อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 2581

ฟู่จาวหนิงยกนิ้วโป้งให้กับเซียวหลันยวน

"ตอนนี้ท่านมีความรู้เรื่องแพทย์บ้างแล้วนี่นา มองออกด้วยว่าเป็นตำรับยาบำรุงครรภ์"

"สามปีก่อนตำรับยาที่เจ้าใช้ข้าเคยเห็นอยู่ แน่นอนว่าต้องจำได้สิ"

เซียวหลันยวนเองก็ไม่ได้เรียนแพทย์มา เพียงแต่ตอนนั้นตำรับยาที่ฟู่จาวหนิงกินเขาเองก็ได้อ่านอย่างละเอียดอยู่ ยิ่งไปกว่านั้นตอนนั้นเขายังคอยมองดูของที่นางกินเข้าปากอย่างระมัดระวังด้วย ดังนั้นจึงจำวัตถุดิบยาที่เกี่ยวข้องได้

กระทั่งของที่สตรีมีครรภ์ไม่ควรกินไม่ควรแตะต้องเขาก็ยังจำเอาไว้

ดังนั้นตอนนี้พอเขาเห็นตำรับยานี้ก็สามารถมองออกได้ทันที

"หนิงหนิง เจ้า..."

สายตาของเซียวหลันยวนเหลือบมองลงไปบนท้องนางตามสัญชาตญาณ กลั้นหายใจ รู้สึกตึงเครียดหน่อยๆ

ก่อนหน้านี้เดิมทีเขายังคิดว่า จาวหนิงตั้งครรภ์แค่ครั้งเดียวก็พอ จะลูกชายหรือลูกสาวก็ได้

ถึงอย่างไรการคลอดเด็กสำหรับหญิงสาวแล้ว ถือเป็นเรื่องที่เหมือนเดินผ่านประตูผีเลยทีเดียว

ฟู่จาวหนิงก่อนหน้านี้ก็เคยคิดว่าตนเองจะตั้งครรภ์แค่ครั้งเดียวพอ

แต่ว่า น่าจะเพราะเด็กสองคนในครรภ์ที่แล้วว่าง่ายเกินไป ไม่ดื้อไม่ซนเกินไป คลอดออกมาได้ง่ายเสียขนาดนั้น จึงทำให้นางตอนนี้กังวลน้อยลงไปบ้าง

"สองเดือนกว่าแล้ว" ฟู่จาวหนิงขยิบตาให้เขา

ลูกชายสองคนก็ฉลาดว่าง่าย ฟู่จาวหนิงจึงไม่ปฏิเสธที่จะมีลูก ตัวนางเองก็อยากจะมีลูกสาวสักคน แบบนี้ก็จะมีทั้งลูกชายและลูกสาวพร้อมหน้าแล้ว

รู้สึกว่าในอนาคตลูกสาวพอโตขึ้นน่าจะสนิทกับแม่มากกว่า

ยิ่งไปกว่านั้น นางเองยังรู้สึกว่าการได้จับแม่นางน้อยมาแต่งตัวก็ดูน่าสนุกดีทีเดียว และตอนนี้คนที่จะช่วยดูแลเด็กก็มีอยู่เพียงพอ ดังนั้นจึงไม่ขัดข้องที่จะมีลูกสาวเพิ่มอีกสักคน

แต่ใครจะไปคิด นางอยากจะได้ลูกคนนึง แต่ไม่กี่วันก่อนพอไปตรวจ...

"สองเดือนแล้วหรือ?"

เซียวหลันยวนงงงันไปแล้ว

"เจ้าเพิ่งรู้หรือ?" เขาเพิ่งออกจากเมืองหลวงไปได้เดือนกว่าเอง ก่อนหน้านี้ไม่เห็นได้ยินนางพูดขึ้นมาเลย

ฟู่จาวหนิงกุมหน้าผากเอ่ยว่า "ใช่แล้ว ไม่มีอาการแพ้ท้องเลย ร่างกายข้าแข็งแรงมาก ยิ่งไปกว่านั้นช่วงนั้นก็ยุ่งเป็นพิเศษด้วย ข้าเองก็เลยลืมไป"