อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 410

"เซียวเหยียนจิ่งอยู่ที่หอจันทร์หยาดหรือ? ฟู่จาวหนิงเองก็ไปแล้ว?"

"ท่านอ๋อง ใช่แล้ว"

ชิงอีไม่กล้าเงยหน้า

ตอนที่ได้ข่าวนี้พวกเขาเองเองก็คิดขึ้นมาตามสัญชาตญาณเลย ว่าฟู่จาวหนิงไปหอจันทร์หยาดเพื่อไล่ตามเซียวเหยียนจิ่งหรือไม่?

ถึงอย่างไรพวกเขาก็รู้จากการตรวจสอบตัวฟู่จาวหนิงในช่วงสิบกว่าปีนี้มาว่า ฟู่จาวหนิงแต่ก่อนเคยไล่ตามเซียวเหยียนจิ่งไปถึงหอจันทร์หยาด

"ข้าจำได้ ตอนนั้นที่ฟู่จาวหนิงถูกคนอื่นด่าว่า พูดออกมาคำหนึ่งกับคนที่ล้อมมุงอยู่อย่างชัดเจน"

เซียวหลันยวนนั่งอยู่หลังโต๊ะหนังสือ ในมือก็ออกแรงกำโดยสัญชาตญาณ จนข้อมือขาวโพลนไปแล้ว

ชิงอีเองก็ไม่กล้าต่อคำ

"เหมือนนางจะบอกว่า นางจะไปหาเซียวเหยียนจิ่ง ถ้าหากไม่มใช่เพื่อเซียวเหยียนจิ่ง นางไม่มีทางไปเหยียบหอจันทร์หยาดแม้เพียงก้าวเดียว ใช่ไหม?"

เซียวหลันยวนเติมเข้ามา พูดคำนี้ออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำ

ชิงอีครั้งนี้ก็พูดไม่ออกแล้ว ทำไมความจำท่านอ๋องถึงได้ดีแบบนี้? ตอนที่ตรวจสอบพบเรื่องนี้วันนั้น ตอนที่คนอื่นเอาคำพูดนี้ของฟู่จาวหนิงมารายงานกับท่านอ๋องเขาก็พูดตามออกมา แต่ไม่คิดว่าท่านอ๋องจะความจำดีขนาดนี้

"ขอ ขอรับ"

"ดังนั้นนางตอนนี้ไปที่หอจันทร์หยาดอีกรอบหนึ่งหรือ?"

"ขอรับ"

เสียงตบดังป้าบ

พู่กันในมือเซียวหลันยวนเล่มนั้นถูกหักทิ้ง

"ท่านอ่อง!" ชิงอีตกใจสะดุ้งโหยง มองเขาอย่างตกตะลึง

ไม่สิ ทำไมท่านอ๋องถึงโกรธขนาดนี้?

หรือว่า...

หึงหรือ?

ชิงอีรู้สึกว่าตนเองเหมือนจะรู้เรื่องภายในอยู่บ้าง จึงปิดปากสนิททันที