อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 412

ฟู่จาวหนิงมองหลินอันห่าวตรงหน้า รู้สึกว่าไฟโกรธในใจก็พุ่งขึ้นไปเหนือศีรษะเสียแล้ว

นางโกรธมาก

เพราะหลินอันห่าวตอนนี้ใส่ชุดกระโปรงผ้าบางทั้งตัว กระโปรงสีชมพูท้อ ด้านนอกมีผ้าขาวบางเหมือนปีกจักจั่นคลุมอยุ่ ชายกระโปรงด้านหนึ่งเปิดเป็นช่อง ผ่าขึ้นมาถึงต้นขา ด้านในมีผ้าบางอีกชั้น หัวไหล่ท่อนแขน ครึ่งหน้าอก ต้นขาล้วนมองเห็นอย่างชัดเจน

นางเท้าเปลือยเปล่า บนเท้าเปล่ายังมีเชือกแดงผูกกระดิ่งเอาไว้

แม้สายตากับสีหน้าของหลินอันห่าวจะไร้เดียงสา แต่ใบหน้านางกลับถูกแต่งแต้ม แล้วยังมีไฝสีแดงที่หางตานางด้วย

และมีดอกโบตั๋นสีแดงสอดอยู่ที่บริเวณขมับนางด้วยดอกหนึ่ง ที่หูมีต่างหูดอกโบตั๋นแบบเดียวกันห้อยอยู่ ริมฝีปากทาจนแดงแจ๋

นี่เป็นชุดของพวกนางคณิกาอย่างชัดเจน พอขับกับความไร้เดียงสาบริสุทธิ์ของนาง ก็มีความขัดแย้งที่ยากจะพรรณนาได้ออกมา

ฟู่จาวหนิงรู้ ว่าจะต้องมีพวกผู้ชายใจคดบางส่วน ชื่นชอบเด็กสาวเช่นนี้แน่นอน

เพียงแต่ หลินอันห่าวนางเพิ่งจะอายุสิบสองสิบสามปี!

อาการป่วยของนาง จิตใจของนางก็เพิ่งจะสี่ห้าขวบเท่านั้น!

ไม่ว่าจะร่างกายหรือว่าจิตใจ นางยังเป็นแค่เด็กคนหนึ่ง!

คนที่พานางมาที่นี่ แต่งตัวนางจนมีสภาพนี้ จะต้องเป็นพวกใจเหมือนงูพิษแน่ๆ!

"ท่านพี่?"

หลินอันห่าวจำฟู่จาวหนิงได้ ยิ่งไปกว่านั้นนางยังชอบฟู่จาวหนิงอีกด้วย

นางยิ้มออกมาให้กับฟู่จาวหนิง "พวกนางบอกว่าถ้าอันห่าวร้องเพลงดีดี ท่านพี่จะมาดูอันห่าว พวกเขาไม่ได้หลอกข้า ท่านพี่มาหาข้าจริงๆ"

เดิมทีนางอยู่ที่นี่ก็รู้สึกไม่ค่อยปลอดภัยนัก แต่มีคนบอกนางว่า ถ้าหากนางร้องเพลงดีดี ฟู่จาวหนิงจะมาหา แล้วพานางออกไป ฟู่จาวหนิงยังทำให้ท่านแม่ไม่โกรธและไม่เสียใจด้วย

นางอยากจะเจอฟู่จาวหนิง และก็ไม่อยากให้ท่านแม่โกรธและเสียใจ