อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 411

ฟู่จาวหนิงพาเสี่ยวเถากับสืออีเข้าไป ตอนที่เสี่ยวเถาบอกว่าเกรงว่ารัฐทายาทเซียวจะอยู่ที่นี่ ฟู่จาวหนิงก็คิดถึงภาพเซียวเหยียนจิ่งถูกเซียวหลันยวนซัดจนฟันร่วง จู่ๆ ก็อยากจะขำขึ้นมา

"บอกกันว่าเซียวเหยียนจิ่งมีรสนิยมต่อชาไม่เลวเลย ไม่รู้ว่าพอฟันหายไปซี่หนึ่งแล้วจะส่งผลกระทบอะไรไหม?"

สืออีพอได้ยินมุมปากก็กระตุก เกือบจะขำจนทนไม่ไหว

เสี่ยวเถาเองก็ไม่กล้าหัวเราะ

"คุณหนู แล้วถ้าเจอเขาล่ะ"

"วางใจเถอะ ถ้าเจอเขาข้าก็จะเลี่ยงออกมาทันที เจอหน้าเขาข้ารู้สึกเหมือนโชคร้าย"

เสี่ยวรีบเหลือบมองไปทางสืออี

หลักๆ คือนางกังวล สืออีเป็นคนของอ๋องเจวี้ยน อ๋องเจวี้ยนน่าจะสนใจเรื่องของรัฐทายาทเซียวอยู่กระมัง? ถึงอย่างไรก่อนหน้านี้คุณหนูของพวกเขาก็เคยไล่ตามเซียวเหยียนจิ่งจริงๆ มีสามีคนไหนบ้างที่จะไม่ใส่ใจกัน?

สืออีสังเกตเห็นสายตาของเสี่ยวเถา จับจ้องไม่วางตา

จงเจี้ยนเคยบอกเขาว่า แม้พวกเขาจะเป็นคนของท่านอ๋อง แต่ในเมื่อตอนนี้ติดตามพระชายาอยู่ ปากต้องปิดให้สนิท เรื่องที่พระชายาไม่ได้พูดก็อย่าเอาไปบอกท่านอ๋องทางนั้น ไม่เช่นนั้นพวกเขาก็จะกลายเป็นพวกสาวลิ้นยาวขี้นินทา

สืออีจำจุดนี้ได้เป็นอย่างดี

แต่ก็แปลก ตอนนี้เป็นช่วงปลายฤดูใบไม้ร่วงแล้ว แต่ในหอจันทร์หยาดกลับยังเต็มไปด้วยดอกไม้สด ล้วนบางสะพรั่งเจิดจ้า

ระเบียงที่คดเคี้ยว ทุกมุมล้วนมีหนึ่งทิวทัศน์

น่าจะเพราะด้านนอกมีลมหนาว ในสวนเองก็ไม่มีคนเลย เงียบสงบอย่างมาก

มีเสียงพิณแว่วมาจากหลายจุด ไพเราะเสนาะหู

และมีทางหนึ่งยังมีเสียงคนร้องเพลงคู่มากับเสียงพิณด้วย เสียงของหญิงสาวจ๊ะจ๊ะจ๋าจ๋า เหมือนกำลังพัวพันอยู่ข้างหูอย่างไรอย่างนั้น

เสี่ยวเถาเองก็ฟังอย่างเคลิบเคลิ้ม

"คุณหนู ท่านได้ยินไหม? ไม่รู้ว่าใครกำลังร้องเพลง เพราะมากเลย" นางเอ่ยถามฟู่จาวหนิงเสียงแผ่ว

ฟู่จาวหนิงพยักหน้า "เพราะจริงๆ"

มีหญิงสาวอายุน้อยที่แต่งตัวดูดีคนหนึ่งเดินเข้ามาหาพวกเขา พอเห็นฟู่จาวหนิงก็เหลือบมองพิจารณา "ใช่คุณหนูฟู่ไหม?"