นักบู๊พลังสายฟ้า นิยาย บท 11

จื่อเฉินไม่ได้ปรากฏตัวออกมา2วันแล้ว

ในใจของจ้าวช่านก็รู้สึกไม่ค่อยสบายใจ เขาคิดจะถอดใจแล้ว แต่พอนึกถึงว่าถ้ากลับไปแล้ว ก็จะเผชิญกับคำถามของหวังสง เขาก็อดใจสั่นไม่ได้ เมื่อเทียบกับหวังสงแล้ว จ้าวช่านยอมเจอกับจื่อเฉินดีกว่า

เขายังไม่รู้ว่า โสมหิมะถูกจื่อเฉินกินไปแล้ว

หลินหาวเป็นน้องชายแท้ๆ ของหลินยิง คนบนโลกนี้ไม่ได้แย่เหมือนกับจ้าวช่านเสียทุกคน อย่างน้อยหลินยิงก็ดีกับหลินหาวมาก สองคนฝึกวิชาด้วยกัน เข้าเป็นศิษย์นอกสำนักของสำนักหลิงอู่ด้วยกัน มีความฝันอยากจะเป็นศิษย์สำนักในเหมือนกัน

ครั้งนี้หลินหาวถูกฆ่าตาย หลินยิงก็จะต้องแก้แค้นแน่ ต่อให้ตามไปสุดหล้าฟ้าเขียว ก็จะฆ่าจื่อเฉินให้ได้

แน่นอนว่า ทุกอย่างนั้น มันติดอยู่ที่ว่าพวกเขาไม่รู้เลยว่าจื่อเฉินได้กินโสมหิมะเข้าไปแล้ว ฟื้นฟูตันเถียนกลับมาแล้ว และมีพลังที่น่ากลัวมากอีกด้วย

ในวันที่สามนั้นเอง บนท้องฟ้าก็มีหิมะเริ่มลอยมา และตกลงมาอีกครั้ง

หลังจากจื่อเฉินนั่งขัดสมาธิบนก้อนหินก้อนหนึ่งแล้ว ก็ขับเคลื่อนวิชาทะลวงกายฟ้าร้อง ชี่ทิพย์จากทุกทิศก็มารวมที่ตัวของจื่อเฉิน เป็นเหมือนกับลำธารหลายสายไหลเข้ามา และซึมเข้าไปในชีพจรทางรูขุมขน หลังจากเคลื่อนพลังไปได้ครึ่งหนึ่ง พลังงานพวกนี้ก็ถูกหัวใจดูดซึมเข้าไป

ภาพแบบนี้ สองวันนี้จื่อเฉินเห็นจนชินแล้ว พลังงานที่หัวใจดูดซับเข้าไป ไม่ถือว่าบริสุทธิ์มาก แต่พลังงานที่ส่งกลับออกมา มันกลับบริสุทธิ์จนน่ากลัว

พลังสีเงิน ถูกส่งกลับออกมาจากลูกกลมๆ ในหัวใจ แทรกซึมเข้าไปในสายเลือด ผิวหนัง กระดูก และตันเถียน

ในตันเถียน จื่อเฉินฝึกชี่ทิพย์ของวิชาทะลวงกายฟ้าร้อง หยุดอยู่ตรงจุดนี้ นี่คือชี่แท้สีเงิน ในชี่แท้ยังมีแสงสีเงินกะพริบๆ อยู่ด้วย

พลังงานที่บริสุทธิ์ไหลเข้าตันเถียน คันเถียนก็สั่นๆ เล็กน้อย จากนั้น แสงสีเงินพวกนี้ก็เริ่มขยายตัวขึ้น

“วิ๊ง！” ตันเถียนเคลื่อนไหว แสงสีเงินปล่อยออกมา........

จื่อเฉินลืมตัวขึ้น ที่ขนตามีหิมะร่วงลงมา จื่อเฉินลืมตามาก็ตื่นตกใจเลย “บรรลุแล้ว ระดับชี่แท้ชั้นสอง ใช้เวลาแค่สองวัน”

แค่สองวันก็บรรลุได้แล้ว พรสวรรค์ของจื่อเฉินน่ามีมากจนน่ากลัว ความเร็วในการฝึกแบบนี้ ต่อให้ศิษย์สำนักในก็ต้องตื่นเต้น

“ชี่แท้ของชั้นสอง เทียบได้กับสัตว์อสูรระดับสี่ ได้เวลาคิดบัญชีแล้ว” จื่อเฉินที่กำลังดีใจอย่างบ้าคลั่ง สายตาก็สาดเป็นประกายเย็นๆ รังสีอาฆาตท่วมท้นในใจพ่อค้าแม่ค้า

.........

จ้าวช่านกับหลินยิงก็รีบเดินทางฝ่าหิมะ

“จะ3วันแล้ว ยังไม่เจอร่องรอยของจื่อเฉินเลย” หิมะร่วงลงใส่ใบหน้าหนาวเย็นเกินจะบรรยาย ใจของจ้าวช่านก็เย็นซาบซ่านเหมือนกัน เขาเริ่มไม่มั่นใจแล้ว

“เจ้ากำลังคิดอะไร?” หลินยิงหันไป แล้วจ้องมองจ้าวช่านอย่งเย็นชา