อ๋องเฟยเกิดใหม่ ท่านอ๋อง ขอหย่ากัน นิยาย บท 29

คนที่มาก็คือมู่เสี่ยว

เขาออกไปจากบ้านตั้งแต่เช้าตรู่ เพราะมีคนสร้างปัญหาเรื่องตอนงานแต่งของเขา ดูเหมือนจะเป็นการลอบสังหารแท้จริงแล้วการล่อลวง ทำให้เขาสงสัยว่าในราชวงศ์มีคนอาจสงสัยในตัวเขา แถมคำพูดของซูเมิ่งเยียนทำให้โกรธจริง เขาจึงตั้งใจทิ้งนางให้สัมผัสว่าหวางเฟยที่ถูกทอดทิ้งมีความรู้สึกเช่นไร

แต่งงานเข้าจวนอ๋องแล้ว ไม่ได้รับความรักจากสามี นางจะเป็นอย่างไร? ดังนั้น ถึงได้ไปสถานที่กินสุราบ่อยหน่อย

แต่เมื่อครู่นี้เมื่อเขามาถึงหอจุ้ยเซียง ซวนหยวนก็สั่งคนมาหาเขา

เฉียวฉู่มาหาซูเมิ่งเยียน

เดิมทีเขาไม่สนใจเลย แต่เมื่อเขานึกถึงก่อนหน้าที่จะแต่งงาน เฉียวฉู่มาหานางถามเรื่องอาการเป็นหวัดที่หน้าบ้านจวนซู มันรู้สึกเหมือนมีหนามในใจของเขา

เขาไม่ได้ทำให้นางเสียใจ แต่นางตบหัวเขาด้วยไม้ ไม่พอใจความรู้สึกนี้ยิ่งนัก!

ในท้ายที่สุด เขายังคงเตือนตัวเองว่าทั้งสองคนเพิ่งแต่งงานกัน จะปล่อยให้นางพูดคุยส่วนตัวกับชายอื่นได้อย่างไร เขาจึงรีบกลับมาที่จวนอ๋องพร้อมกับได้ยินเสียงที่เฉียวฉู่ถามนางด้วยความเป็นห่วงขณะเข้าประตู

ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา เขาฝึกฝนการรักษาใบหน้าของเขามานานแล้ว ยิ่งเขาโกรธมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งสงบลงเท่านั้น

ซูเมิ่งเยียนเงยหน้าขึ้นและมองไปที่ชายที่เดินเข้ามา คิ้วของนางขมวดเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าเขาไม่พอใจอย่างมากในขณะนี้ ท่าทางของเขานิ่งมากจนนางมักจะเดาไปเรื่อย เมื่อคาดเดาบ่อยครั้งขึ้นก็เข้าใจเขาบ้าง แต่เขา... ไม่เคยเข้าใจนางเลย

“ท่านอ๋อง” เฉียวฉู่ยืนขึ้น กุมมือเล็กน้อยเพื่อทำความเคารพมู่เสี่ยว

ซูเมิ่งเยียนที่บาดเจ็บ จึงไม่ขยับ

“เมื่อครู่คุณชายเฉียวเพิ่งถามเมิ่งเยียนเรื่องอะไร?” มู่เสี่ยวไม่สนใจและถามว่า “ข้าดีกับเมิ่งเยียนหรือไม่?”

เฉียวฉู่ขมวดคิ้ว เงยหน้าขึ้นสบตามู่เสี่ยว แล้วพยักหน้า “ขอรับ” เสียงของเขาอ่อนโยน

"หึ..." มู่เสี่ยวกลับหัวเราะ และเขาเหลือบมองซูเมิ่งเยียนเบา ๆ "ข่าวลือไม่น่าเชื่อถือ เมิ่งเยียน เจ้าคิดว่าอย่างไร?" น้ำเสียงอ่อนโยนนั้น ทว่าซูเมิ่งเยียนรับรู้คำขู่จากเขาเล็กน้อย

นางยังหัวเราะเสียงดังด้วยเสียงแผ่วเบา "สิ่งที่ท่านอ๋องพูดคือความจริง คนด้านนอกจะไปรู้เรื่องในจวนได้อย่างไร ท่านอ๋องปฏิบัติต่อข้าเป็นอย่างดี ส่งยาชั้นดีมาให้ข้าบำรุงร่างกายทุกวัน ดื่มโสมทุกวัน จะไม่ดีหรือ?”

มู่เสี่ยวเลิกคิ้ว "คุณชายเฉียวได้ยินไหม?"

เฉียวฉู่ขมวดคิ้ว แต่ก็รับรู้

“เมื่อก่อนเมิ่งเยียนไม่ได้แต่งงาน คุณชายเฉียวสนิทกับนางในฐานะพี่ชายก็สมควร เพียงแค่ในวันนี้ เมิ่งเยียนเป็นภรรยาของข้า เป็นหวางเฟยของจวนอ๋อง คุณชายเฉียว ้เจ้าว่า..." จบคำนี้ แต่ความหวายไม่ได้จบแค่นี้

“ข้าทำผิดกฎ” เฉียวฉู่เข้าใจว่ามู่เสี่ยวหมายถึงอะไร ใบหน้าของเขาซีดเซียว “บาดแผลของเมิ่งเยียนยังไม่หายดี นับจากนี้ข้าหวังว่าท่านอ๋องจะ…”

“นางเป็นหวางเฟยของข้า!” มู่เสี่ยวพูดขัดเขา กระแทกทุกคำพูด ด้ายท่าทางที่หยิ่งยโส

เฉียวฉู่หยุดพูด หันไปหาซูเมิ่งเยียนและฝืนยิ้ม "เยียน...ในเมื่ออาการบาดเจ็บของหวางเฟยดีขึ้นแล้ว ข้ากับทุกคนในตระกูลซูก็วางใจ วันหน้าจะมาเยี่ยมเจ้าใหม่" หลังจากพูดจบ เขามองไปที่มู่เสี่ยว "ท่านอ๋อง วันนี้ข้ารบกวนท่านมากแล้ว ขอตัวลา"

หลังจากพูดจบ เขาก็หันหลังกลับและเดินออกไปที่ประตู ขณะที่เดินออกจากประตูนั้น ร่างกายของเขาก็แกว่งไปมาเล็กน้อย

ซูเมิ่งเยียนจ้องมองที่แผ่นหลังของเฉียวฉู่ นางใช้ชีวิตมาแล้วสองชาติ ไม่ใช่ว่านางไม่เข้าใจ แต่ทว่ามีบางเรื่อง ที่ต้องเสแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจ

“ข้าบาดเจ็บและอยู่คนเดียวในจวนอ๋องแห่งนี้ วันๆ ก็เหงามาก ท่านพี่เฉียวก็มาเยี่ยมมข้าเท่านั้น” ซูเมิ่งเยียนเก็บผ้าเช็ดหน้าผ้าไหมอย่างเงียบ ๆ แล้วเก็บไว้ที่ซอกแขนเสื้อด้วยน้ำเสียงที่นิ่งเรียบ "ข้าทำผ้าเช็ดหน้าผ้าไหมของท่านเฉียวสกปรก วันหลังจะคืนให้เขาเอง"

เมื่อสัมผัสได้ถึงการกระทำของนาง มู่เสี่ยวหรี่ตาลง แต่เมื่อเขาได้ยินคำพูดแผ่วเบานั้น หัวใจของเขาก็แข็งกระด้างทันที

นางได้รับบาดเจ็บเพราะเขา และเขาจะไม่มีวันลืมวันนั้น ผู้หญิงที่สวมชุดแต่งงานยืนอยู่ตรงหน้าด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว ไม่ลังเลแม้แต่น้อย

“หรือว่าข้าไม่ได้ให้ท่านหมอมารักษาบาดแผลของเจ้าหรือ?” เขาตะคอกเบา ๆ จนในที่สุดน้ำเสียงของก็อ่อนลงเล็กน้อย ทว่าก็ไม่ลืมที่จะเหน็บแนม “ยังต้องคืนให้เขาอีก? เจ้าทำงานเย็บปักถักร้อยเป็น?”

คุณหนูตระกูลซูไม่เคยทำงานในบ้านอะไรเลย นางไม่รู้อะไรที่เกี่ยวกับสิ่งของงานเย็บปักถักร้อยเลย แม้ว่าวันนั้นนางจะดีดพิณจนทำให้คนทึ่งในตำหนักของท่านหญิง แต่ทว่าต่อมานางก็ไม่ได้ทำอะไรที่สะดุดตาอีกต่อไป ดังนั้นนางจึงถูกลืม

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ซูเมิ่งเยียนก็มองมู่เสี่ยวด้วยสายตาแปลก ๆ เม้มปากและยิ้มออกมา ดวงตามีความเจ็บปวดเล็กน้อย

มู่เสี่ยวคนปัจจุบันจะไม่มีทางรู้ว่านางได้เรียนรู้ในช่วงหลายปีที่รอคอยเขาในชาติที่แล้ว นางต้องเรียนอะไรไปบ้างที่ทำให้ตัวนางเองเป็นเลิศและยุ่ง เพื่อให้ตนเองไม่คิดถึงเรื่องที่เขามีหญิงอื่นในหัวใจของเขา พร้อมกับทำตัวให้มีคู่ควรกับเขา หากแต่ไม่ใช่ว่าเมื่อถูกคนอื่นกล่าวถึงก็มีแต่คน "ท่านอ๋องหย่งอันเป็นผู้มีพรสวรรค์ เพียงตัวหวางเฟยนั้นธรรมดาเกินไป"

ในที่สุดนางก็กลายเป็นคนที่พอจะเทียบเคียงเขาได้ แต่...จนกระทั่งเธอตายถึงได้ตระหนักว่าคนที่จะคู่ควรกับมู่เสี่ยวได้ต้องมีเพียงสองคำเท่านั้น ฮัวหย้วน

นางไม่ใช่ฮัวหย้วน

มู่เสี่ยวสบตากับนาง ไม่รู้เพราะเหตุใด รู้สึกอึดอัดมากในใจ ดูเหมือนนางจะมองมาที่เขา และในขณะเดียวกันก็ดูเหมือนจะ... มองเขาผ่านคนอื่น เข้าเพิ่งอ้าปากเพื่อที่จะพูด

“ข้าขอโทษ ท่านอ๋อง วันนี้ข้าเหนื่อยแล้ว ข้าขอตัวไปพักก่อน” หลังจากพูดเช่นนั้น ก่อนที่มู่เสี่ยวจะทันได้ตอบกลับซูเมิ่งเยียน ก็หันกลับมา

นางกลัวว่าจะสายเกินไป กลัวถูกจับได้ ให้เห็นความกระสับกระส่ายในใจของนางในขณะนี้