นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 1390
ตอนที่ 1390 ห้วงนาทีนั้น
สายลมโหมกระหน่ำอย่างบ้าคลั่ง
หิมะถล่มลงมาราวกับฟ้ารั่ว
ชายอ้วนบุกเข้าไปในความมืดแล้วแผดเสียงตะโกนดังลั่น ทว่าเสียงของเขาเมื่อเปรียบเทียบกับเสียงลมและหิมะแล้วนั้น มันแทบจะเทียบกันมิได้เลย
ตำแหน่งที่เขายืนอยู่ถูกความมืดมิดกลืนกินเรียบร้อยแล้ว ตัวเขาได้จมดิ่งลงสู่ภวังค์ของลมหิมะ
ด้วยสถานการณ์เช่นนี้ แม้แต่ตัวเขาที่เป็นถึงปรมาจารย์ก็มิอาจต้านทานได้
มนุษย์เปรียบดั่งเม็ดทราย เมื่อต้องเผชิญหน้ากับสถานการณ์เช่นนี้
บัดนี้เขาทำได้เพียงแค่นอนลงไปเท่านั้น มิเช่นนั้นเขาคงจะถูกพายุลูกนี้พัดปลิวไปเป็นแน่
พวกซูเจวี๋ยที่อยู่ท่ามกลางความมืดต่างก็ตกอยูในสภาวะถูกกระทำ
พวกเขามิอาจใช้วิชาตัวเบาได้ แม้จะคลานเพื่อหลบหนีก็ยังมิอาจทำได้เลยด้วยซ้ำ
ความมืดมิดแผ่ขยายเป็นวงกว้าง ลมหิมะยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ
ทว่าหุ่นยนต์กลับมิได้รับผลกระทบนี้
มันหนักจนลมพายุมิอาจทำให้มันล้มลงได้
มันมีระบบที่สามารถมองเห็นได้ในยามราตรี ดังนั้นความดำมืดนี้มิอาจทำอันใดทันได้
ภายใต้สภาวะเช่นนี้ มันคือราชาที่มิอาจโค่นล่มได้ !
ความฝันที่สองนั่งอยู่บริเวณทางเข้าของฐาน
แสงสีเขียวปรากฏขึ้นบนดวงตาของนาง และท่ามกลางความมืดมิดนั้น มันยิ่งทำให้นางดูประหลาดมากขึ้น
ทันใดนั้นก็มีแสงปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของนาง แสงนั้นเป็นจุดสีแดง จุดแล้วจุดเล่า จุดสีแดงแทนด้วยหนึ่งชีวิต
และอยู่ ๆ นางก็ร้องเพลงออกมา…
“สะพานใหญ่หน้าประตูมีเป็ดฝูงหนึ่ง รีบ ๆ มานับเถิด สองสี่หกเจ็ดแปด…”
“สิบเอ็ดตัว ! ”
นางทำปากจู๋แล้วกระพริบตาถี่ ๆ “ไอหยา ตายไปแล้วสามตัว”
จุดแสงสีแดงบนใบหน้าของนางหายไปแล้วสามจุด จากนั้นนางก็ได้ยินเสียงปืนดังระรัว นั่นเป็นการโจมตีโดยการบังคับหุ่นยนต์ของอู๋เทียนซื่อ นางฉีกยิ้มร่า พลางครุ่นคิดในใจว่า…พวกมดเหล่านี้คงจะตายในอีกไม่ช้า
ทว่าเพียงแค่สามลมหายใจ อยู่ ๆ เสียงปืนก็เลือนหายไป
“อู๋เทียนซื่อกำลังทำอันใดอยู่กัน ? ”
นางขมวดคิ้วเข้าหากันแน่น ทันใดนั้นม่านแสงก็เปลี่ยนไปเป็นภาพด้านในของหุ่นยนต์ สายตาของความฝันที่สองเย็นยะเยือกขึ้นมาทันใด
ด้านในหุ่นยนต์มีคนอยู่สองคน
แน่นอนว่าคนหนึ่งเป็นอู๋เทียนซื่อ ส่วนอีกคนหนึ่งคือหลิวจิ่น
พวกเขาทั้งสองคนต่างก็มีหน้าที่เป็นของตนเอง อู๋เทียนซื่อรับผิดชอบในส่วนของของการยิง ส่วนหลิวจิ่นรับผิดชอบขับหุ่นยนต์ เช่นนี้ถึงจะสะดวกต่อการควบคุมหุ่นยนต์ภายในระยะเวลาที่สั้นที่สุด จะเห็นได้ว่าบัดนี้การบังคับหุ่นยนต์เกิดปัญหาขึ้นมาแล้วสิ
หลิวจิ่นกุมมือของอู๋เทียนซื่อเอาไว้แน่น
“ฝ่าบาท ฝ่าบาท นั่นเป็นศิษย์ของสำนักเต๋านี่ ! ”
“ท่านปู่ของท่านอยู่ที่นั่น ! ”
“ท่านพ่อของท่านก็มาพ่ะย่ะค่ะ ! ”
“พวกเขามาเพื่อช่วยท่าน กระหม่อมคิดว่า…”
หลิวจิ่นยังมิทันได้เอ่ยจนจบ อู๋เทียนซื่อก็ถีบหลิวจิ่นจนหน้าคะมำทันใด
เขาทำหน้าถมึงทึง แล้วแผดเสียงดังว่า “พวกเขาล้วนต้องตาย ! ”
“ถ้าหากพวกเขามิตาย ข้าจะกลับไปยังต้าเซี่ยได้อย่างไรกัน ? ”
“ข้ามิอยากใช้ชีวิตอยู่อย่างต่ำต้อยภายใต้เงามืดนั้น ข้าเป็นถึงองค์จักรพรรดิแห่งต้าเซี่ย ราษฎรในใต้หล้าล้วนแต่เป็นของข้าทั้งสิ้น ! ”
“ถ้าหาก… ข้าอนุญาตให้พวกเขาอยู่ พวกเขาถึงจะสามารถมีชีวิตอยู่ได้ แต่หากข้าอยากให้พวกเขาตาย…พวกเขาก็ต้องตาย ! ”
“ถ้าหากว่าเจ้ากล้าขัดขวางข้าแล้วล่ะก็…”
อู๋เทียนซื่อดังปืนที่เหน็บเอวออกมา จากนั้นก็เล็งไปที่หลิวจิ่น
“ฝ่าบาท… ! ”
หลิวจิ่นคุกเข่าลงกับพื้น “ฝ่าบาท กว่าต้าเซี่ยจะรุ่งเรืองได้อย่างทุกวันนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย พระองค์…พระองค์ทรงทำให้ราษฎรชาวต้าเซี่ยได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขเถิดพ่ะย่ะค่ะ ! ”
“ใต้หล้านี้มีผู้ใดบ้างที่มิตาย ? เด็กหญิงผู้นั้น นาง…นางเป็นอสุรกาย ! ”
“บ่าวคิดมาโดยตลอดว่า…นางอาจจะถูกกักขังเอาไว้ที่นี่ ถ้าหากว่าฝ่าบาทปล่อยนางออกไป เกรงว่า…เกรงว่าต้าเซี่ยคงต้องเผชิญกับมหันตภัยอย่างใหญ่หลวง ! ”
สายตาของอู๋เทียนซื่อทวีความรุนแรงมากยิ่งขึ้น
เมื่อเขาได้เห็นความแข็งแกร่งของหุ่นยนต์ด้วยตาของตนเองแล้ว ความชั่วร้ายที่เก็บซ่อนเอาไว้ในส่วนลึกของหัวใจจึงถูกปลดปล่อยออกมา
เขาเชื่อว่าเมื่อเขามีหุ่นยนต์ที่แข็งแกร่งถึงเพียงนี้แล้ว เขาจะสามารถกวาดล้างทหารของต้าเซี่ยและกลับไปกุมอำนาจได้อีกครา
เขาจะสับพวกเยี่ยนซีเหวินให้แหลกละเอียดเป็นชิ้น ๆ !
แล้วยึดเอาอำนาจจักรพรรดิมาไว้กับตน !
อยู่ ๆ สายตาของเขาก็แดงก่ำขึ้นมา เขาถือปืนเอาไว้โดยที่ไม่สั่นไหวอีกต่อไป
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主)