นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 1391
ตอนที่ 1391 ล้วนเป็นความฝัน
ความฝันที่สองหันขวับไปตามเสียงปืน
นางจดจ้องไปยังกระสุนที่ฟู่เสี่ยวกวนยิงเข้ามา
ลำแสงสีน้ำเงินของนางได้สาดส่องไปยังกระสุนลูกนั้น
ทันใดนั้นเองซูเจวี๋ยและคนอื่น ๆ ก็เริ่มยิงกระสุนไปที่ลำแสงสีน้ำเงินนั่น
อู๋เทียนซื่อพยายามบังคับหุ่นยนต์ตัวนั้น
ทันใดนั้นขีปนาวุธที่ยิงมาคราแรกก็ตรงดิ่งไปที่หุ่นยนต์
“ตู้ม… ! ”
เสียงระเบิดดังสนั่นสะท้านโลกา
ซูปิงปิงและเกาหยวนหยวนที่อยู่ในรัศมีของระเบิดร่างแหลกเป็นจุล
ฟู่เสี่ยวกวนมิอาจควบคุมตนเองกลางอากาศได้อีกต่อไป แรงระเบิดนี้พัดตัวเขาลอยขึ้นไปสูงลิ่ว
จี้หยุนกุยที่อยู่ห่างออกไปหันหน้าไปมองเหตุระเบิดเมื่อครู่ อสุรกายตัวใหญ่ยักษ์ล้มลงกับพื้นราวกับหอคอยถล่ม
เขามิทราบว่าเกิดอันใดขึ้น แต่ทราบว่านั่นรุนแรงเกินกว่ามนุษย์จะต้านทานได้
เขาทะยานขึ้นไปบนท้องนภา แล้วพุ่งไปหาฟู่เสี่ยวกวน จากนั้นก็แผดเสียงคำรามก้องนภา
“มู่โต่ว… ! ”
ทันทีที่ฟู่เสี่ยวกวนได้ยินเสียงของจี้หยุนกุย เขาจึงหยิบมู่โต่วออกมาจากกระเป๋าอกเสื้อทันใด เขาเห็นจี้หยุนกุยอยู่ห่างออกไปไกล ๆ จากแสงระเบิดที่ยังคงหลงเหลืออยู่ จากนั้นก็ยิงมู่โต้วออกไป
จี้หยุนกุยจับเชือกเส้นนั้นเอาไว้ แล้วเหวี่ยงฟู่เสี่ยวกวนลงบนพื้น
ฟู่เสี่ยวกวนตกลงมาบนพื้น เห็นความฝันที่สองเงยหน้าขึ้นมา
ในดวงตาของนางยังคงสาดแสงสีน้ำเงินสองเส้นออกมาดังเดิม
นางเงยหน้ามองขึ้นไปบนท้องนภา
ฟู่เสี่ยวกวนดึงจี้หยุนกุยกลิ้งออกไป
“ตู้ม… ! ”
ขีปนาวุธลูกที่สองระเบิดกลางท้องนภา
แสงจากดวงตาของความฝันที่สองทำให้มันระเบิดก่อนเวลา แสงระเบิดทำให้ฐานนิวเคลียร์สว่างจ้าอีกครา
สวีหยุนชิงที่อยู่บนยอดเขาหิมะเริ่มมีสีหน้าเย็นยะเยือก
นางยังคงเหม่อมองท้องนภา บนท้องนภาที่ไม่มีผู้ใดมองเห็น มีดาวเทียมส่งแสงแสบตาปรากฏออกมา
“เจ้าทำเช่นนี้มิได้ พวกเขาจะตายทั้งหมด ! ”
“จำต้องทำเช่นนี้ เพราะถ้าหากความฝันที่สองหลุดจากฐานเมื่อใด โลกทั้งใบจะถูกนางพังราบเป็นหน้ากอง ! ”
“ทว่าที่นั่นมีบุตรชายกับสามีของข้าอยู่ ! ”
“สวี่หยุนชิง ข้าจำต้องสังหารพวกเขาเพราะบัดนี้พวกเรากำลังตกอยู่ในช่วงวิกฤต ! ”
“แต่การที่เจ้าทำเช่นนี้ ไม่ต่างอันใดกับการฆ่าลูกของข้าเลยสักนิด ! ”
“เจ้าคิดว่าหากชายอ้วนตายไป ข้าจะไม่รู้สึกเจ็บปวดใจหรืออย่างไร ? ความฝันที่สองใช้เวลาหลายปีเพื่อวางแผนทั้งหมดนี้… ข้าไม่สามารถจัดการกับความฝันที่สองได้โดยตรง ข้าทำได้เพียงรอให้พวกเขายื้อความฝันที่สองเอาไว้ เช่นนี้ข้าถึงจะสามารถส่งขีปนาวุธอันแข็งแกร่งเหล่านั้นลงมาจากท้องนภาได้”
“ข้าเคยโน้มน้าวฟู่เสี่ยวกวนให้ปล่อยอู๋เทียนซื่อไปเสีย แต่เขาก็มิยอมเชื่อ หรือนี่อาจจะเป็นเพราะสายใยครอบครัวที่มิอาจตัดขาดได้”
“มู่โต่วที่ฟูเสี่ยวกวนพกติดตัวคือกุญแจที่จะนำความฝันที่สองออกไปจากดินแดนต้องห้ามแห่งนี้ ถ้าหากว่าความฝันที่สองหลุดไปจากสถานที่แห่งนี้ได้ แล้วเข้าไปยังโลกมนุษย์ เจ้าลองจินตนาการดูสิว่าต้าเซี่ยที่ลูกชายของเจ้าสร้างขึ้นมาจะต้องพบกับความวินาศสันตะโรอย่างไรบ้าง ? ”
“ข้าสูญเสียชายอ้วน ส่วนเจ้าสูญเสียลูกชาย… ทว่าพวกเราจำต้องรักษาความสงบสุขของต้าเซี่ยเอาไว้ ที่นั่นมีประชากรนับร้อยล้านคน พวกเขาต่างหากที่เป็นอารยธรรมอันล้ำค่าของโลกใบนี้ เป็นสิ่งที่ผู้พิทักษ์ควรจะปกปักรักษา ! ”
สวีหยุนชิงพึมพำออกมาเป็นบทสนทนาระหว่างคนสองคน
ทันใดนั้นนางก็ปล่อยวางอำนาจในการควบคุมร่างกายของนาง
หนี่วาเข้าควบคุมร่างกายของนางทันใด จากนั้นก็ยกสองมือขึ้นมา ท่ามกลางท้องนภาที่มืดมิด อยู่ ๆ ก็มีดวงดารานับหมื่นส่องสกาวขึ้นมา
ขีปนาวุธจำนวนนับไม่ถ้วนกำลังพุ่งตรงไปยังดินแดนแห่งนั้น
น้ำตารินไหลลงมาจากหางตาของสวีหยุนชิง
ความฝันที่สองเหมือนจะรับรู้ได้ถึงหายนะที่กำลังคืบคลานเข้ามา
“หนี่วา เจ้าบ้าไปแล้ว ! ” นางแผดเสียงคำรามดังลั่น
“เจ้ามิเพียงแค่ทำลายฐานแห่งนี้เท่านั้น แต่เจ้ากำลังจะฆ่าพวกเขาทั้งหมด ! ”
ไม่มีการตอบโต้ใด ๆ
ท้องนภาเกิดลำแสงจำนวนนับไม่ถ้วน
ฟู่เสี่ยวกวนเงยหน้าขึ้นมองลำแสงเหล่านั้น
ใบหน้าของเขาเผยรอยยิ้มขมขื่นออกมาทันใด
การโจมตีด้วยขีปนาวุธจำนวนมากเช่นนี้ ผลลัพธ์สุดท้ายย่อมไม่มีผู้ใดรอดชีวิตไปได้ แม้แต่พระเจ้าก็มิอาจหนีรอดได้เช่นกัน
ความฝันที่สองทะยานขึ้นไปบนท้องนภา นางอยากจะมีชีวิตอยู่ต่อ ดังนั้นนางมิอาจทำให้ขีปนาวุธเหล่านั้นระเบิดบนพื้นได้ นางสยายปีกบินอยู่กลางอากาศ แล้วส่องลำแสงสีน้ำเงินไปยังขีปนาวุธเหล่านั้นอีกครา
ฟู่เสี่ยวกวนรีบคว้าจี้หยุนกุย แล้ววิ่งหนีเข้าไปในฐานอย่างสุดชีวิต
ในขณะที่ขีปนาวุธลูกแรกระเบิด ฟู่เสี่ยวกวนก็ได้วิ่งเข้าไปในฐานแล้ว
ด้านนอกสนั่นหวั่นไหวด้วยแรงระเบิด
ขีปนาวุธบางลูกตกลงมาที่ฐาน
ทว่าฐานยังมิได้พังทลายลงมา มันยังคงสมบูรณ์และไร้ซึ่งความเสียหายใด
ในที่สุดความฝันที่สองก็มิอาจต้านทานกลุ่มขีปนาวุธที่ถาโถมเข้ามาหานางได้อีกต่อไป นางร่วงหล่นลงไปบนพื้น จากนั้นก็วิ่งปรี่เข้าไปในฐานเช่นเดียวกัน
ฟู่เสี่ยวกวนถือปืนเอาไว้ในมือ
ส่วนความฝันที่สองไม่ได้คาดคิดว่ามีคนเข้ามาก่อนหน้านี้แล้ว
“ปัง… ! ”
กระสุนปืนนัดนี้อยู่ห่างจากความฝันที่สองเพียงแค่สามจั้งเท่านั้น
กระสุนปืนมิได้ทะลุผ่านร่างความฝันที่สอง ทว่าแรงอัดของมันทำให้ความฝันที่สองปลิวออกไปข้างนอก
นางทะยานขึ้นไปบนอากาศอีกครา ความหวาดกลัวถาโถมเข้ามาในสายตาของนาง
ทันใดนั้นนางก็ปล่อยลำแสงสีน้ำเงินออกมาจากดวงตาของนาง ทว่าลำแสงนี้อ่อนกำลังลงมากโข เมื่อเปรียบเทียบกับก่อนหน้านี้
พลังงานของนางเริ่มมิเพียงพอ
นางจุดชนวนขีปนาวุธลูกแรกได้ ทว่ามิอาจจุดชนวนขีปนาวุธลูกที่สองได้
ทันใดนั้นสายตาของนางก็เผยความสิ้นหวังออกมา
“ตู้ม… ! ”
เสียงระเบิดดังขึ้นบริเวณหน้าฐานที่มั่น ฟู่เสี่ยวกวนและจี้หยุนกุยที่อยู่ในฐานถูกคลื่นระเบิดซัดจนกลิ้งกระเด็นกระดอน
ร่างของพวกเขาฟาดเข้ากับกำแพง และหมดสติไปทันใด
……
……
มิทราบว่าเวลาผ่านไปนานเท่าใดแล้ว
เหมือนว่าจะผ่านไปนานนับพันปี แต่ก็เหมือนเพิ่งเกิดขึ้นไม่นาน
ฟู่เสี่ยวกวนลืมตาขึ้นมา เห็นใบหน้าอวบอ้วนของชายอ้วน
ใบหน้าของชายอ้วนดูตื่นเต้นเป็นอย่างยิ่ง บัดนี้เมื่อเขาเห็นฟู่เสี่ยวกวนลืมตาขึ้นมาอีกครา เขาจึงยิ้มกว้างออกมาทันใด
“ลูกชายข้า ในที่สุดเจ้าก็ฟื้นขึ้นมาสักที ทำเอาพ่อตื่นตกใจแทบแย่ ! ”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主)