นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 373

หมิงยวิ๋นไม่ได้เข้าไปหาฮ่อฉวนสือแล้วทำตัวไม่เหมาะสม ยังไงคืนนี้เธอมาที่นี่ ทุกคนก็จะเชื่อมโยงเธอกับฮ่อฉวนสือเอง

เธอก้มศีรษะลง ยกยิ้มก่อนออกจากที่นี่แล้วเดินไปอีกด้านหนึ่ง

มีผู้คนมากมายล้มฮ่อฉวนสือไว้ แต่เขาก็ไม่คิดจะทำอะไร

หางตาของเขาค้นหาในฝูงชน ไม่นานก็เจอสือฮว่า

เขาหลุบตาลงนิ่งๆก่อนเม้มริมฝีปากนิดหน่อย

มีชายคนหนึ่งยืนตรงหน้าสือฮว่า ชายคนนั้นหน้าตาหล่อเหลาและอายุพอๆกับเธอ

"สือ...สือฮว่า"

เขาประหม่าจนพูดติดๆขัดๆเล็กน้อย

สือฮว่าที่เหม่อลอย พอได้ยินเสียงคนเรียกชื่อเธอก็รีบเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว

เธอจำเพื่อนร่วมชั้นไม่ค่อยได้ เลยนึกชื่อคนนี้ไม่ได้ เลยทำได้แค่ส่งยิ้มอย่างเป็นมิตร "มีอะไรหรือเปล่า?"

"ตอนนี้เธอโสดแล้วใช่ไหม?"

ชายคนนี้เหมือนรวบรวมความกล้าออกมามาก จู่ๆก็คุกเข่าข้างหนึ่ง

เขาหยิบแหวนขึ้นมาจากกระเป๋า เพชรที่อยู่บนแหวนนั้นใหญ่มา และเขาก็หน้าแดง

"ฉันชอบเธอมาตั้งนานแล้ว รอเธอหย่ามาตลอด สือฮว่า ฉันจะทำให้เธอมีความสุขเอง"

เสียงจากตรงนี้ดังจนหลายคนเริ่มส่งเสียงโห่ร้อง

สือฮว่าถึงนอกออกว่าเขาคือนายน้อยของบ้านตระกูลซ่ง

ตามจีบเธอสมัยมหาวิทยาลัยมาเป็นเวลานาน แม้แต่เธอคบกับสวี่ฉางอัน อีกฝ่ายก็ยังไม่ยอมแพ้

เธอขมวดคิ้ว และทันทีที่เธอจะเดินจากไป ผู้ชายคนนั้นก็คว้าข้อมือเธอไว้ "ฉันจริงจังจริงๆนะ!"

สือฮว่าอยากจะสลัดมือทิ้ง แต่กลับสลัดไม่ออก เขาใช้แรงมาก ดวงตาก็เต็มไปด้วยความดื้อรั้น

จู่ๆ ผู้หญิงคนหนึ่งก็วิ่งออกมาจากฝูงชน แต่งตัวด้วยชุดราคาแพง พอเห็นฉากนี้ก็แทบเป็นลม "แกจะทำให้ฉันโกรธตายใช่ไหม! ผู้หญิงไฮโซดีๆทำไมไม่เลือก จะไปเอาของที่คนอื่นทิ้งแล้วได้ยังไง! ลูกบ้า อย่ามาหาเรื่องนะ!"

สือฮว่าที่เดิมทีก็อารมณ์ขึ้น ยังไงก็แค่ผู้ชายที่คิดจะมาขอแต่งงาน แต่กลับมีคนมาด่าทอเธอ

ไม่นานผู้หญิงคนนั้นก็เข้ามาหาเธอ ดวงตาเต็มไปด้วยความเหยียด "ผู้หญิงคนนี้เป็นตัวกาลกินี ไม่มีจุดจบที่ดีได้หรอก มาอยู่ตระกูลของเราไม่ได้หรอก แกรีบตามฉันมาเลยนะ!!"

ชายคนนั้นกลับดื้อรั้น จับข้อมือของสือฮว่าไม่ยอมปล่อย

"สือฮว่า ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ!"

ราวกับไม่เห็นว่าลูกชายตัวเองจับตัวสือฮว่าไว้ ตะโกนด้วยท่าทีรังเกียจ ราวกับสือฮว่าเป็นคนเข้าหาลูกชายเธองั้ยแหละ

สือฮว่าโกรธจัดและก้มมองชายคนนั้น

ในโอกาสแบบนี้ ไม่สนใจสายตารอบข้าง ไม่สนความอับอาย เข้ามายุ่งกับเธอ ถ้าไม่มีสมองก็จงใจหลอกเธอ

เธอยิ้มน้อยๆ "นายน้อยซ่งปล่อยเถอะ แม่คุณพูดถูกแล้ว ไม่เหมาะกับตระกูลคุณหรอก มีคำพูดดีๆที่ว่าผู้หญิงที่ได้รับการคุ้มครองโดยนกอินทรี จะไปมองนกตัวเล็กๆได้ยังไง แม่คุณเองก็รู้ดี"

เดิมทีผู้หญิงคนนี้อย่างจะทำลายสือฮว่า แต่ไม่คิดเลยว่าสือฮว่าจะเล่นตามเธอด้วย

เธอเองก็ไม่รู้จะตอบอย่างไร

สือฮว่าฉวยโอกาสนี้ปัดมือของนายน้อยคนนั้น

เธอแข็งแกร่งมาก และผู้หญิงคนนั้นก็ถอยไปด้วยความผิดเล็กน้อย

"สือฮว่า! เธออย่าลืมว่าเธอหย่าแล้วนะ! เธอมีสิทธิ์อะไรมาพูดแบบนี้! ไม่ว่าลูกชายของฉันจะแย่แค่ไหน ก็ไม่แต่งงานกับผู้หญิงที่เคยแต่งงานแล้วหรอก!"

"คุณผู้หญิง ฉันหวังว่าคุณจะเข้าใจเรื่องหนึ่ง ไม่ใช่ว่าลูกชายของคุณดูหมิ่นฉัน แต่เป็นฉันที่ไม่ชอบลูบชายคุณ แล้วก็ ผู้หญิงที่เคยแต่งงานแล้วผิดอะไรคะ? ผู้หญิงหาความสุขให้ตัวเองผิดเหรอคะ? คุณยอมสามีตัวเองไปมีเล็กมีน้อย แต่ฉันไม่ได้ การหย่าไม่ใช่ความล้มเหลว การอยู่อย่างไร้ความรักนั่นแหละคือการหลอกลวง"

ผู้หญิงคนนั้นถอยหลังไปก้าวใหญ่ ใครก็รู้ว่าสามีเธอไปมีผู้หญิงอื่นแต่เธอก็เข้มแข็ง

ตอนนี้กลับถูกสือฮว่าจี้จุด เธอก็รู้สึกอับอาย

สายตารอบด้านเหมือนดาบคมที่แทงตัวเธอจนพรุน

สือฮว่าไม่มีกะจิตกะใจอยู่ต่อ เจอปัญหาสองรอบติดกันก็อารมณ์ไม่ดี

หางตาของเธอว่าฮ่อฉวนสือมาทางนี้ก็ขมวดคิ้ว แต่เดินไม่ทันไรก็ถูกอาจารย์ใหญ่หยุดไว้

อาจารย์ใหญ่ยืนอยู่ข้างฮ่อฉวนสือด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า "สือฮว่า มานี่เร็วสิ"

สือฮว่าหมดหนทาง คาดว่าอาจารย์ใหญ่คงไม่เคยสนใจข่าวบันเทิงก็เลยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างเธอกับสือฮว่า

ฮ่อฉวนสือยืนเงียบและก็ไม่ห้ามอะไร

สือฮว่าก็ได้แต่ทักทาย "อาจารย์ใหญ่ คุณฮ่อ"

ทันทีที่พูดคุณฮ่อออกไป มือของฮ่อฉวนสือที่ถือแก้วไวน์และดวงตาก็สั่น

อาจารย์ใหญ่ดึงเธอไว้อย่างจริงใจและมองไปที่ฮ่อฉวนสือ "สือฮว่าคนนี้ไงที่ผมเคยบอก พิธีรับปริญญาปีที่แล้ว เดิมทีจะแนะนำให้คุณรู้จัก แต่วันนั้นคุณไม่ได้มา เป็นเลขาของคุณมาแทน เด็กคนนี้อยู่ในแผนกกฎหมายของตี้ซ่ง วังว่าคุณจะช่วยดูแลเธอในอนาคตนะครับ"

คนที่สามารถทำให้อาจารย์ใหญ่พูดขนาดนี้ เห็นได้ชัดว่าเขาเอ็นดูสือฮว่ามากแค่ไหน

ในที่สุดฮ่อฉวนสือก็จ้องมองใบหน้าของสือฮว่า ทันทีที่เขากำลังจะพูด มู่หวั่นโจวก็เดินเข้ามา "อาจารย์ใหญ่คะ อาจารย์อาจจะยังไม่รู้นะคะ สือฮว่าออกจากแผนกกฎหมายของตี้เซิ่งแล้วล่ะค่ะ ตอนนี้เธอว่างงาน อีกทั้งยังเป็นอดีตภรรยาที่เพิ่งหย่ากับคุณฮ่อด้วย อาจารย์ไปพูดแบบนั้นคงไม่เหมาะน่ะค่ะ"

อาจารย์ใหญ่ชะงัก ใบหน้าเต็มไปด้วยความตกตะลึง หลังจากได้สติก็รีบพูดกับฮ่อฉวนสือ "ขอโทษด้วยนะครับ ผมแก่แล้วเลยไม่ค่อยได้สนใจข่าวมากนัก"

หลังจากพูดจบ เขาก็มองไปที่สือฮว่าอีกครั้ง "สือฮว่าเก่งขนาดนี้ ถึงออกจากตี้เซิ่งก็คงมีที่ดีๆให้ไปนะ"

คำพูดของเขาไม่เอนเอียงไปทางฮ่อฉวนสือ แต่กลับเอนมาทางสือฮว่า

สือฮว่าจะไม่ทราบซึ้งก็ไม่ได้ ยังไงตี้เซิ่งก็เป็นผู้สนับสนุนของมหาวิทยาลัยจิงตู คำพูดของอาจารย์ใหญ่อาจทำให้คนอื่นขุ่นเคืองได้

เดิมทีมู่หวั่นโจวก็เกลียดชังสือฮว่า รอจนกระทั่งสือฮว่าถูกไล่ออกจากบ้านตระกูลฮ่อ เธอก็ต้องไม่ปล่อยให้โอกาสนี้ไปแน่

"ที่ดีๆให้ไปเหรอคะ? เรียนจบหนึ่งปีไม่มีอะไรทำ เกาะผู้ชายกิน คุณสือจะมีที่ดีๆที่ไหนให้ไปคะ ได้ยินมาว่าเธอหย่ากับฉวนสือก็ได้อสังหาริมทรัพย์ไปตั้งมากมาย เกรงว่าคงไม่อยากไปทำงานแล้วล่ะค่ะ เวลาหนึ่งปีแลกมากับความรุ่งโรจน์และความมั่งคั่ง ก็ไม่เสียเปรียบเลยนี่นะ"

มู่หวั่นโจวคิดว่าพูดแบบนี้แล้วสือฮว่าจะรู้สึกอับอาย

ไม่คิดว่าเธอจะชำเลืองมองนิ่งก่อนจะเปิดปากพูด: "คุณมู่ก็บอกว่าฉันไม่ได้เสียเปรียบอะไร เพราะไม่ใช่ทุกคนที่มีโอกาสได้รับความรักจากท่านประธานตี้เซิ่ง คุณมู่ร่ำรวยแต่ก็ซื้อหนึ่งคืนกับท่านประธานตี้เซิ่งไม่ได้ไม่ใช่เหรอคะ? พูดแบบนี้แล้ว ฉันเคยนอนกับผู้ชายที่ยอดเยี่ยมที่สุด ไม่ใช่ชนะทุกคนแล้วเหรอคะ? บางทีคุณฮ่ออาจจะดีใจจนเพิ่มอาคารอีกสองสามหลังให้กับมหาวิทยาลัยจิงตูก็ได้นะคะ ฉันไม่ได้คิดว่าฐานะอดีตภรรยาประธานตี้เซิ่งเป็นเรื่องน่าอับอาย ฉันกับคุณฮ่อจบกันด้วยดีค่ะ"

ซื้อหนึ่งคืนของประธานตี้เซิ่ง??

มีแค่สือฮว่าเท่านั้นแหละที่กล้าพูดอย่างนั้น