อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 280

ตบฉาดครั้งนี้ ทำเอาคนทั้งหมดในลานใจสั่นระรัว

คนที่อยู่ใกล้หน่อยกระทั่งลมหายใจยังตึงเครียดขึ้นมา ไม่กล้าจะหายใจเฮือกใหญ่

นายท่านจ้าวขุนนางผู้บัญชาการที่ได้รับการเชื่อใจจากองค์จักรพรรดิ ตอนนี้เองก็กำลังมีชื่อเสียง บางครั้งกระทั่งเครือพระญาติบางส่วนก็ยังต้องยอมให้เขา

ดังนั้นจ้าวหรูจึงกำเริบเสิบสานในเมืองหลวงมาแต่ไหนแต่ไร ไม่มีใครกล้าไปหาเรื่องด้วย

ลูกขุนนางที่มีความสัมพันธ์อันดีกับเหล่าองค์หญิงอย่างหลินหวานซิน ก็ยังต้องเกรงอกเกรงใจกับนาง ต่อให้ทั้งสองคนไม่สนิทกันนัก เที่ยวเล่นด้วยกัน แต่ถ้าจุดที่ต้องให้หน้าแก่นางก็คือต้องให้

ทว่าตอนนี้จ้าวหรูกลับถูกทหารคนหนึ่งตบฉาดเข้าที่หน้า！

จ้าวหรูสมองมึนงงไปหมด ทั่วร่างทั้งเจ็บทั้งชา ยืนอยู่ที่นั่นสงสัยต่อชีวิตคนขึ้นมา

นางไม่เชื่อ ไม่อยากจะเชื่อ

มีคนกล้าตบหน้านาง！

จ้าวเฉินเองก็หน้าเปลี่ยนสี กำหมัดแน่น

เขาเองก็พยายามควบคุมตนเองถึงไม่ได้เหวี่ยงหมัดเข้าใส่ชิงอี นี่คอือ๋องเจวี้ยน ลูกมือของอ๋องเจวี้ยน！

ก่อนหน้านี้อ๋องเจวี้ยนทำตัวเงียบเชียบจนไม่มีใครสัมผัสถึงตัวตนได้มาโดยตลอด ครั้งนี้กลับทำให้พวกเขาสลักลึกความจำลงไปลึกสุด

"อ๋องเจวี้ยนลงมือกับแม่นางคนหนึ่งเช่นนี้ เกรงว่าจะไม่ดีเสียกระมัง?"

จ้าวเฉินกัดฟันพูดขึ้นมาคำหนึ่ง

หญิงสาวมากมายในลาน พอเห็นอ๋องเจวี้ยนลงมือกับหญิงสาวคนหนึ่ง ก็ควรจะรังเกียจเขาใช่ไหม?

แต่พอเขาพูดจบกลับเห็นสายตาของหลินหว่านซินจ้องมองอ๋องเจวี้ยนอย่างเคลิบเคลิ้ม

จ้าวเฉินอึดอัดในใจขึ้นมา

"รู้ไหมว่าไม่เคารพต่อราชวงศ์มีโทษอะไร?" เสียงของอ๋องเจวี้ยนเอ่ยขึ้นเรียบๆ ราวกับว่าไม่ได้เอาเรื่องนี้มาใส่ใจเลย

"ข้าไม่เคาระต่อราชวงศ์เมื่อไรกัน?" จ้าวหรูในที่สุดก็หาเสียงตัวเองกลับมาได้แล้ว

ใบหน้าของนางร้อนวูบวาบ มือของตนเองกุมไว้ยังไม่กล้าเปิดออก กลัวว่าพอเปิดออกจะทำให้คนเห็นรอยแดงบนใบหน้าตน

ต่อให้ปิดหน้าไว้ นางตอนนี้ก็ยังรู้สึกขายหน้าจะตายอยู่แล้ว

"เมื่อครู่เจ้าชี้หน้าตะโกนใส่ใครกันล่ะ?" อ๋องเจวี้ยนกวาดสายตาเย็นชาใส่นาง

"ดังนั้น เจ้าตอนนี้เข้าใจแล้วใช่ไหม? ข้าไม่สั่งให้กุดนิ้วของเจ้าทิ้ง ก็ถือว่าปรานีแค่ไหนแล้ว"

อ๋องเจวี้ยนพูดพลางกวัวมือไปทางฟู่จาวหนิง "จาวหนิง มานี่"

ฟางซือฉิงถลึงตาโตมองฟู่จาวหนิง

นางๆๆ

นางไม่ใช่ออกเรือนไปกับรัฐทายาทเซียวหรอกหรือ?

เสี่ยวเถาได้สติกลับมาแล้ว นางดีใจจนตาเป็นประกาย ผลักฟู่จาวหนิงออกไปเบาๆ ขณะเดียวกันก็ดึงฟางซือฉิงเอาไว้ "คุณหนู ท่านอ๋องเรียกท่านแล้ว！"

รีบออกไปสิ

ดีเหลือเกิน ท่านอ๋องยังยืนอยู่ข้างคุณหนู

ฟุ่จาวหนิงเดนิไปอยู่ข้างๆ เซียวหลันยวนท่ามกลางสายตาคนทั้งหมด จากนั้นก็เห็นหลินหว่านซินที่แข็งเป็นไก่สลักไม้ไปแล้ว กระซิบไปที่ข้างหูเซียวหลันยวน "ท่านจะทำอะไรเนี่ย?"

เซียวหลันยวนคว้ามือของนางไว้ "ปกป้องเจ้าอย่างไร ดูไม่ออกหรือ?"

ก็มองออกอยู่นั่นล่ะ！ นางไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงต้องมาปกป้องตนเองอย่างนี้ต่างหาก！