อ๋องเฟยเกิดใหม่ ท่านอ๋อง ขอหย่ากัน นิยาย บท 9

ในขณะนี้ซูเมิ่งเยียนไม่ได้คิดอะไรเลย หันกลับมาและกำลังจะออกไป

แต่ก่อนที่นางจะก้าวไป เถ้าแก่ก็สังเกตเห็นนาง "คุณหนูก็มาด้วยหรือ"

นี่คือร้านค้าของตระกูลซูและซูเมิ่งเยียนก็เป็นเจ้านายของเถ้าแก่นั้น อีกฝ่ายจึงเคารพนาง ทันทีที่เถ้าแก่พูด เฉินเจาเสวี่ยและมู่เสี่ยวก็มองมาทางนี้

ซูเมิ่งเยียน: "..."

จึงไม่มีทางเลือก ได้เพียงหันหลัง จ้องเถ้าแก่เขม็ง

เถ้าแก่งุนงง

ตนเองทำอะไรผิดหรือเปล่า?

เมื่อมู่เสี่ยวเห็นนาง เขาก็ยิ้มอย่างเย็นชา เห็นนางเดินออกจากร้านอาหารไป ก็คิดว่านางจะไปเที่ยวที่ไหน ที่แท้ก็ตามเขามาถึงที่นี่?

ลมหายใจบึ้งตึงที่ถูกระงับในใจของมู่เสี่ยวพลันสลายไป

เมื่อเขาออกมาจากตุกจุ้ยเซียง ทีแรกมู่เสี่ยวจะกลับจวนอ๋อง

แต่เมื่อได้ยินเฉินเจาเสวี่ยบอกว่าจะมาดูกำไร ทันใดนั้นเขาก็นึกถึงซูเมิ่งเยียนผู้หญิงเจ้าเล่ห์ก็พูดเช่นกันว่านางกำลังจะซื้อสร้อยข้อมือ จึงบอกว่าจะไปดูข้อมมือเช่นกัน ดังนั้นเขาจึงมาที่นี่ทำไมก็ไม่รู้

ใครจะคิดว่าเฉินเจาเสวี่ยลำบากมากในการเลือกและเลือกที่นี่เป็นเวลานาน แต่เขาไม่เห็น ซูเมิ่งเยียน เขาก็หมดความอดทนมากขึ้นเรื่อย ๆ

ในเวลานี้ ซูเมิ่งเยียนมาแล้ว

แต่ว่า สีหน้าของนางไม่ดีเลย และมีข้อความเขียนไว้ทั่วใบหน้าว่านางไม่ต้องการเห็นเขา เขาก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเล็กน้อย

นี่อาจจะเป็นวิธีการใหม่ของนาง?

“แม่นางซู เจ้าก็มาที่นี่ด้วยหรือ” เมื่อเฉินเจาเสวี่ยเห็นซูเมิ่งเยียนก็สัญญาณเตือน แต่นางยังคงแสร้งมีหน้าตาที่ใจดีอยู่

ซูเมิ่งเยียนพยักหน้าอย่างใจเย็น

นางไม่ได้ตั้งใจมองไปข้างหลังเฉินเจาเสวี่ย แต่ทว่านางรู้สึกถึงการจ้องมองจากมู่เสี่ยวอย่างคลุมเครือ

นางเพิกเฉยต่อมันโดยตรง เมื่อมองไปที่เฉินเจาเสวี่ย จึงพูดด้วยรอยยิ้มว่า"ปื่นปักผมบนหัวของแม่นางเฉินช่างเหมาะกับเจ้ามาก ผู้หญิงมักจะแต่งตัวเพื่อคนที่รัก คิดว่าปิ่นนี้น่าจะใส่ให้คนรักดูด้วย ?”

เมื่อมู่เสี่ยวได้ยินสิ่งนี้ เขาก็อดขมวดคิ้วไม่ได้

นางหมายความว่าไง?

นางจงใจจับคู่ตัวเองกับเฉินเจาเสวี่ย?

ทว่าเฉินเจาเสวี่ยฟังความคิดของแม่สื่อของซูเมิ่งเยียนไม่ออก นางแค่คิดว่าซูเมิ่งเยียนกำลังใช้โอกาสนี้ชมปิ่นและเยาะเย้ยตัวเอง ดังนั้นนางจึงถอดปิ่นออก "ข้าคิดว่าปิ่นนี้ดูธรรมดาไปหน่อย ข้าไม่ค่อยนชอบ”

"ข้าคิดว่าปิ่นนี้ดีกว่า" นี่สิ่งของจากร้านของเรา ซูเมิ่งเยียนกล่าวชมโดยธรรมชาติว่า "หากว่าแม่นางเฉินไม่ชอบ ข้าจะเอามันไป"

นางพูดไปพร้อมกับทักทายเถ้าแก่ "ห่อเอาไว้"

เมื่อเฉินเจาเสวี่ยเห็นยิ่งแน่ใจว่าซูเมิ่งเยียนทำสิ่งนี้เพื่อทำให้นางอับอาย

นางไม่เต็มใจที่ต้องน้อยใจแบบนี้ นางก้มศีรษะลงเล็กน้อยด้วยความเศร้าโศก เสียงของนางสะอื้นไห้ "ท่านอ๋อง พวกเราไปกันเถอะ เกรงว่าวันนี้ข้าจะซื้อปิ่นที่ตนเองชอบไม่ได้แล้ว"

แต่มู่เสี่ยวไม่ได้ขยับตัวจากไป เขาก้าวไปข้างหน้าและมองไปที่ซูเมิ่งเยียน" ข้าคิดว่าปิ่นปักผมนี้เหมาะกับแม่นางเฉินมากกว่าแม่นางเฉินซู แม่นางเฉินซูมาแย่งของรักคนอื่นไปเช่นนี้ เกรงว่าคงไม่เหมาะ”

โดยปกติถ้าเขาพูดคำแบบนี้เพื่อปกป้องคนอื่น ซูเมิ่งเยียนคงระเบิดไปแล้ว และเกรงว่าปิ่นปักผมนี้คงจะต้องหักเป็นแน่

แต่วันนี้ ซูเมิ่งเยียนแค่ยิ้มเบา ๆ “ในเมื่อท่านอ๋องคิดว่าปิ่นปักผมนี้เหมาะกับแม่นางเฉิน เหตุใดไม่ซื้อให้ก่อนหน้านี้แล้วมอบให้นางล่ะ”

ขณะที่นางพูด นางก็หยิบปิ่นที่เถ้าแก่ห่อไว้ และส่งให้เฉินเจาเสวี่ยเหมือนเป็นการบริจาค

"ในเมื่อท่านอ๋องเอ่ยปากแล้ว และคงไม่ดีถ้าข้าต้องมาแย่งของกับแม่นางเฉิน ปิ่นปักผมนี้เป็นของขวัญที่ข้ามอบให้กับแม่นางเฉินแทนท่านอ๋อง และหวังว่าแม่นางเฉินจะรับมันไว้ อย่าทำให้ท่านอ๋องเสียความปรารถนา "

เมื่อพูดเช่นนี้ เฉินเจาเสวี่ยก็รู้สึกว่ามือของนางร้อนราวกับถือเผือกที่ร้อน

และสีหน้าของมู่เสี่ยวก็ย่ำแย่มากเช่นกัน