ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 244

บทที่ 244 ไปบ้านตระกูลเจียงอีกครั้ง

“เรื่องใหญ่อะไร?”

เฉินเกอนิ่งไปสักพัก

“ที่นี่น่ะ เดิมเป็นโครงการอสังหาริมทรัพย์ที่ได้รับคัดเลือกจากสำนักงานกลุ่มนักลงทุนเมื่อปีที่แล้ว แต่ว่าตอนนี้ กลุ่มผู้รับเหมาใช้วัสดุที่ไม่ได้มารตฐาน ทำให้โครงการที่ก่อสร้างพังทลายลง คนงานได้รับบาดเจ็บสาหัสประมาณหกสิบกว่าคน บาดเจ็บกว่าอีกร้อยคน ยังดีที่ไม่มีคนเสียชีวิต!”

“เมื่อคืน ได้ยินมาว่าผู้รับเหมาต่างหนีไปหมดแล้ว คนของสำนักงานกลุ่มนักลงทุนต่างได้รับผลกระทบ ได้ยินมาว่ามีคนหลายสิบคนรวมทั้งหัวหน้าจียงต่างก็ถูกไล่ออก และยังต้องรอรับบทลงโทษอีก!”

พวกคนงานกล่าว

สำนักงานกลุ่มนักลงทุน จำได้ว่าคุณอาเจียงก็เป็นหัวหน้ากลุ่มนักลงทุน ถูกไล่ออกแล้วหรอ?

แต่คิดอีกที เฉินเกอก็ถามขึ้น: “งั้นคงไม่ถึงกับต้องหนีมั้ง? ไม่มีคนเสียชีวิตนี่นา ชดใช้ก็น่าจะได้มั้ง? ความรับผิดชอบหลักก็ไม่น่าจะเกี่ยวกับสำนักงานนักลงทุนมั้ง?”

“เห่อๆผู้รับเหมาโครงการไม่มีเงินนานแล้ว ครึ่งปีก่อนก็ล่ำลือกันว่าผู้รับเหมาไม่มีเงิน พวกเราก็ไม่รู้จะไปหาใคร ก็เลยมาเรียกร้องค่าแรงตรงนี้ สำหรับสำนักงานกลุ่มนักลงทุนนั้น เห่อๆ ยังไงก็ต้องมีคนออกมารับผิดชอบไม่ใช่หรอ? และตอนนี้ก็มีบริษัทยักษ์ใหญ่กำลังมาลงทุนโครงการอสังหาริมทรัพย์ที่อำเภอผิงอัน แต่ว่าอำเภอผิงอันมาเกิดเรื่องแบบนี้เสียก่อน ผู้ว่าก็ต้องโกรธอยู่แล้ว มันมีผลกระทบที่ใหญ่หลวง!”

เฉินเกอได้ฟังแบบนี้ก็เข้าใจแล้ว

จนปัญญา เรื่องนี้ตัวเองก็แส่ไม่ไหว

หลังจากที่แสดงความเห็นอกเห็นใจ

ก็ขับรถอ้อมไป

ระหว่างทาง หลี่เจิ้นกั๋วก็ได้ส่งวีแชทมาหาเฉินเกอ ก็ได้พูดเรื่องราวที่ตึกถล่ม เป็นเรื่องที่พบเจอในรอบร้อยปี!

พอดีเฉินเกอกำลังจะบอกให้หลี่เจิ้นกั๋ว ช่วยเขาหาอาจารย์ที่ดูหยกให้หนึ่งท่าน

เพราะเขารู้จักคนเยอะกว่าตัวเอง

กลับถึงโรงแรมที่ตัวเองเช่าแล้ว

เฉินเกออาบน้ำเสร็จ ก็เตรียมตัวจะออกไปหาที่ทานข้าว

เวลานี้ คุณพ่อตัวเองได้โทรศัพท์มา

“ครับพ่อ?”

เฉินเกอกล่าว

“ลูกเอ๊ย ที่ลูกไปลงทุนที่บ้านเกิดของเรา ได้เกิดเรื่องขึ้นแล้ว ได้ยินมาว่าตึกถล่ม?”

“อืมๆ ใช่ครับ แต่ว่าไม่ใช่ของบริษัทเรา”

เฉินเกอคิดในใจข้อมูลข่าวสารของพ่อช่างว่องไวเหลือเกิน

“อ้อๆ พ่อรู้ว่าไม่ใช่บริษัทของลูก ที่พ่ออยากจะบอกก็คือ คุณอาเจียงของลูกถูกไล่ออกแล้ว ลูกดูสิว่า จะสามารถช่วยบ้านเขาได้มั้ย?”

คุณพ่อกล่าว

“อะไรนะ? ผมบอกพ่อแล้วไม่ใช่หรอ? คุณอาเจียงเขาลืมเพื่อนอย่างพ่อไปนานแล้ว ทำไมพ่อยังต้องให้ผมไปช่วยเขาอีก?”

หลังจากที่เฉินเกอฟังแล้ว รู้สึกงงมาก

เพราะว่าเมื่อก่อนที่โทรหาพ่อ

พ่อมักจะพูดถึงตระกูลเจียง ความหมายส่วนใหญ่ก็คือ หากมีเรื่องลำบากอะไร ก็ต้องช่วยเหลือพวกเขาให้มากๆ

ไม่อย่างงั้นทุกครั้งที่เฉินเกอเห็นเจียงหรานหรานที่คอยดูถูกตัวเอง เธอมีเรื่องทุกครั้ง ตัวเองก็ต้องจำใจช่วยเหลือเธอทุกครั้งอย่างนี้เป็นเพราะอะไรละ!

ก็เพราะคุณพ่อที่ย้ำนักย้ำหนา

แต่ว่าครั้งที่แล้วที่ไปบ้านตระกูลเจียง เฉินเกอรู้สึกใจเย็นวาบ และได้บอกกับคุณพ่อแล้ว

ครั้งนี้ตระกูลเจียงเกิดเรื่อง ระหว่างทางที่มาเฉินเกอก็รู้แล้ว เพียงแต่ไม่อยากไปสนใจ

อย่างไรเสียก็ทำตามความต้องการของคุณอาเจียง หากไม่มีธุระก็ไม่ต้องไปบ้านเขา

เพราะฉะนั้นเฉินเกอเลยไม่อยากสนใจ

“เฮ้ย เรื่องบางเรื่อง ไม่ใช่แค่พูดประโยคสองประโยคก็เข้าใจได้ ลูกเห็นน้าถางของลูกหรือยัง?”

จู่ๆคุณพ่อก็เปลี่ยนเรื่อง

ทำให้เฉินเกอขมวดคิ้วทันที: “เห็นแล้ว! ทำไมหรอ?”

“เห่อๆ เมื่อก่อนพ่อเคยทำเรื่องที่ผิดต่อคุณอาเจียงน่ะ ดังนั้นในใจพ่อรู้สึกผิดน่ะ ไม่ว่ายังไงก็แล้วแต่บ้านเขาจะทำยังไงกับบ้านเราไม่ต้องไปสนใจ หากลูกสามารถช่วยเหลือก็ต้องช่วย เฮ้ย!”

คุณพ่อกล่าว

“แม่งเอ๊ย!”

เฉินเกออึ้งไปทันที

หรือว่าคุณพ่อเคยมีความสัมพันธ์กับน้าถาง?

สวมเขาให้คุณอาเจียง?

“พ่อ เรื่องมันยังไงกันแน่? ยังมีเรื่องที่พ่อให้ผมไปตามหาผู้หญิงที่ชื่อเมิ่งซินเรื่องมันยังไงกันครับ? น้าถางและเมิ่งซินคนนั้น ใช่อันนั้นของพ่อเหลือเปล่า?”