(นิยายแปล) Perfect Superstar นิยาย บท 102

ตอนที่ 102 หลี่มู่ไป๋

ความโดดเดี่ยวเป็นความรื่นเริงของคนคนหนึ่ง และความรื่นเริงก็เป็นความโดดเดี่ยวของกลุ่มคน

ลอสบาร์ เป็นไนท์คลับที่หลบอยู่ในมุมหนึ่งของย่านซานหลี่ถุนแห่งกรุงปักกิ่ง

นอกจากคนวงในแล้ว คนทั่วไปที่รู้จักร้านนี้มีไม่มาก แม้จะมีป้ายชื่อว่าเป็นบาร์แขวนอยู่ แต่ก็เป็นไนท์คลับจริงๆ เพราะบาร์และไนท์คลับนั้นแตกต่างกันมาก

ไนท์คลับจะให้บริการลูกค้าทั้งเครื่องดื่มและอาหาร มีพื้นที่และสิ่งอำนวยความสะดวกครบตามที่ลูกค้าต้องการ ให้ทุกคนที่เข้ามาได้กิน ดื่มและเล่นกันอย่างเต็มที่ ให้สัมผัสที่เหมือนความฝัน ทั้งยังให้ประสบการณ์ความบันเทิง

ย่านซานหลี่ถุนมีไนท์คลับอยู่ไม่น้อย แต่ร้านที่มาเป็นอันดับต้นๆ และมีอิทธิพล ไม่มีร้านไหนเทียบเท่ากับลอสบาร์ได้เลย

แต่ลูกค้าธรรมดาเข้าไปไม่ได้ เข้าได้เฉพาะสมาชิกเท่านั้น

ทุกคืน ที่จอดรถด้านหน้าลอสบาร์มีรถสปอร์ตหรูจอดเต็มไปหมด มีทั้งรถเบนซ์ บีเอ็มดับเบิลยูให้เห็นไม่น้อย เฟอร์รารี่ แลมโบกินี มาเซอร์ราติ ปอร์เช่ เป็นต้นก็พบบ่อย

เพิ่งเลยเวลาสี่ทุ่มไปเล็กน้อย รถปอร์เช่สี่ประตูรุ่น F17 คันหนึ่งเข้ามาจอดในที่จอดรถลูกค้าระดับวีไอพีอย่างเงียบๆ

รถสปอร์ตไฟฟ้าหรูหราคันนี้เป็นรถปอร์เช่รุ่นใหม่ที่เพิ่งออกตลาดมาในปีนี้ ตัวรถเป็นแหล่งรวมนวัตกรรมทางเทคโนโลยีที่เพิ่งออกมาใหม่ล่าสุด การชาร์จไฟครั้งเดียวสามารถวิ่งได้ไกลถึง 700 กว่ากิโลเมตร เพิ่มความเร็วด้วยอัตราเร่งตั้งแต่ 0-100 กิโลเมตร ภายในเวลา 3.5 วินาที ราคาของรุ่นมาตรฐานสำหรับรุ่นนี้สูงถึงห้าล้าน!

จุดเด่นที่สำคัญที่สุดคือความเงียบ ราวกับเสือดาวที่กำลังซุ่มล่าสัตว์อยู่ในป่า เวลาพุ่งตัวออกไปจับเหยื่อแทบไม่ส่งเสียงและรวดเร็วเหนือคำบรรยาย แอบซ่อนพลังที่ทำให้คนหวาดหวั่น

ดังนั้นเมื่อรุ่น F17 ถูกเปิดตัว ก็เข้าตาบรรดาชายหนุ่มลูกเศรษฐีทั้งหลาย ที่จองคิวไว้ถึงปี 2018

ในเมืองหลวง รถปอร์เช่รุ่น F17 มีอย่างมากไม่ถึง 10 คัน

ประตูสีบรอนซ์เงินเปิดออก คนหนุ่มเรียงตัวกันลงมาจากรถ 5 คน มุ่งหน้าไปที่ประตูลอสบาร์

ชายหนุ่มอายุ 20 ต้นๆ เดินอยู่หน้าสุด ส่วนสูง 175 เซนติเมตร ผมทรงสั้นดูแล้วสดใส เขาสวมชุดสบายๆ สีขาว แต่ดูออกว่ากางเกงยีนส์และรองเท้าถูกสั่งทำขึ้น เพราะไม่มีสัญลักษณ์ยี่ห้อใดๆ

“คุณหลี่ สวัสดียามเย็นครับ!”

พนักงานที่ยืนเฝ้าประตูอยู่โค้งคำนับพร้อมกับผลักเปิดประตูกระจกออก

ชายหนุ่มชุดขาวยื่นแบงก์สีแดงส่งให้ ถามว่า “พวกซาเจียหาวมาหรือยัง พี่เฟนนี่ล่ะ”

พนักงานรับธนบัตรมากำไว้ในมืออย่างคุ้นเคย รีบตอบว่า “พวกคุณซามาตั้งแต่เมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนแล้วครับ คุณเฟนนี่มาช้ากว่าหน่อย ทุกท่านอยู่ด้านในแล้วครับ”

ชายหนุ่มชุดขาวพยักหน้า สาวเท้าก้าวยาวเข้าไปในบาร์

“โอ้โห ดูซิว่าใครมา”

เขาเพิ่งเดินเข้ามาถึง ก็ถูกคนเห็นเข้า “นี่ไม่ใช่คุณชายหลี่มู่ไป๋ คุณชายสามแห่งตระกูลหลี่เหรอ”

น้ำเสียงดูถากถาง ยิ่งกว่านั้นคือน้ำเสียงนั้นดังกดข่มไปทั่วบริเวณ เสียงทักทายดังจนคนอื่นโดยรอบได้ยิน “ได้ยินว่าช่วงนี้นายตั้งวงดนตรีขึ้นใหม่? คืนนี้พาพรรคพวกมาเปิดตัวหรือไง”

ผู้ที่ออกมาขวางทางหลี่มู่ไป๋เป็นชายหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกันสวมเสื้อยืดสีดำ การแต่งตัวของเขาดูทันสมัยกว่าฝ่ายแรกมาก บนร่างกายห้อยเครื่องประดับทางศาสนาหลายอย่าง บนหูซ้ายใส่ต่างหูเพชรสามอัน ดูรวมๆ แล้วเป็นแฟชั่นของเกาหลี

ชายหนุ่มมีส่วนสูงไม่เท่าหลี่มู่ไป๋ เวลาพูดจาเขาต้องเชิดหน้าขึ้นสูง ยิ่งทำให้ดูจองหองมากกว่าเดิม

หลี่มู่ไป๋หัวเราะออกมา “ซาเจียหาว ฉันตั้งวงดนตรีไม่ได้ไปรบกวนนายสักหน่อย? นายควรเป็นห่วงผู้ออกอากาศสาวคนนั้นของนายจะดีกว่านะ ใช่แล้ว ฉันยังไม่ได้ขอบใจนายเลย ที่ครั้งก่อนแพ้พนันให้ฉันตั้งแสน ฉันจะได้เอาเงินไปแต่งรถใหม่ พื้นรองรถยังไงก็ต้องใช้หนังแกะถึงจะเหยียบสบายเท้า”

ชายใส่เสื้อยืดสีดำหรือซาเจียหาว คือคนที่ลงพนันกับหลี่มู่ไป๋ในชื่อว่าอาลซัสเมื่อครั้งการแข่งขันแสดงในเว็บไซต์ ‘จิงอวี๋ทีวี’ เนื่องจากลู่เฉินที่หลี่มู่ไป๋ให้การสนับสนุนชนะเลิศเป็นอันดับที่สอง เขาจึงเป็นผู้ชนะพนัน

ส่วนความสัมพันธ์ของซาเจียหาวกับผู้ออกอากาศสาวอวี่เก๋อเก๋อที่เขาให้การสนับสนุนนั้น หลี่มู่ไป๋พอรู้มาบ้าง!

“ฉันไม่รู้ว่านายพูดถึงเรื่องอะไร!”

ซาเจียหาวสะดุ้งเหมือนแมวถูกเหยียบหาง เขามองหญิงสาวสองคนที่กำลังเดินเข้ามาอย่างมีพิรุธ แล้วพูดอย่างหงุดหงิดว่า “แสนหนึ่งแค่จิ๊บจ๊อย ยังไม่พอค่าอาหารมื้อหนึ่งของฉันเลย มีแต่นายเท่านั้นแหละที่เห็นว่าแพง เฮอะ!”

หลี่มู่ไป๋ขี้เกียจสนใจเขาอีก หันไปต้อนรับหญิงสาวที่มุ่งตรงเข้ามา “พี่เฟนนี่!”

หญิงสาวที่ชื่อเฟนนี่คนนี้มีหน้าตาสวยงามโดดเด่น ผมยาวสลวยคลอเคลียบนบ่าขาวผ่อง เสื้อผ้ายี่ห้อแชนแนลคอลเลคชั่นฤดูร้อนทั้งชุดมองดูแล้วอ้อนแอ้นน่าทะนุถนอม ดวงตาเป็นประกายที่พร้อมสะกดวิญญาณราวกับกำลังบอกอะไรบางอย่าง

“พวกนายสองคน ทำไมชอบเถียงกันทุกครั้งที่เจอ”

เธอตำหนิ “ขืนเป็นแบบนี้อีก ฉันกับเสี่ยวชิ่งจะไปแล้ว ให้พวกนายเล่นกันเอง!”

หลี่มู่ไป๋รีบยกมือสองข้าง “ผมผิดไปแล้วครับ ผมจะไม่ทะเลาะกับเจ้าปัญญาอ่อนนั่นอีก”