(นิยายแปล) Perfect Superstar นิยาย บท 159

ตอนที่ 159 มาไทเปดูฝนตกในฤดูหนาว

แต่ก่อนลู่เฉินเคยเรียนเปียโน แต่ไม่ได้เรียนลึกมาก มากสุดก็เป็นแค่มือสมัครเล่นระดับสี่ระดับห้า

ตอนหลังเขามาฝึกกีตาร์ จึงทิ้งเปียโนไปโดยปริยาย จนกระทั่งช่วงนี้เขากลับมาเล่นใหม่อีกครั้ง

การเล่นเปียโนเป็นสิ่งที่เพิ่มระดับของตัวเองอย่างหนึ่ง และยังเป็นดนตรีประกอบที่ดีอีกด้วย โดยเฉพาะเวลาร้องเพลงรักโรแมนติก ประสิทธิผลจากเสียงบรรเลงของเปียโนใช่ว่าดนตรีชนิดอื่นจะเทียบได้ เพราะฉะนั้นลู่เฉินจึงยอมลำบากและฝึกฝนอีกครั้ง

ไม่ต้องถึงระดับมืออาชีพ แค่สามารถหลอกคนที่ไม่มีประสบการณ์ได้ก็พอ

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ ถ้าหากคุณละทิ้งผลประโยชน์ แล้วฝึกเล่นเปียโนจริงๆ จะเป็นเรื่องที่มีความสุขมากอย่างหนึ่ง การได้ฟังเสียงเพลงที่แสนวิเศษเพียงปลายนิ้วสัมผัส สามารถพัฒนาจิตวิญญาณให้สูงขึ้นได้

ลู่เฉินก็ไม่เคยเล่นเปียโนราคาแพงและมียี่ห้อแบบนี้มาก่อน

เสียงของเปียโนสไตน์เวย์แอนด์ซันตัวนี้ดีมากๆ แม้ว่าเขาจะไม่ใช่นักฟังมืออาชีพ แต่ก็ยังฟังออกถึงความแตกต่างมากระหว่างเปียโนธรรมดาได้ เสียงต่ำทุ้มหนาไร้ที่เปรียบเทียบ เสียงกลางนุ่มนวลและกว้าง เสียงสูงสดใสดังกังวาน

โดยเฉพาะเสียงกลางนั้นโดดเด่นที่สุด มีพลังในการดึงดูดและแสดงออก ไม่เสียแรงที่เป็นราชาเปียโนที่มีชื่อเสียง!

ได้เล่นเปียโนสไตน์เวย์แอนด์ซัน ลู่เฉินรู้สึกถึงแรงกดดันมาก

เขากลัวว่าฝีมือที่แย่ของตัวเอง จะแปดเปื้อนเครื่องดนตรีศักดิ์สิทธิ์ราคาสองสามล้านตัวนี้ให้มีมลทิน

แต่เขายังคงมีความมั่นใจ ตอนที่นิ้วมือกดลงบนลิ่มคีย์บอร์ด จิตใจของเขาก็กลับคืนสู่ความสงบในไม่ช้า

จากนั้นเสียงบรรเลงโหมโรงก็ดังขึ้น

ผ่อนคลายสบาย นุ่มนวล ไม่มีโครงสร้างที่ซับซ้อน เสียงเปียโนที่ไพเราะเสนาะหูดังสะท้อนไปมาอยู่ในห้องเปียโน

ชื่อของเพลงนี้ เรียกว่า ‘มาไทเปดูฝนตกในฤดูหนาว’

“มาไทเปดูฝนตกในฤดูหนาว

อย่าร้องไห้ในที่ต่างถิ่น

มาไทเปดูฝนตกในฤดูหนาว

ความฝันคือสัมภาระเพียงหนึ่งเดียว

กลับมาเงียบๆ ไม่รื้อฟื้นเรื่องเก่าในอดีต

ถือเสียว่าฉันไม่เคยจากไปไหน~

ถ้าหากได้พบเจอก็เก็บคำพูดไว้ในสุดลึกของหัวใจ

ไม่มีใครเข้าใจคุณมากกว่าฉัน!

ฟ้าก็ยังเป็นฟ้า

ฝนก็ยังเป็นฝน

ร่มของฉันไม่มีคุณอีกต่อไปแล้ว

แต่ฉันก็ยังเป็นฉัน

คุณก็ยังเป็นคุณ

เพียงแค่มีฤดูหนาวเพิ่มเข้ามา!

…”

ตอนที่ลู่เฉินเริ่มร้องเพลงและเล่นดนตรี ซูไต้หว่านซบไปที่ตัวของหลี่มู่หรง มองเขาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

ทว่าตอนที่เธอได้ยินเนื้อเพลงประโยคแรก ร่างเล็กอรชรก็อดสั่นสะท้านไม่ได้

นัยน์ตาของเธอเผยแววตาที่ซับซ้อนเป็นอย่างมาก

เพลง ‘มาไทเปดูฝนตกในฤดูหนาว’ เป็นเพลงรักที่นึกถึงการสูญเสียความรักไป ความหมายที่แสดงออกมาจากเนื้อเพลงถึงแม้จะมีความรู้สึกหดหู่ เผยความเศร้าระทมทุกข์ที่อยู่ในใจของนักร้อง แต่ก็ยังสามารถเผชิญหน้ากับความจริงในแง่ดีได้มากพอ

เพลงนี้เป็นเพลงรักที่ราบเรียบ มีเสน่ห์สวยงามบางอย่าง เหมาะสมกับเสียงร้องของผู้หญิงเป็นอย่างมาก

ลู่เฉินร้องเพลงนี้ ลดความเศร้าสร้อยของเพลงให้อ่อนลง เพิ่มความรู้สึกของการมีวุฒิภาวะและความลุ่มลึก ใช้น้ำเสียงที่ชัดเจนรื่นหูแฝงความขมขื่นเล็กน้อย แสดงความรู้สึกอ้างว้างในใจ ฉะนั้นเขาจึงเพียบพร้อมไปด้วยเสน่ห์แตกต่างออกไป

เนื่องจากไม่มีอุปกรณ์ขยายเสียง เขาจึงจงใจลดเสียงเปียโนลงมา ลดพลังดึงดูดของผลงานไปไม่น้อย

แต่ก็ยังคงสะกิดน้ำตาของซูไต้หว่านได้อยู่ดี

ซูไต้หว่านเกิดและเติบโตที่ไทเป ฐานะครอบครัวของเธอไม่ดี เรียนไม่จบชั้นมัธยมศึกษาตอนต้นก็ออกมาทำงานแล้ว หลังจากนั้นเธอก็ถูกแมวมองค้นพบถึงได้เข้าวงการ เธออาศัยรูปลักษณ์ภายนอกที่โดดเด่นและเสียงเพลงอันไพเราะดั่งสรวงสรรค์ กลายเป็นดวงดาวจรัสแสงไร้ที่สิ้นสุด

แต่มีเพียงตัวเธอเท่านั้นที่รู้ดีถึงความยากลำบากในวันเวลาเหล่านั้น ความผิวเผินจากภาพที่สวยงามหาที่เปรียบมิได้แฝงไปด้วยกลิ่นอันตราย พ่อบ้าการพนัน ผู้จัดการเจตนามิดีมิร้ายยากจะรู้ได้ บริษัทเซ็นสัญญาที่โหดเหี้ยมไร้ความปราณี คู่ต่อสู้อิจฉาตาร้อน…ดูเหมือนมีภูเขาลูกใหญ่กดทับตัวของเธอไว้ จนทำให้เธอหายใจไม่ออก

นึกย้อนถึงช่วงเวลาที่ผ่านไปแล้ว ซูไต้หว่านรู้สึกว่าตัวเองโชคดีจริงๆ ตอนที่เธอลำบากที่สุด ได้พบกับหลี่มู่หรง ฉะนั้นเธอจึงตัดสินใจใช้ชีวิตร่วมกับเขา

เธอกับเขา พบเจอกันในวันที่ฝนตก

หลี่มู่หรงพาเธอกับน้องสาวกลับมาตั้งรกรากที่ประเทศจีน และหลังจากที่เธอออกจากวงการแล้วก็ไม่ได้กลับไปที่ไทเปอีกเลย

มีเพียงในความฝันเท่านั้น ซูไต้หว่านถึงจะฝันเห็นฝนตกที่ไทเป ฝันเห็นคนที่เคยรู้จักพวกนั้น

อาลัยอาวรณ์บ้านเกิดเมืองนอน

หลี่มู่หรงก็ไม่ใช่รักครั้งแรกของเธอ

“…

มาไทเปดูฝนตกในฤดูหนาว

อย่าร้องไห้ในที่ต่างถิ่น

มาไทเปดูฝนตกในฤดูหนาว

บางทีอาจจะได้พบคุณ

ถนนเงียบสงบแต่เรื่องในใจกลับแออัดคับคั่ง

ทุกมุมล้วนมีความทรงจำ

ถ้าหากได้พบก็ไม่จำเป็นต้องหลบหนี

ฉันจะเดินเฉียดไหล่ในที่สุด

ฟ้าก็ยังเป็นฟ้านะ

ฝนก็ยังเป็นฝน

เมืองแห่งนี้ฉันไม่คุ้นเคยอีกต่อไป!

แต่ฉันก็ยังเป็นฉัน

คุณก็ยังเป็นคุณ

เพียงแค่มีฤดูหนาวเพิ่มเข้ามา!”

เผลอแป๊บเดียว น้ำตาเป็นประกายก็ไหลลงมาจากหางตาของซูไต้หว่าน เธอซบไปที่อ้อมอกของหลี่มู่หรงอย่างไร้เรี่ยวแรง

หลี่มู่หรงโอบกอดภรรยา จ้องมองลู่เฉินด้วยสายที่ไม่เป็นมิตร