(นิยายแปล) Perfect Superstar นิยาย บท 105

ตอนที่ 105 ซาบซึ้งและขอบคุณ

วันที่ 24 กรกฎาคม เวลา19.05 น.

เมืองปินไห่ มณฑลเจ๋อตง หมู่บ้านตงผิง ตึกที่ 7 ห้อง 201 ในห้องครัว

ฟางอวิ๋นนำถ้วยและตะเกียบที่เพิ่งล้างสะอาดเก็บเข้าตู้

“แม่ รีบมาดูเร็ว!”

จากห้องรับแขกด้านนอก เสียงเรียกอย่างตื่นเต้นของลู่เสวี่ยดังขึ้นมา “การแข่งขันของพี่จะเริ่มแล้ว!”

“รู้แล้วน่า!”

ฟางอวิ๋นรับคำ เช็ดมืออันเปียกปอนกับผ้ากันเปื้อนที่ผูกอยู่รอบเอวอย่างลวกๆ รีบวิ่งออกมา

เธอนั่งข้างลู่เสวี่ย จ้องดูภาพในโทรทัศน์นิ่งค้าง บ่นออกมาว่า “มีพี่ชายลูกที่ไหน ยังเป็นข่าวฮอตนิวส์อยู่เลย! เด็กคนนี้นี่ชอบหลอกแม่อยู่เรื่อย!”

ลู่เสวี่ยหัวเราะชอบใจ กอดแขนฟางอวิ๋น ซบศีรษะลงบนบ่าของเธอพลางบอก “ถ้าแม่ยังไม่มา แสดงว่ากำลังยุ่งอยู่ หนูเลยหลอกแม่ให้มาพักผ่อนก่อน เดี๋ยวจะถึงรายการของพี่แล้ว”

“พรุ่งนี้จะให้ลูกทำความสะอาดบ้านทั้งหมด!”

ฟางอวิ๋นส่ายหัวอย่างเหนื่อยหน่าย นัยน์ตาเอ่อคลอไปด้วยความรักและอ็นดู

แต่ดวงตายังจ้องเขม็งอยู่ที่หน้าจอ

…

เวลา 19.15น.

ห่างออกไปสองพันกิโลเมตรในเมืองหลวง หอพักนักศึกษามหาวิทยาลัยครูแห่งนครปักกิ่ง ตึกหมายเลข 7 ห้อง 305

เยี่ยจื่อถงนั่งพิงหัวเตียงอยู่คนเดียว สวมหูฟังเปิดคอมพิวเตอร์

หลายวันนี้รูมเมทของเธอต่างออกไปเที่ยว แต่เธอก็ไม่เหงาเลย กลับรู้สึกถึงความพึงพอใจว่าทั้งหมดบนโลกใบนี้เป็นของเธอเพียงผู้เดียว เธอเลื่อนนิ้วควบคุมเม้าส์ไปเปิดเว็บเบราว์เซอร์อย่างคุ้นเคย เปิดที่อยู่เว็บไซต์ที่เก็บเอาไว้

บนหน้าเว็บไซต์ปรากฏรายการ ‘ขับร้องให้ก้องจีน’ แห่งเมืองหลวงขึ้น เป็นรอบคัดเลือก 32 คนเหลือ16 คน เข้าสู่การนับถอยหลังเริ่มรายการ

จ้องมองตัวเลขเวลาที่เหลือน้อยลงเรื่อยๆ หัวใจของเยี่ยจื่อถงพลันเต้นแรงขึ้นมา!

เธอไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าใบหน้าของเธอแดงระเรื่อขึ้น

เหมือนดอกท้อสีสดใส

…

เวลา 19.20 น.

ย่านทะเลสาบโห่วไฮ่ บาร์เดย์ลิลลี่

วันนี้เป็นคืนวันสุดสัปดาห์ แม้ว่าจะยังไม่ถึงช่วงเวลาทอง แต่ทั้งบาร์กลับไม่มีที่นั่งเหลือแล้ว

น่าแปลกที่บนเวทีไม่มีการร้องเพลงจากนักร้องคนใด แม้แต่ดนตรียังไม่มีเลย

บนจอแอลอีดีขนาดใหญ่กำลังฉายข่าวของช่องโทรทัศน์ จากตราโลโก้มุมด้านซ้ายของจอเป็นสัญลักษณ์ของช่องสถานีโทรทัศน์ปักกิ่ง

สถานการณ์แบบนี้มักไม่มีให้เห็นได้บ่อยนัก…ใครจะมานั่งดูข่าวในบาร์?

ผ่านไปครู่หนึ่ง เฉินเจี้ยนหาวถือไมโครโฟนขึ้นไปบนเวที

พูดใบหน้าเปื้อนยิ้มว่า “เชื่อว่าทุกคนคงรู้แล้วว่า คืนนี้นักร้องหลักที่เคยร้องเพลงอยู่ในบาร์เดย์ลิลลี่ของเราลู่เฉิน เข้าร่วมการประกวดร้องเพลงรายการ ‘ขับร้องให้ก้องจีน’ รอบ 32 คนคัดเลือกเหลือ 16 คนสุดท้ายในวันนี้”

“พวกเราจะดูการถ่ายทอดสดพร้อมกันที่นี่ เพื่อส่งกำลังใจให้ลู่เฉิน พวกเราต่างเป็นทีมญาติมิตรของเขา!”

“คืนนี้ค่าเครื่องดื่มทั้งหมดลด 20 เปอร์เซ็นต์!”

เสียงปรบมือ เสียงหัวเราะ เสียงเป่าปาก เสียงดีใจดังขึ้นในบาร์ทั่วไปหมด

แขกหลายคนยกแก้วในมือขึ้นสูง แสดงความขอบคุณต่อเฉินเจี้ยนหาว ขณะเดียวกันก็เพื่อส่งเสริมลู่เฉิน

อย่าให้ทุกคนผิดหวังนะ!

…

เวลา 19.25 น.

ศูนย์ความคิดสร้างสรรค์หลันเทียน ตึก A8 ห้อง 1905 ออฟฟิศของลู่เฉิน

ออฟฟิศที่ยังตกแต่งไม่เสร็จข้าวของรกรุงรังไปหมด โต๊ะทำงานและเก้าอี้วางกระจัดกระจายไปทั่ว มุมผนังมีกล่องวอลเปเปอร์ทั้งเล็กใหญ่กองรวมกันอยู่ อากาศในห้องอบอวลไปด้วยกลิ่นกาว

ในห้องออกอากาศสด หลี่เฟยอวี่กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวใหม่ เขาสวมหูฟังอันใหญ่เผชิญหน้าอยู่กับคอมพิวเตอร์ใหม่ กล้องถ่ายวีดีโอใหม่ และไมโครโฟนใหม่ ตะโกนเสียงดังว่า “ทุกคนดูให้ดี เหลือเวลาอีกห้านาที”

“พอเพลงเริ่มขึ้น ทุกคนร้องไฮออกมาดังๆ เลย ตามผม…”

“เชียร์ลูกพี่ลู่เฉินไปพร้อมกัน!”

“สู้ๆ!”

บนหน้าจอมีข้อความใหม่เด้งขึ้นมานับไม่ถ้วน ลูกบอลปลาอีกมากมายร่วงลงมาเหมือนฝนตก

เรือบรรทุกเครื่องบินลำใหญ่เข้ามาในจออย่างโอ่อ่าแล้วผ่านไป!

…

เวลา 19.27 น.

แกรนด์สตูดิโอของสถานีโทรทัศน์ปักกิ่ง เขตรอหลังเวที

ลู่เฉินกอดกีตาร์สุดที่รักเอาไว้ รอเวลาขึ้นเวที

ด้านนอกเสียงของพิธีกรดังกึกก้องขึ้น

คืนนี้รายการ ‘ขับร้องให้ก้องจีน’ การแข่งขันรอบคัดเลือกรอบ 32 คนเหลือ 16 ผู้แข็งแกร่ง ด้วยการลงคะแนนจากผู้ชมในห้องส่งและการโหวตจากผู้ชมทางบ้าน เวลาที่เคยออกอากาศช้ากว่าเวลาเริ่มถ่ายทำ 60 นาทีเปลี่ยนเป็น 5 นาที ถือว่าเป็นการถ่ายทอดสดของจริงแล้ว!

ลู่เฉินถูกจัดอันดับให้ขึ้นเวที ได้หมายเลข 001

เบื้องหลังยังมีผู้เข้าแข่งขันอีก 31 คน ล้วนแล้วแต่คัดเลือกมาจากคนเป็นพันเป็นหมื่น ถึงได้คู่แข่งที่สมน้ำสมเนื้อกันในคราวนี้

คืนนื้ ต้องมีผู้เข้าแข่งขันครึ่งหนึ่งถูกคัดออกไป อำลาเวทีกลับบ้านไปก่อน

ลู่เฉินรู้ว่าทั้งหน้าจอโทรทัศน์และหน้าจอคอมพิวเตอร์ มีอีกหลายคนทั้งที่เขารู้จักและไม่รู้จักกำลังรอดูเขาร้องเพลงอยู่ ในนั้นเป็นญาติและเพื่อนฝูง

แต่เขาไม่มีความตื่นเต้นแม้แต่น้อย เขาสงบสุขราวกับกำลังจะได้ดื่มชายามบ่ายและพูดคุยกับเพื่อนเก่า