อ๋องเฟยเกิดใหม่ ท่านอ๋อง ขอหย่ากัน นิยาย บท 20

ซูเมิ่งเยียนรู้สึกหงุดหงิดในใจมาก

จากที่โกรธฮัวหย้วนแล้ว กลับมายังจะต้องเจอมู่เสี่ยวอีก ไม่ว่าจะเป็นอดีตหรือปัจจุบันนางกับคนสองคนนี้จะไม่มีวันลงรอยกัน!

หลังจากดื่มชาสมุนไพรสามถ้วยติดต่อกัน ใจถึงสงบลงได้

เมื่อไม่สามารถเลี่ยงการแต่งงานได้ ตอนนี้จึงต้องวางแผนการหย่าเท่านั้น

"คุณหนู?" ชิวซวงปรากฏตัวที่ประตูพร้อมกับอ่างทองแดง และตกใจเมื่อเห็นบาดแผลบนหน้าผากของซูเมิ่งเยียน "ท่านเป็นอะไรไป? แต่...ได้รับบาดเจ็บในพระราชวัง?"

“มู่เสี่ยว!” ซูเมิ่งเยียนกัดฟัน

“ท่านอ๋อง?” ชิวซวงงงงวย “หลังจากที่ข้าไปแจ้งท่านอ๋องที่จวนว่ากุ้ยเฟยเรียกท่านเข้าวัง ท่านอ๋องยังดื่มชาไม่หมดแล้วรีบตามไปเลย ข้านึกว่า...ท่านอ๋องจะเป็นห่วงท่าน...”

“เขาเป็นห่วงข้า?” ซูเมิ่งเยียนดูเหมือนจะได้ยินเรื่องตลก “เขาก็แค่หาเหตุผลที่จะเข้าวังก็เท่านั้น!”

เป็นท่านอ๋องแล้วยังไง เขาเป็นผู้ชายอยู่ดี จะเข้าออกวังอย่างง่าย ๆ ได้อย่างไร? ตอนนี้เขามีข้ออ้างแล้ว ย่อมกระตือรือร้นเพื่อที่จะพบกับคนรักของเขาเป็นธรรมดา!

"ข้าจะเชิญท่านหมอมาตรวจท่าน!" ชิวซวงไม่เข้าใจ แต่ทว่ากลับหันหลังจากไป

“ช้าก่อน!” ซูเมิ่งเยียนรีบหยุดนางไว้ “ชิวซวง อย่าบอกเรื่องนี้กับใคร”

"คุณหนู?"

"โดยเฉพาะท่านพ่อและท่านพี่ของข้า เข้าใจไหม? " จากการเข้าวังในวันนี้ ในที่สุดซูเมิ่งเยียนก็เข้าใจแล้วว่า ท่านพ่อของนางต้องเสียแรงไปมากเท่าไหร่เพื่อช่วยให้นางได้แต่งงานกับมู่เสี่ยว

แม้ว่าท่านพ่อจะเป็นคนที่ร่ำรวยที่สุด แต่เขาก็ยังเป็นแค่สามัญชน ไม่ว่าจะเป็นกุ้ยเฟยก็ดี ท่านอ๋องก็ดี พวกเขาล้วนเป็นเจ้านายชั้นสูง การพระราชทานสมรสจึงเกี่ยวกับหน้าตาของเชื้อพระวงศ์ คืนคำไม่ได้

หากท่านพ่อและท่านพี่รู้ว่านางถูกทำร้าย มีแต่จะเพิ่มความกังวลเท่านั้น

"ชิวซวงเข้าใจแล้ว" ชิวซวงก้มศีรษะ แม้ว่าในใจจะรู้สึกไม่พอใจ แต่ก็ยังรับปากไว้

"แล้วอีกประเดี๋ยวไปที่ห้องโถงบอกว่า วันนี้ข้าจะทานอาหารเย็นในห้องของตนเอง"

"ค่ะ"

อาจเป็นเพราะวันนี้นางจำเรื่องของชาติที่แล้วไปมากมาย หรือไม่ก็เห็นว่าฮัวหย้วนทำร้ายนางมากเกินไป คืนนั้นซูเมิ่งเยียนนอนหลับไม่สนิท

ในคืนวันอภิเษกสมรสในชาติที่แล้ว จู่ ๆ กุ้ยเฟยก็เรียกมู่เสี่ยวเข้าวัง มู่เสี่ยวก็จากไปโดยไม่หันกลับมามองอีกเลย

เมื่อมู่เสี่ยวยึดอำนาจได้ บัลลังก์ก็ไร้ประโยชน์ มู่เสี่ยวจึงไปที่วังหลังอย่างบ่อยมากขึ้น

มู่เสี่ยวรับเสิ่นเนี่ยนหย้วนที่คล้ายกับฮัวหย้วนมาในจวนเป็นหวางเฟยรอง

อีกทั้ง... เมื่อได้พบกับฮัวหย้วนในชีวิตนี้ มู่เสี่ยวได้รักษาแจกันลายครามดอกไม้อันเป็นที่รักของฮัวหย้วน โดยปล่อยให้นางล้มลงกับพื้น ดวงตาของมู่เสี่ยวขณะนั้น เต็มไปด้วยความรังเกียจอย่างเย็นชาต่อนาง...

"ฮู้ว" ซูเมิ่งเยียนตกใจและลืมตาขึ้นอย่างกะทันหัน

มีความเย็นที่หน้าผากของนาง ใช้เวลาสักพักกว่าจะรู้ตัวว่า ชิวซวงกำลังทายาที่บาดแผลบนหน้าผากของนาง

“คุณหนู ตื่นแล้วหรือ?”

"ตอนนี้กี่ชั่วยามแล้ว? " ซูเมิ่งเยียนหยุดชั่วขณะ หน้าผากยังคงเจ็บอยู่ แต่เพราะได้ทายาไป ความเจ็บปวดจึงบรรเทาลงมาก

"ตอนนี้ถึงเวลาซื่อฉือแล้ว" ชิวซวงวางขวดยา

ดูเหมือนว่านางจะง่วงมาก ซูเมิ่งเยียนลูบขมับ

“คุณหนู เมื่อวานคุณไม่ได้ไปที่เรือนด้านหน้าเพื่อกินข้าว นายท่านไม่ไว้ใจ จึงมาที่ลานบ้านแต่เช้าตรู่เพื่อรอท่าน”

ท่านพ่อ? ซูเมิ่งเยียนตกใจ

“คุณหนูวางใจได้ นายท่านไม่ทราบเกี่ยวกับอาการบาดเจ็บของคุณหนู” ชิวซวงกล่าวเสริมอย่างเร่งรีบ

ซูเมิ่งเยียนทำอะไรไม่ถูก "ถ้าข้าออกไปเช่นนี้ เจ้าคิดว่าจะปิดบังได้หรือ? "

“มู่เสี่ยวคนนี้ ไม่ง่ายเหมือน 'อ๋องที่ถูกถอดตำแหน่ง' คนอื่น” ซูเจียงไห่ถอนหายใจด้วยความโล่งอก “เพียงเพราะองค์รัชทายาทและองค์ชายสามต่อสู้กัน มีผู้คนมากมายยืนเข้าแถว แต่มีเพียงมู่เสี่ยวคนเดียวที่ไม่ยืนอยู่ฝ่ายใดเลย จึงทำให้ปรากฏเห็นอย่างชัดเจน ดังนั้นคนผู้นี้ไม่ง่ายเลย”

ซูเมิ่งเยียนปิดซ่อนความนับถือในสายตาของนางไม่ได้ ท่านพ่อเห็นทุกอย่างในดวงตาของนางทั้งหมด "นี่คือเหตุผลที่ท่าน... พอใจเขา?"

"ไม่ใช่หรอก" ซูเจียงไห่เหลือบมองนาง "แม้ว่าตระกูลซูจะเป็นครอบครัวที่ร่ำรวยที่สุด แต่ก็ยังเป็นตระกูลพ่อค้าอยู่ดี มั่งคั่งเกินไปก็เกรงว่า... "

ซูเมิ่งเยียนตกตะลึง ใช่แล้ว ตระกูลซูสามารถบังคับการแต่งงานกับเชื้อพระวงศ์ได้ ไม่ว่าใครจะยึดอำนาจได้ในอนาคต ตระกูลซูก็จะเป็นหนามยอกอกพวกเขา นั่นเป็นเหตุผลที่มู่เสี่ยวเปลี่ยนตระกูลซูให้กลายเป็นประวัติศาสตร์ด้วยน้ำมือตัวเองในชาติที่แล้ว

“แม้ว่ามู่เสี่ยวผู้นี้จะหยั่งลึก แต่เขาไม่ใช่คนที่จะนอกใจง่าย ๆ ” ซูเจียงไห่พูดต่อ “ถ้าเจ้าแต่งงานกับเขา เจ้าก็จะได้เป็นภรรยาอย่างเป็นทางการของเขา เพื่อชื่อเสียงหรืออย่างอื่น เขาจะต้องปกป้องเจ้าเป็นแน่”

ซูเมิ่งเยียนยอมรับว่าพ่อของนางตัดสินคนได้แม่นยำมาก ในชาติที่แล้ว มู่เสี่ยวเกลียดนางมากขนาดนั้นก็ไม่เขียนจดหมายหย่าที่จะไล่นางออกจากจวนอ๋อง

“ท่านพ่อ...” แต่ในใจของนางรู้สึกกระอักกระอ่วน รู้สึกเสมอว่า...วันนี้ท่านพ่อแปลกๆ

"ดูข้าสิ เหตุใดถึงพูดกับเจ้าเยอะขนาดนี้!" ซูเจียงไห่ลุกขึ้นยืนอย่างกะทันหัน "ข้าแค่กังวลว่าเมื่อวานเจ้าไม่ได้ไปกินข้าว เลยมาดูเจ้าหน่อย เจ้าสบายดีข้าก็หมดกังวล”

"จริงด้วย ท่านพ่อ เหตุใดวันนี้ท่านถึงจริงจังยิ่งนัก" ซูเมิ่งเยียนยิ้มเช่นกัน หากนางไร้เดียวสาเหมือนชาติที่แล้ว นางคงไม่เข้าใจว่าท่านพ่อหมายความอย่างไร แต่หลังจากผ่านสิ่งต่าง ๆ มากมาย นางจะไม่เข้าใจได้อย่างไร?

“ถ้าอย่างนั้นเจ้าพักผ่อนก่อน วันนี้พ่อยังมีธุระที่ต้องทำอีก!” ซูเจียงไห่โบกมือแล้วเดินออกไปข้างนอก

ซูเมิ่งเยียนมองไปที่หลังค่อมของซูเจียงไห่ ดวงตาของนางร้อนผ่าว สิ่งที่พ่อพูดนั้นถูกต้อง การดำรงอยู่ของตระกูลซู สำหรับต้าจิ้นนั้น ดุดันมากเกินไป ไม่เข้าตา จึงต้องถูกกำจัดทิ้งเสีย แต่ทว่านางกลับหวังว่า นางจะปกป้องคนที่นางรักได้

"คุณหนู รีบถอดเครื่องประดับที่หน้าผากออกเถอะ" ชิวซวงเดินตามหลังนางมาเงียบ "เกรงว่ามันจะไม่ดีต่อแผลถ้ากดทับไว้เช่นนี้"

"อืม" ซูเมิ่งเยียนพยักหน้าและปลดมันออก ปล่อยชิวซวงถอดเครื่องประดับบนหน้าผาก ทันใดนั้นก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ "ชิวซวงนี่คือยาอะไร? เมื่อทาแล้วถึงไม่ค่อยปวด .."

"เมื่อวานคุณหนูบอกว่าห้ามบอกคนในจวน ยานี้จึงถูกส่งมาจากข้างนอก" ชิวซวงยิ้มอย่างมีเลศนัย "คุณหนูยังคงไม่ยอมรับ แต่คนที่ส่งยาเป็นห่วงคุณหนูมาก"

ส่งมาจากข้างนอก? ซูเมิ่งเยียน รู้สึกประหลาดใจ หลังจากคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ นางก็รับรู้ได้คนที่รู้ว่านางบาดเจ็บนอกจากมู่เสี่ยวแล้วก็มีเฉี่ยวฉู่ "วันหน้าข้าจะต้องขอบคุณท่านพี่เฉียวที" นางกระซิบ

“ขอบคุณคุณชายเฉียวทำไม? ” ชิวซวงงงงวย “ยานี้ถูกส่งมาจากจวนอ๋อง”