นักบู๊พลังสายฟ้า นิยาย บท 13

จื่อเฉินล้มลงพื้น มันถึงขีดจำกัดของชีวิตแล้ว อาศัยแค่จิตใจที่ตั้งมั่น ถึงไม่ทำให้ตนเองสลบไป

“วิ๊ง！”

เสียเลือดมากเกินไป จนเกือบตาย หัวใจก็เหมือนจะหยุดเต้น ทันใดนั้นเอง หัวใจของจื่อเฉินก็เต้นแรงขึ้นมา เสียงดังตุบๆๆ พลังสีเงินก็ปรากฏขึ้นในหัวใจ แล้วก็ไหลออกไปทั่วร่าง

พลังงานนี้ ไหลผ่านกระดูก หลอดเลือด ไปยังทั่วทุกส่วนในร่างกาย ภายใต้พลังนี้ บาดแผลของจื่อเฉินก็กำลังสมานกลับมาเป็นปกติอย่างมองเห็นได้ด้วยตาเปล่าเลย

เหมือนได้กินยาวิเศษ เลือดหยุดไหลออกจากแผล จากนั้นก็เริ่มตกสะเก็ด ทั้งหมดนี้มันเกิดขึ้นภายในไม่กี่ช่วงหายใจเท่านั้น พอหายใจเข้าออกไปแล้ว สะเก็ดแผลพวกนั้น ก็เริ่มหลุดร้อนร่วงลงมา แล้วเผยให้เห็นผิวพรรณที่ชุ่มชื้นเรียบเนียน

“เป็นแบบนี้จริงๆ ด้วย！”

บาดแผลหายได้อย่างรวดเร็ว ถึงแม้จื่อเฉินยังคงหน้าซีด แต่ว่ามีสติมาก พอเห็นสะเก็ดแผลที่จะหลุด จื่อเฉินก็ตาเป็นประกาย

พลังสีเงินมีอยู่ทุกส่วน จื่อเฉินรอดตายอีกครั้ง

หลังจากกลบรอยเท้าไปแล้ว จื่อเฉินก็แกล้งเดินเซไปข้างหน้า เขารู้ว่าจ้าวช่านจะต้องตามทางด้านหลังแน่นอน

หายจากการบาดเจ็บแล้ว แต่ชี่แท้ยังไม่มีได้ฟื้นฟู จื่อเฉินในตอนนี้ยังอ่อนแอมาก ต่อให้สู้กับจ้าวช่านที่บาดเจ็บ ก็ไม่แน่ว่าเขาจะเอาชนะได้

ดังนั้น เขาจะต้องหาที่พักผ่อนก่อน

อ้อมเขาไปหนึ่งลูก แล้วก็หาที่ลับๆ แห่งหนึ่ง จื่อเฉินเริ่มนั่งสมาธิ ฝึกวิชา

มีเวลาเหลือให้เขาไม่มากแล้ว ดังนั้นจื่อเฉินจำเป็นต้องรีบฟื้นฟูพลัง วิชาทะลวงกายฟ้าร้อง กำลังถูกขับเคลื่อนออกมา

ชี่แท้ฟ้าดินโดยรอบ มารวมที่จื่อเฉิน และจื่อเฉินในตอนนี้ ก็เข้าสู่ภวังค์

เขารู้สึกว่าตนเองได้กลายเป็นพลังของฟ้าดิน เปลี่ยนเป็นความว่างเปล่า เป็นเหมือนวิญญาณที่ล่องลอย จากนั้นก็เจอกับปริภูมิที่ไม่รู้จัก

นี่เป็นช่องว่างสีเงินแห่งหนึ่ง ในปริภูมิเต็มไปด้วยพลังของสายฟ้าสีเงิน นอกจากนี้แล้วก็ไม่มีอะไรอีกเลย มันดูว่างเปล่ามาก

“นี่มันคือที่ไหน?”

ตอนที่จื่อเฉินกำลังสงสัยอยู่นั่นเอง พลังสายฟ้าในปริภูมิสีเงิน อยู่ๆ ก็ขยับขึ้นมา แล้วก็หมุนปรากฏขึ้นตรงหน้า

จื่อเฉินถอยออกมา แล้วก็หลบหลีกพายุหมุนนั้น สายตาของเขา จับจ้องไปยังพายุหมุนนั้น

พายุหมุนเกิดขึ้นไม่กี่อึดใจ พลังจากนั้นก็หายไป ปริภูมิสายฟ้ากลับมาเป็นปกติ ตำแหน่งที่เกิดพายุหมุน ก็มีเงาคนหนึ่งปรากฏขึ้น