อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 374

"ใช่ไหมล่ะ? พระชายาอ๋องเจวี้ยนคนนี้แม้อายุยังน้อย แต่วิชาแพทย์ก็ยอดเกิดใคร แล้วยังหยิ่งยโสอีกด้วย"

หมอเทวดาหลี่ยิ้มๆ ลุกขึ้นยืน ใช้แขนเสื้อเช็ดๆ เหงื่อบนหน้าผาก "เช่นนั้น ท่านเสิ่น พวกเรากลับเมืองหลวงกันก่อนเถิด กลับถึงเมืองหลวงแล้วจะจ่ายยาบำรุงให้ท่านเสิ่นเสียก่อน ท่านมายังเมืองหลวงแคว้นเจาของพวกเราครั้งแรก ต้องหลีกเลี่ยงจากเรื่องการปรับตัวกับสภาพแวดล้อมไม่ได้"

"โอ้ เช่นนั้นก็ขอบคุณหมอเทวดาหลี่มาก"

ท่านเสิ่นพยักหน้

เขาเห็นพ่อลูกหมอเทวดาหลี่ออกจากเพิงน้ำชา รีบร้อนจากไป

องครักษ์คนหนึ่งที่ยืนอยู่ด้านหลังเขาเดินเข้ามา เอ่ยเสียงต่ำ "นายท่าน หมอเทวดาหลี่คนนี้ดูแล้วกลัวอ๋องเจวี้ยนเหลือเกิน"

"อืม แต่ก็แค่นั้นล่ะ"

ท่านเสิ่นถอนหายใจ

พอฟังน้ำเสียงของเขาแล้วก็ผิดหวังเสียจริง

เดิมทีได้ยินชื่อเสียงของหมอเทวดาหลี่ เขายังคิดว่าเป็นหมอเทวดาจริงๆ ผลลัพธ์คืออีกฝ่ายจับชีพจรเขาถึงสองครั้ง แต่กลับพูดอะไรออกมาไม่ได้สักคำ เอาแต่แก้ตัว

เขาจะมองไม่เห็นถึงความกลวงของหมอเทวดาหลี่เลยหรือ?

ไม่ได้มีฝีมือเอาเสียเลย นี่ยังเรียกว่าหมอเทวดาได้หรือ?

โรงหมอเมตตานี้นับวันยิ่งไม่ได้เรื่อง ป้ายม่วงอาชีพแพทย์ตอนนี้ก็คงจะแจกกันตามใจแล้วกระมัง?

ซ่งอวิ๋นเหยาเดินเข้ามา เอ่ยขึ้นเสียงแผ่วกับท่านเสิ่น "ท่านเสิ่นเองก็อย่าเพิ่งกังวลเลย วิชาแพทย์ของหมอเทวดาหลี่นั้นยอดเยี่ยมอยู่ เพียงแต่เขาค่อนข้างจะระมัดระวังเท่านั้น ดังนั้นจึงไม่พูดออกมาจากการจับชีพจรแค่รอบเดียว หลังจากถึงเมืองหลวง เขาน่าจะมีวิธีการรักษาอื่นอีก"

"ขอบคุณมากแม่นางซ่ง"

ท่านเสิ่นเองก็ไม่ได้เรียกนางว่าท่านหญิงอวิ๋นเหยาเหมือนคนอื่น

ซ่งอวิ๋นเหยารู้สึกว่าตอนที่ท่านเสิ่งเรียกนางเช่นนี้ดูเหินห่าง แล้วยังดูเหมือนเย็นชากันนางห่างออกไปนับพันลี้อีกด้วย

"ท่านเสิ่นหลังจากถึงเมืองหลวงแล้วก็พักที่บ้านพวกเราเถิด บ้านของพวกเรามีเรือนแห่งหนึ่งค่อนข้างเงียบสงบ"

"ไม่ต้องลำบากแม่นางซ่งหรอก ถึงตอนนั้นข้าเช่าเรือนเล้กด้านนอกก็พอแล้ว"

"ท่านเสิ่นไม่ต้องเกรงใจ"