อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 262

ที่นี่ยังมีเฮ่อเหลียนเฟยอยู่นะ ซูเอ๋อร์พวกนางถึงแม้จะแต่งเป็นชาย แต่จะมองเป็นผู้ชายจริงๆ ก็ไม่ได้

ทั้งสองคนถึงแม้จะอยากคอยจับตาดูฟู่จาวหนิงกับเฮ่อเหลียนเฟย แต่ท้องก็เอาแต่อาละวาด ทนไม่ไหวแล้วจริงๆ ร้อนรนจนหน้าเปลี่ยนสีไปแล้ว

"สกัดจุดพวกเขาทั้งสองคนเอาไว้ก่อน!" ซูเอ๋อร์คิดวิธีออกแล้ว

"ได้!"

ซูเอ๋อร์เข้ามา ยื่นมือกดไปที่จุดชีพจรของฟู่จาวหนิงกับเฮ่อเหลียนเฟย

แค่นี้พวกนางก็วางใจได้แ้ว

"เร็วๆๆ"

ทั้งสองคนกุมท้องพุ่งไปที่ป่าข้างๆ

เพราะท้องอาละวาดอย่างรุนแรง พวกนางเองก็กลัวจะเคลื่อนไหวมากเกินไป ดังนั้นจึงไม่กล้าอยู่ใกล้นัก รีบวิ่งห่างออกไปหน่อย ถึงอย่างไรพอคิดว่ากดจุดชีพจรฟู่จาวหนิงเอาไว้แล้วก็ไม่ต้องกังวล

ตอนที่พวกนางวิ่งเข้าไปในป่า ฟู่จาวหนิงก็มองไปทางเฮ่อเหลียนเฟย

"เจ้าคือคนจากเผ่าเฮ่อเหลียน แล้วมายังเมืองหลวงแคว้นเจาทำไมหรือ?"

เฮ่อเหลียนเฟยเม้มปาก มองนางนิ่ง

"ข้าไม่รุ้ว่าเชื่อใจท่านได้ไหม"

เด็กคนนี้

ฟู่จาวหนิงรู้สึกขบขัน ไม่รู้ว่าจะเชื่อใจนางได้ไหม ก็ตัดสินใจที่จะไม่สนใจอาการบาดเจ็บของตัวเอง แล้วเตือนให้นางอย่ามาช่วยชีวิตเขาส่งเดชแล้วหรือ?

"เจ้าไม่พูดก็ไม่พูด แต่ว่า ข้าเตรียมจะไปแล้วนะ พวกเขาต้านฝูงหมาป่าไม่ไหวหรอก"

เฮ่อเหลียนเฟยรู้สึกประหลาด "ท่านรู้ว่ามีฝูงหมาป่าหรือ?"

"หมาป่าปกติไม่เคลื่อนไหวตามลำพัง"

"ข้ามาเมืองหลวงแคว้นเจาเพื่อหาคน!" เฮ่อเหลียนเฟยเหมือนจะตัดสินใจมาแล้ว เอ่ยกับนางว่า "แต่ว่ามาหาใครตอนนี้ข้ายังบอกท่านไม่ได้"

มาหาคนสินะ

ฟู่จาวหนิงมองสีหน้าของเขาอยู่ตลอด รู้สึกว่าเขาไม่ได้พูดโกหก

"ท่านไม่ใช่ถูกกดจุดชีพจรอยู่หรือ หนีได้ด้วย?"