อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 280

ตบฉาดครั้งนี้ ทำเอาคนทั้งหมดในลานใจสั่นระรัว

คนที่อยู่ใกล้หน่อยกระทั่งลมหายใจยังตึงเครียดขึ้นมา ไม่กล้าจะหายใจเฮือกใหญ่

นายท่านจ้าวขุนนางผู้บัญชาการที่ได้รับการเชื่อใจจากองค์จักรพรรดิ ตอนนี้เองก็กำลังมีชื่อเสียง บางครั้งกระทั่งเครือพระญาติบางส่วนก็ยังต้องยอมให้เขา

ดังนั้นจ้าวหรูจึงกำเริบเสิบสานในเมืองหลวงมาแต่ไหนแต่ไร ไม่มีใครกล้าไปหาเรื่องด้วย

ลูกขุนนางที่มีความสัมพันธ์อันดีกับเหล่าองค์หญิงอย่างหลินหวานซิน ก็ยังต้องเกรงอกเกรงใจกับนาง ต่อให้ทั้งสองคนไม่สนิทกันนัก เที่ยวเล่นด้วยกัน แต่ถ้าจุดที่ต้องให้หน้าแก่นางก็คือต้องให้

ทว่าตอนนี้จ้าวหรูกลับถูกทหารคนหนึ่งตบฉาดเข้าที่หน้า！

จ้าวหรูสมองมึนงงไปหมด ทั่วร่างทั้งเจ็บทั้งชา ยืนอยู่ที่นั่นสงสัยต่อชีวิตคนขึ้นมา

นางไม่เชื่อ ไม่อยากจะเชื่อ

มีคนกล้าตบหน้านาง！

จ้าวเฉินเองก็หน้าเปลี่ยนสี กำหมัดแน่น

เขาเองก็พยายามควบคุมตนเองถึงไม่ได้เหวี่ยงหมัดเข้าใส่ชิงอี นี่คอือ๋องเจวี้ยน ลูกมือของอ๋องเจวี้ยน！

ก่อนหน้านี้อ๋องเจวี้ยนทำตัวเงียบเชียบจนไม่มีใครสัมผัสถึงตัวตนได้มาโดยตลอด ครั้งนี้กลับทำให้พวกเขาสลักลึกความจำลงไปลึกสุด

"อ๋องเจวี้ยนลงมือกับแม่นางคนหนึ่งเช่นนี้ เกรงว่าจะไม่ดีเสียกระมัง?"

จ้าวเฉินกัดฟันพูดขึ้นมาคำหนึ่ง

หญิงสาวมากมายในลาน พอเห็นอ๋องเจวี้ยนลงมือกับหญิงสาวคนหนึ่ง ก็ควรจะรังเกียจเขาใช่ไหม?

แต่พอเขาพูดจบกลับเห็นสายตาของหลินหว่านซินจ้องมองอ๋องเจวี้ยนอย่างเคลิบเคลิ้ม

จ้าวเฉินอึดอัดในใจขึ้นมา

"รู้ไหมว่าไม่เคารพต่อราชวงศ์มีโทษอะไร?" เสียงของอ๋องเจวี้ยนเอ่ยขึ้นเรียบๆ ราวกับว่าไม่ได้เอาเรื่องนี้มาใส่ใจเลย

"ข้าไม่เคาระต่อราชวงศ์เมื่อไรกัน?" จ้าวหรูในที่สุดก็หาเสียงตัวเองกลับมาได้แล้ว

ใบหน้าของนางร้อนวูบวาบ มือของตนเองกุมไว้ยังไม่กล้าเปิดออก กลัวว่าพอเปิดออกจะทำให้คนเห็นรอยแดงบนใบหน้าตน

ต่อให้ปิดหน้าไว้ นางตอนนี้ก็ยังรู้สึกขายหน้าจะตายอยู่แล้ว

"เมื่อครู่เจ้าชี้หน้าตะโกนใส่ใครกันล่ะ?" อ๋องเจวี้ยนกวาดสายตาเย็นชาใส่นาง