อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 2468

ลัทธิเทพทำลายล้างที่ยังไม่ถูกทำลายล้าง ก็ยังได้รับการหนุนส่งจากมนุษย์ด้วย

เซียวหลันยวนเคาะนิ้วเบาๆ ลงบนโต๊ะ

"ลัทธิเทพทำลายล้างคงจะคอยเสาะหาสถานที่ตั้งสำนักที่เหมาะสมมาโดยตลอด ตอนนี้ตงฉิงต้องตาพวกเขา ถ้าหากไม่ขัดขวางพวกเขาไว้ ต่อไปตงฉิงจะกลายเป็นขอบเขตขั้วอำนาจของลัทธิเทพทำลายล้างไป"

"เจ้าอารามมาถึงแล้ว"

ด้านนอกมีเสียงประกาศดังลอดเข้ามา

เจ้าอารามโยวชิงพาซางจื่อเดินเข้ามา

ทุกคนมองไปยังเจ้าอารามโยวชิง

องค์หญิงหนานฉือพอเห็นเจ้าอารามแบบนี้ ดวงตาก็เปล่งประกายเล็กน้อย ร้องเอ๊ะขึ้นมา

ก่อนหน้านี้นางเคยได้ยินชื่อเจ้าอารามโยวชิงมาแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นยังรู้ว่าอ๋องเจวี้ยนเติบโตที่อารามโยวชิง พูดได้ว่าเจ้าอารามโยวชิงดูแลเขาจนเติบโต ดังนั้นนางคิดมาตลอดว่าเจ้าอารามโยวชิงน่าจะเป็นชายชราผมขาวท่วงท่าเหมือนเซียนอะไรแบบนั้น

แต่คิดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าเขาจะยังดูหนุ่มขนาดนี้

ไม่ใช่แค่ดูหนุ่ม แต่ยังงดงามบริสุทธิ์ดุจเทพเซียนลงมาจุติเลยทีเดียว

"หลังจากนี้ก็เรียกว่าราชครูแล้วกัน" เซียวหลันยวนเอ่ยขึ้น "ตระกูลซืออวี๋ ต้องยังมีคนรอดชีวิตอยู่แน่ ราชครูไม่ใช่บอกว่า จะออกไปหาคนในตระกูลหรือ?"

เจ้าอารามโยวชิงซืออวี๋ชิงจวิน

ตอนนี้มาถึงตงฉิง ออกจากแคว้นเจามาแล้ว ชื่อเดิมของเขาจึงสามารถนำมาใช้ได้อย่างชอบธรรมแล้ว

ดังนั้น เซียวหลันยวนจึงลุกขึ้น เดินมาที่ข้างกายเขา และแนะนำตัวเขาให้กับทุกคนอย่างเป็นทางการอีกครั้ง

"คนผู้นี้คือเจ้าอารามโยวชิงที่อยู่เคียงข้างข้ามาตั้งแต่เยาว์วัย อันที่จริงก็เป็นสายเลือดราชครูตงฉิงด้วย สกุลซืออวี๋ ชื่อว่าชิงจวิน หลังจากนี้เขาก็จะเป็นราชครูแห่งตงฉิง คอยสังเกตท้องฟ้าทำนายดวงชะตาแคว้น เลือกฤกษ์ยามการทำพิธีการต่างๆ พยากรณ์ภัยธรรมชาติในแต่ละฤดู และคอยอวยพรให้แก่ตงฉิง"

ซืออวี๋ชิงจวินยิ้มให้กับทุกคน

"พวกเจ้าเรียกข้าว่าอาจารย์ซืออวี๋ก็ได้"

คำเรียกราชครูอะไรนั่น เขารู้สึกว่าตนเองไม่ได้ต้องการเท่าไร