ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 242

บทที่ 242 ต้องทานอาหารที่รสเลิศและมีระดับ

“ฮึ ถึงว่าละวันนี้ซูเฉียงเวยถึงกล้าที่จะไม่ฟังฉัน ที่แท้ เขาหาแฟนได้แล้วนี่เอง ฉันอยากจะบ้าตายจริงๆ!” หลิวเขอกลอกตามองเฉินเกอและซูเฉียงเวยแล้วพูด

“เขอเอ๋อ ทำไมหรอ?”

และผู้ชายคนนั้นที่สองมือล้วงอยู่ในกระเป๋ากางเกงพิงอยู่ประตูรถ ก็มองเฉินเกออย่างตั้งใจยิ้มเยาะ

“ก็ซูเฉียงเวยคนนี้ไง เดิมทีวันนี้นักเรียนก็หยุดเรียนกันหมดแล้ว พวกเราต้องตรวจการบ้านอยู่ที่โรงเรียน แต่ว่าฉันจะไปเดินช็อปปิ้งไม่ใช่หรอ ก็เลยจะให้เธอช่วย สุดท้ายแฟนของเธอมา เธอก็ไม่ช่วยฉันเลย!”

“หากไม่รู้ก็นึกว่าเธอหาแฟนได้เจ๋งแค่ไหน ที่แท้ก็ไอ้คนนอกนอกนี่เอง!”

หลิวเขอเล่าเรื่องราวเมื่อกี้ทั้งหมด

เธอเห็นเฉินเกอสวมเสื้อยืดสีขาว กางเกงกีฬาและรองเท้าผ้าใบอะไรพวกนี้ แวบแรกก็รู้สึกว่าแต่งตัวเหมือนพวกนอกคอก

จึงได้พูดจาแบบไม่สนใจความรู้สึกคนอื่น

“ก็ใช่ไง ถึงเธอได้ตำแหน่งครูที่สวยที่สุดแล้วจะยังไง ยังไงแฟนของเขอเอ๋อก็เก่งสุดแล้ว ยังขับรถเบนซ์ซี่รี่ส์ห้าอีก โคตรเจ๋งเลย!”

“แน่นอนจ้า พอดีฉันกับแฟนจะไปช็อปปิ้ง ยังไงละ จะนั่งรถของแฟนฉัน ไปเที่ยวด้วยกันมั้ย ถึงอย่างไร ต่อไปนี้เราก็สามารถที่จะสร้างความสัมพันธ์ฉันเพื่อนร่วมงานได้ด้วย!”

หลิวเขอพูดอย่างยิ้มแย้ม

อยากจะใช้โอกาสนี้ทำให้ซูเฉียงเวยโดดเดี่ยว

“ดีจ้าดีจ้า!”

ผู้หญิงกลุ่มนั้นต่างพากันขึ้นรถอย่างอารมณ์ดี

เดิมทีเฉินเกออยากที่จะไปโต้ตอบหลิวเขอ

อย่างไรเสียเห็นซูเฉียงเวยถูกเธอรังแกแบบนี้แล้ว เฉินเกอก็ต้องโกรธอย่างแน่นอน

เพียงแต่ว่า ซูเฉียงเวยได้รั้งเฉินเกอเอาไว้ ไม่อย่าให้เฉินเกอวู่วาม

“เย็ดแม่! มีเงินแล้วจะยังไง!?”

เฉินเกอได้ด่าไปหนึ่งประโยคขณะที่ดูพวกเขาจากไป

จากนั้นก็พาซูเฉียงเวยไปนั่งบนรถเบนซ์จิ๊บของตัวเองที่จอดอยู่ข้างถนน แล้วก็จากไป

ตอนนี้เกือบจะสิบเอ็ดโมงแล้ว

เฉินเกอพาซูเฉียงเวยเดินเข้าไปยังร้านอาหารร้านหนึ่ง

“เฉินเกอ นายบอกว่ามีเรื่องสำคัญจะคุยกับฉัน เรื่องอะไรหรอ?”

หลังจากที่นั่งลงแล้ว ซูเฉียงเวยก็ถามอย่างสงสัย

“เฉียงเวย เธอรู้จักผู้หญิงที่ชื่อเมิ่งซินหรือไม่?”

เฉินเกอก็ไม่อ้อมค้อม เรื่องนี้ไม่เพียงแต่จะเกี่ยวข้องกับชาติกำเนิดของซูเฉียงเวย ยังเกี่ยวข้องกับตัวเองด้วย

หากเมิ่งซินคนนี้เคยเป็นผู้หญิงของคุณพ่อมาก่อน

งั้นก็เท่ากับว่าตัวเองอยู่ดีๆก็จะมีน้องสาวหนึ่งคนแล้ว!

และความรู้สึกแบบนี้ทำให้เฉินเกอรู้สึกแปลกมาก

เพราะฉะนั้นตอนนี้ เขาต้องถามให้ชัดเจน

และซูเฉียงเวยนั้น ได้ยินชื่อนี้แล้ว ทันใดนั้นได้เกร็งไปทั่วร่าง จากนั้นมองเฉินเกอด้วยใบหน้าที่ประหลาดใจ

“นาย.........นายรู้จักเธอได้ยังไงกัน?”

ซูเฉียงเวยถามอย่างตกใจ

เฉินเกอได้ฟัง น่าจะมีมูลแน่เลย

รีบพูดขึ้น: “เขาเป็นอะไรกับเธอ?”

ซูเฉียงเวยส่ายหัวอย่างเศร้าสร้อย: “ฉันก็ไม่รู้ว่าเธอเป็นอะไรกับฉัน รู้เพียงแต่ว่าเขาได้ทอดทิ้งฉัน อาจจะเป็นแม่ของฉันก็ได้ ฉันเคยถามผู้อำนวยการสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าในภายหลัง เขาเป็นคนบอกฉันเอง!”

“เพราะฉันถูกพบที่หน้าประตูสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ตอนนั้นตัวฉันได้แขวนไว้ด้วยหยกชิ้นหนึ่ง ข้างบนได้สลักคำว่าเมิ่งซินไว้!”

ซูเฉียงเวยมองไปยังเฉินเกอ: “เรื่องนี้ฉันไม่เคยบอกกับใครมาก่อน นายรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร? พวกต้าหู่ เอ้อหู่บอกนายหรอ?”

เฉินเกอคิดทบทวนแล้ว

ยังไม่บอกความจริงกับซูเฉียงเวยตอนนี้

ประเด็นสำคัญคือเฉินเกอไม่รู้จะพูดนี้ยังไง

ก็เลยพูดไหลตามน้ำ: “อืมๆ เหมือนจะเคยได้ยินพวกเขาพูดถึงแต่จำไม่ได้ว่าใครเป็นคนพูดแล้ว แล้วเธอไม่คิดจะตามหาแม่ของเธอหรอ? หรือตามหาคนที่เมิ่งซินคนนี้?”

เฉินเกอได้แยกถาม

“ฉันอยากที่จะตามหาเธออย่างแน่นอน แต่ว่าฉันก็ไม่รู้ว่าจะไปตามหาเธอได้ที่ไหน!”

ซูเฉียงเวยพูด: “นี่ก็เป็นเหตุผลที่ทำไมฉันถึงไม่บอกกับนาย นายช่วยเหลือฉันมากเกินไปแล้ว ฉันไม่อยากที่จะให้นายช่วยเหลือฉันอีกแล้ว ตอนนี้ฉันก็ไม่รู้ว่าต้องตอบแทนนายยังไงแล้ว!”

“นี่ไม่ใช่เรื่องอะไรเลย ในเมื่อเธออยากจะตามหา งั้นเธอก็วางใจได้เลย ฉันจะช่วยเธอเอง!”

เฉินเกอยิ้มแล้วก็ตบที่ไหล่ซูเฉียงเวย

“อืมๆ!”

ซูเฉียงเวยพยักหน้าอย่างหนักแน่น

จากนั้น ก็ได้เอาห่อสีแดงออกมาจากบนตัว หยิบหยกออกมาหนึ่งชิ้น

“เฉินเกอนายดูสิ ก็เป็นหยกชิ้นนี้แหละ!”

ซูเฉียงเวยได้นำหยกยื่นให้กับเฉินเกอ