นักบู๊พลังสายฟ้า นิยาย บท 10

“แคร่ก！”

เสียงคอหักดังขึ้น หลินหาวตาเหลือก แล้วก็คุกเข่าลงพื้น

พลังชีวิตหายสิ้น หลินหาวตายแล้ว จังหวะที่เขาหันหลังไปนั้น ทำให้จื่อเฉินได้จังหวะให้โจมตี

“จื่อเฉิน เจ้านี่เอง ไปตายเสียเถอะ！”

หลินหาวตายแล้ว จากนั้นก็มีเสียงเยือกเย็นสองคนดังขึ้น สองคนนั้นใช้วิชาท่าก้าวระดับสาม มือกำอาวุธ บุกฆ่ามายังตัวจื่อเฉิน

“ฟุบ！” “ฟุบ！”

แสงกระบี่แสงดาบระยิบระยับ เสียงตวัดกวัดแกว่งดังขึ้นสองเสียง จื่อเฉินก็ถอยไปหลายเมตรแล้ว ตอนนี้ในมือของเขา กำลังถือห่อผ้าอยู่ และบนแขนขวายังมือบาดแผลยาวครึ่งนิ้ว เลือดไหลออกมาจากรอบแผล ในขณะเดียวกัน ที่หัวไหล่ขวาก็รู้สึกเจ็บๆ ถูกของมีคมแทงบาดเจ็บด้วยเหมือนกัน

เมื่อครู่นี้ จื่อเฉินลงมือฆ่าหลินหาวไปแล้ว แต่ถ้าตอนนี้ถอยออกไปทันที จะต้องถอยออกไปได้อย่างราบรื่นแน่นอน แต่เขากลับเห็นอาหารที่อยู่ในห่อผ้าของหลินหาว ก็เลยไปหยิบมาห่อผ้ามา พอเสียเวลาตรงนี้ จื่อเฉินก็ได้แผลเพิ่มมาอีกสองที่

“อะไรกัน เป็นไปได้อย่างไรกัน?”

โจมตีออกไป จื่อเฉินก็ได้รับบาดเจ็บ แต่จ้าวช่านกับหลินยิงกลับตกใจตาโต มองจื่อเฉินด้วยสายตาแปลกใจ

การโจมตีของทั้งสองคนนั้น ถึงแม้จะไม่ได้ใช้แรงทั้งหมด แต่ก็รุนแรงพอสมควร การโจมตีครั้งนี้ ไม่ต้องพูดถึงจื่อเฉินที่เป็นคนธรรมดาๆ เลย ต่อให้เป็นคนที่มีพลังระดับชี่แท้ชั้นสี่ ก็ถูกตัดแขนขาด แทงทะลุหัวไหล่แน่นอน ต่อให้เป็นสัตว์อสูรระดับสี่ ก็บาดเจ็บได้เหมือนกัน แต่จื่อเฉินได้รับบาดเจ็บแค่ภายนอกเท่านั้น

ความแข็งแกร่งของร่างกายนี้ น่ากลัวมากจริงๆ

“เหอะ！”

ไม่รอรี ตอนที่ทั้งสองคนกำลังอึ้งกันอยู่นั้น จื่อเฉินก็ถือห่อผ้า แล้วหันหลังวิ่งหนีไป

แหวกหญ้าให้งูตื่นไปแล้ว สองคนนี้จะต้องระแวงอย่างแน่นอน อาศัยแค่พลังระดับชี่แท้ชั้นหนึ่งที่ยังไม่มั่นคง ฆ่าพวกเขาไม่ได้อย่างแน่นอน

“ห้ะ จื่อเฉิน นี่เจ้าฆ่าน้องชายข้างั้นหรือ ข้าจะฆ่าเจ้า！” เสียงตะโกนของหลินยิง ดังตามขึ้นมา จากนั้นหลินยิงก็ถือดาบยาว วิ่งตามไปฟันจื่อเฉิน

จ้าวช่านก็หน้าเคร่งขรึม แล้วก็ตามไปด้วย