อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 376

ม่านรถเลิกออก อ๋องเจวี้ยนลงจากรถม้า

ซ่งอวิ๋นเหยามองชายหนุ่มตรงหน้า เขาสูงกว่าหลายปีก่อนหน้ามากเลย ตอนนี้นางต้องเงยหน้ามองเขาแล้ว

บนหน้าเขาสวมหน้ากากเงินไว้ ปิดบังหน้าผากจนถึงจมูก แต่เผยริมฝีปากกับคางของเขาออกมา เส้นโครงเองก็งดงาม

พอเทียบกับหลายปีก่อนหน้า ตอนนี้ก็กลายเป็นชายหนุ่มที่เติบโตสมบูรณ์แบบแล้ว

ครั้งที่แล้วตอนที่นางเห็นเขา เขายังเป็นแค่เด็กหนุ่ม เด็กหนุ่มร่างบาง ดูแล้วอ่อนแอกระเสาะกระแสะ

ดังนั้นในสมองซ่งอวิ๋นเหยาจึงหยุดไว้ที่ความทรงจำนั้นมาตลอด

ครั้งนี้พบกับองค์รัชทายาทต้าชื่อ นางถึงถูกชายร่างสูงใหญ่เช่นนั้นดึงดูดไป

แต่ตอนนี้พอมาเห็นอ๋องเจวี้ยนที่หล่อเหลาสูงชะลูด จู่ๆ นางก็รู้สึกเสียใจขึ้นมา ทำไมถึงไม่คิดนะว่าอ๋องเจวี้ยนเองก็จะเติบโตขึ้นด้วย?

นางเอาแต่จดจำเขาที่เป็นชายหนุ่มร่างผอมบางอ่อนแอไว้ตลอด ในใจไม่ได้ลุ่มหลงอะไรนัก เพียงแต่ตัวตนฐานะของอ๋องเจวี้ยน จึงเสียดายที่จะปล่อยไป

ตอนที่พบกับองค์รัชทายาทต้าชื่อนางถึงอ่อนไหวขึ้นมา

ถ้านางเห็นอ๋องเจวี้ยนเช่นนี้ก่อน นางไม่มีทางอ่อนไหวกับองค์รัชทายาทต้าชื่อแน่ ถึงอย่างไรถ้าหากเป็นไปได้ล่ะก็ นางก็คิดจะอยู่ในแคว้นเจา จะไม่ออกเรือนไปยังต้าชื่อแล้ว

"หลันยวน"

ใจดวงน้อยเต้นปึงปัง ใบหน้าซ่งอวิ๋นเหยามีหมอกแดงลอยขึ้นมา นางเข้าไปต้อนรับ เดินมาถึงเบื้องหน้าอ๋องเจวี้ยน เสียงก็อ่อนลงกว่าปกติถึงสามส่วน

"ไม่เจอกันเสียนาน คิดไม่ถึงเลยว่าท่านจะออกจากเมืองมารรับข้า"

หงจั๋วเองก็กระโดดลงมาจากรถม้าแล้ว

สายตานางตกอยู่บนใบหน้าซ่งอวิ๋นเหยา

ซ่งอวิ๋นเหยาออกจากเมืองหลวงไปกว่าครึ่งปีแล้ว ไม่เจอกันครึ่งปีนี้ นางสวยขึ้นมาอีกพอควร ดูท่าช่วงนี้นางใช้ชีวิตในต้าชื่อได้ไม่เลวเลย

"คารวะท่านหญิงอวิ๋นเหยา" หงจั๋วขึ้นมามาคารวะ

"อ๊ะ ข้าจำเจ้าได้ เจ้าคือหงจั๋วใช่ไหม?"

ซ่งอวิ๋นเหยาพูดกับหงจั๋วอย่างอ่อนโยน แล้วยังเผยรอยยิ้มออกมา ทำให้คนรุ้สึกได้ถึงความอ่อนโยนดีงามและยังสนิทชิดเชื้อด้วย