

มีชายคนหนึ่งยืนตรงหน้าสือฮว่า ชายคนนั้นหน้าตาหล่อเหลาและอายุพอๆกับเธอ

"สือ...สือฮว่า"

เขาประหม่าจนพูดติดๆขัดๆเล็กน้อย

สือฮว่าที่เหม่อลอย พอได้ยินเสียงคนเรียกชื่อเธอก็รีบเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว

เธอจำเพื่อนร่วมชั้นไม่ค่อยได้ เลยนึกชื่อคนนี้ไม่ได้ เลยทำได้แค่ส่งยิ้มอย่างเป็นมิตร "มีอะไรหรือเปล่า?"

"ตอนนี้เธอโสดแล้วใช่ไหม?"

ชายคนนี้เหมือนรวบรวมความกล้าออกมามาก จู่ๆก็คุกเข่าข้างหนึ่ง

เขาหยิบแหวนขึ้นมาจากกระเป๋า เพชรที่อยู่บนแหวนนั้นใหญ่มา และเขาก็หน้าแดง

"ฉันชอบเธอมาตั้งนานแล้ว รอเธอหย่ามาตลอด สือฮว่า ฉันจะทำให้เธอมีความสุขเอง"

เสียงจากตรงนี้ดังจนหลายคนเริ่มส่งเสียงโห่ร้อง

สือฮว่าถึงนอกออกว่าเขาคือนายน้อยของบ้านตระกูลซ่ง

ตามจีบเธอสมัยมหาวิทยาลัยมาเป็นเวลานาน แม้แต่เธอคบกับสวี่ฉางอัน อีกฝ่ายก็ยังไม่ยอมแพ้

เธอขมวดคิ้ว และทันทีที่เธอจะเดินจากไป ผู้ชายคนนั้นก็คว้าข้อมือเธอไว้ "ฉันจริงจังจริงๆนะ!"

สือฮว่าอยากจะสลัดมือทิ้ง แต่กลับสลัดไม่ออก เขาใช้แรงมาก ดวงตาก็เต็มไปด้วยความดื้อรั้น

จู่ๆ ผู้หญิงคนหนึ่งก็วิ่งออกมาจากฝูงชน แต่งตัวด้วยชุดราคาแพง พอเห็นฉากนี้ก็แทบเป็นลม "แกจะทำให้ฉันโกรธตายใช่ไหม! ผู้หญิงไฮโซดีๆทำไมไม่เลือก จะไปเอาของที่คนอื่นทิ้งแล้วได้ยังไง! ลูกบ้า อย่ามาหาเรื่องนะ!"

สือฮว่าที่เดิมทีก็อารมณ์ขึ้น ยังไงก็แค่ผู้ชายที่คิดจะมาขอแต่งงาน แต่กลับมีคนมาด่าทอเธอ

ไม่นานผู้หญิงคนนั้นก็เข้ามาหาเธอ ดวงตาเต็มไปด้วยความเหยียด "ผู้หญิงคนนี้เป็นตัวกาลกินี ไม่มีจุดจบที่ดีได้หรอก มาอยู่ตระกูลของเราไม่ได้หรอก แกรีบตามฉันมาเลยนะ!!"

ชายคนนั้นกลับดื้อรั้น จับข้อมือของสือฮว่าไม่ยอมปล่อย

"สือฮว่า ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ!"

ราวกับไม่เห็นว่าลูกชายตัวเองจับตัวสือฮว่าไว้ ตะโกนด้วยท่าทีรังเกียจ ราวกับสือฮว่าเป็นคนเข้าหาลูกชายเธองั้ยแหละ

สือฮว่าโกรธจัดและก้มมองชายคนนั้น

ในโอกาสแบบนี้ ไม่สนใจสายตารอบข้าง ไม่สนความอับอาย เข้ามายุ่งกับเธอ ถ้าไม่มีสมองก็จงใจหลอกเธอ

เธอยิ้มน้อยๆ "นายน้อยซ่งปล่อยเถอะ แม่คุณพูดถูกแล้ว ไม่เหมาะกับตระกูลคุณหรอก มีคำพูดดีๆที่ว่าผู้หญิงที่ได้รับการคุ้มครองโดยนกอินทรี จะไปมองนกตัวเล็กๆได้ยังไง แม่คุณเองก็รู้ดี"