(นิยายแปล) Perfect Superstar นิยาย บท 109

ตอนที่ 109 พบโดยบังเอิญ

ชื่อเสียงของศูนย์การค้าเสวียซื่อแม้จะไม่โด่งดัง แต่ก็เป็นแบรนด์ที่เชื่อถือได้ในย่านเมืองมหาวิทยาลัย

พื้นที่ของมันกว้างขวางพอ เป็นศูนย์รวมของแหล่งการค้า พวกซูเปอร์มาร์เก็ต ร้านอาหาร โรงภาพยนตร์ ร้านอินเทอร์เน็ต ร้านเกมสามารถอยู่ข้างในได้ทั้งวันโดยไม่รู้สึกเบื่อ มีที่กินดื่ม ที่เที่ยวมีที่เล่นสนุก

ทำเลที่ตั้งของศูนย์การค้าเสวียซื่อนั้นชัดเจน กลุ่มลูกค้าหลักคือเหล่าบรรดาอาจารย์และนักศึกษาหลายแสนคนที่อยู่ในเมืองมหาวิทยาลัย นอกจากนั้นก็ยังมีคนทำงานในละแวกใกล้เคียงด้วย ในศูนย์การค้าไม่มีสินค้าแบรนด์หรู มีแต่สินค้าระดับกลางเป็นหลัก

เมื่อก่อนลู่เฉินเคยมาที่ศูนย์การค้าเสวียซื่อนี้หลายครั้งแล้ว ดังนั้นจึงคุ้นเคยกับย่านนี้เป็นอย่างดี

เขาขับรถพาลู่ซีไปจอดในที่จอดรถของศูนย์การค้าทางทิศเหนือเรียบร้อย จากนั้นค่อยเดินตามทางเดินเข้าสู่ด้านใน

เพราะว่าวันนี้เป็นวันสุดสัปดาห์ ในศูนย์การค้าจึงมีผู้มาเยือนคึกคักมาก

“เรากินข้าวกันก่อนเถอะ…”

ลู่เฉินมองเวลาเห็นเลย 5 โมงเย็นไปแล้ว จึงพูดขึ้นว่า “ร้านอาหารอวิ๋นจิ่นของที่นี่อร่อยดี ราคาก็ไม่แพง”

ลู่ซีตอบ “ดีเหมือนกัน สั่งกับข้าวแค่สองสามอย่างก็พอ ฉันกินได้ไม่เยอะ”

ลู่เฉินยิ้ม “ช่วงนี้ผมเจริญอาหารมาก กับข้าวสองสามอย่างไม่พอ อย่างน้อยต้องห้าหกอย่าง!”

ลู่ซีเอื้อมมือหยิกแขนของเขา เตือนว่า “นายตัวใหญ่ขึ้นตั้งเยอะ”

กิริยาแบบนี้เมื่อก่อนเธอไม่ค่อยทำกับลู่เฉิน

เมื่อมาอยู่ในเมืองแปลกที่ใหม่ด้วยกัน เพื่อจุดมุ่งหมายเดียวกัน ความห่างเหินของทั้งสองคนที่มีมาตลอดกำลังลดน้อยลง

ขณะที่กำลังพูดคุยกันอยู่ ด้านหน้าก็มีหญิงสาวสี่คนเดินมาจากทางประตูใหญ่ บังเอิญเจอกับเขาทั้งสองคนพอดี

หนึ่งในนั้นเป็นสาวสวยใส่เสื้อสีเหลือง มีสีหน้าตกตะลึง ดูเหมือนไม่อยากจะเชื่อ

ส่วนหญิงสาวสวมกระโปรงสีขาวที่อยู่ข้างเธอหน้าซีดเผือด!

หญิงสาวคนนี้คือเยี่ยจื่อถง

เพื่อนร่วมห้องของเธอทั้งสามคน ปิดเทอมฤดูร้อนครั้งนี้พวกเธอเลือกที่จะอยู่ในมหาวิทยาลัยต่อ

คืนนี้เยี่ยจื่อถงถูกจั่วซินเถียนลากมาเดินเล่นในศูนย์การค้าด้วยกันพร้อมกับเพื่อนร่วมห้องอีกสองคน แต่ทั้งสองคิดไม่ถึงเลยว่าจะบังเอิญมาเจอกับลู่เฉิน

เมื่อเห็นลู่เฉินกับหญิงสาวข้างกายคุยเล่นหยอกล้อกันอย่างสนิทสนม หัวใจของเธอรู้สึกเหมือนถูกมีดแทง!

แม้เยี่ยจื่อถงจะรู้ดีว่าตัวเองและลู่เฉินไม่ได้มีความสัมพันธ์ฉันคนรัก แต่ภาพบาดใจตรงหน้าทำให้เธอรู้สึกเหมือนไม่มีที่จะยืน ทั้งโกรธ อับอาย เจ็บปวด ร้าวราน!

ไม่เพียงแต่จั่วซินเถียน เพื่อนร่วมห้องอีกสองคนต่างก็รู้จักลู่เฉิน และรู้ว่าพวกเขาทั้งสองคนศึกษาดูใจกันอยู่

“ลู่เฉิน!”

จั่วซินเถียนตะโกนเรียก “นายทำแบบนี้ได้ยังไง!”

เธอเตรียมจะบุกเข้ามาหาลู่เฉินด้วยความโมโห สุดท้ายถูกเยี่ยจื่อถงรั้งไว้

“ช่างเถอะ…”

จั่วซินเถียนไม่ยอม “จะช่างมันได้ยังไง? เธอชอบเขาขนาดนี้ เขากลับ…”

จากที่จั่วซินเถียนมอง ลู่เฉินช่างเหมือนชายหลายใจหลิวซื่อเหม่ยในตำนานจากละครโทรทัศน์ที่ได้ดูมา พอเริ่มมีชื่อเสียงก็หาภรรยาคนที่สามคนที่สี่ ทอดทิ้งความรักของเยี่ยจื่อถงไปคบหากับคนอื่น

เป็นเรื่องที่ทนไม่ได้

สิ่งที่ทำให้จั่วซินเถียนโกรธเป็นฟืนเป็นไฟคือ ผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างลู่เฉิน หากพูดถึงหน้าตาแล้วยังเทียบเยี่ยจื่อถงไม่ได้เลย

“เยี่ยจื่อ!”

ลู่เฉินที่ตะลึงเหมือนกันเมื่อรู้สึกตัวกลับมา เขาก็ทำอะไรไม่ถูก

เขารีบเข้าไปหาเยี่ยจื่อถง ถามว่า “เธอกับเถียนเถียนมาเดินเล่นที่นี่กันเหรอ”

เยี่ยจื่อถงสะบัดหน้าหนีไม่สนใจเขา แต่ขอบตาเริ่มแดง

“เถียนเถียน เราไปกันเถอะ”

จั่วซินเถียนกับเพื่อนสาวอีกสองคนต่างพากันมองลู่เฉินด้วยสายตาดูถูก เหมือนมีดคมกริบทิ่มแทงเนื้อ!

ลู่ซีมองดูด้วย ใบหน้าที่เหมือนจะยิ้มแต่ไม่ยิ้ม

ลู่เฉินดึงแขนของเยี่ยจื้อถงไว้ กลัวเธอจะวิ่งหนี ทำให้เรื่องเข้าใจผิดยิ่งไปกันใหญ่

“เยี่ยจื่อ นี่คือพี่สาวของฉัน พี่ลู่ซี วันนี้เขาเพิ่งมาจากบ้าน”

หา พี่สาว?

หญิงสาวอีกสามคนอ้าปากค้าง ตอนนี้เองที่พวกเธอเริ่มสังเกตเห็นว่าลู่ซีกับลู่เฉินมีความคล้ายคลึงกัน!

พวกเขาเป็นพี่น้องกัน

น่าขำสิ้นดี!

จั่วซินเถียนอายแทบแทรกแผ่นดินหนี หน้าแดงเป็นลูกตำลึง

เยี่ยจื่อถงที่เดิมทีอยากจะออกแรงสะบัดมือของลู่เฉินออกไป แต่พอได้ยินคำอธิบายของเขาแล้วก็อึ้งไป จากสีหน้าที่ซีดเผือดเมื่อครู่เริ่มมีสีชมพูระเรื่อขึ้นมา รู้สึกมือไม้เก้กังทำอะไรไม่ถูก

ความเข้าใจผิดนี้ช่างใหญ่หลวงนัก สิ่งสำคัญที่สุดคือเธอไม่มีเหตุผลจะต้องหึงหวง

ทั้งสองคนเพียงแต่รู้สึกดีต่อกันเท่านั้น

ตอนนี้เองลู่ซีก็เดินเข้ามาพร้อมกับใบหน้าเปื้อนยิ้ม

“สวัสดี ฉันเป็นพี่สาวของลู่เฉิน ชื่อลู่ซี เธอเป็นเพื่อนกับเขาเหรอ”

ลู่เฉินปล่อยมือเยี่ยจื่อถง แนะนำอย่างเก้อเขินว่า “พี่ นี่เยี่ยจื่อถง พวกเธอเป็นนักศึกษาที่มหาวิทยาลัยครูปักกิ่ง เป็นเพื่อนที่ผมรู้จักในปักกิ่ง”

เยี่ยจื่อถงกล้ำกลืนความอับอาย อาศัยแรงฮึดเงยหน้าขึ้น “พี่ลู่ซี สวัสดีค่ะ”

ลู่ซียิ้มแย้ม “ยินดีที่ได้รู้จักจ้ะ เธอชื่อเยี่ยจื่อใช่ไหม พอดีว่าฉันเพิ่งจะย้ายมาอยู่ที่นี่ วันนี้มาซื้อของยังไม่รู้จักร้านเลย เธอช่วยพาฉันไปดูหน่อยได้ไหม”

ต่อหน้าเยี่ยจื่อถง ลู่ซีเป็นพี่สาวที่อ่อนโยนแสนดี เธอจึงอดพยักหน้าไม่ได้

ความเข้าใจผิดผ่านไปแล้ว เยี่ยจื่อถงจึงแนะนำจั่วซินเถียนและเพื่อนร่วมห้องอีกสองคนของเธอให้ลู่ซีรู้จัก