อ๋องเฟยเกิดใหม่ ท่านอ๋อง ขอหย่ากัน นิยาย บท 27

ซูเมิ่งเยียนมองไปรอบ ๆ นิ้วที่มู่เสี่ยวชี้

เป็นห้องนอนธรรมดา นางใช้เวลาอยู่ในห้องแบบนี้คนเดียวเป็นเวลาสองปีเต็มในชาติที่แล้ว

"ท่านอ๋องไปอยู่ในวังสนุกสนานหรือไม่?" นางถามกลับตรง ๆ โดยไม่สนใจคำถามของเขา คนที่ทำผิดก่อนไม่ใช่นาง

มู่เสี่ยวถูกขัดโดยคำพูดของนาง ดวงตาของเขาหรี่ลงทว่าก็สงบลงอย่างรวดเร็ว "ก็แค่กุ้ยเฟยไม่เก่งหมากรุก ดังนั้นจึงต้องเชิญข้าเข้าวังเพื่อให้คำแนะนำเท่านั้น!"

"อุบ..." ในที่สุดซูเมิ่งเยียนก็กลั้นหัวเราะไว้ไม่ได้ นี่เป็นข้อแก้ตัวเดียวกับในชาติที่แล้ว นางไม่รู้จริง ๆ ว่าชาติที่แล้วนางเชื่อได้อย่างไร

"เจ้าหัวเราะอะไร?" ใบหน้าของมู่เสี่ยวแข็งทื่อ

"เชิญเจ้าไปปรึกษาหารือเรื่องหมากรุกในวันแต่งงาน?" ซูเมิ่งเยียนเงยหน้าขึ้น นัยน์ตาของนางเต็มไปด้วยรอยยิ้ม "ท่านอ๋อง ในใจของท่านข้าดูโง่เง่าขนาดนั้นเลยหรือ? คิดว่าข้าจะต้องเชื่อทุกประโยคที่ท่านพูด?"

"ซูเมิ่งเยียน!" มู่เสี่ยวโกรธเพราะความอับอาย เมื่อคืนวาน เขาก็เพียงเล่นหมากรุกในตำหนักฮัวหย้วนทั้งคืนเท่านั้นจริง

"ท่านอ๋อง ข้าไม่เคยลืมว่ามันเป็นเพียงข้อตกลงระหว่างท่านกับข้า" ซูเมิ่งเยียนละสายตาลง แล้วมองไปที่ผ้านวมสีแดงที่อยู่ตรงหน้า หัวไหล่ของนางยังคงเจ็บอยู่ แต่นางไม่ต้องการแสดง ความอ่อนแอของนาต่อหน้าเขา "ในวันมงคลเช่นนี้ ภายนอกข้ายังรักษาหน้าได้ แต่ภายใน ข้ารักษาไว้ไม่ได้แล้ว"

สีหน้าของมู่เสี่ยวดูย่ำแย่มากขึ้นเรื่อย ๆ แน่นอนเขารู้ว่าการแต่งงานของพวกเขาเป็นเพียงข้อตกลง แต่คำพูดเหล่านี้ออกมาจากปากของนางครั้งแล้วครั้งเล่า แต่มันทำให้เขารำคาญและโมโหมาก "ดังนั้นเจ้าจึงสั่งให้คนเอาตัวอักษรมงคลทั้งหมดออก อีกทั้งยังเอาเสื้อผ้าของข้าขนไปที่เรือนหน้า?

"หรือว่าท่านอ๋องอยากอยู่ห้องเดียวกับข้า? หรืออยากร่วมห้องรักกับข้า นอนหลับฝันดีทุกคืน?" ซูเมิ่งเยียนยิ้ม "ทำไม? เจ้าชอบข้าแล้วหรือ?"

"อวดดี!" ดวงตาของมู่เสี่ยวแข็งทื่อ ทว่าเขาตระหนักได้ว่าเขาแสดงปฏิกิริยาเกินไป เขาตะคอกอย่างเย็นชาและหันศีรษะไปทางอื่น "ข้าจะเป็นเหมือนเจ้าได้อย่างไร!"

"เช่นนั้นก็ถูกต้องแล้ว!" ซูเมิ่งเยียนหรี่ตา คำปฏิเสธของเขาสมเหตุผลมากเกินไปอย่างที่ควรจะเป็น ทีแรกคิดว่าคงไม่เป็นอะไรทว่าในใจมีความเศร้าหมองอยู่ "นับจากนี้ไป ทั้งเจ้าและข้าต่างคนต่างอยู่ ! "

"เจ้าคิดว่านี่เป็นทางออกที่รอบคอบหรือ?" มู่เสี่ยวเย้ยหยัน "อย่าพูดถึงฝั่งพระราชวังนั้นเลย แค่ท่านพ่อของเจ้ารู้เรื่องที่เจ้าทำเช่นนี้ เกรงจะคิดว่าจวนอ๋องหย่งอันของข้ารังแกเจ้า!"

ที่แท้เป็นเพราะเหตุนี้...

ซูเมิ่งเยียนละสายตา ที่เมื่อครู่นางแอบคิดไปว่าที่มู่เสี่ยวมาถามนางอย่างโมโหเพราะเขามีความรู้สึกต่อนางบ้าง ในเมื่อตอนนี้เขาพูดอย่างนั้น ถึงได้รู้ว่าแค่กลัวจะตอบฝ่าบาทและท่านพ่อไม่ถูกก็เท่านั้น

"เจ้าอย่ากังวลไปเลย" นางเ่อยปากพูด "คนข้างนอกที่รู้ว่าร่างกายของข้าไม่สบาย ส่วนท่านอ๋อง เมื่อก่อนมัวแต่เที่ยว แต่ตอนนี้มีครอบครัวแล้ว ท่านก็เริ่มคิดจะตั้งใจอ่านหนังสือ เพื่อเลี้ยงครอบครัว" นางคิดถึงเหตุผลเหล่านี้ให้เรียบร้อยแล้ว

มู่เสี่ยวขมวดคิ้ว เมื่อได้ยินคำแก้ตัวเรียบ ๆ ของหญิงสาว จึงได้รู้ว่านางหาเหตุผลไว้ในใจแล้ว ไม่ต้องร่วมหอแถมยังได้รับการสนับสนุนจากตระกูลซู นี่ถือเป็นเรื่องดีมาก!

แต่บัดนี้สิ่งดี ๆ นี้กำลังรบกวนจิตใจเขาจนอยู่ไม่สุข!

"ในเมื่อเจ้าพูดเช่นนี้ ก็อย่าเสียใจทีหลังล่ะ!" มู่เสี่ยวพูดอย่างเย็นชา หันศีรษะเพื่อจะจากไป

"มู่เสี่ยว!" เสียงอันแผ่วเบาของผู้หญิงดังมาจากด้านหลัง

เสียงฝีเท้าของมู่เสี่ยวหยุดลงเล็กน้อย แต่เมื่อใบหน้าของเขาผ่อนคลายลง เขาก็รู้ว่าผู้หญิงคนนี้ที่ไล่ตามเขาไปทั่วเมือง จะยอมเป็นแค่หวางเฟยที่มีแต่ชื่อเท่านั้นหรือ?

"วันหลัง หากไม่มีเรื่องสำคัญอื่น ๆ เจ้าอย่ามาที่เรือนหลังนี่อีก" ซูเมิ่งเยียนเม้มริมฝีปากของนางและพูดด้วยเสียงเบา ๆ ทุกครั้งที่ทั้งสองพบกันพวกเขาจะเถียงกันเหมือนวันนี้และนางคงจะเหนื่อยน่าดู

หลังของมู่เสี่ยวแข็งทื่อ เขาไม่เคยคิดเลยว่าผู้หญิงคนนี้จะ... พูดคำแบบนี้ออกมา!

"ตามที่เจ้าต้องการ!" คำพูดถูกบีบออกจากฟันและเขาก็จากไปอย่างรวดเร็ว