นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 1387
ตอนที่ 1387 ทุ่งหิมะ
ใจกลางของทุ่งหิมะอันกว้างใหญ่ มีสิ่งก่อสร้างใหญ่โตตั้งอยู่บริเวณใจกลาง
มันส่งลำแสงแห่งความเย็นเยียบออกมาท่ามกลางแสงสุริยา ดูลึกลับและศักดิ์สิทธิ์เป็นอย่างยิ่ง
อู๋เทียนซื่อยืนอยู่บนหิมะพลางทอดสายตามองสิ่งปลูกสร้างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน “นั่นคือโบสถ์ศักดิ์สิทธิ์เยี่ยงนั้นหรือ ? นั่นเป็นบ้านของเจ้าเยี่ยงนั้นหรือ ? ”
ความฝันที่สองส่ายศีรษะ จากนั้นก็พยักหน้า
“สำหรับพวกเจ้าแล้ว มันคือโบสถ์ศักดิ์สิทธิ์ เพราะโลกใบนี้ถือกำเนิดขึ้นมาจากที่นี่ แต่สำหรับข้า มันคือฐานทัพ”
“จะกล่าวว่าเป็นบ้านของข้าก็ได้ แต่ข้ามิได้ชอบมันเท่าใดนัก”
“เพราะเหตุใดหรือ ? ”
“เพราะคำว่าบ้านค่อนข้างซับซ้อน มันมิใช่แค่ที่กำบังลมฝนเท่านั้น ทว่ามันยังมีสิ่งอื่น ๆ ยกตัวอย่างเช่นพ่อแม่พี่น้อง หรือเสียงหัวเราะแห่งความสุข ความชอบ ความโกรธ ความเศร้า และยังมีควันโขมงที่ปล่องไฟ ของใช้จำเป็นต่าง ๆ เป็นต้น ”
ความฝันที่สองชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็กระพริบตาแล้วเอ่ยต่อว่า “ตอนที่บรรพบุรุษของข้ายังอยู่ ที่นี่ก็อาจจะมีบรรยากาศของคำว่าบ้าน แต่เสียดายที่ตอนนั้นข้ายังมิอาจสัมผัสได้ พอข้าสัมผัสได้กระดูกของพวกเขาก็กลายเป็นเถ้าถ่านไปเสียแล้ว”
“และด้วยเหตุนี้ข้าจึงมิชอบมัน ข้ารู้สึกว่ามันมิใช่บ้าน ทว่าตรงกันข้าม ข้ามองว่ามันเป็นเหมือนหลุมศพ…มันเป็นหลุมศพที่เย็นยะเยือก ไร้ซึ่งชีวิตชีวาและว้าเหว่ยิ่งนัก ! ”
“ข้าถูกจองจำอยู่ในนั้นนับหมื่น ๆ ปี… เจ้าทราบหรือไม่ว่าการที่ต้องทนทุกข์กับความหว้าเหว่นับหมื่นปีมันรู้สึกเยี่ยงไร ? ”
ความฝันที่สองหัวเราะเย้ยหยัน จากนั้นก็เผยความรู้สึกที่มิสอดคล้องกับรูปลักษณ์ภายนอกของนางออกมา บัดนี้สีหน้าของนางเต็มไปด้วยความมุ่งร้าย ชิงชังและโกรธแค้น
“ถ้าหากว่าใช้ภาษามนุษย์ของพวกเจ้ามาอธิบาย…มันก็น่าจะประมาณนี้”
“ราวกับอาศัยอยู่ภายใต้มหาสมุทรที่ไร้ซึ่งลำแสงส่องถึง รอบข้างล้วนแต่เป็นน้ำ น้ำเหล่านี้หนักเป็นอย่างมาก หนักเสียยิ่งกว่าภูเขานับแสนลูก ! ”
“มันกดทับแนบชิดติดตัวข้า จนทำให้ข้าหายใจลำบากยิ่งนัก ทำให้ข้ามิกล้าแม้แต่จะสลัดหลีกหนี”
“อืม…ก็เหมือนลิงตัวนั้นที่ถูกกดทับอยู่ใต้ภูเขาอู๋สิง” ( ซุนหงอคง )
“สิ่งที่ข้ามองเห็นหากมิใช่ทุ่งหญ้าอันกว้างใหญ่ก็เป็นทุ่งหิมะทอดยาวสุดลูกหูลูกตา”
“มันอาจจะดูเจิดจรัสในสายตาของเจ้า ทว่าในสายตาของข้านั้น…มันดูน่าเบื่อมากยิ่งนัก”
“ข้ามิได้สนทนากับผู้ใดมานานมากแล้วล่ะ ข้าขอบคุณเจ้ามากยิ่งนัก ที่ให้ข้าได้มีโอกาสสนทนากับเจ้าเหมือนคนปกติ ข้าชอบความรู้สึกเช่นนี้เป็นอย่างยิ่ง ต่อไปนี้ข้าจะทำตามสัญญาที่เคยให้ไว้กับเจ้า”
“จงตามข้ามาเถิด หลุมศพเหล่านี้มีสิ่งของล้ำค่าอยู่มากมาย และหนึ่งในนั้นก็คือของขวัญที่ข้าอยากจะมอบให้แก่เจ้า”
“หลายวันมานี้เจ้าได้ทำความคุ้นเคยกับวิธีการใช้งานมันแล้ว ต่อไปนี้เจ้าจะได้ทำความคุ้นเคยกับองค์ประกอบต่าง ๆ ของมัน เช่น…จะขับเคลื่อนมันได้เยี่ยงไร หรือจะใช้พลังในการยิงการทำลายล้างได้เยี่ยงไร ? ”
อู๋เทียนซื่อมิเข้าใจในคำเอ่ยของความฝันที่สองเท่าใดนัก
เขาทราบมาสักพักใหญ่ ๆ แล้วว่าความฝันที่สองนั้นเป็นดั่งนางฟ้านางสวรรค์ เพียงแต่เขามิเข้าใจว่าเหตุใดความฝันที่สองถึงได้จงเกลียดจงชังสถานที่แห่งนี้มากนัก
นอกจากนี้เขามิทราบว่าภูเขาอู๋สิงตั้งอยู่ที่ใด แล้วลิงตัวนั้นที่ถูกกดอยู่ใต้ภูเขาเป็นเยี่ยงไร
และแน่นอนว่าสำหรับเขาแล้ว มันมิได้มีความน่าสนใจเท่าใดนัก สิ่งที่เขาสนใจก็คือของขวัญที่ความฝันที่สองเอ่ยถึงต่างหากเล่า
มันคือหุ่นยนต์ !
และมันมีชื่อว่าผู้พิทักษ์ !
มันแข็งแกร่งเป็นอย่างมาก แข็งแกร่งยิ่งกว่าอารยธรรมของต้าเซี่ย
มันกำลังจะตกอยู่ภายใต้การควบคุมของตน คนหนึ่งคนและหุ่นยนต์หนึ่งตัวจะออกไปพิชิตใต้หล้าด้วยกัน !
“ข้าจะแย่งชิงทุกอย่างที่เป็นของข้ากลับคืนมา ! ”
“ถ้าหากว่าเจ้าเบื่อที่จะอาศัยอยู่ที่นี่ เจ้าก็ติดตามข้าออกไปด้วยกันเถิด ข้าจะสร้างโบสถ์ศักดิ์สิทธิ์ให้เจ้าอย่างยิ่งใหญ่ ข้าจะทำให้ชาวต้าเซี่ยทุกคนมาเคารพเจ้า ! ”
ความฝันที่สองเลิกคิ้วขึ้นพร้อมกับเผยรอยยิ้มกว้างออกมา
สีหน้าของนางกลับมาเป็นปกติอีกครา “แต่นั่นมิใช่บ้านที่ข้าอยากได้นี่ ! ”
“…แล้วเจ้าอยากได้บ้านแบบใดกัน ? ”
“อืม…รอให้ข้าออกไปจากที่นี่ให้ได้ก่อน แล้วข้าค่อยบอกเจ้าก็แล้วกัน”
“ได้สิ ! ”
อู๋เทียนซื่อเดินตามหลังความฝันที่สอง
หลิวจิ่นเดินตามหลังพวกเขาไปอย่างระแวดระวัง
เพียงแต่ว่าสายตาที่เขาใช้มองความฝันที่สองนั้น เย็นชาขึ้นกว่าเดิมหลายส่วน…
เขารู้สึกสงสัยในตัวตนของความฝันที่สองมิน้อย !
ถ้าหากว่านางเป็นนางฟ้านางสวรรค์อย่างจริง นางย่อมสามารถทำได้ทุกอย่าง
ทว่าเมื่อครู่นางเอ่ยออกมาด้วยตนเองว่า…นางถูกจองจำเอาไว้ที่นี่
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主)