อ๋องเฟยเกิดใหม่ ท่านอ๋อง ขอหย่ากัน นิยาย บท 20

ซูเมิ่งเยียนรู้สึกหงุดหงิดในใจมาก

จากที่โกรธฮัวหย้วนแล้ว กลับมายังจะต้องเจอมู่เสี่ยวอีก ไม่ว่าจะเป็นอดีตหรือปัจจุบันนางกับคนสองคนนี้จะไม่มีวันลงรอยกัน!

หลังจากดื่มชาสมุนไพรสามถ้วยติดต่อกัน ใจถึงสงบลงได้

เมื่อไม่สามารถเลี่ยงการแต่งงานได้ ตอนนี้จึงต้องวางแผนการหย่าเท่านั้น

"คุณหนู?" ชิวซวงปรากฏตัวที่ประตูพร้อมกับอ่างทองแดง และตกใจเมื่อเห็นบาดแผลบนหน้าผากของซูเมิ่งเยียน "ท่านเป็นอะไรไป? แต่...ได้รับบาดเจ็บในพระราชวัง?"

“มู่เสี่ยว!” ซูเมิ่งเยียนกัดฟัน

“ท่านอ๋อง?” ชิวซวงงงงวย “หลังจากที่ข้าไปแจ้งท่านอ๋องที่จวนว่ากุ้ยเฟยเรียกท่านเข้าวัง ท่านอ๋องยังดื่มชาไม่หมดแล้วรีบตามไปเลย ข้านึกว่า...ท่านอ๋องจะเป็นห่วงท่าน...”

“เขาเป็นห่วงข้า?” ซูเมิ่งเยียนดูเหมือนจะได้ยินเรื่องตลก “เขาก็แค่หาเหตุผลที่จะเข้าวังก็เท่านั้น!”

เป็นท่านอ๋องแล้วยังไง เขาเป็นผู้ชายอยู่ดี จะเข้าออกวังอย่างง่าย ๆ ได้อย่างไร? ตอนนี้เขามีข้ออ้างแล้ว ย่อมกระตือรือร้นเพื่อที่จะพบกับคนรักของเขาเป็นธรรมดา!

"ข้าจะเชิญท่านหมอมาตรวจท่าน!" ชิวซวงไม่เข้าใจ แต่ทว่ากลับหันหลังจากไป

“ช้าก่อน!” ซูเมิ่งเยียนรีบหยุดนางไว้ “ชิวซวง อย่าบอกเรื่องนี้กับใคร”

"คุณหนู?"

"โดยเฉพาะท่านพ่อและท่านพี่ของข้า เข้าใจไหม? " จากการเข้าวังในวันนี้ ในที่สุดซูเมิ่งเยียนก็เข้าใจแล้วว่า ท่านพ่อของนางต้องเสียแรงไปมากเท่าไหร่เพื่อช่วยให้นางได้แต่งงานกับมู่เสี่ยว

แม้ว่าท่านพ่อจะเป็นคนที่ร่ำรวยที่สุด แต่เขาก็ยังเป็นแค่สามัญชน ไม่ว่าจะเป็นกุ้ยเฟยก็ดี ท่านอ๋องก็ดี พวกเขาล้วนเป็นเจ้านายชั้นสูง การพระราชทานสมรสจึงเกี่ยวกับหน้าตาของเชื้อพระวงศ์ คืนคำไม่ได้

หากท่านพ่อและท่านพี่รู้ว่านางถูกทำร้าย มีแต่จะเพิ่มความกังวลเท่านั้น

"ชิวซวงเข้าใจแล้ว" ชิวซวงก้มศีรษะ แม้ว่าในใจจะรู้สึกไม่พอใจ แต่ก็ยังรับปากไว้

"แล้วอีกประเดี๋ยวไปที่ห้องโถงบอกว่า วันนี้ข้าจะทานอาหารเย็นในห้องของตนเอง"

"ค่ะ"

อาจเป็นเพราะวันนี้นางจำเรื่องของชาติที่แล้วไปมากมาย หรือไม่ก็เห็นว่าฮัวหย้วนทำร้ายนางมากเกินไป คืนนั้นซูเมิ่งเยียนนอนหลับไม่สนิท

ในคืนวันอภิเษกสมรสในชาติที่แล้ว จู่ ๆ กุ้ยเฟยก็เรียกมู่เสี่ยวเข้าวัง มู่เสี่ยวก็จากไปโดยไม่หันกลับมามองอีกเลย

เมื่อมู่เสี่ยวยึดอำนาจได้ บัลลังก์ก็ไร้ประโยชน์ มู่เสี่ยวจึงไปที่วังหลังอย่างบ่อยมากขึ้น

มู่เสี่ยวรับเสิ่นเนี่ยนหย้วนที่คล้ายกับฮัวหย้วนมาในจวนเป็นหวางเฟยรอง

อีกทั้ง... เมื่อได้พบกับฮัวหย้วนในชีวิตนี้ มู่เสี่ยวได้รักษาแจกันลายครามดอกไม้อันเป็นที่รักของฮัวหย้วน โดยปล่อยให้นางล้มลงกับพื้น ดวงตาของมู่เสี่ยวขณะนั้น เต็มไปด้วยความรังเกียจอย่างเย็นชาต่อนาง...

"ฮู้ว" ซูเมิ่งเยียนตกใจและลืมตาขึ้นอย่างกะทันหัน

มีความเย็นที่หน้าผากของนาง ใช้เวลาสักพักกว่าจะรู้ตัวว่า ชิวซวงกำลังทายาที่บาดแผลบนหน้าผากของนาง

“คุณหนู ตื่นแล้วหรือ?”

"ตอนนี้กี่ชั่วยามแล้ว? " ซูเมิ่งเยียนหยุดชั่วขณะ หน้าผากยังคงเจ็บอยู่ แต่เพราะได้ทายาไป ความเจ็บปวดจึงบรรเทาลงมาก

"ตอนนี้ถึงเวลาซื่อฉือแล้ว" ชิวซวงวางขวดยา

ดูเหมือนว่านางจะง่วงมาก ซูเมิ่งเยียนลูบขมับ

“คุณหนู เมื่อวานคุณไม่ได้ไปที่เรือนด้านหน้าเพื่อกินข้าว นายท่านไม่ไว้ใจ จึงมาที่ลานบ้านแต่เช้าตรู่เพื่อรอท่าน”

ท่านพ่อ? ซูเมิ่งเยียนตกใจ

“คุณหนูวางใจได้ นายท่านไม่ทราบเกี่ยวกับอาการบาดเจ็บของคุณหนู” ชิวซวงกล่าวเสริมอย่างเร่งรีบ

ซูเมิ่งเยียนทำอะไรไม่ถูก "ถ้าข้าออกไปเช่นนี้ เจ้าคิดว่าจะปิดบังได้หรือ? "