อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 414

มือของซ่งหยวนหลินกำผ้าเช็ดมือจนแทบจะจิกนิ้วตนเองเจ็บอยู่แล้ว

นางเองก็อดทนเอาไว้อย่างเต็มที่

ท่าทีที่ยกเข้ามาแต่เดิม จะมาถูกฟู่จาวหนิงทำให้โมโหจนพังไม่ได้

"ฟู่จาวหนิง!"

ซ่งหยวนหลินกลับร้องขึ้นมาอย่างอดไม่อยู่

ฟู่จาวหนิงไม่สนใจนาง จากนั้นก็พูดต่อ ยกมุมปากยิ้ม "ผลลัพธ์ท่านลองเดาดูสิ? ยวนยวนของข้าบอกว่า เขาจำหน้าตาของซ่งอวิ๋นเหยาไม่ได้แล้วด้วยซ้ำ เอาที่ไหนมาพูดว่าความสัมพันธ์เก่า? ที่เจอกันครั้งที่แล้ว เขายังเป็นเด็กอยู่เลย ซ่งอวิ๋นเหยาเองก็ยังเป็นแค่ถั่วงอกอยู่เลย ความสัมพันธ์เก่าหรือ?"

ฟู่จาวหนิงชะงักไปครู่หนึ่ง หัวเราะขึ้นมาคำหนึ่ง "ความสัมพันธ์เก่าบ้าบ้อ"

"ฟู่จาวหนิง!"

ซ่งหยวนหลินโมโหจนไฟสุมหัว

อ๊าๆๆ น่าโมโหเหลือเกิน! ฟู่จาวหนิงทำไมพูดจาแบบนี้ นางทำไมถึงพูดจาแบบนี้!

ไฟโกรธนี้ข่มไม่ลงเอาเสียเลย

ซ่งอวิ๋นเหยากัดเหงือกแน่น โมโหจนข้างหน้ามืดมัวไปหมด

ไม่ได้ นางจะต้องทนไว้

แต่ว่า ถั่วงอก? ความสัมพันธ์เก่าบ้าบอ?

นางเป็นถั่วงอก?

นางไม่เชื่อว่าเซียวหลันยวนจะพูดเช่นนี้!

ฟู่จาวหนิงเองก็ทำให้นางโมโหจนสมองขาวโพลนไปแล้ว ทำให้นางลืมไปเลยว่าจะก้าวต่อไปอย่างไร

"ข้าเชื่อยวนยวนของข้านะ ถึงอย่างไรขนาดไทเฮาก็ยังเคยพูด ว่าท่านหญิงอวิ๋นเหยาแต่ก่อนก็เอาแต่สนุกอยู่ภายนอกจนลืมบ้านเกิดเมืองนอน อยู่สนุกอยู่กับองค์รัชทายาทต้าชื่อ ความคิดท่านอยู่บนตัวองค์รัชทายาทต้าชื่อจนหมด หลังจากนี้น่าจะเป็นพระชายาองค์รัชทายาทต้าชื่อแล้วกระมัง?"

ตอนที่ฟู่จาวหนิงทำให้พวกนางโมโหจนปากสั่นพูดอะไรไม่ออก ก็ยังเอ่ยขึ้นอย่างชัดเจนต่อว่า

"ดังนั้น ซ่งหยวนหลิน เจ้าหลังจากนี้ห้ามเป็นเช่นนี้อีก พี่เขยของเจ้าคือองค์รัชทายาทแห่งต้าชื่อนะ แล้วเจ้ายังไปสงสัยชายคนอื่นแทนนาง อย่างนี้จะทำให้คนเข้าใจผิดว่าพี่สาวของเจ้าเป็นพวกเจ้าชู้ใจโลเล กินในชามแต่มองในหม้อ เป็นผู้หญิงต่ำช้าที่คิดจะล่อลวงผู้ชายหลายคนเอานะ"

"อ๊ะ จริงด้วย ซ่งหยวนหลินเจ้าน่าจะยังไม่ได้ไปสงสัยผู้ชายคนอื่นใช่ไหม?"

"เจ้าหุบปากเลย! ฟูจาวหนิงเจ้าหุบปาก! ข้าไม่เคยทำ!"