อ๋องเฟยเกิดใหม่ ท่านอ๋อง ขอหย่ากัน นิยาย บท 9

ในขณะนี้ซูเมิ่งเยียนไม่ได้คิดอะไรเลย หันกลับมาและกำลังจะออกไป

แต่ก่อนที่นางจะก้าวไป เถ้าแก่ก็สังเกตเห็นนาง "คุณหนูก็มาด้วยหรือ"

นี่คือร้านค้าของตระกูลซูและซูเมิ่งเยียนก็เป็นเจ้านายของเถ้าแก่นั้น อีกฝ่ายจึงเคารพนาง ทันทีที่เถ้าแก่พูด เฉินเจาเสวี่ยและมู่เสี่ยวก็มองมาทางนี้

ซูเมิ่งเยียน: "..."

จึงไม่มีทางเลือก ได้เพียงหันหลัง จ้องเถ้าแก่เขม็ง

เถ้าแก่งุนงง

ตนเองทำอะไรผิดหรือเปล่า?

เมื่อมู่เสี่ยวเห็นนาง เขาก็ยิ้มอย่างเย็นชา เห็นนางเดินออกจากร้านอาหารไป ก็คิดว่านางจะไปเที่ยวที่ไหน ที่แท้ก็ตามเขามาถึงที่นี่?

ลมหายใจบึ้งตึงที่ถูกระงับในใจของมู่เสี่ยวพลันสลายไป

เมื่อเขาออกมาจากตุกจุ้ยเซียง ทีแรกมู่เสี่ยวจะกลับจวนอ๋อง

แต่เมื่อได้ยินเฉินเจาเสวี่ยบอกว่าจะมาดูกำไร ทันใดนั้นเขาก็นึกถึงซูเมิ่งเยียนผู้หญิงเจ้าเล่ห์ก็พูดเช่นกันว่านางกำลังจะซื้อสร้อยข้อมือ จึงบอกว่าจะไปดูข้อมมือเช่นกัน ดังนั้นเขาจึงมาที่นี่ทำไมก็ไม่รู้

ใครจะคิดว่าเฉินเจาเสวี่ยลำบากมากในการเลือกและเลือกที่นี่เป็นเวลานาน แต่เขาไม่เห็น ซูเมิ่งเยียน เขาก็หมดความอดทนมากขึ้นเรื่อย ๆ

ในเวลานี้ ซูเมิ่งเยียนมาแล้ว

แต่ว่า สีหน้าของนางไม่ดีเลย และมีข้อความเขียนไว้ทั่วใบหน้าว่านางไม่ต้องการเห็นเขา เขาก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเล็กน้อย

นี่อาจจะเป็นวิธีการใหม่ของนาง?

“แม่นางซู เจ้าก็มาที่นี่ด้วยหรือ” เมื่อเฉินเจาเสวี่ยเห็นซูเมิ่งเยียนก็สัญญาณเตือน แต่นางยังคงแสร้งมีหน้าตาที่ใจดีอยู่

ซูเมิ่งเยียนพยักหน้าอย่างใจเย็น

นางไม่ได้ตั้งใจมองไปข้างหลังเฉินเจาเสวี่ย แต่ทว่านางรู้สึกถึงการจ้องมองจากมู่เสี่ยวอย่างคลุมเครือ

นางเพิกเฉยต่อมันโดยตรง เมื่อมองไปที่เฉินเจาเสวี่ย จึงพูดด้วยรอยยิ้มว่า"ปื่นปักผมบนหัวของแม่นางเฉินช่างเหมาะกับเจ้ามาก ผู้หญิงมักจะแต่งตัวเพื่อคนที่รัก คิดว่าปิ่นนี้น่าจะใส่ให้คนรักดูด้วย ?”

เมื่อมู่เสี่ยวได้ยินสิ่งนี้ เขาก็อดขมวดคิ้วไม่ได้

นางหมายความว่าไง?

นางจงใจจับคู่ตัวเองกับเฉินเจาเสวี่ย?

ทว่าเฉินเจาเสวี่ยฟังความคิดของแม่สื่อของซูเมิ่งเยียนไม่ออก นางแค่คิดว่าซูเมิ่งเยียนกำลังใช้โอกาสนี้ชมปิ่นและเยาะเย้ยตัวเอง ดังนั้นนางจึงถอดปิ่นออก "ข้าคิดว่าปิ่นนี้ดูธรรมดาไปหน่อย ข้าไม่ค่อยนชอบ”

"ข้าคิดว่าปิ่นนี้ดีกว่า" นี่สิ่งของจากร้านของเรา ซูเมิ่งเยียนกล่าวชมโดยธรรมชาติว่า "หากว่าแม่นางเฉินไม่ชอบ ข้าจะเอามันไป"

นางพูดไปพร้อมกับทักทายเถ้าแก่ "ห่อเอาไว้"

เมื่อเฉินเจาเสวี่ยเห็นยิ่งแน่ใจว่าซูเมิ่งเยียนทำสิ่งนี้เพื่อทำให้นางอับอาย

นางไม่เต็มใจที่ต้องน้อยใจแบบนี้ นางก้มศีรษะลงเล็กน้อยด้วยความเศร้าโศก เสียงของนางสะอื้นไห้ "ท่านอ๋อง พวกเราไปกันเถอะ เกรงว่าวันนี้ข้าจะซื้อปิ่นที่ตนเองชอบไม่ได้แล้ว"

แต่มู่เสี่ยวไม่ได้ขยับตัวจากไป เขาก้าวไปข้างหน้าและมองไปที่ซูเมิ่งเยียน" ข้าคิดว่าปิ่นปักผมนี้เหมาะกับแม่นางเฉินมากกว่าแม่นางเฉินซู แม่นางเฉินซูมาแย่งของรักคนอื่นไปเช่นนี้ เกรงว่าคงไม่เหมาะ”

โดยปกติถ้าเขาพูดคำแบบนี้เพื่อปกป้องคนอื่น ซูเมิ่งเยียนคงระเบิดไปแล้ว และเกรงว่าปิ่นปักผมนี้คงจะต้องหักเป็นแน่

แต่วันนี้ ซูเมิ่งเยียนแค่ยิ้มเบา ๆ “ในเมื่อท่านอ๋องคิดว่าปิ่นปักผมนี้เหมาะกับแม่นางเฉิน เหตุใดไม่ซื้อให้ก่อนหน้านี้แล้วมอบให้นางล่ะ”

ขณะที่นางพูด นางก็หยิบปิ่นที่เถ้าแก่ห่อไว้ และส่งให้เฉินเจาเสวี่ยเหมือนเป็นการบริจาค

"ในเมื่อท่านอ๋องเอ่ยปากแล้ว และคงไม่ดีถ้าข้าต้องมาแย่งของกับแม่นางเฉิน ปิ่นปักผมนี้เป็นของขวัญที่ข้ามอบให้กับแม่นางเฉินแทนท่านอ๋อง และหวังว่าแม่นางเฉินจะรับมันไว้ อย่าทำให้ท่านอ๋องเสียความปรารถนา "

เมื่อพูดเช่นนี้ เฉินเจาเสวี่ยก็รู้สึกว่ามือของนางร้อนราวกับถือเผือกที่ร้อน

และสีหน้าของมู่เสี่ยวก็ย่ำแย่มากเช่นกัน

เขาไม่เคยชอบนางเลย

ชาติก่อนเขาฝากให้นางดูแลจวนอ๋องทั้งหมด นางคิดว่าเป็นเพราะเขาชอบ แต่ความจริงแล้วคิดว่าเขาคิดว่านางเป็นท่านหวางเฟย จึงต้องดูแลจวนอ๋อง เกรงว่าจวนอ๋องหย่งอันของเขาจะดูแลท่านหวางเฟยไม่ดี

เขายังเคยพูดกับนางว่าถ้านางไม่จากไป เขาก็ไม่เลิก ผลลัพท์ล่ะ? มันก็แค่การแสดงให้นาง ให้ท่านพ่อ และฝ่าบาทดูก็เท่านั้น

เขามักพูดเสมอว่านางมีอุบายเยอะ แต่จริง ๆ แล้วเขาต่างหากที่เจ้าเล่ห์

“ชิวซวง เจ้าจำไว้ ไม่ว่าในอนาคตเขาจะใจดีกับข้าแค่ไหน หรือเขาจะขี้หึงแค่ไหนต่อหน้าคนนอก ทั้งหมดนี้เป็นเพียงการเสแสร้งเท่านั้น เขาต้องมีแผนอื่น เจ้าอย่าไว้ใจเขารู้ไหม?” ซูเมิ่งเยียนกล่าวว่าด้วยสีหน้าจริงจัง

ถึงแม้ว่าชิวซวงจะไม่เข้าใจ แต่เมื่อเห็นความจริงจังของซูเมิ่งเยียน ในการพูดเช่นนี้ นางจึงพยักหน้าอย่างหนักราวกับกำลังเผชิญหน้ากับศัตรู

“ทำไมไม่เชื่อหรือ?”

ทันใดนั้นมีเสียงผู้ชายดังขึ้น ทำให้ซูเมิ่งเยียนละชิวซวงตกใจจนตัวสั่น จึงหันไปมอง แล้วพบว่าเป็นซูอวี๋เหนียนที่กำลังหมอบอยู่ที่ประตูบ้านของซูเพื่อรอให้ซูเมิ่งเยียนกลับบ้าน

ซูเมิ่งเยียนกุมหัวใจดวงน้อย ๆ ของนางไว้แน่น “ท่านพี่ ทำให้คนตกใจกลัวจนแทบตาย”

ซูอวี๋เหนียนเลิกคิ้วขึ้น "นี่ทำให้เจ้าตกใจ เจ้ากล้ามากมิใช่หรือ? เจ้ากล้าที่จะเล่นกับอ๋องแห่งหย่งอัน น้องสาว เจ้าเก่งขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว!"

“นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เจ้าใช้กลอุบายนี้ ไม่ใช่ว่าใช้เทคนิคจนหมดแล้ว หากแต่เพราะเจ้าถนัดมากขึ้น วันนี้ท่านอ๋องหย่งอันถูกเจ้าจับไว้ได้แน่น”

ซูเมิ่งเยียนพูดไม่ออก "ท่านอ๋องชอบสร้างเรื่องให้คนอื่น ทำไมท่านพี่ก็เลียนแบบด้วย ข้าไม่เคยคิดเล่น ๆ เลย แต่ครั้งนี้ข้าอยากตัดขาดการติดต่อกับเขา"

ซูอวี๋เหนียนหรี่ตา "จริงหรือ?"

ซูเมิ่งเยียนก้าวข้ามประตู "ท่านพี่จะเชื่อหรือไม่ก็ตามใจ"

พูดจบจากนางก็พาชิวซวงไป

ซูอวี๋เหนียนที่กำลังมึนงงนั้น อ่านความคิดของน้องสาวตัวเองไม่ออกเลย

ไม่ไกลนัก มีร่างหนึ่งเย้ยหยัน และหันไปทางจวนอ๋องหย่งอัน