ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 243

บทที่ 243 เกิดเรื่องใหญ่แล้ว

แม่งเอ๊ย ทำไมพวกเขากินดีขนาดนี้?

หลิวเขอตกใจไปชั่วขณะ

รอยยิ้มจอมปลอมบนใบหน้าได้หายไปอย่างไร้ร่องรอย

“ฮึ ไม่มีเงินแล้วยังมาอวดรวยอะไรอีก กินอาหารที่ดีแบบนี้เพื่ออะไรหรอ?”

หลิวเขอพูดอย่างเยาะเย้ย

หญิงสาวอีกสองคนที่รู้สึกเสียหน้า ก็เยาะเย้ยตาม

เพียงแต่ว่า คนอย่างเฉินเกอก็กินดีจริงอะ แค่สองคนก็สั่งแพงขนาดนี้ แต่โต๊ะของพวกเขา มีตั้งสี่คนสั่งแค่จานเล็ก

ดังนั้นตอนที่บริกรมาเสิร์ฟอาหาร อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองพวกเขาแวบหนึ่ง

ภายใต้การห้ามปรามของซูเฉียงเวย เฉินเกอก็เลยไม่ถือสาพวกเขา

ก็เลยกินไปคุยไป

พอกินเสร็จ ถึงได้รู้ว่าพวกหลิวเขอที่นั่งอยู่โต๊ะข้างๆได้ออกไปแล้ว เห็นได้ชัดว่าทนต่อความเปรียบเทียบนี้ไม่ได้ รีบกินแล้วรีบจากไป

“พวกเราก็ไปกันเถอะ!”

เฉินเกอลูบพุงของเขา

จากนั้นก็พาซูเฉียงเวยเดินออกไป

“เอ่อ เฉียงเวย เสื้อผ้าที่ฉันซื้อให้เธอก่อนหน้านี้ละ? ทำไมเธอถึงไม่ใส่?”

เฉินเกอยิ้มและมองไปที่ซูเฉียงเวย

เมื่อก่อน เขาซื้อเสื้อผ้าให้ซูเฉียงเวยไปไม่น้อย

ซูเฉียงเวยอายจนก้มหน้าลง: “ฉันอายที่จะใส่เสื้อผ้าดีๆแบบนั้น!”

เฉินเกอยิ้มๆ

เหมือนตัวเองไม่มีผิด ตัวเองนั้น เมื่อก่อนจน รู้สึกว่าเสื้อผ้าขอเพียงแค่สะอาดก็พอแล้ว

ตอนนี้นั้น ที่เฉินเกอแต่งตัวธรรมดา เพราะเฉินเกอไม่อยากที่จะเป็นจุดสนใจ

แต่ว่าหากเทียบกันแล้ว เฉียงเวย ช่างไม่รักตัวเองเลย

“กลัวอะไรละ ใช่แล้ว ตรงนี้มีร้านขายเสื้อผ้าเครื่องประดับ ฉันพาเธอไปซื้อชุดใหม่สักสองสามตัว!”

“อ๋า? ฉันไม่ไปดีกว่า มันแพงเกินไป!”

ซูเฉียงเวยส่ายหัวอย่างรุนแรง

“ไม่เป็นไร ไปเถอะน่ะ พวกเรามีแบล็กการ์ด!”

เฉินเกอยิ้มๆ

ซูเฉียงเวยก็ถูกเฉินเกอดึงตัวเข้าไปในร้าน

“เทียนเกอฉันอยากได้เสื้อผ้าตัวนี้ มันสวยมากจริงๆ! นายดูสิว่าฉันใส่แล้วสวยมั้ย?”

หลิวเขอถือเสื้อผ้าไว้ตัวหนึ่ง ถือมาเทียบอยู่บนร่างกายอย่างเขินอาย

เพราะเสื้อผ้าตัวนี้สวยจริงๆ

คุณชายที่ชื่อเทียนเกอ พลิกดูที่ป้ายราคา เกือบจะโยนทิ้ง: “แม่งเอ๊ย ชุดเดรสตัวเดียวราคาสองหมื่นกว่าหยวน ทำไมไม่ไปปล้นละ!?

ที่รักจ๋า เปลี่ยนเป็นตัวอื่นเถอะ........”

เทียนเกอจับกระเป๋าตังค์ดูแล้ว ก็พูดเกลี้ยกล่อม

“งั้นตัวนี้ละกัน ตัวนี้เป็นไงมั่ง?”

หลิวเขอก็ถามอีก

แต่มองแล้ว ราคาหมื่นกว่าหยวน ยังแพงมากอยู่ดี

และเพื่อนรักทั้งสอง ได้แต่ถือกระเป๋ายืนมองอยู่ข้างๆ เพราะพวกเธอไม่ได้มีแฟนอย่างเทียนเกอ เงินเดือนพวกเธอ ก็ไม่สามารถมาซื้อเสื้อแบรนด์เนมพวกนี้ได้

ยืนชื่นชมอยู่ห่างๆยังพอไหว แต่ถ้าจะให้เทียนเกอซื้อให้นั้น คงจะเป็นไปไม่ได้!

หลังจากเลือกไปสิบกว่าตัวแล้ว เทียนเกอก็ยังบ่นว่าแพงอยู่ดี ยังสรุปไม่ได้เลย

ขณะที่หลิวเขอกำลังหดหู่อยู่นั้น

“เฉินเกอ เสื้อผ้านี้ซื้อเยอะเกินไปมั้ย? ฉันใส่ไม่หมดหรอก และมันก็แพงมากด้วย!”

ซูเฉียงเวยพูดกับเฉินเกอที่ขณะนี้กำลังถือเสื้อผ้ามากมายไว้ในมือ

เธอมองแล้วปวดใจมาก

“แพงอะไรล่ะ ไก่งามเพราะขน คนงานเพราะแต่งน่ะ!”

เฉินเกอคิดในใจ เฉียงเวยไม่จำเป็นที่จะต้องเหมือนตัวเอง ที่จำเป็นต้องทำตัวสมถะ

“เอ๊ ชุดเดรสตัวนี้ก็ไม่เลว และถูกด้วย เอาเลย!”

เฉินเกอก็ดูเดรสที่อยู่ข้างๆ เลือกไซส์แล้ว ก็ส่งเสื้อผ้าให้พนักงานที่แนะนำที่กำลังยืนอึ้งกันเป็นแถวไปใส่ถุง

“แม่งเอ๊ย ซูเฉียงเวย? เธอ.......เธอบ้าไปแล้วหรอ?”

หลิวเขอแค่เห็นเขาทั้งสอง เห็นมือของทั้งสองเต็มไปด้วยเสื้อผ้ากระเป๋า ก็อึ้งไปทันที

เสื้อที่เฉินเกอถืออยู่ อย่างน้อยๆก็ต้องมีสักสิบกว่าตัวมั้ง?

“โอ้มายก็อด แค่ตัวเดียวพวกเธอมีปัญญาซื้อมั้ย? ยังกล้าที่ซื้อเยอะขนาดนี้? อวดรวยอะไร? จะถ่ายรูปอีกใช่มั้ยละ?”

เพื่อนร่วมงานทั้งสองก็พร้อมใจกันพูดเยาะเย้ย

ทำราวกับว่าได้เหยียบหางของพวกหล่อนอย่างนั้น ศักดิ์ศรีของตัวเองถูกดูถูกอย่างรุนแรง

เฉินเกอก็ไม่ได้สนใจพวกเขา หลังจากเลือกเสร็จแล้ว ก็ไปที่เคาน์เตอร์ชำระเงิน

และพวกเธอต่างสบตากัน แล้วเดินตามเฉินเกอและซูเฉียงเวยมา

“คุณผู้ชายคะ เสื้อผ้ารวมกระเป๋ารวมแล้วทั้งหมดสามแสนสองหมื่นหยวน ไม่ทราบว่าคุณ?”