นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 74

"หัวเราะอะไรน่ะ?"

ฮ่อฉวนสือกดเธอลงและพูดอย่างเงียบๆ

สือฮว่าเงยหน้าขึ้น หลับตาแล้วหยุดดิ้น "คุณพูดถูก เราเป็นสามีภรรยากัน ในเมื่อคุณคิดได้แล้ว งั้นก็มาสิ"

ฮ่อฉวนสือผงะ คิ้วย่น "เธอคิดว่าฉันไม่กล้ากล้า?"

พูดไปเขาก็วางมือลงบนเชือกของชุดนอนเธอ นี่คือชุดนอนผ้าไหม วัสดุมันลื่นมาก แค่ดึงเชือกออกก็จะเห็นทุกอย่าง

ข้อนิ้วของเขาเป็นสีขาว เส้นเลือดสีน้ำเงินที่หลังมือก็ปรากฏขึ้น

เขารู้สึกประหม่าอย่างไม่มีเหตุผล ราวกับว่านี่คือกล่องของแพนโดร่า ทันทีที่เปิดออกความชั่วร้ายก็จะหลั่งออกมาอย่างควบคุมไม่ได้

สือฮว่ารอเป็นเวลาสิบนาที แต่เขาก็ยังไม่ลงมือ

เธอถอนหายใจ เขาไม่ชอบเธอ นั่นเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมเขาทำแบบนี้

เธอจับมือเขา ดึงมือเขาให้มาเกี่ยวกับเชือก

ผิวขาวกระจ่างใสเผยออกมาให้เห็น...

รูม่านตาของฮ่อฉวนสือหดตัวลงอย่างรวดเร็วและดึงผ้านวมออกมาจากด้านข้างคลุมตัวเธอไว้แน่น!

"เธอบ้าไปแล้วเหรอ?!"

เขาโกรธมากจนในตาเกิดประกายไฟ

สือฮว่ามองไปที่เขาอย่างนิ่งๆพลางเอื้อมมือไปจับแก้มของเขา

"คุณสามี ฉันแค่อยากให้คุณเข้าใจว่าไม่ใช่เพราะฉันไม่ยอม แต่เป็นคุณต่างหากที่ไม่ยอม ความรับผิดชอบของคุณมีมากก็จริง แต่ฉันเป็นแค่ภรรยาในนาม คุณสามารถปกป้องฉันได้ ไม่ให้เจอกับอันตราย ถ้าคุณพรากร่างกายของฉันไป สัญญาสองปีคงจะ ไม่นับแล้ว คุณรู้เรื่องนี้ดี เพราะอย่างนั้นตั้งแต่ที่เราแต่งกันมาคุณเลยไม่คิดว่าระหว่างเราจะเกิดอะไรขึ้น แม้ว่าคุณจะกอด จะจูบ คุณยังไม่เคยคิดเรื่องนั้นเลย"

มือฮ่อฉวนสือที่กดผ้าห่มแข็งทื่อ สายตาเกิดความซับซ้อนมากขึ้น

นี่เป็นครั้งแรกที่ผู้หญิงจับหน้าเขาแล้วพูดแบบนี้กับเขา

เขาเม้มริมฝีปาก แต่ก็ยังไม่พูด

"คุณสามี คุณเป็นคนดี ถ้าฉันเจอคุณเร็วกว่านี้ก็อาจจะรักคุณ แต่ความรักของฉันน่ะมันหมดไปแล้ว"

ทุกคนคิดว่าเธอขึ้นมหาลัยถึงได้ชอบสวี่ฉางอัน อันที่จริงมันเร็วกว่านั้น ตอนอายุสิบเจ็ดปีต่างหากที่เธอชอบสวี่ฉางอัน

ตอนอายุสิบเจ็ด เป็นตอนที่เธอเรียนอยู่ชั้นมัธยมปลาย เธอตามครูของโรงเรียนไปเยี่ยมโรงเรียนมัธยมปลายของสวี่ฉางอัน

เธอเข้าเรียนที่โรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่งในมณฑล ครูก็ไม่เก่งเท่าโรงเรียน ไม่เท่าในเมือง หลังจากการสอบครั้งแรกของเมืองจบลงเธอก็ถูกหัวหน้าโรงเรียนนำตัวไปที่โรงเรียนมัธยมอันดับ 1 ของเมือง

เกือบทั้งหมดใน 100 อันดับแรกในการสอบนั้นถูกโรงเรียนดีๆของเมืองเอาตัวไปและเธอเป็นคนที่ 29 ของเมือง ซึ่งดึงดูดความสนใจจากครูทุกคน

มณฑลและเมืองใหญ่ห่างไกลกันมากในทุกๆด้าน ไม่ได้รับรางวัลแชมป์ในรอบหลายร้อยปี หลังจากผลการสอบออกมาในครั้งนี้เธอได้รับการยกย่องว่าเป็นเป้าหมายหลักในการฝึกอบรมและได้ไปยังเมืองเพื่อทำการสอบคัดเลือกของมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียง

ในเวลานั้นไม่เพียงแค่มหาวิทยาลัยจิงตูเท่านั้น แต่ยังมีมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงหลายแห่งจัดการสอบคัดเลือก

หากผ่าน การสอบเข้าวิทยาลัยก็สามารถลดคะแนนเพื่อเข้ามหาวิทยาลัยนี้ได้

และเป็นที่นั่น เด็กอายุสิบเจ็ดปีได้พบกับสวี่ฉางอันเป็นครั้งแรก

เขาเหมือนเจ้าชายในนิทานนับไม่ถ้วน สะดุดตา

"คุณครูทุกท่าน นี่คือสวี่ฉางอันจากโรงเรียนของเรา ครั้งนี้เป็นคนแรกของเมือง"

สือฮว่าคำแนะนำของอาจารย์จากโรงเรียนอันดับหนึ่ง สายตาก็สบกับชายหนุ่มร่างสูง

เขายิ้มอย่างอบอุ่นและเดินผ่านทุกคนเข้ามา "สวัสดี เธอคงจะเป็นสือฮว่าใช่ไหม เธอเก่งมากเลยนี่นา เธอจะไปเรียนมหาลัยไหนเหรอ ไปมหาลัยจิงตูไหม?"

มหาวิทยาลัยจิงตูเป็นสถาบันที่สูงที่สุดในประเทศ เด็กเกือบทุกคนต่างฝันถึงมหาวิทยาลัยจิงตู

เธออ้าปากค้าง ไม่รู้จะตอบยังไงอยู่สักพัก

รอยยิ้มของเด็กชายนั้นแพรวพราว ทำให้หัวใจของเธอสั่นคลอนในทันทีและเธอก็พยักหน้าอย่างไม่สามารถควบคุมได้

ในความเป็นจริง ก่อนหน้านั้นเธอไม่เคยคิดเกี่ยวกับจะสอบเข้ามหาวิทยาลัยจิงตูเลย แม้ว่าเธอจะอยู่ใน 30 อันดับแรกของเมืองในการสอบครั้งนี้ แต่ความสามารถของเธอก็ไม่ได้ดีไปกว่า 100 อันดับแรกมากนัก

ทำโจทย์คณิตศาสตร์ครั้งสุดท้ายก่อนการสอบ หากไม่ทำโจทย์นี้ เธอก็จะไม่สามารถเข้าสู่ 100 อันดับแรกได้ด้วยซ้ำ

ความแตกต่างเพียงนิดก็ทำให้อันดับตกได้ ไม่ต้องพูดถึง คำถามนั่น 21 คะแนนเต็ม

หลังจากกลับจากโรงเรียนมัธยมอันดับหนึ่งของเมือง เธอก็ยึดมหาวิทยาลัยจิงตูเป็นเป้าหมายและเรียนทั้งวันทั้งคืน

มณฑลที่เธออยู่นั้นเป็นเขตที่มีฐานะยากจน ไม่มีใครเข้ามหาวิทยาลัยจิงตูได้นานแล้ว

ในช่วงดึกที่ตั้งใจเพื่อความฝันของเธอ เธอจะเขียนชื่อสวี่ฉางอันเกือบทุกคืน

การเริ่มต้นที่ดี แต่ตอนจบนั้นเจ็บปวดหาได้เทียบ

สือฮว่ากำลังเหม่อลอย ทันใดนั้นความร้อนชื้นก็แตะริมฝีปากของเธอ

เธอกลับมามีสติและเห็นดวงตาที่เย็นชาของฮ่อฉวนสือ "ตอนนี้เวลานี้ เธอยังคิดถึงผู้ชายคนอื่นอีกเหรอ? สือฮว่า เธอเอาแต่คิดถึงอดีตแล้วจะให้ผู้ชายในอนาคตมารักเธอได้ยังไง"

สือฮว่าตกใจและเงยหน้าจ้องมองเขา

คำพูดของเขาเหมือนค้อนทุบลงมาทำให้หน้าอกของเธอสั่นสะท้าน

เธอโอบคอเขาและตอบกลับช้าๆ

จู่ๆลมหายใจของฮ่อฉวนสือก็เริ่มหนักขึ้น เมื่อจูบจบลง เขาก็ยื่นนิ้วออกมาเช็ดริมฝีปากของเธอด้วยสายตาที่ร้อนแรง

"เธอฉลาดและคิดทุกอย่างไว้อย่างดี ถ้าฉันทำอะไรเธอ สัญญานั่นจะไม่ถูกนับ ฉันจะไม่ยอมให้ผู้หญิงที่ฉันเคยสัมผัสทิ้งฉันไปฉันไม่ปฏิเสธการอยู่ใกล้เธอ แต่มันก็แค่นั้นเอง มันก็ยังห่างไกลจากความรัก ฉันก็รู้ว่าฉันไม่ได้รักเธอ เลยไม่กล้าทำอะไรเธอไงล่ะ"

เขาลุกขึ้นและเอาผ้านวมให้เธออย่างระมัดระวัง

"แต่ที่ฉันไม่ได้รักเธอไม่ได้หมายความว่าเธอจะนึกถึงคนอื่นต่อหน้าฉันได้"

นี่คืออาณาเขตของเขา สือฮว่าคือสิ่งที่เขาประทับไว้แล้ว ตราบเท่าที่บทนี้ยังอยู่ ผู้ชายคนอื่นก็ไม่มีโอกาส

สือฮว่าค่อยๆหลับตาลงอย่างเหนื่อยล้า

"ได้ยินไหม?"

ฮ่อฉวนสือผลักเธอด้วยความโกรธ

สือฮว่าพลิกตัว ไม่อยากสนใจ

เธอง่วง ผู้ชายคนนี้ควรมีสติสักนิดแล้วออกไปจากที่นี่สิถึงจะถูก

เมื่อเห็นเธอหันหลังให้ ฮ่อฉวนสือก็ยกผ้าห่มขึ้นแล้วเข้าไปในผ้าห่ม

สือฮว่าที่รู้สึกได้ถึงลมเย็นๆมาจากด้านหลัง จากนั้นที่ว่างข้างๆก็จมลง

เธอหันกลับมาก็พบกับดวงตาที่ลุกเป็นไฟของชายคนนั้น ก็โกรธจนปวดหัว

"ฮ่อฉวนสือ!"

แทบทุกคำออกจากไรฟัน เธอผูกเชือกของเสื้อผ้าใต้ผ้านวมและสูดหายใจเข้าลึกๆ